“Kijk vandaag via onze app naar de nieuwste uitzending van Tussen Kunst en Kitsch vanuit Ruimtestation Vier op Mars”

In beeld verschijnt een tafel met daaraan twee gasten en één expert. Op hun voorhoofd zit een schermpje waarop zichtbaar wordt wat zij willen zeggen. Sinds de grote SARS-uitbraak eind 2040 is spreken verboden.

“Goedemiddag!” seint de expert. En hij kijkt verbaasd naar de items die voor hem op tafel liggen “Wat hebben jullie mee gebracht? Dit heb ik echt nog maar zelden gezien! Hoe komen jullie aan deze items?”

Op het scherm van de man aan de andere kant van de tafel verschijnt een tekst. “Ze zijn van onze moeder. Zij is geboren op Aarde en heeft daar tot de Grote Overstroming gewoond. Deze items waren nog van háár moeder. Onze moeder wordt al wat ouder; ze wist niet precies meer waar ze nou precies vandaan komen en waar ze voor dienden.”

De expert trekt witte handschoenen aan en pakt voorzichtig een van de items op en keert het om. “De kleuren zijn wat vervaagd maar ze zijn nog in prima staat.” seint hij “Dat maken we niet veel mee.” Dit keer seint de vrouw aan de andere kant van de tafel terug. “Onze grootmoeder was heel zuinig op haar spullen. Deze items zaten in een plastic hoesje in een plastic bak. Vandaar dat ze nog ongeschonden zijn na de Grote Overstroming. Onze moeder heeft ze vervolgens meegenomen naar Mars. Maar wat zijn het nou precies? Onze moeder had het over ‘een drankje doen’ maar precies wist ze het ook niet meer.”

Glunderend laat de expert zijn spraakschermpje even knipperen. Daarna seint hij “Deze werden heel vroeger, zo ongeveer tot 2030, gebruikt in de zogenaamde ‘cafés’. Verbaasd kijken de man en vrouw aan de tafel naar de expert, terwijl op hun praatscherm vragende emoticons verschijnen. “Nooit van gehoord….” seint de vrouw zachtjes in kleine letters. “Dat waren ruimtes waar je drankjes kon kopen met alcohol er in.” legt de expert uit.

Op de spraakschermpjes van de man en vrouw flitst geschrokken wit licht. “Alcohol?” seint de vrouw verschrikt. “Onze moeder seinde wel iets over ‘een drankje doen’ maar alcohol? Jeetje…” Verbijsterd schudt ze haar spraakschermpje.

De expert legt uit dat er vroeger op Aarde in cafés, of zogenaamde ‘kroegen’ drank verkocht werd met alcohol er in. Bier, gemaakt van hop. Of wijn, van druiven. Ontzettend ongezond natuurlijk maar men wist toen niet beter. Er ontstonden veel problemen door alcohol. Mensen werden er gek van en wisten zich niet te gedragen. Er gebeurden ongelukken. Er werd een leeftijdsgrens ingesteld maar toen dat niet hielp werd alcohol uiteindelijk compleet verboden. De rondjes die nu voor hen op tafel liggen, werden op tafel gelegd in cafés zodat de glazen met alcohol geen kringen maakte op de tafels. De zogenaamde ‘bierviltjes’.

“Ik zal het jullie nog sterker vertellen” seint de expert “Vroeger werd in die cafés nicotine gerookt!” Op de spraakschermpjes van de man en de vrouw flikkert een fel rood licht en grote letters ‘NICOTINE???’ Geschrokken laten ze zich op de grond vallen. Ver weg van de bierviltjes die ooit met nicotine in aanraking kwamen. Mijn God! Nicotine! De expert laat via zijn spraakschermpje een geruststellend groen licht schijnen en de man en vrouw krabbelen voorzichtig weer op. “Geen zorgen” seint de expert. “Na al die jaren is de nicotine in de viltjes niet schadelijk meer.”

De expert legt uit dat de viltjes vooral gebruikt werden om reclame te maken. Daarom staat de naam van de fabriek, de zogenaamde brouwerij, op het viltje gedrukt. Vervolgens seint hij dat heel vroeger bierviltjes ook gebruikt werden om op te schrijven. Met een staafje met inkt er in, konden mensen letters en cijfers op de viltjes schrijven.

In de tijd dat de telefoon nog gebruikt werd, kon men zo het nummer doorgeven waar men op te bereiken was. Maar er werd van alles op bierviltjes geschreven. “In dit geval is er duidelijk sprake van een tekening” seint de expert “Ondertekend met de naam ‘Dominique’. Zegt dat jullie iets?” De man en vrouw seinen gelijktijdig een duidelijk “Nee”.

“Waarschijnlijk was Dominique een bekende van jullie grootmoeder. Misschien heeft ze de viltjes bewaard omdat ze hoopte dat hij ooit een beroemd kunstenaar zou worden.” seint de expert “De naam ‘Dominique’ zegt mij niets dus ik denk niet dat dat gelukt is. Bovendien ben ik in geen van de musea op Ruimtestation Een de naam ‘Dominique’ tegengekomen. Dat is jammer. Daardoor zijn deze viltjes, daterend uit begin 2000, niet zo heel erg waardevol. Je moet, in dit geval, denken aan hooguit 3 bitcoins. Per stuk; dan dan weer wel. Toch een mooi bedrag. En voor jullie hebben ze natuurlijk een enorme emotionele waarde; een aandenken aan jullie grootmoeder”.

Onthutst nemen de man en vrouw afscheid door middel van een zwaaiende emoticon op hun spraakschermpje. Een hand geven wordt alleen nog maar binnen de familie gedaan. Ze zijn er stil van. Pas na een tijdje, onderweg in de shuttle naar hun luchtbel, met de viltjes weer veilig verpakt in plastic, verbreekt de vrouw het zwijgen. Ze stoot haar broer aan en op haar spraakschermpje verschijnt de tekst “Had jij dat nou verwacht? Onze Oma in een café? Met alcohol en nicotine? Jeetje! Ze leek altijd zo’n lief, oud vrouwtje.”