Categoriearchief: Ergernissen.

Ik ben een lafaard.

Na het boodschappen doen sta ik in de winkel mijn boodschappen in te pakken. Een man met een peuter op zijn arm staat te wachten bij de balie waar sigaretten verkocht worden. Maar die balie wordt ook gebruikt als kassa voor klanten die hun boodschappen in de winkel zelf gescand hebben dus het duurt even.

Meneer moppert dat het zolang duurt en een supermarktmedewerkster staat hem vriendelijk te woord. ‘U kunt beter in de rij gaan staan bij de scankassa’ zegt ze ‘dan bent u sneller aan de beurt.’ Ze is uiterst vriendelijk en geeft een goede tip maar de man vindt het toch nodig om haar uit te schelden met de wat minder sympathieke benaming voor een vrouw met daarvoor nog een verwijzing naar de vrouwelijke geslachtsorganen.

Een van de andere klanten, een vrouw van middelbare leeftijd, roept hem tot de orde. ‘Nou, meneer! Ik vind het niet netjes wat u daar tegen de caissière zegt’. De man is prompt de hele caissière vergeten en richt zijn onterechte woede nu op de dappere vrouw die hem aansprak op zijn gedrag. ‘Waar bemoei jij je mee?’ roept-ie ‘Jij moet gewoon je bek houden!’ en – niet bijster origineel voegt-ie hetzelfde scheldwoord toe.

Ik ga stug door met het inpakken van mijn boodschappen en loop de winkel uit terwijl de man blijft schelden op de vrouw. Vanuit mijn ooghoek zie ik haar nog net op de man afstappen met een dreigend ‘Wat wil je nou?’ En als ik buiten mijn winkelkarretje weg zet, zie ik hoe een slungelig knulletje van de vulploeg de man de winkel uit stuurt. Met zijn zoontje op zijn arm verlaat-ie vloekend en tierend het pand.

En ik loop naar huis terwijl ik een heleboel denk. Bij de supermarkt in Amsterdam liepen altijd beveiligers maar die heb ik hier, in ons rustige dorpje, nog nooit gezien. Ik vraag me af of ze niet een of andere enorm brede slager achter zijn hakblok vandaan hadden kunnen halen in plaats van zo’n jochie van de vulploeg te sturen. Maar ik vraag me vooral af wat voor man je later wordt als je opgroeit met een vader die vrouwen uitscheldt.

Maar ik ben nog het meest verbaasd over mijn eigen reactie en die van de omstanders. We keken allemaal de andere kant op. En waarom eigenlijk? Bang om ruzie te krijgen? Bang om ergens bij betrokken te worden? Waarom hebben we die vrouw die er wat van durfde te zeggen eigenlijk niet geholpen? Het lag op het puntje van mijn tong om die schreeuwlelijk er op te wijzen wat een slecht voorbeeld hij zijn zoontje gaf. Maar ik hield mijn mond. Net als alle andere mensen. Waren we serieus allemaal bang dat de man met zijn peuter op zijn rechterarm ineens met links een wapen zou trekken?

Ineens vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als de vrouw bijval had gekregen. Als alle andere klanten die scheldende man óók aangesproken zouden hebben. Een man of tien, vijftien om hem heen. ‘Nee, meneer! Dit kan écht niet. Bied uw excuses aan!’

Ik weet niet of het geholpen zou hebben. Ik weet niet of de man zich een volgende keer beter zou gedragen. Ik weet alleen dat ík me beter gevoeld zou hebben. Want toen ik klaar was met denken, voelde ik mezelf een enorme lafaard.

Wat doe jij in zo’n geval?

Ophef in de turnwereld.

19 reacties

Michelle, 8 jaar oud.

De laatste weken is er een hoop ophef ontstaan in de turnwereld. Niemand leek verbaasd dat in het Oostblok of in China jonge turners en turnsters met harde hand klaargestoomd werden voor de Olympische Spelen. De ontzetting was groot toen bleek dat ook Nederlandse trainers zich schuldig zouden hebben gemaakt aan mishandeling, vernedering en manipulatie.

Ik ben een turn-moeder. Mijn dochter turnt vanaf haar achtste. En hoewel de Olympische Spelen nooit een optie waren, ze zelfs nooit een NK gehaald heeft, draaiden we samen toch járen mee in de turnwereld. Ik als chauffeur naar de talloze trainingen en als grootste fan, tijdens al die mooie lentedagen die ik doorbracht op een harde bank in een turnhal. En Michelle als redelijk talentvol turnster, die bovenal veel plezier in haar sport had.

Uiteraard hadden wij het er samen over. ‘Ach, Mich!’ riep ik uit. ‘Tuurlijk is dat fout maar waar waren de ouders?’ Want voor mij is het zo klaar als een klontje. Als ik zou horen dat mijn kind mishandeld werd, was het zo gedaan met dat trainen. ‘Maar mam’ opperde Michelle ‘Ze dachten dat dat normaal was. Ze wisten niet beter dus ze vertelden thuis niks.’

Maar toch. Ik hield mijn perfectionistisch aangelegde kind altijd met argusogen in de gaten. Of ze wel goed at bijvoorbeeld. En geen anorexia ontwikkelde met al dat trainen. Maar dat deed ze niet. Sterker nog: na iedere wedstrijd was er de geruststellende traditie om met de hele groep turnstertjes hamburgers en frietjes te gaan eten bij die tent met die enge clown.

Werd Michelle mishandeld door haar trainsters? Haha! Nou, nee! Michelle was dol op haar trainster Chantal. Die kwam ook gewoon bij ons over de vloer. Om even een vrije oefening in elkaar te draaien, bijvoorbeeld (jammer dat de filmpjes niet meer werken!). En dat arme kind had het zo druk met turntrainingen geven, dat ik haar min of meer adopteerde en regelmatig een bakje eten voor haar mee bracht als ik Mich op ging halen na een training. Of ik ging een muur behangen in Chantal’s huis, omdat ze daar zelf geen tijd voor had.

En Michelle had zoveel vertrouwen in Chantal dat ze bijvoorbeeld nooit alleen een salto van de brug heeft kunnen doen zonder haar trainster. Chantal hoefde niet eens te vangen. Die riep alleen “Los!” op het juiste moment en dan liet Michelle de legger los. Hilarisch waren de wedstrijden waarbij Chantal aan de andere kant van de zaal stond, bij een andere turnster. Mich turnde haar brugoefening alleen, tot het moment van die salto. Dan kwam Chantal aanrennen van de andere kant van de zaal, riep “Los!” en rende dan weer terug naar de andere turnster, terwijl Michelle haar salto af deed.

Chantal en Michelle gingen zelfs samen op vakantie. En Michelle nam Chantal’s vakantiebaantje in Italie over. Dolle pret hadden ze samen. En ik heb me geen moment zorgen gemaakt. Maar ik ben er ook heilig van overtuigd dat Michelle het me verteld zou hebben als Chantal gemeen was geweest. En dat ik het gemerkt zou hebben.

Maakten we dan nooit rare dingen mee?
Ja. Er was die trainer bij een nieuwe vereniging in Amsterdam (ik noem geen namen) nadat we net verhuisd waren. Trots vertelde Michelle, toen een jaar of dertien , bij de kennismaking dat ze tweede was geworden bij de regiokampioenschappen in Zuid-Nederland. Bloedserieus keek de trainer haar aan en vroeg “Hoezo tweede? Was je geblesseerd dan?” Michelle en ik waren allebei sprakeloos. Het is bij die vereniging ook nooit meer gezellig geworden, geloof ik. En Mich stapte dan ook over naar een andere turnvereniging.

En ja. Er waren ouders die hun kinderen filmden om thuis de oefening te bespreken en te analyseren wat er misgegaan was. Ehhh? Ik filmde juist met het angstzweet op mijn rug. Zodat ik later lekker relaxt terug kon kijken als ik zeker wist dat er niks fout gegaan was en Michelle niks gebroken had. Maar er waren ook ouders met turntoestellen in hun tuin. Zodat de kinderen ook thuis konden trainen. Er waren kinderen die straf kregen van hun ouders als een wedstrijd niet goed ging.

Toen ik hieraan terug dacht, besloot ik de documentaire ‘Turn’ te kijken die ik nog steeds niet gezien had. Afgezien van het feit dat ik het een barslechte documentaire vond, vond ik het ook heel schokkend om te zien. Ja, ik vind dat mishandeling. En ja, ik schrok van de manipulatie door de trainers én de ouders. ‘Je mag best stoppen, hoor. Je mag zelf kiezen. Maar je allerbeste vriendje gaat wél door.’ zei een moeder. Of de vader die glashard zegt ‘Je moet wel wat bereiken in het turnen. Leuk? Als het leuk moet zijn, ga je maar op hockey’. Echt bizar! En niemand, de ouders niet, de trainers niet en zeker de kinderen niet, lijkt plezier te hebben. Ik vond het naar om te zien.

Nu ik er over nadenk, begrijp ik ineens waarom mijn dochter geen top-turntalent geworden is. Waarom die Olympische Spelen nooit gelukt zijn. Omdat ik vond het dat het ‘maar’ een hobby was. Omdat ik beretrots was als ze won maar ook altijd zei dat ze mijn kampioen was als ze niet won. Omdat ik toeliet dat ze lol maakte met Chantal en hamburgers at na elke wedstrijd. Ik had haar moeten laten mishandelen en manipuleren. Maar in plaats daarvan wenste ik Michelle bij elke wedstrijd ‘Veel plezier!’ Want dáár draait het om, volgens mij. En plezier had ze gelukkig! Nog steeds trouwens. Want zodra het Corona-technisch weer mag, gaat ze weer lekker trainen. Niet voor wedstrijden. Maar gewoon voor de fun. Ook al is ze inmiddels 27.

De documentaire is terug te kijken op NPO Start.
Je kunt in plaats daarvan ook gewoon onderstaand filmpje kijken. Dat filmpje is namelijk wél leuk.

Sam en ik en de Gamma-cadeaupas.

19 reacties

Zoals jullie weten, zijn Michelle en Robby onlangs verhuisd. Als housewarminggift besloten wij het gelukkige paar een Gamma-cadeaupas te geven. Want zij van Gamma zeggen ze het zelf: De GAMMA cadeaupas is het handigste cadeau van Nederland.

Maar dat viel tegen. Mich en Robby shopten met hun cadeaupas bij de Gamma in Almere. Maar bij het afrekenen, bleek de kaart niet te werken. Dus rekenden ze hun aankopen zelf af en probeerden ze een paar dagen later bij de Gamma in Amsterdam de pas in te wisselen. Ook dat lukte niet.

Michelle gaf mij de pas terug en ik ging ermee naar de winkel waar ik hem gekocht had. Er stond gewoon saldo op. Misschien was er een storing bij Gamma geweest? Dat leek mij sterk, maar vooruit. Ik gaf Michelle de cadeaupas weer terug. Zij en Robby deden nog twee pogingen maar nee, hoor. Het ding werkte niet. Waarop ik wéér terug ging naar de winkel waar ze me doorverwezen naar de Gamma-klantenservice. Iets met een kastje en een muur.

De cadeaupas was allang geen handig cadeau meer. Dus mailde ik het hele verhaal aan de klantenservice van Gamma. Ik kreeg al snel antwoord van Sam van Gamma.

Op 14 jul. 2020 om 12:02 heeft GAMMA <webshop-klantenservice@gamma.nl>
het volgende geschreven:

Beste Nicky,
Bedankt voor je mail. Wat vervelend dat je de cadeaukaart niet hebt kunnen 
gebruiken. Helaas kunnen wij cadeaukaarten niet omruilen tegen geld. Je zult de 
cadeaukaart daarom helaas toch moeten besteden aan de Gamma. 
Mijn excuses voor het ongemak.

Mocht je hier een vraag over hebben, stel hem gerust. 

Met vriendelijke groet,
Sam

Klantenservice GAMMA.nl

Die Sam. Die dacht dat-ie van mij af was. Maar wij waren al zes keer voor niets op pad waren geweest met die stomme cadeaupas dus ik was een tikkie ongeduldig. Stampvoetend mailde ik Sam terug.

From: "Nicky" <nicky0607@live.nl>
to: "GAMMA" <webshop-klantenservice@gamma.nl>
sent: 14-7-2020 12:43:39
subject: Re: Reactie op je vraag [ticket:920887]

Beste Sam, 

De kaart DOET HET NIET.
Mijn dochter heeft al VIER keer geprobeerd de kaart in te wisselen. 

Met vriendelijke groet, Nicky

Maar Sam bleef rustig. En bood weer zijn excuses aan. Waarschijnlijk dacht Sam ‘Boeiuh! Het wordt vanzelf vijf uur’.

Op 14 jul. 2020 om 16:08 heeft GAMMA <webshop-klantenservice@gamma.nl> 
het volgende geschreven:

Beste Nicky,
Excuus ik had het verkeerd begrepen. Helaas moet ik je toch aanraden om met 
de cadeaukaart en de bon naar de Bruna te gaan waar je het hebt gekocht. 
Zij zouden je het geld terug moeten geven als het een foutieve kaart 
betreft.

Mocht je hier een vraag over hebben, stel hem gerust. 

Met vriendelijke groet,
Sam

Klantenservice GAMMA.nl

Sam had duidelijk niet onthouden wat ik ingevuld had op het contactformulier. Namelijk dat ik al twee keer terug geweest was naar de winkel. Ik bonkte met mijn hoofd op mijn bureau en stuurde weer een email. Die arme Sam moet inmiddels gedacht hebben dat-ie een stalker had.

From: "Nicky" <nicky0607@live.nl>
to: "GAMMA" <webshop-klantenservice@gamma.nl>
sent: 14-7-2020 17:08:53
subject: Re: Reactie op je vraag [ticket:920887]

Beste Sam,

Kastje-muur.
Ik ben al twee keer terug naar de Bruna winkel geweest. Zij kunnen/willen 
mij niet helpen.

Met vriendelijke groet, Nicky

Mijn Sam maakte overuren, zag ik. Want om 17.15 uur mailde hij nog terug met een briljant idee.

Op 14 jul. 2020 om 17:14 heeft GAMMA <webshop-klantenservice@gamma.nl> 
het volgende geschreven:

Beste Nicky,
Staat er toevallig een pincode op de achterkant van de kaart? 
Misschien is het een cadeaukaart die je alleen online kunt besteden.

Mocht je hier een vraag over hebben, stel hem gerust. 

Met vriendelijke groet,
Sam

Klantenservice GAMMA.nl

‘Gast!’ dacht ik ‘Jij werkt bij die toko! Moet ik jou nu gaan vertellen hoe een Gamma-cadeaupas er uit ziet?’ Ik rolde met mijn ogen en mailde Sam terug.

From: "Nicky" <nicky0607@live.nl>
to: "GAMMA" <webshop-klantenservice@gamma.nl>
sent: 14-7-2020 17:52:11
subject: Re: Reactie op je vraag [ticket:920887]

Beste Sam, 

Ja, er staat een pincode op, onder een kraslaag. Op de kaart staat ‘De 
cadeaupas is te gebruiken in alle GAMMA-bouwmarkten in Nederland en in 
de webshop op Gamma.nl

Met vriendelijke groet, Nicky

Ik kreeg geen antwoord meer. Sam was natuurlijk naar huis. Een nachtje slapen bleek te helpen. Want de volgende morgen bleek dat Sam een fantastisch idee had gekregen!

Op 15 jul. 2020 om 11:02 heeft GAMMA <webshop-klantenservice@gamma.nl> 
het volgende geschreven:

Beste Nicky,
Ik heb met een bouwmarkt gebeld en zij vertellen me dat de 
cadeaukaarten in de winkel zijn geblokkeerd i.v.m. corona. 
Je kunt hem dus op het internet wel gebruiken. 

Mocht je hier een vraag over hebben, stel hem gerust. 

Met vriendelijke groet,
Sam

Klantenservice GAMMA.nl

Daar had Sam me toch even helemaal tuk. Ik was er sprakeloos van.

Omdat Sam – van Gamma – schijnbaar naar een bouwmarkt – van Gamma – had gebeld. Zie je het voor je? “Hallo? Is dit de Gamma in Voorburg? Ja, hoi! Met Sam van de klantenservice! Mag ik jullie iets vragen?” Maar ik kon het wel wel waarderen dat Sam zo zijn best had gedaan en een oplossing gevonden had voor een probleem dat niet in zijn belscript stond. Kijk! Da’s mijn Sam! Die jongen komt er wel!

Ik vond het alleen wel heel vreemd dat het dus schijnbaar om een corona-maatregel bleek te gaan die nergens terug te vinden was. Niet op de Gamma-website, niet bij de Gamma-bouwmarkten (behalve dan die ene waar Sam heen gebeld heeft) en niet bij de verkooppunten van de Gamma-cadeaukaart.

Ik besloot er nog één email aan te wagen:

From: "Nicky" <nicky0607@live.nl>
to: "GAMMA" <webshop-klantenservice@gamma.nl>
sent: 15-7-2020 11:35:46
subject: Re: Reactie op je vraag [ticket:920887]

Tjonge, Sam! 
Wat vreemd dat jij - als medewerker van de klantenservice - daarvoor naar een 
bouwmarkt moet bellen. Dus jullie wisten dat zelf ook niet? Overigens was dat 
ook niet bekend bij de bouwmarkten waar wij met de kaart geweest zijn dus de 
communicatie binnen jullie bedrijf is wel heel beroerd.

Daarnaast is dat ook niet gecommuniceerd bij aanschaf van de kaart. 
Dan had ik de kaart namelijk niet gekocht. Online bestellen is  
niet zo handig als je aan het klussen bent en iets nodig hebt.

Gratis tip: het is toch wel belangrijk dat klanten dit weten. 
Zet het even op jullie website! Dan zet ik het ondertussen op de mijne.

Dank je wel voor de service, Sam. Jij hebt prima je best gedaan.

Met vriendelijke groet, Nicky

Daarna werd het stil. Mijn ticket is gesloten. Sam is waarschijnlijk met klotsende oksels mij aan het Googelen om uit te vogelen wat voor website ik heb.

Geen zorgen, lieve Sam. Geen zorgen.
Het is maar een heel onbenullig weblogje.

Maar voor die paar lezers die ik heb:
houd er rekening mee dat de Gamma-cadeaupas momenteel alleen online te besteden is!

Met vriendelijke groet,
Nicky,
namens de afdeling communicatie van Gamma

En van Sam, trouwens. Ook een vriendelijke groet van Sam.
En mocht je hier een vraag over hebben, stel hem gerust.

Balkonleed.

10 reacties

Huilmomentje

Op het moment dat ik in 2007 de deur van mijn eengezinswoning voorgoed achter me dicht trok, wist ik al wat ik niet zou missen. En dat was mijn tuin. Tuurlijk, het was fijn om in de tuin te zitten. Maar dat onderhoud, hè. Daar had ik toch zo’n hekel aan. En het was een tuintje formaat postzegel, hoor. Maar tuinieren is niet mijn ding. Inmiddels ga ik naar volle tevredenheid tuinloos door het leven.

In de jaren die volgden, bewoonde ik appartementen met diverse balkons. Er was het enorme balkon aan de voorzijde van Frank’s appartement. Groot nadeel was dat alle buren er langs liepen onderweg naar hun voordeur. Er was het onderhoudsvrije balkon bij mijn tijdelijke flatje in Breda. Daarna was er het ieniemini-balkonnetje bij mijn eigen flatje in Amsterdam. En nu hebben we een riant, overdekt balkon. Helemaal voor ons zelf. Heerlijk!

In het voorjaar drink ik er koffie in de lentezon. Op mooie zomeravonden lees ik er boekjes, in het najaar geniet ik er van de herfststormen en in de winter hang ik er lichtjes op. En het hele jaar door zucht ik: ‘Ik ben zó blij dat ik geen tuin meer heb!’ Op die ene dag na. Die dag in het voorjaar dat ik de vlonders die er liggen, eruit haal en alle rotzooi die er onder ligt opveeg.

Díe dag was afgelopen zondag. Het eerste jaar dat ik de klus klaarde, was ik nog bang pissebedden en ander kruipend gespuis aan te treffen. Inmiddels weet ik beter. Er ligt alleen zand, dat weg spoelde uit de bloempotten tijdens stortbuien. En kattenhaar. Veel kattenhaar. Omdat het balkon de favoriete hang-out is van onze rode je-weet-wel-kater.

Eigenlijk is het een fluitje van een cent. Kom op, zes vierkante meter. Dat is te overzien, toch? Ik kan de vlonders zó losklikken. Even vegen, vlonders terugklikken en klaar. Maar toch vind ik het een verschrikkelijk klusje met halverwege zo’n huilmomentje van ‘Ik wil niet meer’. Toevallig stond er nog een ongebruikte pot boenwas in de kast. Dus maakte ik het mezelf dit jaar extra moeilijk om ook nog eens de, inmiddels wat versleten, vlonders in de boenwas te zetten.

Ik kroop een hele zondag op handen en voeten rond op ons balkon. Veegde rotzooi op en smeerde boenwas op mijn vlonders. Als een soort Karate Kid wreef ik de boenwas uit. 63 Vlonders. 756 latjes. Wax in, wax out. Ondertussen met een zeikstemmetje mopperend op mezelf. ‘Oh, wat ben ik blij dat ik geen tuin meer heb. Nee, dít is leuk!’

Ik had meer resultaat verwacht van de volle pot boenwas die toch ongebruikt in de kast stond, maar helaas. Door strategisch te puzzelen en wat vlonders te herschikken, wist ik toch een acceptabel resultaat te boeken. En zondagavond dronk ik koffie op een schoon balkon. Tevreden keek ik rond. Jongens, ik ben weer klaar voor 364 dagen balkon-plezier. Het leed is weer geleden. En ik ben zó blij dat ik geen tuin meer heb! Je zal toch iedere week gras moeten maaien…