Categoriearchief: Grappig

De uitslag! Help Nicky de zomer door.

En inderdaad; mijn vooruitziende blik klopte. Ik doe helemaal niks, nada, noppes deze vakantie. Het weer werkt ook niet mee dus ben ik ook nog maar één keer naar het strand geweest. Bij Wijk aan Zee. Met de auto. Het stormde dus de kitesurfers gingen heel hóóg en ik wist er eindelijk een paar plaatjes van te schieten. Maar dat was dan ook de enige actie tot nu toe. Verder hang ik een beetje lamlendig rond.

Wat in deze state of mind wel een enorm hoogtepunt was, waren jullie reacties op mijn blog met die vier vragen over mijzelf. De vraag of ik op Mars zou willen wonen, was een makkie natuurlijk. Want jullie weten allemaal dat ik al heimwee heb als ik naar de supermarkt ga en dat verhuizen naar Mars voor mij geen optie is.

Maar op de vraag waarom het fijn is om mij als vriendin te hebben, kwamen veel antwoorden als ‘oprechte aandacht’, ‘trouw’, ‘iets voor een ander overhebben’, ‘warm’, ‘lief’ en meer van dat moois. Man, dat vond ik fijn! Want dat is zéker mijn streven, om oprechte aandacht te geven aan de mensen om mij heen en te helpen waar ik kan. En hoe leuk is dan om te lezen dat dat schijnbaar lukt, ook al kennen jullie mij niet in real life. Dus dank jullie wel! Ik zit nog steeds te blozen.

Op de vraag wat ontspannen voor mij betekent, had Liesbeth het 100% goed. In het donker op het balkon (met muziek) en het strand. Inderdaad als ik zin heb om te fietsen. Maar de overige antwoorden reken ik ook zeker niet fout. Fotograferen, lezen en creatief bezig zijn, zijn inderdaad dingen waar ik inderdaad heel relaxt van word.

Op de vraag welk dier mijn karakter het beste weergeeft, kwam bij mijzelf als eerste een luiaard op. Maar bij nader inzien geldt dat alleen voor deze vakantie. Misschien zou ik voor hond gaan, vanwege mijn trouw. Dat vonden ook Liesbeth, Rianne en Audrey. Ik vond het antwoord van Neeltje wel treffend! Een mier! Grappig! Wij noemden mijn moeder vroeger Truus de Mier omdat ze altijd bezig was. Ik heb ‘t niet van een vreemde. Het nestvogeltje van Willemijn vond ik ook wel een goeie! Want inderdaad; mijn nestje is heel belangrijk voor mij. De koala van Zo simpel is dan geluk vond ik ook mooi. Inderdaad; gewoon lekker rustig mijn ding doen! Ja, dat klopt wel. Verrassend vond ik ook dat de meesten van jullie toch een kat of poes noemden. Misschien dat ik het daarom zo goed met onze Spike kon vinden. Soulmates! ❤️

Ik ben blij dat ik niet beloofd heb te gaan behangen! Want dan had ik aan mijn resterende vakantie niet genoeg gehad. Maar één eervolle vermelding vind ik ook een beetje karig omdat jullie allemaal zo lief zijn geweest om te reageren.

Dus bij deze: een eervolle vermelding voor:

Liesbeth
Mijn ex-collega en vriendin Tineke
Emile
Rianne
Rietepietz
Sandra
Audrey
Zo simpel is dan geluk
Mrs. T.
Nicole
Deborah
Willemijn
Neeltje
En, last but zeker not least, mijn lieve nichtje Gerdine, die nog steeds geen weblog heeft.

Dank jullie wel allemaal! 😘

PS: mocht je niet in de eregalerij willen staan; laat het even weten, hè! 
Dan haal ik je er uit. 

Handig.

Sinds ik in mijn eigen huisje woon, heb ik ineens mijn eigen prulletjes weer om me heen. En sommige daarvan zijn me heel dierbaar. Zoals het schilderij van de brug waar mijn vader werkte. Het is geen écht schilderij. Het echte schilderij werd gemaakt door een kennis van mijn vaders collega. Wij hebben destijds, toen mijn vader overleed, massaal kleurenkopieën van dat ding gemaakt. Bij ieder lid van de familie prijkt sindsdien hetzelfde plaatje aan de muur.

Nu ik het schilderij weer elke dag zie, valt me op hoe vaal de kopie geworden is. Logisch; het ding hangt al drieëntwintig jaar aan de muur. Maar ik vind ‘m nog steeds mooi en terwijl ik naar de brug kijk, mijmer ik over het origineel. Zou het échte schilderij nog bestaan? Wat zou ik die graag aan de muur hebben! In mijn brein borrelt een plan. Als ik de schilder kan vinden, kan ik misschien ook het originele schilderij vinden. En er is is één persoon die weet wie het schilderij gemaakt heeft. De toenmalige collega van mijn vader!

Ik herinner me de naam van mijn vaders collega nog goed. Het was een aardige collega, die dol was op mijn vader en vaak fruit of andere lekkere dingen voor hem meebracht. Zou hij nog leven? Ik pak mijn tablet en begin te zoeken op Facebook.

Als ik de naam van mijn vaders collega invoer (laten we hem hier, met het oog op de privacy, even Henk Spoor noemen) krijg ik maar één persoon met die naam. Er staat geen foto bij het profiel maar ach, ik heb toch geen idee meer hoe de beste man er uit zag. En bovendien zijn we ruim twintig jaar verder. Maar bij de informatie zie ik staan dat hij bij de Nederlandse Spoorwegen gewerkt heeft. Bingo! Ik heb hem gevonden! En gezien de recente topscores van spelletjes die op zijn Facebookpagina prijken, is-ie nog springlevend!

Helaas heeft hij zijn Facebookprofiel zo ingesteld dat ik hem geen vriendschapsverzoek kan sturen. Jammer! Want ik weet zeker dat hij mijn achternaam meteen zou herkennen. Ik stuur hem wel een bericht maar ik weet ook dat dat bericht bij de spam terecht komt en waarschijnlijk nooit gelezen zal worden.

Maar de Sherlock Holmes in mij zoekt verder. Ik keer de hele Facebook-pagina van Henk binnenstebuiten en vind uiteindelijk een oude foto waarom iemand gereageerd heeft. Ene Sonja Kuiper-Spoor. Zijn dochter misschien? Ik stuur haar een vriendschapsverzoek én een bericht en wacht af. Sonja accepteert mijn vriendschapsverzoek bijna onmiddellijk maar er gebeurt verder niks. Schijnbaar heeft zij me klakkeloos als Facebookvriendin geaccepteerd en mijn bericht niet gelezen.

Na een week stuur ik haar nóg een bericht. En dan gaat het ineens snel. Ik krijg een vriendschapsverzoek van Henk én een bericht met zijn telefoonnummer. En als ik hem bel, klinkt hij alsof ik een goede vriendin van de familie ben. Op de achtergrond roept zijn vrouw dat hij mij de groetjes moet doen. Het gaat goed met Henk, al sukkelt hij wat met zijn gezondheid. En ja, natuurlijk heeft hij het schilderij nog! Het hangt bij hem aan de muur.

Ik stel meteen mijn doel bij. Oké. Ik heb het échte schilderij gevonden. Maar ik realiseer me ineens ook dat het voor Henk net zo dierbaar is als voor ons. Het hangt daar niet voor niets al ruim twintig jaar aan de muur. Dus vraag ik Henk of ik een keer langs kan komen om een goede digitale foto van het schilderij te maken. Lijkt me geweldig om die foto op canvas af te laten drukken!

“Natuurlijk, kind! Gezellig!” reageert Henk enthousiast en we kletsen nog even verder. Henk vraagt hoe het met mijn moeder gaat en we spreken af dat ik binnenkort bij hen langs kom om een foto van het schilderij te maken. “En doe je moeder de hartelijke groeten van ons.” zegt Henk.

Ik maak eerst een rondedansje door de kamer en bel daarna mijn moeder. “Weet je van wie je de groeten krijgt?” schreeuw ik enthousiast in de telefoon. “Van Henk Spoor!” Ik verwacht een verbaasde reactie en zit klaar om vol trots uit te leggen hoe ik Henk gevonden heb via een heuse zoektocht op internet. Maar mijn moeder reageert helemaal niet verbaasd.

“Och ja, Henk!” zegt ze. “Zo’n aardige man! Hoe gaat het met hem? Ik krijg nog steeds ieder jaar een Nieuwjaarskaart van hem en zijn vrouw. Hij woont tegenwoordig in de Tuinstraat, wist je dat?” Ik val stil. “Nee, mam. Dat wist ik niet. Dus jij hebt zijn adres gewoon?” vraag ik. “Ja, hoor!” zegt mijn moeder vrolijk “En zijn mobiele telefoonnummer. Staat in mijn adresboek.”

The Sunshine Award en zeven dingen die je altijd al wilde weten over mij.

Nou, zeg! Eind vorig jaar kreeg ik zomaar, namens Rianne, een nominatie voor de Sunshine Award. Nou ben ik, normaal gesproken, niet zo van doorgeef-stokjes-logjes-dingetjes maar deze keer was ik te trots om hem te negeren. Ik word tenslotte niet elke dag genomineerd!

Er bleken wel een paar regels aan deze nominatie vast te zitten. Regel 1 en 2 zijn simpel en daar heb ik bij deze aan voldaan.

Regel 1: plaats het logo van de Sunshine Award.
Regel 2: plaats een link naar de blogger die jou genomineerd heeft.

Regel 3: plaats zeven feitjes over jezelf.
Lastig. Maar gelukt!

Want wisten jullie…

1. …dat ik uit een grote familie kom? Ik groeide op met een papa, een mama, mijn broers Kees en Jan en mijn zussen Jantien, Hanny en José. Ik ben de jongste van het hele spul. Wij samen bezorgden mijn ouders grijze haren maar ook tien prachtige kleinkinderen. Mooi toch?

2. … dat ik mijn middelbare school nooit afgemaakt heb? Of zoals mijn klassenleraar op het gymnasium het destijds zo mooi verwoordde: “Je hebt de capaciteiten wel maar je wil niet.” Meneer Veeken, bij deze: U had gelijk. Maar uiteindelijk kwam alles goed en bleek ik prima voor mezelf te kunnen zorgen.

3. … dat ik ooit, nog niet zo heel lang geleden, een lange bos krulhaar had? Met zoveel krullen dat de ouders van een blinde vriend mij ooit aan hem beschreven met de woorden “Ze heeft Sylvia Millecam-haar”. Allemaal weg, die krullen.
Hoe dan? I don’t know.

4. … dat ik vier keer rijexamen heb moeten doen voor ik mijn rijbewijs had. De laatste keer heb ik zelfs ‘staatsexamen’ (lees: examen voor kneusjes) gedaan. Niet omdat ik niet kon rijden maar omdat ik zó gruwelijk nerveus was tijdens mijn rijexamen dat ik mijn voet niet op de koppeling kon houden omdat mijn knieën zo knikten. Ik rijd overigens sindsdien schadevrij. Op die ene deuk na. In de auto van mijn ex. Maar dat was een ongelukje. Echt.

4. … dat ik als een baksteen gevallen ben voor Frank door een doosje thee? Toen ik voor de eerste keer bij hem thuis kwam, haalde hij mij op op het station in Amsterdam. Omdat hij niet wist of ik koffie of thee dronk, had hij nog snel, onderweg naar het station, ergens een doosje thee gekocht dat vervolgens klem zat in zijn jaszak. Zo lief! *smelt*. Ik drink altijd koffie, trouwens.

5. … dat ik als kind (en nu nog steeds) erg veel last van heimwee had. Schoolkamp, logeren, ik vond het allemaal verschrikkelijk. Behalve als ik ging logeren bij mijn lieve tante Rietje. Dan had ik nergens last van. Omdat mijn tante Rietje de (eeneiige) tweelingzus van mijn moeder is. Ik bof! Ik heb twee moeders. Twee dezelfde!

6. … dat ik ooit bij mijn zus Hanny op visite ging toen haar man een stroomkabel aan het aanleggen was van hun huis naar de schuur. Mijn zwager had een geul gegraven van het huis naar de schuur en hij stond, in zijn korte broek, in die geul achter de schuurdeur. Ik zag alleen een stukje kuit van hem onder de schuurdeur uitkomen. Ik sloop zachtjes naar hem toe en kneep hem vrolijk in zijn blote kuiten. De schuurdeur ging langzaam open en ik zag een compleet vreemde kerel mij verbaasd aankijken. Het was de buurman van mijn zus die mijn zwager kwam helpen.

7. … dat ik, toen Michelle anderhalf was, met haar in mijn armen, ongelooflijk van de trap gedonderd ben? Tijdens de val heb ik dochterlief krampachtig vastgehouden waardoor ik met mijn stuitje vol alle traptreden raakte. Dertien stuks in totaal. Resultaat: een ongedeerde, giebelende dreumes die naar beneden hobbelen op de trap érg leuk vond en een scheurtje in mijn staartbeen waardoor ik wekenlang amper kon bewegen. Wel lief: toen ik eenmaal naar de bank gekropen was en daar, misselijk van de pijn, was gaan liggen, kwam Michelle me onderstoppen met een dekentje. Anderhalf jaar oud, de schat!

En toen kwam Regel 4: nomineer vijftien andere bloggers en link naar hun blog.
Ai. Hier loopt het spaak. Ik pas. Simpelweg omdat ik geen vijftien bloggers weet die ik hier blij mee maak. Hoewel ik het van mijn vaste lezers wel leuk zou vinden om die zeven feitjes te lezen.

Omdat ik niet aan regel vier heb voldaan, kan ik die Sunshine Award natuurlijk wel op mijn buik schrijven. Maar ach, dat scheelt weer. Ik hoef geen bedank-speech te schrijven en geen chique galajurk te kopen voor de uitreiking.

Aan de andere kant; een bedankje is eigenlijk wel op zijn plaats. Na al die jaren webloggen, mag het eigenlijk wel eens gezegd worden. Ook al heb ik dan geen galajurk aan en zit ik gewoon op de bank in mijn pyjama en mijn Kerstsokken.

Bij deze:
Aan al mijn lieve lezers, reageerders en lurkers:
Dank jullie wel voor de tijd die jullie nemen om al mijn schrijfsels te lezen. Ik vind het fijn dat jullie er zijn!

En Rianne: speciaal voor jou: dank je wel voor de nominatie!

*lacht charmant, maakt denkbeeldige buiging en neemt een daverend applaus in ontvangst*

Bij de foto, met de klok mee:
– De Sunshine Award
– ik en Michelle, anderhalf jaar oud
– ik op Fuerteventura met lang haar (en Michelle op een dromedaris)
– ik, als kleuter, met mijn zussen
– ik, als kleuter, met mijn twee moeders

Yolo!

Mijn moeder (82) wilde een nieuw behangetje in de keuken. Dus vertrokken Michelle en ik vanmorgen al vroeg naar Breda om te klussen. Eenmaal aangekomen bij mijn moeder bleek dat ze eerst nog op pad wilde om een lampje voor onder de keukenkastjes te kopen. Dus vertrokken we samen naar de bouwmarkt terwijl Michelle in de tuin van het zonnetje genoot.

Bij de bouwmarkt kocht mijn moeder een lampje en twijfelde vervolgens of ze ook een paar van die leuke solar-lampjes voor in de tuin zou kopen. “Ach” zei ze “Je leeft maar een keer!” en legde een paar lampjes in het mandje op haar rollator. “Yolo!” riep ik.

Mijn moeder snapte daar niks van en ik legde uit dat “Yolo” de afkorting is voor “You only live once” en dat met name de jeugd graag “Yolo!” roept. “Moet je dadelijk maar eens tegen Michelle zeggen!” opperde ik. Onderweg terug, in de auto, oefenden we een paar keer. “Yolo!” riep mijn moeder blij. “Yolo! Yolo! Yolo!”

Bij haar thuis aangekomen lieten we de solarlampjes aan Michelle zien. “Eigenlijk had Oma ze niet écht nodig, maar ja…” zei ik tegen Mich en stootte veelbetekenend mijn moeder aan. Die haalde diep adem en riep keihard “Yomo!”