1995: ome Kees en Michelle
Mijn eerste herinnering aan jou is dat je uit je werk kwam, je chauffeurstas in een hoek gooide en mij de kieteldood gaf. Ik zal hooguit een jaar of vier geweest zijn. Want je trouwde en ging het huis uit toen ik vijf was. Je was mijn stoere, grote broer.
Toen ik op mezelf ging wonen, stond je altijd voor me klaar. Als mijn auto niet startte, kreeg jij ‘m weer aan de praat. Als er geklust moest worden, was je er. Je legde ontelbare vierkante meters laminaat. Je kluste zoveel voor ons dat Michelle, als dreumes, dacht dat jij álles kon maken.
Toen ze op een bewolkte avond de maan niet zag, zei ze “Ome Kees maken” en vol vertrouwen ging ze slapen. De volgende avond was de maan er weer. “Ome Kees gemaakt” was haar tevreden conclusie. En toen ze groot was, verhuisde jij haar naar haar studentenkamer. Ome Kees regelde het wel. Altijd. Mijn grote, handige broer.
We maakten samen ontelbare uitstapjes. De Efteling, Phantasialand, Valkenburg. Speeltuinen, terrassen en Kerstmarkten. Overal nam je ons mee naar toe. Het liefst met zoveel mogelijk mensen. Want natuurlijk moest Ma altijd mee. En Michelle. En onze hond. Iedereen was altijd welkom. En jij vermaakte iedereen.
Met enorm flauwe grapjes die je zelf geweldig vond. ‘Mijn moeder mag niet achterin de auto zitten’ verkondigde je bij elk benzinestation ‘want dan knaagt ze aan de voorstoelen’. Mijn lieve, gekke broer.
Onvergetelijk was ook je eerste bezoekje aan ons in Amsterdam. Met de tram gingen we het centrum in. ‘In Brabant hoef ik nooit te betalen in het OV’ zei je. Frank en ik lachten. ‘Zo werkt dat niet in Amsterdam’. Maar jij stapte in, kletste met je Amsterdamse collega en natuurlijk mocht je gratis mee. Trots keek ik hoe je voor in de tram stond. Alsof je nooit anders gedaan had. Mijn grote, charmante broer.
Met je grote mond. En een heel klein hartje.
Jij, urenlang rondlopend met Michelle op je schouders toen ze nog een kleuter was.
Jij, die zolang je kon de tuin van Ma netjes hield en zorgde voor partytenten, tafels, stoelen en alles wat ze nodig had voor haar legendarische verjaardagsfeesten.
Jij die, samen met Gerda, zovaak ‘even’ heen en weer naar Amsterdam reed toen Frank in het revalidatiecentrum zat. Om stripboeken te brengen, zakken snoep, pakken koek en zelfs een hamburger van McDonalds.
Lieve Kees,
Ik zal aan je blijven denken zoals ik je soms zag op het station, stralend achter het stuur van je bus. Ik zal aan je blijven denken, zoals je danste met Gerda, de show stelend op de dansvloer.
Je was een geweldige grote broer.
Ik zal je missen.
