Sinds een tijdje ga ik dus nooit meer op stap zonder camera. En aangezien ik meestal de natuur in ga, fotografeer ik veel dieren. Heel veel dieren. Niet zo verwonderlijk; ik ben dol op dieren. Honden, katten, paarden, koeien, vogels. Als het poten heeft en een staart is het goed. Ik vind álles even prachtig en ik zet dus al dat dierenspul op de foto. En niet één keer, hè!

Mijn foto-archief puilt inmiddels uit van de schapenfoto’s, koeienfoto’s en paardenfoto’s. En Schotse Hooglanders! Ook zo mooi! Dan fiets ik naar het strand en dan spreek ik mezelf streng toe ‘Vandaag ga ik geen foto’s maken van Schotse Hooglanders’. Maar als ik ze dan weer door de duinen zie banjeren, kan ik me niet beheersen en maak ik toch weer foto’s.

Of ik fiets langs een weiland met schaapjes. Dan zeg ik tegen mezelf ‘Nee, schapenfoto’s heb ik wel genoeg.’ Maar dan spot ik vanuit mijn ooghoek weer zo’n schattig wollig lammetje, dat er zo lief bij ligt. En voor ik het weet, trap ik op de rem, gooi ik mijn fiets aan de kant en hang ik weer met mijn camera over een of ander hekje lammetjes te fotograferen. Soms hoeven dieren niet eens poten en een staart te hebben. Zelf de kwallen aan het strand leg ik met veel plezier vast.

En soms kom ik per ongeluk iets grappigs tegen. In een park vlak bij mijn huis, wees een vriendelijke voorbijganger naar een eilandje in de vijver. ‘Volgens mij zit daar een schildpad!’ Dat klopte! Dus kon ik de roodwangschildpad ook aan mijn collectie toevoegen.

Er is één dier waarmee het maar niet wil lukken. Ik wil zó graag een zeehond fotograferen. Ze zijn er, dat weet ik zeker! Regelmatig liggen ze lekker te zonnen op het strand. Ik weet dat omdat dorpsgenoten wel eens een foto van een zeehond in de Facebookgroep van ons dorp zetten. En dat laatste gebeurt vooral als ik nét terug ben van het strand.

Dan zet ik weer dertig nieuwe foto’s van Schotse Hooglanders op mijn harde schijfje. En ondertussen kijk ik dan even op Facebook. En ja, hoor! Dan post er weer iemand ‘Er was een zeehond op het strand!’ Maar die heb ík dan weer niet gezien. Op de een of andere manier loop ik de zeehonden steeds mis.

Maar Uncle Bob is geduldig. En Uncle Bob blijft haar camera mee slepen. Eens gaat het me lukken en kan ik een zeehond aan mijn collectie toevoegen. 

Silhouette van de hoogovens

Al een hele tijd lagen er foto’s op de digitale plank om een logje over te schrijven. Al vanaf januari. Vandaag moest het er maar eens van komen. Ik bekeek de foto’s nog eens. Gemaakt in januari 2020. Op zo’n saaie koude januari-dag waar ik altijd zo’n hekel aan heb. De kerstlichtjes opgeborgen, de kerstboom weer in de doos. De natuur nog diep in slaap. In het donker naar mijn werk. Januari is steevast de maand waarin ik reikhalzend uitkijk naar de lente.

En nu is het lente. En terwijl ik kijk naar de foto’s die ik maakte in januari, bedenk ik me dat het op een zaterdag was en dat ik de hele week op kantoor had gezeten. Gezellig met mijn collega’s. En dat ik, toen ik thuis kwam na het maken van deze foto’s, boodschappen ben gaan doen.  Dat ik, zonder er over na te denken, gewoon de supermarkt binnen liep. En dat we de volgende dag met z’n allen op bezoek gingen bij mijn oude moedertje, die ik een dikke knuffel gaf en drie zoenen op haar gerimpelde wangetjes. Gek dat de wereld zo koud en kaal leek toen. We hadden nog geen idee hoe koud en kil en vooral raar de lente zou worden.

Maar goed, Uncle Bob ging op stap, dus. Toen, in januari. Toen alles nog ‘normaal’ was. Ik ging naar ‘Een zee van staal’, een beeldenpark onder de rook van Tata Steel, (de voormalige hoogovens) in Wijk aan Zee. Want in 1999 werd Wijk aan Zee uitgeroepen tot Cultureel dorp van Europa. En elf beeldhouders uit elf Europese landen kregen de opdracht een beeldenpark te maken. Sommigen waren schijnbaar niet te houden want er staan veertien stalen beelden. Zomaar in de duinen.

Nou ja, niet zómaar natuurlijk. Het materiaal en de werkruimte voor de kunstenaars werd ter beschikking gesteld door Tata Steel. Het is dus logisch dat de beelden in de duinen staan, in de achtertuin van Tata Steel. Ik heb niet zoveel met kunst. Dus ik zeg niet dat ik regelmatig de beeldentuin bezoek omdat het allemaal zo prachtig is. Maar het hád wel wat. Die enorme stalen constructies in de duinen. Met de staalindustrie als achtergrond. Er was zon, er waren wolken, en er was helaas ook regen. En ik kan je vertellen dat geen van de beelden een mogelijkheid tot uitgebreid schuilen bood. Maar toch heb ik me wel vermaakt.

Mijn favoriet is ‘White Rhythm’ van de Engelsman Robert S. Erskine. Schijnbaar stelt het de drukte van de stad voor, met zebrapaden en wapperende jassen van mensen die haastig oversteken. Gek genoeg zag ik er juist een van mijn geliefde Schotse Hooglanders in, rustig grazend boven op een duin. 

Ook favoriet is ‘Thalassa apo atsali’ van de Griek Apostolos Fanakidis. Het stelt water voor dat tegen de kust klotst. Het zonlicht op de zinken plaatjes lijkt op de spiegeling van de zon op het water. En het kunstwerk maakt muziek, als de zinken plaatjes bewegen in de wind.

En ‘Au delà des Vagues’? Ach, die was gewoon mooi met die strakblauwe lucht erboven.

En terugkijkend kan ik nóg een conclusie trekken. De beeldentuin in Wijk aan Zee is het perfecte Corona-uitje. Gratis, geen lange rijen en anderhalve meter afstand houden is er géén probleem. Dus mocht je ooit in de buurt zijn; neem een kijkje. Best leuk om een keer te zien!

Op de website van Een zee van Staal staan alle beelden en hun uitleg vermeld.

Donderdag zag ik op Facebook een berichtje voorbij komen over de zwaan bij ons in de straat. Ze is de trotse moeder geworden van maar liefst tien zwanenbaby’s. Potverdikkie! Wat leuk! Daar wilde ik wel foto’s van maken. Dus toen het tijd was voor onze dagelijkse wandeling, joeg ik mijn verkering de straat op. ‘Kom! We gaan babyzwaantjes kijken!’

Frank ging mee. En we liepen en we liepen. Want onze straat is best lang. Maar toen Frank bijna op instorten stond, hadden we nog geen zwaan gezien. We namen een pauze en zaten even op een bankje. Ik durfde het niet aan om mijn schat nog verder af te matten dus stelde ik voor om terug naar huis te lopen.

Onderweg naar huis maakte ik plannen. Tenslotte was haast geboden; die zwanenkuikens zijn groot voor je het weet. En aangezien ik de volgende dag moest werken zou ik geen kans hebben de zwanenfamilie te zoeken. Maar de volgende dag zou ik thuis werken in plaats van op kantoor. Dus als ik extra vroeg op zou staan, kon ik ‘s morgens voor ik aan het werk ging, mijn fiets pakken en snel wat verder op in de straat de zwaantjes gaan zoeken.

Die vrijdagmorgen fietste ik om kwart over zeven ‘s morgens onze lange straat uit. Heen aan de ene kant van het water. Terug langs de andere kant. En ergens bijna aan het eind zag ik de dranghekken staan, die ter bescherming om het zwanennest geplaatst zijn. Blij sprong ik van mijn fiets. Gevonden!

Maar helaas, ondanks de oproep van premier Rutte om toch vooral thuis te blijven, was moeder Zwaan met al haar kuikens de hort op. Teleurgesteld keek ik naar het enorme nest, waar slechts een heleboel donsveertjes nog herinnerden aan de bewoners. ‘Kloink’ deed het in mijn brein toen het kwartje viel.

Ineens begreep ik waar de uitdrukking ‘vroeg uit de veren’ vandaan komt. Dat vond ik dan toch wel weer mooi. Geen zwaan gezien, maar wel iets wijzer geworden! Was ik die dag toch niet voor niks ehhhh… zo vroeg uit de veren.

Gelukkig kwam ik familie Zwaan een paar dagen later alsnog tegen.

Vorig weekend was ik, na twee weken binnen zitten, wel een beetje klaar met social distancing. Ik besloot er met mijn camera op uit te gaan en op zoek te gaan naar lammetjes. Want die wilde ik nog steeds op de foto zetten. Ik heb geen klachten dus zolang ik maar anderhalve meter uit de buurt van andere mensen bleef, kon dat best.

Het was stil op straat. Het was ijskoud en het waaide als een tielelier. Binnen no time liepen de tranen over mijn wangen. Maar het was zo lekker om even buiten te zijn! Dus fietste ik naar Chateau Marquette. En daar waren ze! Lammetjes! Ik maakte een omtrekkende beweging van twee meter om een eenzame wandelaar heen en zette mijn fiets aan de kant. Maar de lammetjes waren te ver weg om ze goed op de foto te krijgen. Dit werd helemaal niks.

Ik had koffie in mijn thermoskan. En nog geen zin om naar huis te gaan. Dus fietste ik zomaar een beetje doelloos rond. Door de polder. In mijn eentje. Tot ik ineens op de Noordermaatweg terecht kwam, waar ik laatst zulke leuke foto’s gemaakt had. En ergens halverwege stonden een heleboel koeien in de wei. Koeien zijn leuk! Dus blij sprong ik van mijn fiets, groette de dames vriendelijk en pakte mijn camera.

Maar de dames hadden minder zin in een fotosessie dan ik. Ze bleven stug door grazen en weigerden ook maar één moment mijn kant op te kijken. Al grazend liepen ze door, tot ze bij een hek kwamen en ze besloten eens een kijkje over het hek te nemen. Een vrij stomme actie natuurlijk, want het uitzicht is boven het hek precies hetzelfde als ernaast. Maar ik vond het leuk, die koeienkoppen boven dat hek uit. Dus ik volgde de koeien, stapte op het wildrooster over de sloot en liep naar het hek.

En toen gebeurde er iets in mijn brein. Ik bevroor. Ik stond echt wel veilig, hoor. Het wildrooster is stevig genoeg. Er loopt weliswaar een sloot onder maar je zakt er echt niet doorheen. Toch durfde ik me ineens niet meer te verroeren. Vóór me was het hek, met die enorme koeien erachter. Onder me was het wildrooster, waar ik wankelend opstond. En een koude Noordenwind – windkracht 6! – rukte aan mijn haren, aan mijn jas en aan mijn camera.

Iets in me zei dat ik om moest draaien en terug moest lopen naar het pad naast de sloot. Maar mijn benen weigerden dienst. Ik durfde niet. Totaal ongegrond was ik ineens bang dat ik met mijn voeten tussen het wildrooster zou schieten, zou vallen en – met camera en al – in de sloot zou belanden. “Stel je niet aan!” sprak ik mezelf streng toe, denkend aan al die kinderen die ik op wildroosters heb zien lopen. “Draai je gewoon om en loop terug!”. Maar het gíng gewoon niet. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd een beetje links en een beetje rechts. Ik stond moederziel alleen in een verlaten winderige polder. Gevangen op een wildrooster, gadegeslagen door een stel koeien, die ineens wél volop aandacht voor me hadden.

Ik zwéér het je! Ik zag ze denken. “Zo! Dus jij vond ons stom omdat we over het hek kijken! En wie staat hier nu voor lul op een wildrooster waar wij twee keer per dag gewoon overheen lopen? Hè?” Ik overwoog serieus de mogelijkheid om me te laten zakken en op handen en voeten terug te kruipen. Maar dan moest ik mijn camera loslaten die dan vervolgens aan de riem om mijn nek zou bungelen. Geen optie dus. Bovendien… zóveel lol gunde ik die koeien nou ook weer niet.

Uiteindelijk ben ik voetje voor voetje achteruit terug geschuifeld. Klein stapje naar achteren, gewicht verdelen, stevig staan. Weer een klein stapje naar achteren, gewicht verdelen enzovoorts. Ik heb er tien minuten over gedaan om veilig op de kant te komen. Zittend op een bankje pufte ik uit, terwijl ik mijn laatste restje koffie dronk.

Dus wat heeft Uncle Bob nu geleerd? Let altijd op je veiligheid als je aan het fotograferen bent! Je zult de eerste niet zijn die jammerlijk omkomt bij het maken van een te gekke selfie. En je zult ook niet de eerste zijn die voor schut staat voor een kudde domme koeien midden in de polder, want dat was ik. Geen idee wat dit nou ineens was. Waarom ik niet meer terug durfde. Het was de wind, jongens. Het was gewoon de wind. Want het waaide héél héél erg hard. Echt waar!