Jonkvrouwe Nanook

Een keer in de twee weken, op woensdag, is het Nookdag. Dan passen wij op Nanook, het hondje van Michelle en Robby. Iets met wel de lusten en niet de lasten van een hond. Maar we wilden afgelopen Nookdag ook graag even weg dus zochten we een uitje waar we, samen met onze lease-hond, naartoe konden.

We besloten een kijkje te gaan nemen bij de Ruïne van Brederode. Die ruïne was vroeger Kasteel Brederode. Het kasteel is in de tweede helft van de 13de eeuw gesticht door Willem I van Brederode. Eerst bestond het kasteel slechts uit een woontoren. Rond 1300 werd de toren afgebroken waarna Dirk II van Brederode een vierkant kasteel liet optrekken. Er is heel wat gevochten rond het kasteel. Door de eeuwen heen werd het kasteel diverse keren vernield, geplunderd en in brand gestoken. In de 19e eeuw is het kasteel, of liever gezegd; de ruïne die overbleef gerestaureerd. 

Frank was er als kind met zijn ouders geweest wat het extra bijzonder maakte. En op de website had ik al gezien dat er een theetuin is. Perfect! Aangezien Frank niet zo goed ter been is, kon hij mooi wat drinken in de theetuin terwijl ik de ruïne bekeek. Nog mooier werd het toen bij ons vertrek de zon doorbrak.

Terwijl we over een smal bruggetje naar de ruïne liepen, kwam de dame die de ruïne beheert naar ons toe rennen. ‘Voordat u dat hele stuk loopt… U bent van harte welkom, hoor. Maar door werkzaamheden in de buurt hebben we een stroomstoring’. Lief dat ze het even kwam melden. Maar aangezien er in de tijd dat het kasteel bewoond werd ook geen stroom was, leek ons dat niet zo’n probleem. We waren tenslotte niet gekomen om een film te kijken of een warme douche te nemen.

Leuk vond ik het om, bij binnenkomst, in de poort allerlei verkleedkleren voor kinderen te zien hangen. En een kast met stokpaardjes. Hoe leuk is dat? Om verkleed al ridder of jonkvrouwe daar rond te rennen? Dat Frank zich niet wilde verkleden was dan ook een beetje een domper. Voor straf liet ik hem achter in de theetuin met een blikje cola (want geen stroom dus geen koffie). En Nanook kreeg heel attent een bakje water aangeboden.

Ik dwaalde ondertussen rond in de ruïne. De smalle, uitgesleten trappen naar boven. De grote open haard die ik onderweg tegen kwam. Fascinerend vind ik dat. Dat hier mensen wóónden! Wat moet het donker geweest zijn. En koud. Ik stelde me voor hoe jonkvrouwen met ruisende rokken over die smalle trappen gelopen moeten hebben.

Ik was bijna terug gegaan naar de ingang om een prinsessenjurk te halen om te ervaren hoe dat was. In plaats daarvan staarde ik naar het toilet. Dat natuurlijk niet meer was dan een soort stortkoker met daarop een plank met een gat er in. Zodat je poepiekakka – heel charmant; ploink – zó in de slotgracht donderde. Handig! Maar ik zag geen toiletrolhouder. Waar veegden ze in hemelsnaam hun gat mee af?

Peinzend dwaalde ik wat rond en maakte snel wat foto’s. Een beetje haastig omdat Frank ondertussen in zijn eentje in de theetuin zat. Maar in de auto onderweg naar huis, bleek dat ik me niet had hoeven haasten. Terwijl ik in de ruïne rond dwaalde, had Frank zich prima vermaakt. Vooral met de vrouwelijke bezoekers van de ruïne. Zittend in het zonnetje met Nanook kreeg Frank volop aandacht. Ghèhèhè’ grijnsde hij. ‘Die Nanook! Da’s echt een babe-magnet!’