Al van kleins af aan, ben ik een moeilijke eter. Niet alleen lust ik veel dingen niet, mijn lichte vorm van smetvrees – zéker op het gebied van eten – maakt het er niet makkelijker op.

Mijn familie heeft daar iets minder last van. ‘Ze mogen op het randje van mijn bord schijten’ riep mijn ome Cor altijd vrolijk ‘als ze maar niet spetteren!’ En mijn vader had altijd een mes op zak waarmee hij van alles deed. Zijn appel schillen, touwtjes doorsnijden en vis schoonmaken. Soms bood-ie aan mijn appeltje ook te schillen. Met dat vieze mes. ‘Stel je niet aan’ grapte hij dan ‘ik heb er alleen maar een paar slakken mee doorgesneden’. Waarop ik gillend van tafel stoof.

Als enige in ons gezin at ik mijn toetje uit een schoon, glazen schaaltje. De rest van de familie goot zijn vanillevla of yoghurt gewoon uit het pak in hetzelfde bord waar ook hun aardappelen ingezeten hadden. Gruwelijk vond ik de mini-korreltjes aardappel in mijn vla. Vandaar dat schaaltje. Waar ik overigens ook weer mijn bedenkingen over had.

Want uit diezelfde glazen schaaltjes aten we ook wel eens ijs. En als het ijs op was, mocht onze hond de schaaltjes uitlikken. Uiteraard werden de schaaltjes afgewassen, maar toch… Afzien is het om zo met eten om te gaan. Dat ik niet doodga van de honger komt omdat ik mezelf verboden heb om na te denken over alles wat er in fabrieken, supermarkten en restaurants met mijn eten gebeurt. Of zou kunnen gebeuren.

Mijn allereerste vriendje was een apart geval. Zeer moeilijk opvoedbaar en thuis niet te handhaven waardoor hij al jong op zichzelf woonde in een begeleid wonen-project van een of andere jeugdinstelling. Samen met vier andere jongeren woonde hij in een huis waar iedere dag iemand even poolshoogte kwam nemen. Het was er vaak best gezellig. Met de meeste van zijn vaak wisselende huisgenootjes kon ik het prima vinden.

Zo stond ik ooit gezellig in de keuken te kletsen met Karin. Ze was spaghetti aan het koken en wilde daar een gekookt ei bij. Pan met water op het fornuis en toen het water kookte, gooide ze de pasta er in. En een ei. ‘Wat doe jij nou?’ riep ik geschokt. ‘Vind ik handig’ antwoordde Karin ‘Zo zijn mijn spaghetti én mijn ei allebei tegelijk klaar.’ Briljant gevonden natuurlijk. Maar ik keek naar de borrelende pan en kon alleen maar denken aan dat ei tussen die spaghetti. Dat ei dat zó uit de kont* van een kip gekomen was.

Ik weet het; ik ben een aanstelster. Na acht minuten waren de kippenkontbacillen vast dood. Maar ik ben niet blijven eten, destijds in 1985. En als ik nu, 35 jaar later, een ei kook, moet ik altijd nog even denken aan het ei van Karin.

* Ja, echt! De kont van een kip heet de cloaca. Daar komt niet alleen de poep maar ook het ei uit.