Als Uncle Bob ben ik altijd op zoek naar leuke foto locaties. Een mooi plekje waar ik mijn fotografie-kunsten kan oefenen. Het liefst vlak bij huis want ik zit krap in mijn vrije tijd. Dus een locatie waar ik even snel naar toe kan fietsen, heeft mijn voorkeur. Sinds we in Heemskerk wonen, ben ik via Facebook lid geworden van een Heemskerk’s groepje. Mensen delen nieuwtjes en plaatsen foto’s die te maken hebben met ons dorp. En daar zijn ook andere Uncle Bobs bij. Die foto’s maken in de omgeving en die vervolgens op Facebook gooien.

Laatst kwam er weer zo’n Uncle Bob-foto voorbij. Gemaakt ergens in een polder of zo. ‘Ahhh’ zuchtte iemand in de reacties ‘De Noordermaatweg! Wat is het mooi daar!’ Ik googelde de locatie. 10 minuten fietsen! Kijk, daar houd ik van! Vervolgens checkte ik heel professioneel het gouden uurtje en wachtte af tot het tijd was om te vertrekken. En om mijn uitstapje wat gezelliger te maken, nam ik een thermosflesje koffie mee.

Dus daar stond ik. Op de Noordermaatweg. Zo heel bijzonder vond ik het eigenlijk niet. Een weg door de polder. Sloten. Twee windmolens. Veel fietsers. En zwanen. Langzaam liep ik heen en weer. Het werd steeds stiller om me heen. De fietsers verdwenen. De zwanen gleden rustig door het water. In de verte kwam mist opzetten. Het was niet warm die dag en terwijl ik heen en weer liep om te kijken waar ik mooie foto’s kon maken, kreeg ik het kouder en kouder.

Ik overwoog om terug naar huis te gaan. Tot ik me herinnerde dat ik koffie bij me had. Wachtend tot de zon onderging, helemaal alleen op de Noordermaatweg, dronk ik een lekker warm bakje koffie. En toen mijn koffie op was en de zon eindelijk onderging, was ik blij dat ik gebleven was.

Wat heeft Uncle Bob nu geleerd?
Fotograferen is wachten. Dus neem altijd een thermosflesje hete koffie mee.

Ik blijf braaf op pad gaan met mijn camera. Al weet ik soms niet zo goed waar ik heen moet. Ik googelde mijn eigen woonplaats en speurde op de kaart de omgeving van mijn dorp af. Niet zo ver van ons vandaan blijkt het Uitgeestermeer te liggen. Aha! Frank had een afspraak daar in de buurt. Ik zou hem brengen en halen dus in de tussenliggende tijd kon ik daar mooi een kijkje nemen.

Maar het Uitgeestermeer was een teleurstelling. Ik kon er te voet niet echt bij komen. Ik liep al snel tegen de – gesloten – hekken van een camping aan. Dan maar naar het ernaast gelegen Zwaansmeer, wat een nog grotere teleurstelling bleek. Een klein meertje met daar omheen keurig aangelegde paden en gemaaid gras. Het heeft niets meer met natuur te maken. En daar moest ik me anderhalf uur vermaken.

Er was ook niks te zien. Er waren wel veel vogels. Maar zelfs die zaten alleen maar suf te zitten op een aantal balken die – misschien speciaal voor hen? – in het meertje gemaakt zijn. Wandelend over het keurig aangelegde pad, keek ik naar de vogels. En ik zag een groot, zwart exemplaar aanstalten maken om weg te vliegen.

Eindelijk actie! Ik bedacht me geen moment. Ik trok een sprintje. Van het pad af, naar de oever van het meer, twee meter verderop. Staand tussen het riet, probeerde ik de vogel te fotograferen. De foto mislukte jammerlijk. Want ik werd een beetje afgeleid doordat ik tot mijn enkels wegzakte in het natte gras en ijskoud water mijn niet waterdichte schoenen insijpelde.

Alsof die rotvogel het aanvoelde, deed-ie verder niks meer. Hij had twee keer met zijn vleugels gefladderd en besloot toen dat dat wel genoeg actie was. Dus ik stond tot mijn enkels in het water en ik had nóg geen mooie foto. En bedankt!

Terug naar huis gaan had geen zin want ik moest Frank ook weer ophalen. Pas drie kwartier later. Dus dwaalde ik drie kwartier rond bij een saai meer en doodde de tijd met zinloos foto’s maken. Van het vreselijk saai aangelegde landschap. Van een saaie molen waar ik ook nét niet bij kon komen. En van een enorm zinloos hekje. En oh, ja! Van mijn natte voeten die steeds kouder werden.

Dus wat heeft Uncle Bob nu geleerd? Trek je rubberlaarzen aan als je gaat fotograferen. Je weet tenslotte maar nooit waar je in terecht komt. En vergeet ook je warme sokken niet. Want het heeft, eenmaal thuis, ongeveer drie uur geduurd voor ik weer op temperatuur was.

Goed. Ik fotografeer dus. Of nou ja, ik probeer te fotograferen. Dat maakt mij een ‘Uncle Bob’. Zo wordt – door professionele fotografen – de oom, tante, broer, buurman of wie dan ook genoemd die met een spiegelreflexcamera, en niet gehinderd door enige kennis, een evenement vast legt. En daarbij de ‘echte fotograaf’ hinderlijk in de weg loopt. Aha! Dat ben ík dus! Een Uncle Bob!

Maar goed, je moet ergens beginnen. Dan maar als Uncle Bob. Ik begon hiermee en vond het wel een goed idee is om mijn Uncle Bob-kiekjes op mijn weblog te plaatsen. Dan móet ik er dus wel op uit om foto’s te maken en hopelijk leer ik zo een beetje bij.

Laatst las ik op internet dat er ezeltjes waren bij Gasterij Kruisberg. Het leek me leuk om die te fotograferen. Dus fietste ik met mijn camera daarheen. Maar de ezeltjes liepen saai te grazen achter een hek. Ik maakte wat foto’s die leuk maar niet echt spectaculair waren. Het perfecte fotomoment diende zich pas aan toen een jongetje en een meisje op het hek klommen om de ezeltjes te voeren.

Zo’n leuk tafereeltje! De kindjes lekker onherkenbaar van achteren in beeld gebracht. Bungelende rubberlaarsjes, twee modderige spijkerbroekjes, uitgestoken handjes met gras en de ezeltjes op de achtergrond. Maar ik was net te laat. Vlak voor ik afdrukte, keek het meisje om. Ruw trok ze haar broertje van het hek. ‘Ga opzij! Die mevrouw wil een foto maken!’ Daar ging mijn foto-moment. De hele compositie naar de kl*ten.

Er kwamen drie dames te paard aan die hun paarden parkeerden. Ik liet de ezeltjes voor wat ze waren en vroeg beleefd op ik foto’s mocht maken van de paarden. Dat mocht. Maar met drie paarden, vastgebonden aan een hekje, kon ik ook niet zoveel. Ik probeerde zo’n prachtig paardenhoofd vast te leggen en nét op dat moment besloot een van de paarden haar gebit te showen. ‘Klik’ deed mijn camera. Hebbes!

Juichend bekeek ik mijn foto en ik liet ‘m vol trots zien aan de eigenaresse van het paard. Ik verwachtte dat ze ontroerd zou vragen of ik haar de foto kon mailen. Zodat zij hem af kon drukken en boven haar bed kon hangen.

Niets van dat alles. Met een schuin oog keek ze even naar het schermpje van mijn camera met daarop haar haast lachende paard Mia. Meer dan een lauw ‘Nou, leuk, zeg.’ zei ze niet. Ik was zwaar teleurgesteld. Later realiseerde ik me dat zij waarschijnlijk honderd van dat soort foto’s heeft. Maar ik niet. En ik vind hem geweldig!

Dus wat heeft Uncle Bob nu geleerd? Klik er op los! Want het perfecte foto-moment komt onverwacht en is – voor je het weet – weer voorbij. En tussen die vijfentwintig waardeloze plaatjes zit misschien net dat ene lucky shot. En de rest? Die gooi je gewoon weg. Lang leve de digitale fotografie!