klik voor groter
Dat Amsterdam het heeft, wisten wij natuurlijk allang.
En dat we een leuk mini-huisje hebben in Amsterdam wisten wij ook al.
En dat werd nog eens bevestigd door de brief die we in de bus kregen.
Er zou een reclemespotje voor CZ Verzekeringen opgenomen in ónze karakteristieke straat. En er moesten ook opnames gemaakt worden ín een woning. Of ze even binnen mochten kijken om te zien of ons huisje in aanmerking kwam. Vergoeding: 250 euro!
“Ketjing! Samen delen?” zeiden Mich en ik tegen elkaar.
In gedachten gaven we ieder al 125 euro uit.
En het leek ons ook wel leuk om ons eigen huis in een reclamespotje te zien.
Dus kwam er een meneer rondkijken en foto’s maken.
Er zou een stelletje gefilmd worden, zittend op de rand van het bed.
De meneer die foto’s kwam maken was erg gecharmeerd van onze ‘walk-through-badkamer’ waardoor je vanuit de woonkamer in de slaapkamer kunt kijken.
Maar onze witte muren waren een beetje een probleem.
Die schijnen niet goed over te komen op film.
“Of daar iets aan gedaan mocht worden?” vroeg de foto-maak-meneer. “Tuurlijk!” antwoorde Mich “mijn moeder is niet zo moeilijk”
Ben ik ook niet. Doe maar, jongens!
Voor die 125 euro én mijn huis op tv wil ik best een geverfde muur.
Na een tijdje bleek dat onze woning het toch niet geworden was.
Door de witte muren en ook doordat wij op vier hoog wonen en je dus vanuit het raam geen andere woningen ziet. Jammer.
Op de dag van de opnames hebben we even staan kijken.
Er stonden wat kindertjes op de trap, belicht door een reflecterend scherm aan de overkant van de straat. Een meisje op een fiets, kreeg een soort van fietsles, van een jongen met donkere krullen.
Ik maakte een foto van de activiteiten en vond vooral dat het lang duurde. Hoeveel keer moet zo’n simpele scene over? We gaven het op en gingen naar binnen. Tenslotte werden wij niet betaald.
Afgelopen week kwam ineens de reclamespot voorbij.
Vol verwachting zaten we te kijken. Oh, kijk!
Daar was het meisje op de fiets in ónze straat.
En -flits- was dat nou die slaapkamer-scene?
Ik had ‘t even gemist.
De volgende keer dat de reclame voorbij kwam, lette ik extra goed op.
Ah, daar was het stelletje op het bed, het meisje huilt.
En voorbij was het alweer.
De keer daarop lette ik vooral op de achtergrond.
Daar had je ze weer! Het stelletje op bed!
Met op de achtergrond… Een radiator!
Met nét zo’n warmtemetertje er op als wij hebben!
En een witte muur. En geen uitzicht uit een raam.
Duh. Hadden ze net zo goed bij ons kunnen filmen.
Dan was ónze radiotor op tv gekomen.
En hadden wij 250 euro gehad.
Maar écht zielig is het pas voor de jongen met de donkere krullen, die zo vol overgave fietsles gaf aan een meisje op een koude november-ochtend.
Keer op keer. Hij heeft wel twintig keer door onze straat gerend.
In de commercial is die arme jongen compleet verdwenen.
Er loopt ineens iemand anders naast de fiets.
Gelukkig hebben we de foto nog.
Misschien wil hij hem wel kopen.
Ook daar doe ik niet moeilijk over.
Voor 250 euro mag-ie ‘m hebben.
Update: het reclamefilmpje staat hier.
En nu ik eens goed keek, zag ik dat de jongen met de donkere krullen nog wél in het filmpje zit. Goed kijken!
