De uitslag! Help Nicky de zomer door.

11 reacties

En inderdaad; mijn vooruitziende blik klopte. Ik doe helemaal niks, nada, noppes deze vakantie. Het weer werkt ook niet mee dus ben ik ook nog maar één keer naar het strand geweest. Bij Wijk aan Zee. Met de auto. Het stormde dus de kitesurfers gingen heel hóóg en ik wist er eindelijk een paar plaatjes van te schieten. Maar dat was dan ook de enige actie tot nu toe. Verder hang ik een beetje lamlendig rond.

Wat in deze state of mind wel een enorm hoogtepunt was, waren jullie reacties op mijn blog met die vier vragen over mijzelf. De vraag of ik op Mars zou willen wonen, was een makkie natuurlijk. Want jullie weten allemaal dat ik al heimwee heb als ik naar de supermarkt ga en dat verhuizen naar Mars voor mij geen optie is.

Maar op de vraag waarom het fijn is om mij als vriendin te hebben, kwamen veel antwoorden als ‘oprechte aandacht’, ‘trouw’, ‘iets voor een ander overhebben’, ‘warm’, ‘lief’ en meer van dat moois. Man, dat vond ik fijn! Want dat is zéker mijn streven, om oprechte aandacht te geven aan de mensen om mij heen en te helpen waar ik kan. En hoe leuk is dan om te lezen dat dat schijnbaar lukt, ook al kennen jullie mij niet in real life. Dus dank jullie wel! Ik zit nog steeds te blozen.

Op de vraag wat ontspannen voor mij betekent, had Liesbeth het 100% goed. In het donker op het balkon (met muziek) en het strand. Inderdaad als ik zin heb om te fietsen. Maar de overige antwoorden reken ik ook zeker niet fout. Fotograferen, lezen en creatief bezig zijn, zijn inderdaad dingen waar ik inderdaad heel relaxt van word.

Op de vraag welk dier mijn karakter het beste weergeeft, kwam bij mijzelf als eerste een luiaard op. Maar bij nader inzien geldt dat alleen voor deze vakantie. Misschien zou ik voor hond gaan, vanwege mijn trouw. Dat vonden ook Liesbeth, Rianne en Audrey. Ik vond het antwoord van Neeltje wel treffend! Een mier! Grappig! Wij noemden mijn moeder vroeger Truus de Mier omdat ze altijd bezig was. Ik heb ‘t niet van een vreemde. Het nestvogeltje van Willemijn vond ik ook wel een goeie! Want inderdaad; mijn nestje is heel belangrijk voor mij. De koala van Zo simpel is dan geluk vond ik ook mooi. Inderdaad; gewoon lekker rustig mijn ding doen! Ja, dat klopt wel. Verrassend vond ik ook dat de meesten van jullie toch een kat of poes noemden. Misschien dat ik het daarom zo goed met onze Spike kon vinden. Soulmates! ❤️

Ik ben blij dat ik niet beloofd heb te gaan behangen! Want dan had ik aan mijn resterende vakantie niet genoeg gehad. Maar één eervolle vermelding vind ik ook een beetje karig omdat jullie allemaal zo lief zijn geweest om te reageren.

Dus bij deze: een eervolle vermelding voor:

Liesbeth
Mijn ex-collega en vriendin Tineke
Emile
Rianne
Rietepietz
Sandra
Audrey
Zo simpel is dan geluk
Mrs. T.
Nicole
Deborah
Willemijn
Neeltje
En, last but zeker not least, mijn lieve nichtje Gerdine, die nog steeds geen weblog heeft.

Dank jullie wel allemaal! 😘

PS: mocht je niet in de eregalerij willen staan; laat het even weten, hè! 
Dan haal ik je er uit. 

Oproep! Help Nicky de zomer door.

15 reacties

Meestal begin ik in de weken voor mijn vakantie domme uitspraken te doen tegen de mensen om mij heen. Uitspraken als: ‘Oh! Ga je verhuizen? Ik heb toch vakantie! Ik kom je wel helpen!’ Of ‘Ach, joh! Zo’n muurtje behangen stelt toch niks voor. Ik heb vakantie, ik doe dat wel even!’ Of ik blijk zó enthousiast met verschillende verre vrienden afgesproken te hebben, dat ik zo ongeveer mijn hele vakantie in de auto doorbreng, op weg naar wéér een afspraak. En dan wordt het zo’n vakantie waarvan je blij bent dat-ie voorbij is, zodat ik eindelijk weer rustig op kantoor kan zitten om een beetje bij te komen.

Dit jaar ben ik zo hard aan vakantie toe dat ik wijselijk mijn mond gehouden heb. Ik heb niks beloofd, niks afgesproken en niks gepland. Ik heb tot 9 augustus de tijd om helemaal niks te doen. Ik herhaal: he-le-maal niks. Ik ga gewoon doen waar ik zin in heb. Naar het strand, lezen, stukkie fietsen, beetje knutselen, beetje rommelen. Dat werk.

Blijft alleen mijn weblog-werk over. De kans is groot dat ik de komende twee weken niks, nada, noppes mee ga maken. Dus valt er weinig te loggen. Ik heb overwogen weblog-vakantie te nemen. Maar toen kreeg ik een beter plan. Ha! Ik zet jullie gewoon aan het werk! Help Nicky de zomer door!

Na de broodnodige koffie om wakker te worden, drink ik als ik aan het werk ga, altijd een beker thee. Ik werk vier dagen per week en ik heb de laatste week voor mijn vakantie de labeltjes van mijn theezakjes bewaard. Van die labeltjes met vragen er op. Zomaar willekeurig, niks uitgezocht. Vier stuks dus. En aangezien ik geen bal geef om mijn privacy en op jullie blogs regelmatig ellenlange persoonlijke reacties achter laat, moeten jullie mij inmiddels toch aardig goed kennen.

Dus ben ik heel benieuwd wat jullie antwoorden zijn op de vragen die op mijn theelabeltjes staan. Wat weten jullie over mij?

  1. Zou ik op Mars willen wonen als dat kon?
  2. Waarom is het fijn om mij als vriendin te hebben?
  3. Wat betekent ontspannen voor mij?
  4. Welk dier geeft mijn karakter het beste weer?

Bij de blogger die de meeste goede antwoorden geeft, kom ik een muur behangen. Ik heb toch vakantie!

De blogger met de meeste goede antwoorden, krijgt een eervolle vermelding op mijn weblog!

Uncle Bob en het geheime wapen – macrofotografie

22 reacties

Door wat gedoe en toestanden in de privésfeer komt mijn fotografie-hobby een beetje in het gedrang. Ik heb geen tijd om op pad te gaan met mijn camera en als ik wél tijd heb, heb ik geen puf. Maar gelukkig is daar de fotografie-challenge waar ik me voor in schreef! Daar wil ik me niet laten kennen en sloof ik me uit om braaf alle opdrachten doen. Bovendien daagt het me uit om dingen te proberen die ik uit mezelf nooit zou doen. De opdracht van afgelopen maand was ‘Macrofotografie’ en ik moest twee foto’s aanleveren.

Geheel per ongeluk heb ik best wel eens mooie macrofoto’s gemaakt. Maar als je het bewust wilt doen, valt het toch nog tegen. Maar gelukkig is daar mijn geheime wapen! Ha! Want ik heb iemand achter de hand die veel verstand heeft van fotografie en prachtige foto’s maakt. En naast de tips die vanuit de cursus gegeven worden, krijg ik dus ook tips van mijn geheime wapen. “Probeer iets origineels te bedenken” zei mijn geheime wapen. “Wedden dat iedereen met bloemen en bijtjes komt?” En dat klopte. De een na de andere ‘hommel in bloem’ zag ik voorbij komen. Saai, zeg! 

“Druppels zijn leuk” opperde mijn geheime wapen en dat leek me inderdaad ook heel leuk. En omdat ik graag een verband wilde tussen foto 1 en 2 besloot ik te gaan voor olijven en olijfolie. Een olijf fotograferen was niet zo heel moeilijk. Ik kocht een bakje olijven bij de supermarkt, haalde er eentje uit en zette de rest bij mijn verkering voor zijn neus die een filmpje zat te kijken. Ik legde één olijf op het glazen tafelblad van mijn bureau en klikte er op los. Tot ik een mooie foto had. Zó scherp dat je zelfs het gat aan de achterkant kon zien van de olijvenpitverwijdermachine-dinges. Het leek me ook nog wel leuk om een foto te maken van meerdere olijven. Helaas is dat niet gelukt omdat de verkering ondertussen al mijn fotomodellen opgegeten had.

De volgende dag bouwde ik een complete stellage. Met een ovenschaal met water, gesteund op boeken en een bureaulamp. Op het water liet ik druppeltjes olie vallen en ik legde kleurige ansichtkaarten en plastic tasjes onder de ovenschaal. Uiteindelijk werd het dat niet helemaal en koos ik voor een glasplaatje uit een fotolijstje waar ik met een kwastje druppeltjes olijfolie op liet vallen. En maar prutsen en maar foto’s maken. Ik merkte dat ik het heerlijk vond om zo bezig te zijn. Er was even geen ruimte voor muizenissen in mijn hoofd. En ik zweer je; het is goed dat mijn dochter inmiddels groot is. Als ik deze hobby had gehad toen zij nog klein was, hadden we Veilig Thuis over de vloer gehad in verband met lichamelijke en geestelijke verwaarlozing van het kind. 

Uiteindelijk moest ik stoppen van mezelf. Goed is goed. En eerlijk is eerlijk; er zaten echt leuke plaatjes bij. Het commentaar op de door mij ingeleverde foto’s was dan ook zeer positief, met dank aan mijn geheime wapen! Door naar de volgende ronde! 

Een maand zonder kater.

21 reacties

Inmiddels zijn we een maand zonder kater. Zonder die rooie, bedoel ik. Want een kater van alcohol heb ik voor het laatst in 2008 gehad. En die kater was sneller voorbij dan het gemis van onze rode kater. Want wat missen we onze Spike! ‘Het is toch je kindje’ schreef iemand heel lief op mijn Facebook-pagina. Nou, nee. Niet echt. Ik heb me huilend om mijn kat wel eens afgevraagd hoe mensen dat doen die een kind verliezen. Want het is en blijft ‘maar’ een kat natuurlijk. Maar missen doen we hem zeker en dat zal nog wel een hele tijd zo blijven. Dank jullie wel voor alle lieve reacties, hier en op Facebook! Die deden me goed, hoor. 😘

Maar naast het gemis van de gezelligheid, de aanhankelijk, het gekroel en de kopjes die ik kreeg, heeft een huishouden zonder huisdieren ook voordelen. Eerlijk is eerlijk. Als eerste viel het me op dat ik tijd over heb. Ongelooflijk hoeveel tijd je eigenlijk kwijt bent aan een kat die je niet eens uit hoeft te laten!

Een extra rondje stofzuigen is niet meer nodig. Af en toe kom ik nog een incidentele kattenhaar tegen. Die pak ik tussen duim en wijsvinger op, ik zucht eens ‘Ach, mijn lieve Spike-jongetje’ en gooi de kattenhaar weg. Overigens kan dat stofzuigen nu op elk gewenst moment. Vanwege Spike’s angst voor de stofzuiger, sloeg ik de kamer waar hij op dat moment was over om die later te stofzuigen, als meneer op een ander plekje was gaan liggen. Nu kan ik in één keer het hele huis stofzuigen.

Het is nog steeds gek om thuis te komen uit mijn werk zonder dat mijn vriendje me komt begroeten. Maar het is wel relaxed dat ik gewoon kan beginnen met koken zonder eerst een grote drol uit de kattenbak te scheppen en kattenvoer met medicatie te serveren. En het is eerlijk gezegd wel handig dat ik gewoon kan koken zonder veertig keer bijna te struikelen over Spike die zijn dankbaarheid voor zijn avondeten toonde door mijn benen kopjes te geven. Bij voorkeur nét op het moment dat ik met een pan kokende aardappels naar het aanrecht liep om hem af te gieten.

Ik sluip nog steeds iedere dag onze studeerkamer binnen. Heel zachtjes om Spike niet wakker te maken, die daar meestal lag te slapen in de doos onder mijn bureau. Er is nog steeds een ‘au’-momentje als ik zie dat Spike niet onder mijn bureau ligt. Daarentegen kan ik op mijn thuiswerkdagen eindelijk mijn voeten fatsoenlijk kwijt.

De nachten zijn rustiger en langer. Ik slaap op links. Maar dat werd niet gewaardeerd door Spike, die luid miauwend achter mijn rug ging zitten, mopperend dat ik om moest draaien. Voor de lieve vrede deed ik dat omdat ik wist dat Spike, na een tijdje tevreden bij me liggen, toch vertrok naar zijn eigen bed. Dan draaide ik me weer om op links om te gaan slapen. Het gebeurde regelmatig dat meneer zich na een kwartier toch weer meldde. ‘Miauw! Draai eens om! Ik wil weer bij jou!’ En we slapen uit nu. Zonder luid miauwende kater die om zeven uur ‘s morgens vond dat wij wel lang genoeg geslapen hadden. En zelf vervolgens de hele middag ging liggen pitten.

Maar het grootste voordeel is het balkon. Aan een drukke straat, met overburen, had ik altijd het idee dat ik in een etalage zat. En daar houd ik niet van. Aardig hoor, van die overburen die zwaaien. Maar voor mij hoeft dat niet. Maar ja, het balkon was Spike’s favoriete plekje en hij keek graag buiten. Uren kon-ie zitten kijken naar alles wat voorbij wandelde, fietste en reed dus het balkon dichtmaken was geen optie.

Maar Spike is er niet meer. Dus kocht ik wat vrolijke strandmatjes en bevestigde die tegen de balustrade tegen de inkijk. Om het feest compleet te maken, gooi ik de kussens van de tuinbank meestal op de grond en kruip ik lekker in mijn hoekje. Het lijkt nu net of ik een tuintje heb! Niemand die me ziet! Deze zomer kan ik in mijn blote kont op het balkon zitten! Ik dóe het niet. Maar weten dat het kán is fijn. Dat verzacht het gemis toch een beetje.