Worteltjestaart 🥕
De vrijdag dat ik in Groningen was, zou onze nieuwe kledingkast geleverd worden. We waren ineens de enorme, rode, gammele bakbeesten die we hadden beu. Na drie verhuizingen en nog afstammend uit onze smokingdays waren ze niet echt fris meer. Dus kochten we bij Gamma, in een opwelling, twee nieuwe, frisse, witte kasten.
Terwijl ik in Groningen op het terras zat met dochterlief – taartje nummer drie naar binnen werkend – belde de bezorger. ‘Het is markt in uw straat. Ik kan niet bij uw huis huis komen’. Ik probeerde de beste man uit te leggen dat dat wél kon. Dat hij achterom moest, dat mijn man de achterdeur dan open zou doen en dat hij zo bij de lift kon komen. Maar dat snapte hij niet. ‘En er moet ook iemand helpen dragen’ meldde hij bovendien. Ja, dikke doei! € 50,- bezorgkosten betalen en zelf dragen? Dacht het niet! Bovendien was ik worteltaart aan het eten. En als ik taart eet, heb ik geen zin in gezeur. ‘Neem de boel maar lekker mee terug!’ mopperde ik. En ik at verder.
Twee minuten later – kan een mens nou nooit eens rustig taart eten? – belde de baas van de bezorger. ‘Onze bezorger zegt dat uw man niet thuis is. Alleen uw kinderen zijn thuis.’ Ik ontplofte enigszins en zat meteen óp de kast. De kast die niet geleverd zou worden. ‘Mijn man is slecht ter been. Die is écht wel thuis. Bovendien heb ik maar één kind. En die zit hier nu voor me. Taart te eten. Dus uw bezorger kletst uit zijn nek. Daarnaast gaan wij niks tillen, hè. Neem de boel maar weer fijn mee terug. Ik bel morgen Gamma wel.’ foeterde ik. Dit was zo’n moment dat ik baal van mobiele telefonie. Omdat ik het liefst keihard de hoorn er op gegooid had.
Om een lang verhaal kort te maken: ik belde Gamma en maakte een nieuwe afspraak voor maandag. Die maandag – de eerste dag van mijn laatste vakantieweek – belde Gamma. ‘Kunnen we de kasten bezorgen?’ Geen probleem; ik was thuis. ‘Brengen ze de boel boven?’ vroeg ik. ‘Ja, hoor!’ antwoordde mevrouw Gamma. ‘Met de bezorgservice gaat het niet lukken. We sturen even twee van onze eigen jongens’. Topservice van Gamma! De kasten werden netjes boven afgeleverd. Met een karretje. Geen probleem. Niks helpen dragen. Ik heb de heren fooi gegeven en uitgelegd waar het lekkerste ijs van het dorp te koop is.
Daarna was ik drie dagen zoet. Maandag met het demonteren van onze oude, enorme Pax-kast. Kwaliteit, hoor. Maar loeizwaar. En dat spul moest allemaal naar beneden gesleept worden. Maar wie niet sterk is, moet een decoupeerzaag hebben. Ik zaagde acht planken van 2.45 meter doormidden en sleepte me alsnog een bult. Want je planken zijn dan wel korter maar je hebt er ook twee keer zoveel. Duh. Dinsdag zette ik de eerste nieuwe kast in elkaar. En woensdag met de tweede. Toen had ik nog twee vakantiedagen over.
Die donderdag hield ik een opruim-sessie hield waar Marie Kondo nog wat van kan leren. Maar liefst zeven (!) vuilniszakken met kleding bracht ik naar de textielbak. En het kostte me geen enkele moeite. Maar dat kwam misschien omdat het niet mijn kleding was maar die van mijn wederhelft. En nee, wees gerust; hij mocht mee beslissen. En hij heeft tot nu toe nog elke dag iets gevonden om aan te trekken. Wat bewijst dat er genoeg kleding over is.
Vrijdag was het eindelijk klaar. Mooie nieuwe kasten, meer ruimte in onze studeerkamer én een uitgezochte garderobe. Hoe was het ook al weer? Een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimde geest?
Het laatste weekend van mijn vakantie lag ik voor apegapen op de bank. Met mijn opgeruimde geest. Want de rest van mij was – na vier dagen sjouwen, slepen en schroeven – compleet gesloopt.
Voor en na…
