Categoriearchief: Moviemaker Maniac

2020 – Een jaar in beeld.

Wat hadden we zin in 2020, zeg! Na dat rottige 2019. Vol wilde plannen zaten we. We kochten een rolstoel voor mijn moeder. “Kunnen we lekker samen boodschappen doen, mam”. Het huis van Michelle en Robby zou opgeleverd worden. En Michelle en ik zouden, voor het eerst sinds jaren, weer eens een stedentripje maken. Naar Dublin! Maar door corona liep alles anders. Het was flink schrikken, in het begin. De stille straten, de volle IC’s, de looproutes in de supermarkt en het vele thuiswerken. Maar het wende, gek genoeg. En eigenlijk… voor mij persoonlijk was 2020 zo slecht nog niet.

We konden niet de supermarkt met mijn moeder. Maar door haar grote tuin en ruime woonkamer konden we wel bij haar op visite en afstand houden. Het was een voorjaar met heerlijk warm weer dus zaten we veel in haar tuin en bewonderden haar prachtige Coup Corona. Wat een enorme bos grijze krullen had ze! Haar 89-ste verjaardag werd een ‘blokjes-verjaardag’. Dat mocht toen. En achteraf vond ze het eigenlijk wel prettig zo. Niet zo druk. En ze had met iedereen bij kunnen kletsen.

Het thuiswerken beviel me eigenlijk ook prima. Onder toeziend oog van onze Spike die af en toe een vrolijke noot toevoegde aan mijn emails door over mijn toetsenbord te lopen. Ook met de dagen alleen op kantoor had ik geen moeite. Tegen de eenzaamheid Photoshopte ik er gewoon drie collega’s bij. En soms kwam Michelle lunchen omdat we op kantoor ruimte genoeg hadden om afstand te houden.

Het nieuwe huis van Michelle en Robby werd, tegen verwachting in, keurig op tijd opgeleverd. De verhuizing was pittig want door corona was van hulptroepen geen sprake. Wat hebben ze hard gewerkt, die twee. En wat is het prachtig geworden. En wat was het fijn dat we – tussen de eerste en de tweede coronagolf in – mijn moeder op konden halen en met haar op visite konden gaan in het nieuwe huis van Michelle en Robby.

De stedentrip naar Dublin met Michelle zat er niet in dit jaar. Maar Deventer was ook leuk. Wat een prachtig stadje is dat! En wat hebben we het naar ons zin gehad. Ook geen verre reis dit jaar voor Michelle en Robby. Ze besloten dan maar met de auto op pad te gaan. Van het ene ‘Code Geel Land’ naar het andere. Een soort Twister maar dan anders. Het beviel ze prima. En ik vond het ook wel eens fijn dat ze in de buurt bleven en niet aan de andere kant van de wereld zaten. Hoewel dochterlief het natuurlijk weer nodig vond om van een berg af te springen en naar beneden te paragliden. Gelukkig appte Robby me meteen een filmpje van de landing zodat ik kon zien dat mijn kind weer veilig op de grond stond.

Zelf maakten we ook de nodige uitstapjes. We wandelden veel, dronken koffie bij ‘ons’ kasteel en bezochten Pluijm’s eetbare wereld. We gingen een dagje naar Texel en genoten daar tussen de buien door van de zeehondjes bij Ecomare. En we fietsten zelfs samen naar het strand. Oké. Dat tripje liet niet echt goed af. Maar we hebben het wél gedaan! En wat was het leuk!

Er is dit jaar niemand in mijn directe omgeving ziek geworden. Er is niemand dood gegaan. Ik heb iedereen die ik liefheb nog om mij heen. En ik heb mijn baan nog. Ik ben me er dan ook heel erg van bewust dat dat niet voor iedereen geldt en dat ik gewoon een enorme geluksvogel ben. 2020 was voor mij eigenlijk een prima jaar.

Dus voor al mijn lezers: bedankt voor weer een jaar lezen en reageren op mijn weblog. Ik hoop dat het goed met je gaat. En dat iedereen om je heen gezond is gebleven. Als dat niet zo is, wens ik je oneindig veel sterkte. Voor vanavond, tijdens de jaarwisseling, maar ook voor daarna.

Maar mocht je net zo’n geluksvogel zijn als ik, tel dan vooral je zegeningen en proost op een gelukkig en vooral gezond 2021. Maak er wat moois van!

2019 – Een jaar in beeld.

8 reacties

2019 was het niet helemaal. Of eigenlijk helemaal niet. In januari overleed mijn oudste broer en in de rest van 2019 waren er al die momenten dat ik hem vreselijk miste.

Als ik, onderweg naar Breda, de Brabantliner zag rijden waarop hij zolang chauffeur was. En ik niet in hoefde te halen om te kijken of hij achter het stuur zat. De zondagmiddagen aan de koffie bij mijn moeder. Met zijn lege stoel. Het gras in haar achtertuin dat sneller groeit dan wij kunnen maaien. En mijn moeders 88ste verjaardag, waarbij mijn broer door zijn afwezigheid meer aanwezig was dan ooit. Wat wordt-ie gemist.

Gelukkig waren er ook genoeg leuke dingen. Omdat het jaar zo rot begonnen was, trakteerden Michelle en Robby ons op een high tea. Zij zagen ook dit jaar weer flink wat van de wereld, die twee. Via Whatsapp genoot ik mee van al het moois dat ze zagen. En tussendoor tekenden ze ook nog even het koopcontract van het spiksplinternieuwe echte grote-mensen-huis waar ze volgend jaar gaan wonen.

Frank had goede en slechte dagen dit jaar. We profiteerden van de goede dagen door uitstapjes te maken. Naar mijn nichtje Gerdine, in Oudewater. Naar Leiden, waar we eindelijk Emile weer eens ontmoetten. We kregen oude vrienden op bezoek en we lunchten op het strand. We pasten op Nanook. We knuffelden onze Spike. We vierden een lange, warme zomer op ons balkon.

Ik ging een weekendje naar Groningen met Michelle. Mijn moeder kwam logeren en we waren bij de bruiloft van onze liefste vrienden, waar ik zelfs de ringen aan mocht geven. ❤️ We vierden Kerst bij mijn moedertje, waar ik samen met mijn jongste broer en zijn ex-vrouw (als dát geen mooie Kerstgedachte is… ) een heus Kerstdiner organiseerde.

En daar tussendoor fladderde steeds weer mijn allerliefste dochter. Die zo lekker blijft turnen op haar ‘oude dag’. Die zo lief voor haar Omaatje is. En die mij, met haar gekke fratsen, ondanks alles toch altijd weer aan het lachen maakt.

Ondanks al dat moois ben ik wel klaar met 2019.
Weg ermee!
Op naar 2020!

Ik wens jullie een hele goede jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2020!

2017 – Een jaar in beeld.

8 reacties

Als er iets is, wat ik over 2017 kan zeggen, dan is het wel dat ik me niet verveeld heb. Met Frank 7 weken op de IC van het VU en 7 weken in een revalidatiecentrum kreeg ik daar geen kans voor. Want tussendoor was er ook zoiets als werk en thuis wachtte onze rode-je-weet-kater die ook wel wat extra aandacht kon gebruiken.

Toen Frank dan ook, na een tweede operatie en een paar keer ‘proefverlof’, definitief thuis kwam, keek ik reikhalzend uit naar mijn zomervakantie eind juli. Eindelijk rust, een beetje bijkomen. Ik was er aan toe. Maar toen vond ik toevallig een leuk appartement in een leuk dorpje. En mijn zomervakantie werd een verhuisvakantie.

Dus écht rustig was 2017 niet. Maar toch waren er ook genoeg fijne, lieve en leuke momenten. Spike die op de pyjama van Frank ging slapen toen Frank nog in het ziekenhuis lag. De enorme berg kaartjes, whatsappjes en bezoekjes die we kregen tijdens de eerste moeilijke weken van 2017. De enorme lol die we, ondanks alle ellende, hadden in het revalidatiecentrum met Frank’s medepatiënte S. en haar man W. Inmiddels behoren zij tot onze vriendenkring en spreken we regelmatig wat af.

De dag dat Frank écht naar huis mocht. De bezoekjes aan mijn moeder. Een turnwedstrijd van dochterlief. De uitjes met Mich en Robby. Hun hulp tijdens onze verhuizing. Michelle’s geweldige cadeau voor mijn verjaardag. De laatste mooie, rode zonsondergang vanuit ons flatje in Amsterdam. De verhuizing naar Heemskerk. Ons huisje dat steeds mooier werd. Het verkennen van onze nieuwe woonplaats. Een visje halen op de markt voor de deur.

Gek genoeg gingen we, terwijl we nét in Heemskerk woonden, een paar keer juist terug naar Amsterdam. De toerist uithangen. We gingen mee met een fietstaxi-rit met mijn moeder, die Michelle voor haar regelde. We maakten een boottocht op de Amsterdamse grachten met Frank’s beste vriend. En we vonden het hartstikke leuk maar we waren ook steeds weer blij als we die mooie, blauwe windmolen van Heemskerk weer zagen.

Michelle en Robby gingen op vakantie naar Bali dit jaar. Het voelde een beetje gek dat mijn kind zo lang in de lucht zat. En we vonden het allemaal een beetje spannend omdat Nanook bij Robby’s oma ging logeren, net als Boef vorig jaar. Maar alles ging goed. Mich en Robby hadden een geweldige vakantie en ook Nanook had het prima naar haar zin op haar logeeradres, waardoor ze Robby’s oma van een heus trauma bevrijdde.

Dus er was, naast de ellende, ook een hoop moois. En als je me vorig jaar had verteld dat ik Oud en Nieuw 2017, samen met Frank en Spike, door zou brengen in een leuk woninkje in Heemskerk dan had ik je niet geloofd. A: omdat het toen nog maar afwachten was in hoeverre Frank op zou knappen. En B: omdat ik nog nooit van Heemskerk gehoord had. Sterker nog; ik wist niet eens waar Heemskerk lag.

Maar hier zitten we dan. Met olieballen en champagne. In Heemskerk. En als het straks 12 uur is, proosten we. Op ons. Op Mich en Robby. Op alle lieve mensen om ons heen. En we denken aan hen die het minder getroffen hebben dan wij.

2017 was best heftig. Ik kan niet beloven dat ik geen traantje wegpink straks. Maar proosten doe ik zeker. Op een nieuw jaar. Op nieuwe kansen. En als het een beetje mee zit; een beetje rust in de tent. We tellen onze zegeningen en we gaan ervoor!

Wij wensen jullie een hele fijne jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2018!

Liefs,
Nicky, Frank en Spike
Michelle, Robby en Nanook

OBTK2016 en ESC2016

6 reacties

Dat wedstrijdturnen een stuk simpeler is als je nog op school zit en thuis woont, bleek de afgelopen jaren. Sinds Michelle op zichzelf woont, studeerde, een baan, een vriend én een hondje heeft, schoot serieus trainen er bij in. Meedoen aan wedstrijden zat er niet meer in. De laatste wedstrijd was in 2010. Michelle turnt nog wel maar alleen als het uit komt. Net niet genoeg om op niveau te blijven en zeker niet genoeg om beter te worden. Tot haar grote frustratie overigens.

Maar het bloed kruipt waar het gaan kan en toen Michelle’s voormalig trainster vroeg of Michelle mee wilde doen aan de Open Bredase Turnkampioenschappen ging ze overstag. Ze zou mee doen, gewoon voor de lol. En Michelle zou Michelle niet zijn als ze niet alles op alles zette om goed voor de dag te komen. Een maand of drie trainde ze een of twee keer per week wat gezien werk, studie, huis, vriendje en hondje niet altijd mee viel. Maar binnen no time zat ze weer op haar oude niveau en leerde ze zelfs weer een paar elementen bij.

Terwijl Douwe Bob zich in Stockholm klaar maakte om het Eurovisie Songfestival 2016 te winnen, namen Robby, Robby’s moeder en ik plaats op de tribune van de sporthal in Breda om te kijken hoe Michelle het er vanaf bracht. Gezien het aantal deelnemers in Michelle’s categorie wisten we eigenlijk al zeker dat ze met edelmetaal huiswaarts zou gaan. De vraag was alleen of het goud of zilver zou zijn.

Tot we haar directe concurrente in het oog kregen. Want haar tegenstandster, een vrolijke meid met een lange blonde paardenstaart, had de bouw van een Oekraïens turntalent. Zo eentje die al vanaf haar derde jaar gedrild wordt om te presteren. Eén bonk spieren. Eén en al kracht. Wij haalden onze schouders op. Zilver dan. Ook goed.

Michelle deed het hartstikke goed. Ze werd inderdaad tweede! En dat na een ‘sabbatical’ van zes jaar! Tevreden reden we om negen uur terug naar huis. Met een zilveren medaille. We waren net op tijd thuis om de puntentelling van het Eurovisie Songfestival te kijken. Oekraïne won. En Douwe werd elfde. Ha! Deed onze Mich het toch stukken beter!

Voor wie het leuk vindt; Michelle’s volledige vloeroefening met de originele muziek staat hier!