Wat hadden we zin in 2020, zeg! Na dat rottige 2019. Vol wilde plannen zaten we. We kochten een rolstoel voor mijn moeder. “Kunnen we lekker samen boodschappen doen, mam”. Het huis van Michelle en Robby zou opgeleverd worden. En Michelle en ik zouden, voor het eerst sinds jaren, weer eens een stedentripje maken. Naar Dublin! Maar door corona liep alles anders. Het was flink schrikken, in het begin. De stille straten, de volle IC’s, de looproutes in de supermarkt en het vele thuiswerken. Maar het wende, gek genoeg. En eigenlijk… voor mij persoonlijk was 2020 zo slecht nog niet.
We konden niet de supermarkt met mijn moeder. Maar door haar grote tuin en ruime woonkamer konden we wel bij haar op visite en afstand houden. Het was een voorjaar met heerlijk warm weer dus zaten we veel in haar tuin en bewonderden haar prachtige Coup Corona. Wat een enorme bos grijze krullen had ze! Haar 89-ste verjaardag werd een ‘blokjes-verjaardag’. Dat mocht toen. En achteraf vond ze het eigenlijk wel prettig zo. Niet zo druk. En ze had met iedereen bij kunnen kletsen.
Het thuiswerken beviel me eigenlijk ook prima. Onder toeziend oog van onze Spike die af en toe een vrolijke noot toevoegde aan mijn emails door over mijn toetsenbord te lopen. Ook met de dagen alleen op kantoor had ik geen moeite. Tegen de eenzaamheid Photoshopte ik er gewoon drie collega’s bij. En soms kwam Michelle lunchen omdat we op kantoor ruimte genoeg hadden om afstand te houden.
Het nieuwe huis van Michelle en Robby werd, tegen verwachting in, keurig op tijd opgeleverd. De verhuizing was pittig want door corona was van hulptroepen geen sprake. Wat hebben ze hard gewerkt, die twee. En wat is het prachtig geworden. En wat was het fijn dat we – tussen de eerste en de tweede coronagolf in – mijn moeder op konden halen en met haar op visite konden gaan in het nieuwe huis van Michelle en Robby.
De stedentrip naar Dublin met Michelle zat er niet in dit jaar. Maar Deventer was ook leuk. Wat een prachtig stadje is dat! En wat hebben we het naar ons zin gehad. Ook geen verre reis dit jaar voor Michelle en Robby. Ze besloten dan maar met de auto op pad te gaan. Van het ene ‘Code Geel Land’ naar het andere. Een soort Twister maar dan anders. Het beviel ze prima. En ik vond het ook wel eens fijn dat ze in de buurt bleven en niet aan de andere kant van de wereld zaten. Hoewel dochterlief het natuurlijk weer nodig vond om van een berg af te springen en naar beneden te paragliden. Gelukkig appte Robby me meteen een filmpje van de landing zodat ik kon zien dat mijn kind weer veilig op de grond stond.
Zelf maakten we ook de nodige uitstapjes. We wandelden veel, dronken koffie bij ‘ons’ kasteel en bezochten Pluijm’s eetbare wereld. We gingen een dagje naar Texel en genoten daar tussen de buien door van de zeehondjes bij Ecomare. En we fietsten zelfs samen naar het strand. Oké. Dat tripje liet niet echt goed af. Maar we hebben het wél gedaan! En wat was het leuk!
Er is dit jaar niemand in mijn directe omgeving ziek geworden. Er is niemand dood gegaan. Ik heb iedereen die ik liefheb nog om mij heen. En ik heb mijn baan nog. Ik ben me er dan ook heel erg van bewust dat dat niet voor iedereen geldt en dat ik gewoon een enorme geluksvogel ben. 2020 was voor mij eigenlijk een prima jaar.
Dus voor al mijn lezers: bedankt voor weer een jaar lezen en reageren op mijn weblog. Ik hoop dat het goed met je gaat. En dat iedereen om je heen gezond is gebleven. Als dat niet zo is, wens ik je oneindig veel sterkte. Voor vanavond, tijdens de jaarwisseling, maar ook voor daarna.
Maar mocht je net zo’n geluksvogel zijn als ik, tel dan vooral je zegeningen en proost op een gelukkig en vooral gezond 2021. Maak er wat moois van!
