Dat je besluit foto’s te gaan maken van de rozentuin van Kasteel Assemburg en geen research doet. Stom! Want dan had ik kunnen weten dat de rozentuin allang uitgebloeid is. Dat Buienradar zegt dat het droog blijft maar dat het toch gaat regenen. Dat je dus rondloopt met je camera onder je jas en – vlug vlug – foto’s maakt van de appels in de appelbomen in de boomgaard. Dat je later ontdekt dat de appels niet scherp zijn maar dat de vlieg, die je niet eens gezien hebt, wél mooi op de foto staat. Dat je een foto wil maken van een mooi doorkijkje en dat er nét iemand de hoek om komt.

Maar ook dat je eindelijk eens de moeite neemt om het verhaal te lezen bij dat lelijke beeld in de kasteeltuin en dan besluit dat het eigenlijk toch wel een mooi beeld is.

Het beeld in de kasteeltuin van kasteel Assemburg is gemaakt door Elisabeth Stienstra en heet ‘Het Sabijns poppenspel’. Het is een moderne versie van het beeld van de mythe van de Sabijnse Maagdenroof waarvan oorspronkelijk, rond 1730, een kopie in de kasteeltuin stond. Het originele beeld, gemaakt door de Italiaanse kunstenaar Giambologna, is nog te zien in de beeldengalerij Loggia dei Lanzi in Florence.

En die Maagdenroof? Dat was een verhaal, zeg! Een staaltje girlpower avant la lettre!

Binnenkort ga ik terug om opnieuw een foto te maken van het beeld.
Als de hemel strak blauw is.

De Sabijnse Maagdenrood is een mythisch verhaal over een gebeurtenis ten tijde van het ontstaan van Rome. 

Om de nieuwe stad te laten groeien werd Rome tot wijkplaats gemaakt voor vluchtelingen en avonturiers uit alle steden en dorpen in de buurt. Een gevolg daarvan was echter dat de buurvolken niets te maken wilden hebben met een bevolking van dergelijk allooi. Wanneer de jongelingen van Rome een aanzoek deden werd zij weggehoond. Romulus verzon toen een list. Hij organiseerde een religieus feest met sportwedstrijden. Onder de bezoekers waren ook de Sabijnen die in de Apennijnen woonden. Tijdens de wedstrijden, op een tevoren afgesproken teken, stormden de Romeinen op de toeschouwers af en roofden de Sabijnse jonge meisjes. Dit riep natuurlijk op tot wraak en nadat de Sabijnen zich hadden verzameld en een leger hadden samengesteld trokken zij op naar Rome.

De strijd was bloedig. Tijdens het gevecht wierpen de geroofde Sabijnse vrouwen zich met fladderende haren en verscheurde kleding tussen de strijders. Zij hadden zich reeds met hun lot verzoend en hielden van hun echtgenoten. In tranen smeekten zij hun mannen om niet hun vaders en broeders te doodden en andersom aan hun familieleden om niet hun mannen te doodden. Dit stemde de strijders tot verzoening. Ze sloten niet alleen vrede, maar gingen ook een verbond aan. De Romeinen en de Sabijnen zouden voortaan één volk vormen en de Sabijnen vestigden zich op een van de heuvels naast Rome.

Bron: http://awn-beverwijk-heemskerk.nl/

Wij hebben een kwal hier vlakbij. Dat ontdekte ik op Google. En nee, het is geen kwal op het strand. Deze woont in de duinen en hoort bij de waterzuivering. Daar wilde ik wel foto’s van maken. Dus op een mooie zaterdag, een week of twee geleden, ging ik op zoek naar ‘de kwal’. Ik had ‘m vrij vlot gevonden. Maar door de hekjes er omheen vond ik ‘m niet erg fotogeniek.

Maar ach, ondanks dat er niet veel viel te fotograferen was het toch leuk. Een lekker fietstochtje, mooi weer. Wat wil een mens nog meer? En het was nog leerzaam ook. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat het water dat bij ons thuis uit de kraan komt oorspronkelijk uit het IJsselmeer komt!

Bij Andijk wordt water uit het IJsselmeer gepompt en via een 52 kilometer lange pijp naar Heemskerk getransporteerd. Daar wordt het nogmaals gefilterd en mag het bij ‘de kwal’ de duinen in. Daar sijpelt het water langzaam de bodem in en wordt het op natuurlijke wijze ontdaan van bacteriën en virussen. Na minimaal 30 dagen wordt het schone water van 40 meter diepte opgepompt, ontdaan van ijzer en kalk en is het drinkwater geschikt voor consumptie. Zo steek je geheel per ongeluk toch nog wat op!

Als bonus besloot ik nog even een kijkje te nemen op de ‘Uitkijkplek met bankjes’ die ik ook op Google gezien had. Zo staat het echt op Google. En die term dekt de lading precies. Het is wat het is: een uitkijkplek met bankjes. Niet meer, niet minder. Maar wát een uitzicht!

(360 graden foto)

 

 

Sinds een tijdje ga ik dus nooit meer op stap zonder camera. En aangezien ik meestal de natuur in ga, fotografeer ik veel dieren. Heel veel dieren. Niet zo verwonderlijk; ik ben dol op dieren. Honden, katten, paarden, koeien, vogels. Als het poten heeft en een staart is het goed. Ik vind álles even prachtig en ik zet dus al dat dierenspul op de foto. En niet één keer, hè!

Mijn foto-archief puilt inmiddels uit van de schapenfoto’s, koeienfoto’s en paardenfoto’s. En Schotse Hooglanders! Ook zo mooi! Dan fiets ik naar het strand en dan spreek ik mezelf streng toe ‘Vandaag ga ik geen foto’s maken van Schotse Hooglanders’. Maar als ik ze dan weer door de duinen zie banjeren, kan ik me niet beheersen en maak ik toch weer foto’s.

Of ik fiets langs een weiland met schaapjes. Dan zeg ik tegen mezelf ‘Nee, schapenfoto’s heb ik wel genoeg.’ Maar dan spot ik vanuit mijn ooghoek weer zo’n schattig wollig lammetje, dat er zo lief bij ligt. En voor ik het weet, trap ik op de rem, gooi ik mijn fiets aan de kant en hang ik weer met mijn camera over een of ander hekje lammetjes te fotograferen. Soms hoeven dieren niet eens poten en een staart te hebben. Zelf de kwallen aan het strand leg ik met veel plezier vast.

En soms kom ik per ongeluk iets grappigs tegen. In een park vlak bij mijn huis, wees een vriendelijke voorbijganger naar een eilandje in de vijver. ‘Volgens mij zit daar een schildpad!’ Dat klopte! Dus kon ik de roodwangschildpad ook aan mijn collectie toevoegen.

Er is één dier waarmee het maar niet wil lukken. Ik wil zó graag een zeehond fotograferen. Ze zijn er, dat weet ik zeker! Regelmatig liggen ze lekker te zonnen op het strand. Ik weet dat omdat dorpsgenoten wel eens een foto van een zeehond in de Facebookgroep van ons dorp zetten. En dat laatste gebeurt vooral als ik nét terug ben van het strand.

Dan zet ik weer dertig nieuwe foto’s van Schotse Hooglanders op mijn harde schijfje. En ondertussen kijk ik dan even op Facebook. En ja, hoor! Dan post er weer iemand ‘Er was een zeehond op het strand!’ Maar die heb ík dan weer niet gezien. Op de een of andere manier loop ik de zeehonden steeds mis.

Maar Uncle Bob is geduldig. En Uncle Bob blijft haar camera mee slepen. Eens gaat het me lukken en kan ik een zeehond aan mijn collectie toevoegen.