Vier weken vakantie had ik tussen mijn oude en mijn nieuwe werk. En het was vier weken lang snertweer. Het was koud en het regende, dus vermaakte ik me binnenshuis. Terwijl de regen met bakken uit de hemel viel, hield ik een grote voorjaarsschoonmaak en maakte kamer voor kamer mijn huis schoon. En ik knutselde en frutselde. Ook wel eens fijn dat ik daar alle tijd voor had.

Een tijdje terug zag ik een plaatje op internet van een leuk lampje. Iemand – geen idee wie – schijnt ze te verkopen. Natuurlijk had ik kunnen gaan zoeken naar de verkoper van het lampje om er een te kunnen kopen. Maar het leek mij nou juist zo leuk om er eentje te máken. Want ik had helemaal geen lampje nodig. Maar wel iets om de tijd te doden.

Bij Action kocht ik een koplamp en een ledenpop. Jammer dat ik zo snel geen oude koplamp kon vinden! En bij de Hema kocht ik een houten kistje waar het poppetje op kon zitten. Ik besloot niet voor de dynamo-versie te gaan. Dynamo’s zijn een beetje uit de tijd nu iedereen losse fietslampjes gebruikt dus een oude dynamo kon ik ook al niet vinden. Daarom besloot ik te gaan voor een lezende versie.

Ik greep de ledenpop en stok bruut zijn kop van zijn romp. In zijn romp bleek, heel logisch eigenlijk, een veer te zitten. En ik bleek die veer eigenlijk vrij simpel aan de koplamp te kunnen haken. Dat was dat. Daarna beitste ik het lijf met een restje beits dat nog in de berging stond. Het gladgeschuurde kistje maakt ik ‘oud’ door er flink op te slaan met een sok met daarin wat schroeven en moeren. Daarna beitste ik het kistje twee keer zodat het een andere kleur kreeg dan het poppetje. Ik plakte het poppetje op het kistje, printte een miniboekje uit en plakte dat aan de handjes van het poppetje vast.

En dat was dat. Hoewel ik me verheugd had op een urenlange knutselsessie, was het eigenlijk zo klaar. En het regende nog steeds. Dus pakte ik maar weer een emmer met sop om de volgende kamer te poetsen. Mijn lampje zette ik op de vensterbank. Kon-ie lekker naar de regen kijken terwijl hij zijn boek las. Het hele project kostte me nog geen tien euro. Ongeveer vijf euro voor de koplamp en vijf voor het poppetje. En een sok. Het kostte me ook een sok. Wat dat trucje met die schroeven en moeren heeft mijn sok niet overleefd. Mijn lampje is niet helemaal geworden zoals ik het in mijn hoofd had maar ik vind ‘m leuk! Hij mag blijven.

Vier weken vakantie had ik tussen mijn oude en mijn nieuwe baan. Vier weken had ik alle tijd voor van alles en nog wat. En op de laatste dag van mijn vakantie kreeg mijn auto een mankementje. Het knopje waarmee ik mijn autoraampjes naar beneden kan doen, was los geraakt en ín het portier gevallen. En ik had dus geen tijd om langs de garage te gaan omdat ik aan het werk moest. In een garage notabene.

Ik klaagde via WhatsApp bij Beste Vriendin en Beste Vriend over gedoe, kosten en geen tijd. “Vraag of je nieuwe collega’s morgen even kijken!” grapte Beste Vriendin. “Fluitje van een cent” appte Beste Vriend “Dat klikken ze er gewoon in. Als je een beetje handig bent, kun je dat zelf.”

Dat triggert dan iets, hè. Want ik vind mezelf best handig. En ik kon het op zijn minst proberen, toch? Mocht het me niet lukken, dan kon ik altijd nog naar de garage gaan. “Stoere dame!” appte Beste Vriend toen hij hoorde dat ik het ging proberen. “Zeg dat nog maar een keer als het gelukt is”, appte ik terug. Ik zocht op Google hoe ik een deurpaneel uit mijn merk auto moest halen. Dat leek eigenlijk vrij simpel. Dus gewapend met wat schroevendraaiers ging ik aan de slag. En wat bleek? Het was inderdaad een fluitje van een cent.

En wat is nou een mooiere binnenkomer op je nieuwe werk in een garage?
“Jongens, zouden jullie mijn auto willen repareren?” of “Jongens, ik heb gisteren mijn auto gerepareerd!” Dat laatste natuurlijk! En als het als officemanager niet lukt daar, dan word ik gewoon monteur.