Toen ik 19 was, had ik een vriendje waarmee ik op zaterdagavond regelmatig uit ging. Onze favoriete kroeg was een hardrock-café in het centrum van Breda. Niet dat ik nou persé zo’n hardrockliefhebster was, maar er was nooit gezeik daar, nooit ruzie. De stoere hardrockers die daar binnen zaten, bleken gewoon hele gezellige kerels te zijn, ondanks hun soms angstaanjagende uiterlijk. Het was er gewoon gezellig. We raakten bevriend met de eigenaar en zijn vrouw, die achter de bar stonden en met de andere bardame en haar man, die als zijn vrouw moest werken meestal aan de andere kant van de bar zat. 

Toen de verkering uitging, bleef ik daar uitgaan. Ik verzette alleen mijn stapavondje van zaterdagavond naar vrijdagavond omdat ik geen zin had mijn ex-vriendje tegen te komen. Maar vooral omdat het op vrijdag rustiger was en ik lekker bij kon kletsen met de dames achter de bar. Ik had een streepje voor bij hen, al heb ik geen idee waarom. Maar mijn rekening klopte nooit door ‘drankjes van het huis’ en als ze om twee uur ‘s nachts de tent leeg veegden, mocht ik als enige binnen op mijn taxi wachten. En soms zeiden ze achteloos tegen me ‘Ga je zo nog ff mee stappen?’

Als 19-jarig bleu meiske vond ik dat énorm stoer! Dat ik uitging met hén. Want zij waren wat ouder dan ik, volwassen in mijn ogen, met huizen en kleine kinderen. En met natuurlijk wat aanzien omdat zij het personeel waren van dat populaire café. En zo belandde ik regelmatig in Nachtcafé De Graanbeurs. Open tot 4 uur ‘s nachts. Eigenlijk was De Graanbeurs niet echt bijzonder. Een betonnen ruimte met een lange bar. Altijd druk. Muziek die keihard stond. Dus meestal stond ik gewoon ergens tegen een muur te proberen cool te zijn met een cola in mijn hand, te midden van mijn stoere vrienden. Het klonk zo ruig maar eigenlijk deed ik niet meer dan de filmposters bestuderen die bij De Graanbeurs aan de muur hingen.

Een van die posters was van Ladyhawke, een film uit 1985. Ik was destijds dól op die film én op de poster. En als ik terug denk aan De Graanbeurs moet ik altijd meteen aan Ladyhawke denken. Laatst kwam ik de dvd tegen en vorige week heb ik mijn dvd-speler afgestoft en Ladyhawke gekeken. Voor het eerst na al die jaren. Oké. Hij was een tikkie traag en minder grappig dan ik me herinnerde. Maar wel onze Rutger Houwer op z’n best. Je vergeet gewoon dat die man uit de Hollandse klei kwam. Matthew Broderick als jochie en mijn hemel, wat was Michelle Pfeiffer toch bloedmooi! 

En als je denkt dat mijn relaties problematisch waren: je zult het maar treffen als verliefd paar. Dat je vervloekt wordt, waardoor hij overdag mens is en ‘s nachts een wolf. En zij overdag een havik en ‘s nachts een mens. Dat is pas afzien! 

SPOILERALERT! 

Maar natuurlijk komt het goed. Uiteraard.

Het is niet voor niets een van mijn favoriete films. Nog steeds.

Je kunt Ladyhawke kijken op Disney+.
De dvd is ook nog gewoon te koop. 

Een huishouden om door een ringetje te halen. Het aanrecht altijd leeg. Het bed altijd opgemaakt. De keukenkastjes altijd schoon. De ramen altijd gezeemd.

Man, wat een perfecte huisvrouw was ik! Altijd al, toen ik alleen woonde met mijn dochter. En later, toen ik samenwoonde ook. Elke week een vast poetsrondje, dat ik uitvoerde, no matter what. Als ik even geen tijd had, kon het best voorkomen dat ik ’s avonds om tien uur de badkamer nog stond te poetsen. En nu woon ik alleen. Al ruim een jaar. En ineens merk ik dat ik een slons ben.

Schijnbaar poetste ik vooral voor mijn huisgenoten. Zelf maakt het me duidelijk wat minder uit, merk ik nu. Niet dat het hier nu vies is, hoor. Ik doe nog steeds een wekelijks poetsrondje. Maar als je alleen woont, wordt de boel gewoon minder vies. Dan bekijk ik de tegels in de badkamer en denk ‘Dat ziet er nog prima uit!’ en sla de poetsbeurt over. Ik maak de wasbak schoon en dweil de vloer en that’s it.

Het toilet krijgt een wekelijke poetsbeurt. Maar het kan zomaar voorkomen dat er een hele nacht vuile vaat in de gootsteen staat. Ik heb een vaatwasser, he? Ik moet anderhalve meter lopen om de vuile vaat er in te zetten. Maar ik denk steeds vaker ‘Dat doe ik morgen wel.’ Ik gooi mijn dekbed ’s morgens open om te luchten. En pas ’s avonds als ik naar bed ga, ontdek ik dat ik mijn bed niet opgemaakt heb. Boejuh!

Soms zitten de schone handdoeken twee dagen in de droger. Dan trek ik er gewoon een schone uit als ik er eentje nodig heb. En mijn ramen moeten hoognodig gezeemd worden, maar met al die regen zie ik er het nut niet van in. Terwijl ik vroeger tussen de buien door met een emmer naar buiten stormde, is ‘Volgende week misschien’ een term die steeds vaker door mijn hoofd spookt.

Mijn emmer kijkt me kwaad aan, vanaf zijn vaste plekje. Maar ik laat ‘m gewoon kijken en trek me er niks van aan. Want weet je wat ik ontdekt heb? Dat de wereld niet vergaat als er stof op de kast ligt. Het is écht waar wat ze zeggen! Wijsheid komt met de jaren. Het leven wordt steeds leuker.