Vorige week zaterdag sneeuwde het. En in de week die volgde, zag ik verschillende logjes voorbij komen over sneeuw. En ik liet overal weten wat ik van sneeuw vind. Vies, koud en glibberig. Voor mij hóeft het niet. Toch heb zelfs ík, met mijn hekel aan sneeuw, een mooie herinnering aan sneeuw.
Het zal de winter van 1997/1998 geweest zijn. Ik had mijn kleuter in bed gestopt en zat rond een uur of acht op de bank met een kop koffie naar het nieuws te kijken. En naar het weerbericht. Het zou gaan sneeuwen. Voor het eerst, die winter. Maar in de loop van de nacht zou de temperatuur gaan stijgen en zou het gaan regenen waardoor de sneeuw in de ochtend verdwenen zou zijn. Toen ik mijn lege koffiebeker naar de keuken bracht, zag ik dat er een flinke laag sneeuw in onze achtertuin lag. Het was half negen.
Zachtjes sloop ik naar boven waar mijn dochter ver weg in dromenland was. Voorzichtig schudde ik haar wakker. Verwarde haartjes, duimpje nog in haar mond. ‘Kijk eens uit het raam, moppie!’ Een slaapdronken kleuter stommelde naar het raam en keek buiten. Slaperige oogjes die verrukt wijd open gingen. ‘Sneeuw! Mama! Sneeuw!’ ‘Kom!’ zei ik ‘Joggingpak aan, je jas, je das en je laarzen! We gaan naar buiten!’
Ik weet niet meer wat we deden, die avond. Ik denk dat we een mini-sneeuwpop maakten. En sneeuwballen gooiden. Maar ik herinner me vooral hoe mijn kleuter doodstil in onze witte achtertuin stond. In het gelige licht van de straatlantarens bij de weg achter ons huis. Met haar capuchon op en glinsterende oogjes. Met haar hoofd achterover en haar mondje wijd open om sneeuwvlokjes te vangen. Na een half uurtje spelen, gingen we weer naar binnen. Ik bracht mijn kleuter naar bed en stopte haar lekker warm in. Ze sliep als een roosje.
Die nacht ging het regenen. En de volgende dag was de sneeuw verdwenen. Dus zat mijn kleuter, misschien een ietsiepietsie slaperig, de volgende dag in de klas van juf Caroline in het kringgesprek. ‘Wie wil er iets vertellen?’ vroeg de juf. Waarop mijn kleuter haar vinger opstak en trots vertelde dat ze in de sneeuw gespeeld had. Verbazing alom bij alle kinderen uit de klas. Niemand die sneeuw gezien had. Behalve Michelle.
Tja, soms is het een voordeel als je moeder niet spoort. En ik geef het toe: die avond, maar dan ook alléén die ene avond, vond ik de sneeuw helemaal geweldig!
Bijschrift bij de foto: deze is niet van de bewuste avond maar een jaartje eerder.
