Het zit er op, mijn vakantie. En ik moet zeggen; ik heb betere vakanties gehad.
En dat lag niet alleen aan het slechte weer.

Mijn moeder wilde, al sinds ze verhuisde naar het verzorgingstehuis, een nieuw behangetje op haar kamer. Maar door omstandigheden was dat er nog niet van gekomen. Op 24 juli zou ze 90 worden en ik beloofde haar dat ik zou zorgen dat haar kamer vóór die tijd behangen was. Op 10 juli was het zover. Ik voorzag de lange muur in haar kamer van een nieuw behangetje. Ik had niet genoeg tijd om alles te doen. Eén klein muurtje, aan het hoofdeinde van haar bed moest nog. Maar dat zou ik een andere keer doen. Mam was apetrots op haar nieuwe behang. We spaken af dat ze nog minstens drie maanden bij ons zou blijven om ervan te genieten. 

Maar in de week daarna werd mijn moeder ziek. Het leek een simpel buikgriepje, maar ze had het écht flink te pakken. Ze kon niet meer eten, viel drie kilo af in één week en ze werd steeds zwakker. Het enige wat ze nog at, was griesmeelpap die drie keer per dag speciaal voor haar gekookt werd. En toen, ineens, gaf ze aan dat ze ‘er geen zin meer in had’. Ze wilde naar haar overleden tweelingzus en naar haar overleden zoon. Ik snapte dat. Ik snapte het helemaal. Maar ik vond het wel heel, heel erg verdrietig.

Ik worstelde me de de laatste werkweek voor mijn vakantie door en ging ‘s zondags weer bij haar op bezoek. Ze lag in bed, op haar zij, met haar gezicht naar de pas behangen muur. Zo mager en zo zwakjes. Ze had nauwelijks nog de kracht om te praten. “Zonde van het behang” mompelde ze. Maar ik stelde haar gerust. Als ze op haar favoriete zij lag, keek ze naar het behang. Dan had ze er toch plezier van? Veel meer dan bij haar zitten, tegen haar kletsen en over haar grijze krullen aaien kon ik niet doen. 

21 juli begon mijn vakantie met opnieuw een bezoekje aan mijn moeder. Samen met Frank. Ze lag nog steeds in bed, nog steeds heel zwak. Maar eigenlijk ging het beter dan die zondag daarvoor. Zo ziek als ze was, gaf ze me instructies voor haar verjaardag op de 24 juli. Er moesten gebakjes komen en traktaties voor de zorg en de medebewoners. En daarna was ze er wel klaar mee, zei ze.

Ondertussen hadden mijn broer en ik een Teams-vergadering met de arts van het zorgcentrum. Het ging slecht, heel slecht. Maar omdat mijn moeder zelf aangaf niet meer te willen; spraken we af dat ze geen behandelingen meer zou krijgen, mocht dat nodig zijn. We zouden inzetten op comfort. Zorgen dat ze geen pijn had, dat ze lekker lag en zich zo prettig mogelijk voelde.

“Neem elke keer als je bij haar bent, afscheid alsof het de laatste keer is” kregen we als advies en we deden een bel-rondje om neven en nichten en ooms en tantes in te lichten hoe slecht het ging. De server van het zorgcentrum moet bijna overbelast geraakt zijn doordat ik het dossier van mijn moeder vijftig keer per dag refreshde. En op mijn donkere balkon, toen ik niet kon slapen, schreef ik de tekst voor de uitvaart van mijn moeder.

Er kwam een stroom bezoekers op gang. De post bleef binnenstromen en mijn moeders kamer stond vol met bossen bloemen. Op 24 juli vierden we, samen met Michelle en Robby, haar 90ste verjaardag. We hingen ballonnen en slingers op. Mijn moeder was nog steeds heel zwak en lag in bed maar ze was erg tevreden met haar taartjes en traktaties, al at ze er zelf maar twee hapjes van. 

Maar toen iedereen bij haar langs geweest was, werd de griesmeelpap die ze at, vervangen door bouillon. De bouillon werd een eierkoek en zo ging ze steeds beter eten. De woensdag na haar verjaardag was ik weer bij haar. Tot mijn grote verbazing lag mijn moeder aangekleed in bed. Ze was uit bed geweest die ochtend en had twee uur in haar stoel gezeten. Ze kon weer een beetje praten en we kletsten bij.

‘s Avonds thuis ging de telefoon. In het scherm verscheen het nummer van mijn moeder. Mijn moeder! Ik nam een snoekduik naar de telefoon, belandde bijna op mijn buik op de tafel in mijn haast om op te nemen. Want ze had me al wéken niet meer gebeld. Maar nu belde ze. Om, zoals ze dat altijd doet, te controleren of ik veilig thuis gekomen was. Tot mijn grote verbijstering zei ze: “Het is wel mooi geweest, zeg. Ik ben hier niet gekomen om in bed te liggen. Morgen ga ik uit bed.”

En als mijn moeder iets wil, dan gebeurt het ook. Dus kwam ze elke dag een beetje langer uit bed. En dus at ze als een bootwerker en werd ze steeds een beetje sterker. Ik reed elke week twee keer naar haar toe en zag haar opknappen. Ze heeft er geen idee van dat ze zo ziek was. “Echt waar?” zei ze verbaasd. “Mam! Wij dachten dat je dood ging!” En ik vertelde dat het zó slecht ging dat ik al een tekst geschreven had voor haar crematie. Dat vond ze stiekem wel mooi, hoor. En fijntjes informeerde ze even wat er dan in stond. Wat er ook gebeurt; mijn speech is goedgekeurd. 

Vandaag ben ik weer naar mijn moeder toe gegaan. Ze is zo opgeknapt dat ik het wel aan durfde: ik heb het laatste muurtje in haar kamer behangen. En we hebben wederom afgesproken dat ze nog minimaal drie maanden blijft om ervan te genieten.

Maandag ga ik weer werken. Na twee en een halve week vakantie. Ik had iedere dag regen, ik reed bijna 950 kilometer en verder deed ik helemaal niks. Maar hé! Ik had géén crematie in mijn vakantie! I count my blessings.