Anders dan anders.

6 reacties

Een lege kast én een afkeer van winkelen. Da’s op zijn zachts gezegd geen gunstige combi. Ik zag er dan ook huizenhoog tegen op om te gaan shoppen voor een nieuwe zomergarderobe. “Waarom shop je niet online?” hoorde ik van verschillende kanten. Ook daar zag ik tegen op maar veel keuze had ik niet. Ik moest toch iets, nu de temperaturen ineens naar tropische waarden stegen.

Na een uur zuchten en steunen met mijn tablet op de bank was het gepiept en kreeg ik diverse mailtjes binnen waarin jubelend werd verkondigd wanneer ik mijn aankopen kon verwachten. Ik werd er niet warm of koud van. Ik heb zó niks met kleding kopen.

En een paar dagen later was het dan zover. Mijn pakketjes werden bezorgd. Joepie. Ik herinnerde me meteen weer waarom ik online shoppen ook niet handig vind. Ik twijfelde bij diverse items of ze niet een maatje kleiner konden. Maar ja, even een maatje kleiner passen was er niet bij. Met mijn lege kast in gedachten besloot ik resoluut alles te houden. Te groot of niet. Het krimpt wel. Of ik groei er vanzelf in. Dat kan ook.

Zelfs van kledingstukken die ik – als ik in de winkel geweest zou zijn – terug gehangen zou hebben, rukte ik resoluut het kaartje af. Over één kledingstuk twijfelde ik. De maat was goed, maar er bleken glitters op te zitten. En ik draag nooit kleding met glitters. Aarzelend vroeg ik de mening van mijn wederhelft. “Wat vind jij? Er zitten glitters op!” “Gewoon doen! Leuk, toch!” antwoordde hij. Om er op het moment dat ik er het kaartje definitief aftrok, fijntjes aan toe te voegen “Lekker ordinair!” 

En zo komt het dus dat ik er ineens anders dan anders bijloop. In plaats van veilige, effen bloesjes heb ik nu drukke shirtjes.  “Wow!” zei een collega toen ik ‘s maandags, in het nieuw, op kantoor verscheen. “Wat heb je psychedelic bloesje aan! Ben ik niet gewend van je!” En toen ik dinsdag thuis kwam uit mijn werk, met mijn glitter-shirtje aan, werd ik door Frank begroet met een vrolijk “Hoi Ma Flodder!”. 

En ik begrijp ineens waarom de online-winkels zo succesvol zijn. Ze floreren door mensen zoals ik. Die te lui zijn om hun aankopen terug te sturen.

Heb jij tips voor succesvol online shoppen?

Feest!

7 reacties

Verjaardagen vieren doe ik al jaren niet meer. Niet omdat ik moeite heb met jarig zijn maar gewoon, omdat… Nou ja, eerlijk gezegd weet ik eigenlijk niet waarom. Ik heb niet zoveel met verjaardagen. Er is gewoon de klad ingekomen. Maar toen kwam Frank’s verjaardag in zicht. En als iemand bijna dood gegaan is, wordt een verjaardag toch wel heel bijzonder. Het had tenslotte weinig gescheeld of ik had ‘m alleen nog een bloemetje kunnen brengen.

Vorig jaar was-ie nog niet genoeg opgeknapt maar dit jaar zou het wel moeten lukken. Dus plande ik een feestje. ‘s Middags, zodat het niet te vermoeiend zou zijn. En ik nodigde zoveel mensen dat, zelfs al zou maar de helft van de gasten komen, het toch gezellig druk zou zijn.

Maar iedereen kwam! We hadden zelfs nog wat extra bonus-gasten van mijn kant, helemaal uit het Brabantse land. Binnen no time zat het huis tjokvol. Ik was nog even bang geweest voor stilvallende gesprekken waarbij je alleen de taartvorkjes hoorde tikken, omdat de gasten elkaar nauwelijks kenden. Maar iedereen bleek het prima met elkaar te kunnen vinden. In wisselende samenstellingen kletsen overal in huis en op het balkon de gasten elkaar de oren van het hoofd.

Met een stuk of acht overgebleven partygangers sloten we de avond af met een heerlijk etentje op het terras van de plaatselijke Griek. Vriendinnetje Simone regelde vuurwerk voor bij Frank’s dessert en – zo bleek later – Frank mocht gratis eten. Eenmaal thuis gooide ik de vaatwasser vol (ik houd van mijn vaatwasser!) en zetten drie bossen bloemen in vazen. Daarna dronken we nog een wijntje en bekeken we Frank’s cadeaus. Prachtige boeken, lekkere kaasjes, paté en worst, wijn en speciale biertjes. Frank’s zus had zelfs een cadeautje voor Spike mee gebracht.

Spike was overigens de enige die het niet zo’n geslaagde dag vond. Al die mensen in huis. En, oh gruwel, ook nog twee honden over de vloer! De hele dag had-ie onder ons bed gebivakkeerd met zo’n boos hoofd dat Grumphy Cat jaloers zou zijn. Maar terwijl wij ons laatste wijntje dronken, kwam-ie tevoorschijn. Voorzichtig liep hij de woonkamer in, om zich heen kijkend om te checken of al die mensen – en vooral die honden! – wel écht weg waren. Nieuwsgierig inspecteerde hij zijn cadeautje en ging er met een tevreden zucht bovenop liggen.

Ondertussen stroomden de Whatsappjes binnen van onze gasten. Hoe gezellig ze het gevonden hadden. En wat een leuke mensen er allemaal waren. Dat klopt helemaal. Het was hartstikke gezellig. En ja, wij hebben een heleboel leuke, bijzondere en lieve mensen om ons heen. En dat is eigenlijk het allergrootste cadeau!

Ik zeg: volgend jaar weer!

Kattenproof balkon.

5 reacties

Toen onze Spike bij ons kwam wonen, waren we het meteen eens. Spike mocht niet naar buiten. Te druk, te gevaarlijk en, eerlijk is eerlijk, onze Spike is gewoon niet zo handig. Destijds hadden we wel een balkon maar dat lag aan de voorkant van het huis, direct aan de galerij. We konden het met geen mogelijk afzetten om voor Spike een veilig plekje te maken. Dus kochten we een grote kattenren zodat Spike tóch buiten kon. Hij vond het heerlijk! Er paste zelfs een tuinstoeltje in. Dus hield ik, ongetwijfeld tot hilariteit van de buren, Spike vaak gezelschap in de ren.

Bij ons tijdelijke mini-huisje zat een mini-balkonnetje dat ik afzette met kattengaas. Oké, het was klein. Maar groot genoeg voor Spike. Hij ontdekte dat hij heerlijk kon liggen op het loungebankje en ik heb heel wat avonden staan smeken of meneer alsjeblieft binnen wilde komen. Hij is zo graag buiten. Tijdens onze huizenjacht beloofde ik Spike dan ook een huis met een groot balkon.

En nu zitten we hier. In ons riante appartement met dito balkon. Prachtig. Ook voor Spike. Er was alleen één probleem. Hoewel we maar één hoog wonen, zag ik mezelf – met mijn hoogtevrees – niet, staand op een keukentrap op het balkon, kattengaas ophangen. Dus piekerde ik me suf hoe ik kon zorgen dat Spike veilig buiten kon, zonder al te veel gedoe.

En toen kwamen mijn broer en schoonzus op visite. Als cadeau brachten ze een bloembak mee om aan de reling van het balkon te hangen. En ineens viel het kwartje. Die bloembak! Dat was de oplossing. Ik plunderde het dichtstbijzijnde tuincentrum, kocht nog tien van die bloembakken en hing het hele balkon vol. 

De bloembakken hangen aan de binnenkant van het balkon, zodat Spike, die al op leeftijd is, niet op de reling kan springen. En zo genieten we met z’n allen veilig van het zonnetje. En van de bloemenzee die inmiddels in de bloembakken groeit. Perfect!

Ik leg het nog één keer uit.

4 reacties

Sinds we in Heemskerk wonen fiets ik. Ja, ik weet het. Ik vind het zelf ook schokkend. In Amsterdam vond ik tien minuten fietsen al een ramp maar hier fiets ik regelmatig het dubbele. Want het strand is hier twintig minuten fietsen vandaan. En als het om het strand gaat, is dat ineens ‘maar’ twintig minuten fietsen.

Fietsen is heerlijk hier. Want vergeleken bij Amsterdam is het hier een oase van rust. Maar soms is het ook hier druk. Want bij een beetje mooi weer wemelt het in de duinen van de wandelaars. En dan niet de sportieve doorstappers, hè. Het zijn vooral gezinnetjes. 

Gezinnetjes met baldadige pubers die liever bij de wifi waren gebleven en elkaar uit verveling de hersens inslaan midden op het fietspad. Of oudere dames die hun hondje uitlaten met zo’n uitrol-lijn. Vrouwtje aan de ene kant van het fietspad, hondje aan de andere en dan de lijn prontificaal over het fietspad. Of jonge gezinnetjes compleet met kinderwagen en een slingerende peuter ernaast op de driewieler. Maar hé, het is nog altijd beter dan de drukte van de stad dus ik vind het allemaal prima.

Maar er is één ding dat me blijft verbazen. Waarom loopt iedereen aan de verkeerde kant van de weg? Wat hebben we nou met z’n allen geleerd op school? Als er geen stoep is, mag je op de weg of op het fietspad lopen. 

En wáár loop je dan? Juist! Tégen het verkeer in! Daar zit een hele slimme gedachte achter. Als je tegen het verkeer in loopt, kun je namelijk het tegemoet-komend verkeer aan zien komen! Zó handig! Dan heb je nog alle tijd om je pubers tot de orde te roepen, je hond opzij te trekken of je peuter bij zijn kladden te pakken. Of gewoon even met z’n vieren achterelkaar te gaan lopen in plaats van naast elkaar.

Natuurlijk kan ik niet de hele wereld verbeteren. Dat weet ik best. Maar ik begin gewoon klein. Ik schrijf dit logje en als jullie in de toekomst aan de wandel gaan, lopen jullie tégen het verkeer in. Afgesproken? Dank jullie wel!

Bijschrift bij de foto: zó mooi is het hier!