Categoriearchief: Me, myself and I

Integratie voltooid.

Ooit vergezelde ik een vriend naar een meneer die Tarot-kaarten legde. Die vriend liet belangrijke beslissingen afhangen van de uitkomst van de kaarten, wat ik echt belachelijk vond. Maar voor de lol legde de Tarot-meneer ook voor mij kaarten. ‘Jij gaat ver weg wonen’ verkondigde hij bloedserieus.

Ik viel bijna van mijn stoel van het lachen. Ik, die al heimwee kreeg als ik het tuinpad af was. Ik, die zo verknocht was aan mijn kleine huisje in die grote nieuwbouwwijk in Breda. Ik die zó dol was op mijn baan bij die garage dat ik altijd zei dat ik er op mijn 65ste nog zou werken. Al moest ik lopend met een rollator naar mijn werk komen. Ik? Ik ging helemaal nergens heen.

Een paar jaar later ontmoette ik een Amsterdammer. Ik werd verliefd op hem. En op Amsterdam. En ik pakte mijn spullen en vertrok. Amsterdam is niet heel ver weg. Maar voor iemand die zo honkvast is als ik, was het een hele stap. Ver weg. Precies zoals de Tarot-meneer ooit voorspelde. Het verliep niet vlekkeloos maar ik vond mijn draai. Ik maakte nog nét het leuke Amsterdam mee. Waar de humor op straat lag en mensen nog praatjes maakten in de tram. De gezellige buurtkroegjes, de markten, de leuke winkeltjes.

Amsterdam veranderde. Toen ons favoriete Chinese restaurant veranderde in een Halal Seafood restaurant, de ene na de andere belwinkel verscheen en de ene na de andere Nutella-shop geopend werd in de Kalverstraat, verhuisden we naar een dorp twintig kilometer verderop. Nu woon ik daar naar volle tevredenheid. Heimwee naar Breda heb ik niet. Of in elk geval niet meer. En heimwee naar Amsterdam ook niet. Ik woon in het mooie Heemskerk en ik werk in Zaandam. En als het moet, ben ik in anderhalf uur bij mijn broer en zussen in Brabant. Mijn leven is hier nu.

Een tijdje terug werd er op mijn werk gevraagd wie er bereid zou zijn de meldteksten van het keuzemenu van de telefooncentrale opnieuw in te spreken. Tot mijn grote verbazing riepen al mijn collega’s dat ik dat moest doen. Ze roemden mijn telefoonstem en een van mijn collega’s schreef zelfs een vreselijk overdreven aanbeveling die niet had misstaan in Jan van Veen’s Candlelight.

‘De stem, waar ik echt van onder de indruk ben – moet je maar eens luisteren – is de zoetgevooisde stem van Nicky. Zacht, duidelijk articulerend en als een vallend blad dat de aarde raakt. Een fluistering die in de stilte zweeft, waar haar stem de koude lucht als in een innige omarming wegsmelt.’

Ik moest er vreselijk om lachen. Want natuurlijk maakte hij maar een grapje. Maar ik sprak de teksten in. Hoe kon ik ook anders na zo’n aanbeveling? En stiekem ben ik ook een tikkie trots dat ik van alle 700 collega’s uitgekozen werd om dat te doen. Als Brabantse in Noord-Holland. Ik geloof dat mijn integratie voltooid is.

Daar ben ik weer!

21 reacties

Joehoe! Ik was even een beetje druk maar; kijk! Hier ben ik weer. Dat ik er even niet was, had geen specifieke reden. Ik was gewoon een beetje druk. Mijn hele agenda stond vol! Met leuke dingen, hoor. Niks naars. Wat dan meteen een leuk bruggetje is.

Want weten jullie wat er ook weer is? Mijn nieuwe agenda voor 2025! Al jaren gebruik ik de agenda’s van A-Journal. Geen affiliate linkjes hier maar ik ben zó enthousiast over de agenda van A-Journal dat ik het móet delen. Want hij heeft alles wat ik wil.

Hoe ziet-ie er uit?
Die van mij is mintgroen. Maar je hebt ze in allerlei leuke kleurtjes. De agenda is 16 x 21.5 cm en hij weegt 378 gram. Hij heeft een harde kaft en een elastiekje om hem te sluiten. Er zit een lintje aan als bladwijzer waar ik zelf altijd een bedeltje of een kraaltje aan knoop. Gewoon voor de leuk. En achterin zit een vakje waar je bonnetjes of postzegels of zo kunt bewaren. Of – in mijn geval – een geodriehoek.

Hoe is de week-indeling?
Een week is verdeeld over twee pagina’s waarbij de weekenden iets minder ruimte hebben om dingen te noteren. Verder staat er bij elke week een vakje waar je je prioriteiten in kunt vullen. Ik schrijf daar altijd mijn to do-list op. En er is ruimte om te noteren wie je nog moet bellen of mailen. (Dit vakje is meestal leeg bij mij. Beetje jammer want ik moet nog heel veel mensen mailen.) En daarnaast is er nog ruimte voor notities. Natuurlijk kan dat een prachtige, liefdevolle gedachte zijn. Of een mooie spreuk. Of een gedichtje. Maar soms luchtte het ook enorm op om met dikke, zwarte pen in mijn agenda te krassen ‘Wat een kl*te-week was dit, zeg!’ en dan lekker de bladzijde om te slaan.

Wat heeft-ie voor extra’s?
Elke maand is er een nieuw begin! Elke maand begint met twee bladzijdes waarop je van alles kunt noteren. Dingen die je moet betalen, of juist wat je nog moet ontvangen. Waar je dankbaar voor bent, wat je wilt gaan doen. Je doelen en hoe je ze wilt bereiken. En zelfs een woord van de maand! Elk jaar neem ik me voor gebruik te maken van deze bladzijdes. Dat lukt in januari. In februari soms ook nog maar daarna houdt het op. Maar hé! Die bladzijdes zíjn er. Je kunt ze gebruiken. Of niet.

Is er nog meer?
Ja! Er is meer! Er is veel meer! Deze agenda heeft lijstjes. Ontelbare lijstjes! Niet voor niets staat op de omslag die om de agenda zit als je hem koopt ‘One can never be to organised, right?’ En voor mij klopt dat. Ik ben dol op lijstjes. Er is een lijstje met maten. Een lijstje voor cadeau-ideetjes. Lijstjes waar je boeken, muziek, recepten en reisjes kunt noteren. Je kunt je persoonlijke ontwikkeling noteren. Wat je wilt verbeteren, wat je wilt proberen of waar je mee wilt stoppen. Lijstjes voor je reizen, je weekendjes weg, wat je at in restaurants en zelfs – voor wie wil – een bladzijde om je ‘groene’ doelen bij te houden. En lege lijstjes. Die je zelf in kunt vullen met wat dan ook. Omdat je nooit te veel lijstjes kunt hebben.

Is er dan nóg meer?
Ja, natuurlijk is er nóg meer! Ik ben niet voor niets al jaren fan van deze agenda. Ken je dat? Dat je in oktober een tandartsafspraak maakt voor het volgende jaar? Waar laat je die? Nou, die noteer je op de bladzijdes met afspraken voor het volgende jaar. En dan zijn er achterin de agenda ook nog een heleboel lege notitiebladen. Daar kun je gewoon schrijven wat je wilt. Je gedachten, je herinneringen of misschien wel je blog ideetjes!

Deze agenda is dé reden dat ik nog steeds geen digitale agenda heb. Omdat ik hem ook een beetje als dagboek gebruik en opschrijf waar ik geweest ben en met wie. Omdat ik er bonnetjes of wikkels van snoepjes in vast niet als aandenken. Omdat ik – zodra de nieuwe agenda er is – als de eerste de beste puber dolblij mijn nieuwe agenda begin te versieren met stickertjes en arceerstiften en me voorneem om hem dit jaar écht, écht netjes te houden, wat nooit een heel jaar lukt. Daar kan geen digitale agenda aan tippen!

De A-Journal agenda’s zijn HIER te koop. Of gewoon bij de boekhandel. Ik vind ‘m duur maar hij is het waard. Het stickerboekje is van Action.

Uncle Bob en verbaasde schapen.

Het was lang geleden dat ik op pad geweest was met mijn camera. Ook zonder camera, trouwens. Ik heb het gewoon heel erg druk. Maar gisteren was ik vrij. Ik hoefde niet te werken, had geen afspraken met vrienden, ik hoefde niet te wachten op lekdetectiebedrijven, hoefde geen dringende telefoontjes te plegen en de strijk kon best even wachten.

Een lange vrije dag lag voor me en ik kon doen en laten wat ik wilde. ‘Naar het strand’ was mijn eerste gedachte. Het zou gaan regenen en ik keek een paar keer uit het raam. Het viel mee, het leek redelijk droog dus stapte ik tegen een uur of twee op de fiets. Ik voelde de eerste druppels vallen maar ik fietste toch door. Eenmaal bij het stand aangekomen bleek ik de enige idioot te zijn die door de regen naar het strand gefietst was. De fietsenstalling was helemaal leeg. Maar ik was er nu toch dus liep ik het strand op.

Zoals verwacht was er niets te zien. Geen mensen, geen honden, geen zeehonden, zelfs amper meeuwen. Een beetje doelloos liep ik over het strand tot ik in de verte het wrak van de Vrijheit zag liggen. Ik heb ooit wel eens foto’s gemaakt van het wrak. Maar toen was het zomer en was de zee rustig. Nu waaide het hard en er waren flinke golven. Misschien kon ik proberen om de golven te fotograferen als ze over het wrak heen sloegen. Ik liep het hele eind, door de regen over het strand, naar de Vrijheit om te ontdekken dat het ding zo ligt, dat er helemaal geen golven overheen slaan. Ik maakte wat foto’s en begon teleurgesteld aan de strandwandeling terug.

Toen ik bijna bij de strandopgang was, zag ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen op het verder verlaten strand. Ik keek naar rechts en zag twee koppies boven de duinen uitsteken. Hoog boven me, stonden twee schapen naar beneden te kijken. Verbaasd, leek het wel. Ik zag ze smoezen samen en ze riepen hun zus erbij die kwam kijken wat er zo interessant was daar beneden. En ik zweer het je! Volgens mij hoorde ik die drie schapen fluisteren ‘Is dat Uncle Bob niet?’

Ik liep via de strandopgang naar boven en zag dat er een complete kudde schapen aan het grazen was, vlak achter de duinen. Met open mond keken ze me na terwijl ik passeerde. Dat kan maar één ding betekenen; ik ben te lang weg gebleven. Ik moet vaker naar het strand. De schapen herkennen me niet meer.

Als een mandje.

Kennen jullie die grap van die vrouw die na een lekkage van ruim twee jaar eindelijk weer een keukenvloer had?

Nee? Lachen, joh. Echt een hele goeie grap….