Auteursarchief: nicky

2019 – Een jaar in beeld.

2019 was het niet helemaal. Of eigenlijk helemaal niet. In januari overleed mijn oudste broer en in de rest van 2019 waren er al die momenten dat ik hem vreselijk miste.

Als ik, onderweg naar Breda, de Brabantliner zag rijden waarop hij zolang chauffeur was. En ik niet in hoefde te halen om te kijken of hij achter het stuur zat. De zondagmiddagen aan de koffie bij mijn moeder. Met zijn lege stoel. Het gras in haar achtertuin dat sneller groeit dan wij kunnen maaien. En mijn moeders 88ste verjaardag, waarbij mijn broer door zijn afwezigheid meer aanwezig was dan ooit. Wat wordt-ie gemist.

Gelukkig waren er ook genoeg leuke dingen. Omdat het jaar zo rot begonnen was, trakteerden Michelle en Robby ons op een high tea. Zij zagen ook dit jaar weer flink wat van de wereld, die twee. Via Whatsapp genoot ik mee van al het moois dat ze zagen. En tussendoor tekenden ze ook nog even het koopcontract van het spiksplinternieuwe echte grote-mensen-huis waar ze volgend jaar gaan wonen.

Frank had goede en slechte dagen dit jaar. We profiteerden van de goede dagen door uitstapjes te maken. Naar mijn nichtje Gerdine, in Oudewater. Naar Leiden, waar we eindelijk Emile weer eens ontmoetten. We kregen oude vrienden op bezoek en we lunchten op het strand. We pasten op Nanook. We knuffelden onze Spike. We vierden een lange, warme zomer op ons balkon.

Ik ging een weekendje naar Groningen met Michelle. Mijn moeder kwam logeren en we waren bij de bruiloft van onze liefste vrienden, waar ik zelfs de ringen aan mocht geven. ❤️ We vierden Kerst bij mijn moedertje, waar ik samen met mijn jongste broer en zijn ex-vrouw (als dát geen mooie Kerstgedachte is… ) een heus Kerstdiner organiseerde.

En daar tussendoor fladderde steeds weer mijn allerliefste dochter. Die zo lekker blijft turnen op haar ‘oude dag’. Die zo lief voor haar Omaatje is. En die mij, met haar gekke fratsen, ondanks alles toch altijd weer aan het lachen maakt.

Ondanks al dat moois ben ik wel klaar met 2019.
Weg ermee!
Op naar 2020!

Ik wens jullie een hele goede jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2020!

Naar de bios.

9 reacties

De voorbereidingen voor Kerst zijn in volle gang en ik ben, zoals gewoonlijk, druk druk druk. En tussen alle voorbereidingen, werkverplichtingen en zoektochten naar recepten door, probeerden dochterlief en ik al een hele tijd een afspraak te plannen om samen naar de film te gaan.

Maar ook zij is druk druk druk. Met dezelfde dingen als ik. We hebben een afspraak ‘in potlood’ in onze agenda’s gezet voor de vrijdag na Kerst. Misschien lukt het die dag, als er niks dringends tussen komt. En er moet ook nog een leuke film draaien. ‘Last Christmas’ is misschien wel wat. Maar dat zien we dan wel.

Vrijdagavond zag ik ergens de trailer van de film Cats voorbij komen. Ik appte Mich. ‘Is dit wat? Of is dat te snel?’ Tenslotte zijn we pas een jaar geleden naar de musical Cats geweest. Misschien zou nóg een keer Cats teveel van het goede zijn.

Zaterdag hadden wij een etentje bij vrienden. Als aardigheidje had ik hun trouwfoto’s achter elkaar gemonteerd en hun favoriete muziekje er onder gezet. Maar een uur voor vertrek kwam ik er achter dat het filmpje haperde en ik hem opnieuw op moest slaan. Dikke vette stress!

Terwijl ik zat te prutsen met mijn filmpje appte Mich. ‘We kunnen ook zondag naar de film?’ En ze stuurde screenshots met tijden. Met een half oog, scrollde ik door de appjes terwijl ik ondertussen mijn filmpje probeerde te fixen. Snel appte ik terug ‘Regel maar wat. App maar waar ik moet zijn en hoe laat’.

De appjes die daarna binnen kwamen zag ik ook maar half. Ik had Veel Belangrijkere Dingen te doen. Uiteindelijk lukte het me om het filmpje op tijd in orde te krijgen. We hadden een gezellige avond bij onze pas getrouwde vrienden en ze waren blij met hun filmpje.

Zondag checkte ik de locatie waar ik verwacht werd voor mijn afspraak met Michelle en zorgde dat ik op tijd op de afgesproken plaats stond. We kletsen gezellig bij terwijl we lunchten en wandelden, verder kletsend, naar de bioscoop. Michelle had al kaartjes geregeld, we hoefden alleen nog maar iets te drinken en te snacken te halen (snacken nét na de lunch is geen probleem voor ons). Daarna wandelden we door naar de zaal.

We passeerden een filmposter van de film Last Christmas – met muziek van George Michael. ‘Die wil ik toch ook nog wel een keer zien’ zei ik. Naast me klapte Michelle dubbel van het lachen. ‘Naar welke film dacht jij dat we gaan?’ vroeg ze. ‘Naar ‘Cats’ toch?’ antwoordde ik.

‘Last Christmas’ dus. We hadden al anderhalf uur zitten ouwehoeren maar de film die we zouden gaan zien was niet ter sprake gekomen. Een afspraak maken met mijn dochter om naar de film te gaan en vervolgens bij een compleet andere film terecht komen. Ik kan dat. Iets met druk druk druk. En een blindelings vertrouwen hebben in de regelkunsten van mijn dochter.

De film was leuk, trouwens. Leuk om de muziek van Sjors – voor wie ik nog steeds een zwak heb – weer eens te horen. De plottwist in het verhaal zag ik echt niet aankomen. En ja, ik heb gehuild. Wat overigens niks zegt omdat ik al jank bij de Jumbo Kerstreclame. Maar mocht je nog een gaatje in je Kerst-agenda overhebben voor een echte Kerstmis-feelgoed-movie, dan kun je deze gerust gaan kijken.

Ik duik de keuken weer in. Ik wens jullie allemaal hele fijne Kerstdagen!

Uncle Bob (les 2).

11 reacties

Goed. Ik fotografeer dus. Of nou ja, ik probeer te fotograferen. Dat maakt mij een ‘Uncle Bob’. Zo wordt – door professionele fotografen – de oom, tante, broer, buurman of wie dan ook genoemd die met een spiegelreflexcamera, en niet gehinderd door enige kennis, een evenement vast legt. En daarbij de ‘echte fotograaf’ hinderlijk in de weg loopt. Aha! Dat ben ík dus! Een Uncle Bob!

Op een zonnige woensdagmiddag ging ik weer eens op pad met mijn camera. En met een slachtoffer om vast te leggen op de gevoelige plaat want het was Nook-dag. Om de week, op woensdag, passen wij op Nanook, het hondje van Mich en Robby. De zon scheen en het rossige vachtje van Nook zou vast mooi staan op de foto. Dus vertrok ik, samen met drie kilo hond en mijn camera, naar het park.

Eenmaal in het park liep ik meteen tegen het eerste probleem aan. Ik durf Nanook niet los te laten lopen. Ik ben als de dood om haar kwijt te raken. En die éne keer dat ik het wel aandurfde om haar los te laten, ging ze in een of ander dood beest liggen rollen. Kon ik fijn met een walmend hondje voor op de fiets terug naar huis. Daar werd ik niet blij van. Dus probeerde ik foto’s te maken met Nook aan de lijn maar dat was geen succes. Oké. Toch los dan maar.

Ik zette Nanook op een boomstronk die leuk bij haar vachtje kleurde en bleef met mijn camera vlak bij haar zodat ik haar met een snoekduik zou kunnen grijpen, mocht ze besluiten er vandoor te gaan. Ze leek niets van plan in die richting maar van een beetje braaf poseren was ook geen sprake. Ik stond voor Piet Snot rare geluiden te maken, te zwaaien en te springen daar in dat park. Nook keek alle kanten op, behalve de mijne.

Ik maakte snel een paar foto’s en deed daarna vlug haar riempje weer vast. We maakten nog gezellig een ommetje en ik fotografeerde nog wat besjes. Die hingen tenminste stil. Maar met in één hand mijn camera en de andere een hondenriem, viel zelfs dát nog tegen.

Eenmaal thuis bleek het resultaat van onze fotoshoot dan ook behoorlijk tegen te vallen. In mijn haast om snel foto’s te maken, had ik niet goed gekeken. Ik had voornamelijk scherpgesteld op Nsnook’s kont. Bovendien bleken de instellingen van mijn camera niet goed te staan na een experimenteer-sessie van die avond ervoor. Nook geeft bijna licht op de foto’s.

Dus… wat heeft Uncle Bob nu geleerd?
Haastig wat plaatjes schieten is zinloos (tenzij je geluk hebt). Neem even de tijd om goed te kijken.

En wen jezelf aan om voor je begint, je instellingen te controleren, sukkel!

En als laatste: honden fotografeer je het beste in bijzijn van hun baas.
Volgende keer beter.

Lieve Nicky,

11 reacties

Wat ben je nog piepjong, zeg. Een jaar of 19. Waarom ben je nou altijd zo onzeker? Je bent een hartstikke leuke meid om te zien. Je koopt altijd lange truien, die over je kont vallen omdat je jezelf te dik vindt. Nou, lieve schat, je maakt je voor niets zorgen. Je bent helemaal niet dik. Dat komt nog wel, hoor. Maar gelukkig groeit je zelfvertrouwen net zo hard als je kont en heb je later niet meer de behoefte om ‘m te verstoppen. Maar wat eeuwig zonde dat je nu zo slecht over jezelf denkt.

Je voelt je een beetje ongemakkelijk over het gesprek dat je met je vader had laatst. Je moeder was niet thuis en ineens – zomaar – vertelde je hem hoe dankbaar je bent voor alles wat hij en Ma voor je gedaan hebben. “Daar ben je Pa en Ma voor” antwoordde je vader simpel. Maar je moeder vertelde later dat Pa helemaal ontroerd was, toen hij haar vertelde wat je gezegd had. Je voelt je een tikkie opgelaten want er wordt bij jouw thuis nauwelijks over gevoelens gepraat. Maar geloof me; over vier jaar ben je voor eeuwig dankbaar voor dat ene gesprek met je vader aan de eettafel.

Je hebt niet veel grote dromen, hè? Huisje-boompje-beestje. Dat wil je het liefst. Een huisje, een hond. En drie kindertjes, dat lijkt je wel wat. En dan het liefst met hem, die jongen waar je zo verliefd op bent. Je hebt er nog geen idee van dat-ie je hartje gaat breken. En dat je uithuilt bij je vader op schoot. Ook al ben je dan al 20. Dat gebroken hart hoort er nou eenmaal bij. Echt, daar wordt je groot en sterk van. Maar kom op, zeg. Je blijft veel te lang in je eentje thuis om ‘m treuren. Dat is hij écht niet waard. Zonde van je tijd. Hup! De deur uit. De wereld wacht op je!

Dat huisje-boompje-beestje, daar maak je je best een beetje zorgen om. Je broer en zussen zetten met het grootste gemak een hele kinderschare op de wereld. En stiekem ben je best bang dat dat jou later niet lukt. Nou, geloof me. Dat komt helemaal goed! En hoe! Je zult niet weten wat je overkomt. Maar maak je geen zorgen als het zover is. Jij kunt het. Je gaat het zó geweldig leuk hebben met jouw eigen manier van huisje-boompje-beestje.

En oh ja! Die brandweerman waar je stiekem van droomt, omdat brandweermannen altijd zo lekker lang van huis zijn? It ain’t gonna happen, girl. Je blijft plakken aan een ICT-manager! En guess what? Als jullie elkaar nét kennen, stopt-ie met werken en is-ie voortaan lekker iedere dag thuis. De hele dag. Wat een grap, hè?

En je droomt van de zee, toch? Je bent dol op de zee en denkt vaak hoe fijn het zou zijn om dicht bij de zee te wonen.

Lees je boeken, blijf luisteren naar je muziek. Blijf tekenen, want oefening baart kunst. En ga vooral schrijven! Dat zal je goed doen.

Maar blijf vooral dromen. Want alles komt goed later, zelfs dat huisje aan zee.

Liefs,
Nicky

PS: nog een laatste tip: dat permanentje dat zo’n goed idee lijkt?
Niet doen! Daar krijg je spijt van