Donderdag zag ik op Facebook een berichtje voorbij komen over de zwaan bij ons in de straat. Ze is de trotse moeder geworden van maar liefst tien zwanenbaby’s. Potverdikkie! Wat leuk! Daar wilde ik wel foto’s van maken. Dus toen het tijd was voor onze dagelijkse wandeling, joeg ik mijn verkering de straat op. ‘Kom! We gaan babyzwaantjes kijken!’

Frank ging mee. En we liepen en we liepen. Want onze straat is best lang. Maar toen Frank bijna op instorten stond, hadden we nog geen zwaan gezien. We namen een pauze en zaten even op een bankje. Ik durfde het niet aan om mijn schat nog verder af te matten dus stelde ik voor om terug naar huis te lopen.

Onderweg naar huis maakte ik plannen. Tenslotte was haast geboden; die zwanenkuikens zijn groot voor je het weet. En aangezien ik de volgende dag moest werken zou ik geen kans hebben de zwanenfamilie te zoeken. Maar de volgende dag zou ik thuis werken in plaats van op kantoor. Dus als ik extra vroeg op zou staan, kon ik ‘s morgens voor ik aan het werk ging, mijn fiets pakken en snel wat verder op in de straat de zwaantjes gaan zoeken.

Die vrijdagmorgen fietste ik om kwart over zeven ‘s morgens onze lange straat uit. Heen aan de ene kant van het water. Terug langs de andere kant. En ergens bijna aan het eind zag ik de dranghekken staan, die ter bescherming om het zwanennest geplaatst zijn. Blij sprong ik van mijn fiets. Gevonden!

Maar helaas, ondanks de oproep van premier Rutte om toch vooral thuis te blijven, was moeder Zwaan met al haar kuikens de hort op. Teleurgesteld keek ik naar het enorme nest, waar slechts een heleboel donsveertjes nog herinnerden aan de bewoners. ‘Kloink’ deed het in mijn brein toen het kwartje viel.

Ineens begreep ik waar de uitdrukking ‘vroeg uit de veren’ vandaan komt. Dat vond ik dan toch wel weer mooi. Geen zwaan gezien, maar wel iets wijzer geworden! Was ik die dag toch niet voor niks ehhhh… zo vroeg uit de veren.

Gelukkig kwam ik familie Zwaan een paar dagen later alsnog tegen.

Vorig weekend was ik, na twee weken binnen zitten, wel een beetje klaar met social distancing. Ik besloot er met mijn camera op uit te gaan en op zoek te gaan naar lammetjes. Want die wilde ik nog steeds op de foto zetten. Ik heb geen klachten dus zolang ik maar anderhalve meter uit de buurt van andere mensen bleef, kon dat best.

Het was stil op straat. Het was ijskoud en het waaide als een tielelier. Binnen no time liepen de tranen over mijn wangen. Maar het was zo lekker om even buiten te zijn! Dus fietste ik naar Chateau Marquette. En daar waren ze! Lammetjes! Ik maakte een omtrekkende beweging van twee meter om een eenzame wandelaar heen en zette mijn fiets aan de kant. Maar de lammetjes waren te ver weg om ze goed op de foto te krijgen. Dit werd helemaal niks.

Ik had koffie in mijn thermoskan. En nog geen zin om naar huis te gaan. Dus fietste ik zomaar een beetje doelloos rond. Door de polder. In mijn eentje. Tot ik ineens op de Noordermaatweg terecht kwam, waar ik laatst zulke leuke foto’s gemaakt had. En ergens halverwege stonden een heleboel koeien in de wei. Koeien zijn leuk! Dus blij sprong ik van mijn fiets, groette de dames vriendelijk en pakte mijn camera.

Maar de dames hadden minder zin in een fotosessie dan ik. Ze bleven stug door grazen en weigerden ook maar één moment mijn kant op te kijken. Al grazend liepen ze door, tot ze bij een hek kwamen en ze besloten eens een kijkje over het hek te nemen. Een vrij stomme actie natuurlijk, want het uitzicht is boven het hek precies hetzelfde als ernaast. Maar ik vond het leuk, die koeienkoppen boven dat hek uit. Dus ik volgde de koeien, stapte op het wildrooster over de sloot en liep naar het hek.

En toen gebeurde er iets in mijn brein. Ik bevroor. Ik stond echt wel veilig, hoor. Het wildrooster is stevig genoeg. Er loopt weliswaar een sloot onder maar je zakt er echt niet doorheen. Toch durfde ik me ineens niet meer te verroeren. Vóór me was het hek, met die enorme koeien erachter. Onder me was het wildrooster, waar ik wankelend opstond. En een koude Noordenwind – windkracht 6! – rukte aan mijn haren, aan mijn jas en aan mijn camera.

Iets in me zei dat ik om moest draaien en terug moest lopen naar het pad naast de sloot. Maar mijn benen weigerden dienst. Ik durfde niet. Totaal ongegrond was ik ineens bang dat ik met mijn voeten tussen het wildrooster zou schieten, zou vallen en – met camera en al – in de sloot zou belanden. “Stel je niet aan!” sprak ik mezelf streng toe, denkend aan al die kinderen die ik op wildroosters heb zien lopen. “Draai je gewoon om en loop terug!”. Maar het gíng gewoon niet. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd een beetje links en een beetje rechts. Ik stond moederziel alleen in een verlaten winderige polder. Gevangen op een wildrooster, gadegeslagen door een stel koeien, die ineens wél volop aandacht voor me hadden.

Ik zwéér het je! Ik zag ze denken. “Zo! Dus jij vond ons stom omdat we over het hek kijken! En wie staat hier nu voor lul op een wildrooster waar wij twee keer per dag gewoon overheen lopen? Hè?” Ik overwoog serieus de mogelijkheid om me te laten zakken en op handen en voeten terug te kruipen. Maar dan moest ik mijn camera loslaten die dan vervolgens aan de riem om mijn nek zou bungelen. Geen optie dus. Bovendien… zóveel lol gunde ik die koeien nou ook weer niet.

Uiteindelijk ben ik voetje voor voetje achteruit terug geschuifeld. Klein stapje naar achteren, gewicht verdelen, stevig staan. Weer een klein stapje naar achteren, gewicht verdelen enzovoorts. Ik heb er tien minuten over gedaan om veilig op de kant te komen. Zittend op een bankje pufte ik uit, terwijl ik mijn laatste restje koffie dronk.

Dus wat heeft Uncle Bob nu geleerd? Let altijd op je veiligheid als je aan het fotograferen bent! Je zult de eerste niet zijn die jammerlijk omkomt bij het maken van een te gekke selfie. En je zult ook niet de eerste zijn die voor schut staat voor een kudde domme koeien midden in de polder, want dat was ik. Geen idee wat dit nou ineens was. Waarom ik niet meer terug durfde. Het was de wind, jongens. Het was gewoon de wind. Want het waaide héél héél erg hard. Echt waar!

Als Uncle Bob ben ik altijd op zoek naar leuke foto locaties. Een mooi plekje waar ik mijn fotografie-kunsten kan oefenen. Het liefst vlak bij huis want ik zit krap in mijn vrije tijd. Dus een locatie waar ik even snel naar toe kan fietsen, heeft mijn voorkeur. Sinds we in Heemskerk wonen, ben ik via Facebook lid geworden van een Heemskerk’s groepje. Mensen delen nieuwtjes en plaatsen foto’s die te maken hebben met ons dorp. En daar zijn ook andere Uncle Bobs bij. Die foto’s maken in de omgeving en die vervolgens op Facebook gooien.

Laatst kwam er weer zo’n Uncle Bob-foto voorbij. Gemaakt ergens in een polder of zo. ‘Ahhh’ zuchtte iemand in de reacties ‘De Noordermaatweg! Wat is het mooi daar!’ Ik googelde de locatie. 10 minuten fietsen! Kijk, daar houd ik van! Vervolgens checkte ik heel professioneel het gouden uurtje en wachtte af tot het tijd was om te vertrekken. En om mijn uitstapje wat gezelliger te maken, nam ik een thermosflesje koffie mee.

Dus daar stond ik. Op de Noordermaatweg. Zo heel bijzonder vond ik het eigenlijk niet. Een weg door de polder. Sloten. Twee windmolens. Veel fietsers. En zwanen. Langzaam liep ik heen en weer. Het werd steeds stiller om me heen. De fietsers verdwenen. De zwanen gleden rustig door het water. In de verte kwam mist opzetten. Het was niet warm die dag en terwijl ik heen en weer liep om te kijken waar ik mooie foto’s kon maken, kreeg ik het kouder en kouder.

Ik overwoog om terug naar huis te gaan. Tot ik me herinnerde dat ik koffie bij me had. Wachtend tot de zon onderging, helemaal alleen op de Noordermaatweg, dronk ik een lekker warm bakje koffie. En toen mijn koffie op was en de zon eindelijk onderging, was ik blij dat ik gebleven was.

Wat heeft Uncle Bob nu geleerd?
Fotograferen is wachten. Dus neem altijd een thermosflesje hete koffie mee.