Categoriearchief: Moviemaker Maniac

2015 – Een jaar in beeld.

7 reacties

Eigenlijk wilde ik schrijven dat 2015 niet echt mijn jaar was. Dat 2015 ‘raar’ was. Het begon allemaal rustig, met niks aan de hand. Maar net voor de zomer moest ik verplicht rust houden na een kleine operatie en daarna leek het of de hel los barstte.

Terwijl ik aan huis gekluisterd zat, kreeg mijn moeder een nieuwe knie. Ik wilde schrijven hoe bang wij met z’n allen waren dat ze niet meer wakker zou worden na de narcose. Maar mijn moeder wandelde na twee dagen het ziekenhuis uit en ook de revalidatie verliep voorspoedig. Binnen no-time fietste ze op de hometrainer.

In de zomer ging ik weer aan het werk. Ik wilde schrijven over de achterstand doordat ik ziek was geweest, de achterstand omdat andere collega’s ziek werden en de achterstand door collega’s die met vakantie gingen. Ik wilde schrijven over de vele files van en naar mijn werk in Hilversum waardoor veel meer dan ‘s avonds doodmoe op de bank hangen er niet in zat.

Ik wilde schrijven over het overlijden van mijn lieve tante Rietje dat najaar. De impact die dat had was groter dan ik verwacht had. Het raakte me veel meer dan ik verwacht had. Dat iemand oud is en een mooi leven heeft gehad, maakt het verdriet niet minder, zo leerde ik.

Dus ik wilde schrijven dat 2015 compleet waardeloos was.

En toen plakte ik wat foto’s en filmpjes uit 2015 aan elkaar. Omdat ik dat elk jaar doe. En toen zag ik hoe we genieten van elkaar. En van Boef en Spike. Hoe fijn het is dat mijn moeder 84 jaar met haar tweelingzusje samen kon zijn. Hoe Michelle genoten heeft van haar twee oma’s. En ik van mijn twee moeders.

Onze stedentrip naar Barcelona kwam voorbij, het uitje naar de Arena met mijn achterneefje. En ik zag opnieuw hoe mijn kind stralend door het leven gaat. Met haar vriend, lol-makend, genietend, in Stockholm of waar dan ook.

Ik zag weer hoe ze haar eerste auto kocht, hoe ze haar master-diploma in ontvangst nam met -wat een geluk! – haar Oma erbij. Onze gezellige Kerst kwam voorbij. Met koffie met kaas en worst bij mijn moeder. Met gekke foto’s maken bij het Kerstdorp. Met hoe lief ik mijn moeder vind, totaal per ongeluk vastgelegd op film.

Bij nader inzien was 2015 eigenlijk zo slecht nog niet.
Ik stond er alleen niet altijd bij stil.

Ik ben niet van de goede voornemens maar voor komend jaar heb ik er toch een:
genieten van het moment! Want het is best jammer om pas als je er op terug kijkt, te beseffen hoe goed iets was!

Allemaal een heel gelukkig en gezond 2016 toegewenst!
Count your blessings!

Kerst 2015 – Het einde van een traditie.

7 reacties

Wij zijn geen familie die echte Kerst-tradities heeft. Maar sommige dingen werden, enkel en alleen omdat het elk jaar vaste prik was, tóch traditie. Samen eten bijvoorbeeld, met als toetje de pudding-met-koekjes zoals mijn moeder die altijd maakte. Of het sjieke servies met de roze rozen dat alleen op tafel komt op zon- en feestdagen. En altijd al die koekjes en Kerstchocolade die op tafel staan. En mijn moeder die dan nóg twee pakken koekjes open trekt. En doodleuk stukjes kaas en worst bij de koffie serveert. Dat laatste gebeurt, voor zover ik weet, écht alleen bij mij thuis.

Maar de grootste traditie is het Kerststalletje dat, al zolang ik me kan herinneren, bij mijn moeder onder de Kerstboom staat. Het is niet zo zeer het stalletje dat een traditie is maar meer het kindje Jezus zelf. Want aangezien hij los in het kribbetje ligt, wordt hij steevast ieder jaar verstopt op de meest gekke plaatsen.

Terwijl wij met z’n allen rond de eettafel zitten, allemaal druk door elkaar heen praten, koffie drinken en chocolade met kaas eten, is er altijd wel iemand die stiekem zorgt dat kindje Jezus ook wat van de wereld ziet. Soms werd-ie later door mijn moeder teruggevonden in de Kerstboom. Op de lamp boven de eettafel. In de boekenkast of hoog in de bergen in het Kerstdorp. Ooit maakte hij zelfs een ritje in de Kersttrein. En zo maakten we toch onze eigen familietraditie.

Nu mijn moeder een dagje ouder wordt, verdwijnen de tradities. Een compleet Kerstdiner koken doet ze niet meer. Dus geen servies met roze rozen meer en geen pudding-met-koekjes. Jammer. Maar heel begrijpelijk. Gelukkig er is nog steeds koffie met kaas en worst. En het is nog steeds erg gezellig.

Toch ontdekte ik vandaag dat er nóg een traditie verdwenen is.
Vanaf nu zal Kerstmis nooit meer hetzelfde zijn.

Iemand heeft kindje Jezus vastgelijmd.

Gelukkig hebben we het filmpje nog…

Barcelona 2015.

8 reacties

Sinds Michelle’s 21ste verjaardag maakten we er een familietraditie van; elk jaar een stedentrip. Hoewel ik tijdens de reisjes met Michelle vergezeld word door het allerliefste wat ik heb, word ik toch altijd geplaagd door heimwee. Ik ben dol op vreemde steden bekijken maar aan het eind van de dag wil ik het liefst onder mijn eigen douche staan en in mijn eigen bed slapen. Met Frank en Spike in de buurt.

Toch doe ik het. Elk jaar weer een stedentrip. Met Michelle. Ik bekijk vreemde steden, slaap in vreemde bedden en sta onder vreemde douches. In 2013 waren we in Londen, in 2014 in Rome en in 2015 stond Barcelona op het programma. Met gemengde gevoelens keek ik er naar uit. Weg van huis gaan is zo moeilijk voor me. Maar aan de andere kant leek ‘even weg’ ook wel fijn. Even er tussen uit, na maanden van krankzinnige drukte op mijn werk en na het overlijden van tante Rietje.

Ik gaf me eraan over. In de wetenschap dat ik in goede handen ben bij mijn inmiddels volwassen dochter, die zoveel meer globetrotter is dan ik. Op mysterieuze wijze weet ze op elke luchthaven en in elke wereldstad haar weg te vinden. Ze regelde ook deze keer de goedkoopste vliegtickets en een AirBenB dat, ik had niet anders verwacht, zich pal om de hoek van de meeste bezienswaardigheden van Barcelona bevond. En natuurlijk had ze ook precies uitgevogeld hoe we, heel simpel, met de bus van het vliegveld naar ons BenB konden reizen. Kat in het bakkie. Het enige wat ik nog hoefde te doen, was mijn koffer pakken en blindelings mijn kind volgen.

En dat deed ik. Ik stapte in Barcelona uit het vliegtuig en volgde Michelle naar de bus die ons naar Playa de Catalunya bracht, waar de eigenares van onze BenB, Mina, ons opwachtte, samen met haar hond Lola. Ik keek toe hoe mijn ‘kleine kleuter van vroeger’ in vloeiend Engels de sleutels van ons tijdelijk onderkomen in ontvangst nam. Bovendien toverde ze een pakje stroopwafels uit haar koffer dat ze, als aardigheidje, heel lief aan Mina overhandigde. Wat een attent kind heb ik toch! Maar waarom had ík daar nou niet aan gedacht?

We struinden samen vier dagen door Barcelona. Ons elke dag verbazend over het heerlijke weer. Was het de eerste dag nog bewolkt (maar wel lekker warm), de overige dagen was het stralend weer. Met 27 graden Celsius pakten wij toch mooi een extra stukje zomer mee.

We beklommen de kathedraal, bekeken de Gaudí-huizen en brachten een bezoekje aan de Sagrada Familia, die we overigens zwaar overschat vonden. Eigenlijk vonden we het maar een lelijk gebouw. De lichtval binnen is mooi, maar door alle zuilen en puntige uitstekels vonden we het een sinistere kerk. Een tikkie angstaanjagend zelfs. Ook over La Rambla, waar iedereen het altijd over heeft, waren we niet dolenthousiast. Gewoon een middenberm van een drukke weg met kraampjes met souvenirs.

Maar we brachten een heerlijke middag door op het strand van Barceloneta, we genoten van de indrukwekkende Romeinse opgravingen, de prachtige kerken en de mooie pleinen. We brachten een bezoekje aan de oude synagoge en zagen zo ongeveer 150 kledingzaken van binnen. We wandelden uren door de smalle straatjes in de oude stad. Dwalend van pleintje naar pleintje. En we genoten van de sfeer. Want Barcelona heeft wel iets. Iets relaxed, iets ongedwongens.

We aten en dronken wanneer we daar zin in hadden, in kleine restaurantjes en eettentjes. ‘s Avonds deden we een drankje in leuke barretjes en wandelden dan op ons gemak door een zwoele stad terug naar ons tijdelijke verblijf om de hoek bij La Rambla.

Maar na vier dagen waren we wel klaar met Barcelona. De laatste dag hebben we ons zelfs een tikkie verveeld. De tijd overbruggend tot ons vliegtuig vertrok, liepen we nog maar een keer over La Ramblas, terwijl het steeds bewolkter werd. Toen we uiteindelijk de bus naar het vliegveld namen begon het te regenen. En eenmaal daar aangekomen kwam de regen met bakken uit de hemel. Tijd om te gaan.

En toen zat ik daar. Op het vliegveld van Barcelona. 1500 kilometer van huis. Doodmoe en met gigantische wallen onder mijn ogen van vier nachten wakker liggen in een vreemd bed, met zere voeten van kilometers slenteren door Barcelona. Klaar om naar huis te vertrekken. Naar Frank, naar Spike, naar mijn eigen douche en mijn eigen bed.

Ik keek hoe de regen tegen de ramen kletterde en ik dacht wat ik altijd denk als ik bijna thuis ben.’Ach, ik had best nog een dagje willen blijven’. Gewoon. Omdat het vier hele relaxte dagen waren. In goed gezelschap. Dank je wel, lieve Mich! Volgend jaar weer!

2014 – Een jaar in beeld.

11 reacties

Het is een beetje familietraditie geworden; aan het eind van het jaar plak ik de mooiste foto’s van het afgelopen jaar achter elkaar en zet er een muziekje onder. Zo ook dit jaar. Ik vroeg Michelle om haar leukste foto’s in te leveren, scharrelde mijn favoriete kiekjes bij elkaar en ging aan de slag.

Foto voor foto kwam 2014 voorbij. Bezoekjes aan mijn moeder. Michelle die lekker ging Carnavallen. Ons weekendje weg naar Valkenburg. De tissu-kunsten van Michelle. De ren voor Spike, die me een rib uit mijn lijf kostte maar elke cent waard was. De verjaardag van Frank die we vierden op de Amsterdamse grachten. Een warme zomer chillen op ons balkon. Onze onvergetelijke stedentrip toen Michelle me met veertig graden koorts vijf dagen lang door Rome sleurde. Foto’s van Michelle’s kano-tochtjes, feestjes met vrienden en gekke streken met Robby. En tussendoor veel Boef en Spike.

Ik dacht na over 2014. We keken op tv hoe ‘onze’ Wim Lex het deed op zijn eerste Koningsdag. En naar het Songfestival dat ‘we’ bijna wonnen. We zaten aan de buis gekluisterd tijdens het WK en waren best trots toen ‘we’ derde werden.

Maar ik pinkte menig traantje weg toen bleek dat Kris en Lisanne nooit meer thuis zouden komen. En ik was diep onder de indruk van de bloemenzee op Schiphol voor de slachtoffers van de ramp met de MH17. Vrolijk vertrokken ze op vakantie. Het meisje van Michelle’s turnvereniging en haar vader en moeder. Het buurmeisje van een collega met haar vriend. En al die anderen. Hele gezinnen die nooit meer terug kwamen. Steeds opnieuw krijg ik kippenvel als ik beelden zie van al die lijkwagens, in colonne onderweg van Eindhoven naar Hilversum. 2014 was een jaar dat we niet snel zullen vergeten.

Ik had geluk dit jaar. Alle ellende ging mijn deur voorbij. Voor mij was 2014 goed. Niet heel spectaculair maar gewoon goed. Leuk, gezellig en lekker rustig. Precies zoals ik het graag heb! Aan het eind van 2014 ben ik een tevreden mens. I count my blessings en hoop dat 2015 net zo mooi wordt!

Ik wens jullie allemaal een prachtig mooi 2015 met veel geluk, liefde en gezondheid!