https://www.youtube.com/watch?v=NKMqBbuGC7c

Het is een beetje familietraditie geworden; aan het eind van het jaar plak ik de mooiste foto’s van het afgelopen jaar achter elkaar en zet er een muziekje onder. Zo ook dit jaar. Ik vroeg Michelle om haar leukste foto’s in te leveren, scharrelde mijn favoriete kiekjes bij elkaar en ging aan de slag.

Foto voor foto kwam 2014 voorbij. Bezoekjes aan mijn moeder. Michelle die lekker ging Carnavallen. Ons weekendje weg naar Valkenburg. De tissu-kunsten van Michelle. De ren voor Spike, die me een rib uit mijn lijf kostte maar elke cent waard was. De verjaardag van Frank die we vierden op de Amsterdamse grachten. Een warme zomer chillen op ons balkon. Onze onvergetelijke stedentrip toen Michelle me met veertig graden koorts vijf dagen lang door Rome sleurde. Foto’s van Michelle’s kano-tochtjes, feestjes met vrienden en gekke streken met Robby. En tussendoor veel Boef en Spike.

Ik dacht na over 2014. We keken op tv hoe ‘onze’ Wim Lex het deed op zijn eerste Koningsdag. En naar het Songfestival dat ‘we’ bijna wonnen. We zaten aan de buis gekluisterd tijdens het WK en waren best trots toen ‘we’ derde werden.

Maar ik pinkte menig traantje weg toen bleek dat Kris en Lisanne nooit meer thuis zouden komen. En ik was diep onder de indruk van de bloemenzee op Schiphol voor de slachtoffers van de ramp met de MH17. Vrolijk vertrokken ze op vakantie. Het meisje van Michelle’s turnvereniging en haar vader en moeder. Het buurmeisje van een collega met haar vriend. En al die anderen. Hele gezinnen die nooit meer terug kwamen. Steeds opnieuw krijg ik kippenvel als ik beelden zie van al die lijkwagens, in colonne onderweg van Eindhoven naar Hilversum. 2014 was een jaar dat we niet snel zullen vergeten.

Ik had geluk dit jaar. Alle ellende ging mijn deur voorbij. Voor mij was 2014 goed. Niet heel spectaculair maar gewoon goed. Leuk, gezellig en lekker rustig. Precies zoals ik het graag heb! Aan het eind van 2014 ben ik een tevreden mens. I count my blessings en hoop dat 2015 net zo mooi wordt!

Ik wens jullie allemaal een prachtig mooi 2015 met veel geluk, liefde en gezondheid!

2013 zal me lang bij blijven. Er gebeurde nogal wat.

Vreselijke dingen. Zoals het overlijden van mijn zwager. Ja, hij was al een tijdje ziek. En ja, voor hem was het beter zoals men dan zegt. Maar je lieve zusje en nichtje zó verdrietig te zien, is niet niks. Door zijn ziekte was hij niet écht meer aanwezig. Toch is het vreemd dat hij er nu niet meer is. Mijn zwager die zo vaak kwam klussen toen ik er nog alleen voor stond. En al zijn oude gereedschap aan mijn door gaf, waardoor ik zo’n handige tante ben geworden.

In 2013 overleed ook mijn vroegere vriendinnetje Audrey. Zo jong nog en zo onverwachts. Ze liet haar man, haar dochtertje en eigenlijk iedereen die haar kende, in shock achter. We hadden niet veel contact meer al groeiden we samen op. We hadden allebei hetzelfde leven, een gezinnetje, een baan, druk, druk, druk. In mijn achterhoofd speelde altijd de gedachte “we moeten weer eens afspreken.” Nu kan dat niet meer. Nooit meer. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ze er niet meer is. Ik mis haar, gek genoeg.

Gelukkig hadden we ook genoeg te vieren in 2013!

Zo haalde Michelle in 2013 haar rijbewijs! Vrijheid, blijheid! Ze leent regelmatig onze auto en gaat en staat waar ze wil. Bijkomend voordeel voor mij is dat we de ritjes naar Oma in Breda delen. Ik rijd heen, zij rijdt terug. Bovendien is ze nooit te beroerd om de Bob te zijn waardoor ik me na een feestje heerlijk riant thuis kan laten brengen.

2013 was ook het jaar waarin Michelle afstudeerde aan de UvA. Ze rondde haar studie psychobiologie af en mag zich nu Bachelor of Sience noemen. In september is ze begonnen met een premaster psychologie in Leiden zodat ze volgend jaar kan instromen in de master klinische neuropsychologie.

Er werd puur voor de lol nog een beetje geturnd (zelfs door mij!) en Michelle begon opnieuw met haar tissu-lessen. Nu zit ik niet stijf van de zenuwen meer op de tribune bij turnwedstrijden maar krijg ik foto’s onder ogen van mijn kind, dat twee meter boven de grond, ondersteboven aan een stukje stof bungelt.

En 2013 was het jaar waarin Michelle 21 werd. Eindelijk volwassen al was ze dat al lang. Ze vierde haar mijlpaal zonder feestje. Gewoon koffie en taart (gemaakt door mij natuurlijk). Ik heb nog nooit zo’n druk ‘geen-feestje’-feestje gezien. Haar hele huis zat vol visite. Fijn om te zien dat ze zoveel lieve vrienden heeft!

We vierden haar verjaardag met een onvergetelijk weekendje Londen inclusief een bezoekje aan de musical The Lion King. Hoewel ik Londen zelf niet bijzonder vond, was ons uitstapje dat wel. Wat heb ik ervan genoten om een weekend lang met haar door Londen te lopen.

Verder waren er in 2013 talloze doodgewone huis-tuin-en-keuken-geluksmomentjes. Bezoekjes aan mijn moeder, een lange warme zomer genieten op ons terras, uitstapjes naar andere steden, naar het strand en het bos. We genoten van de malle streken van Boef en Spike. Gingen uit eten, naar de film en naar tentoonstellingen.

2013 is bijna voorbij. I count my blessings en realiseer me maar weer eens hoeveel geluk ik heb. Met Michelle, met Frank, met mijn lieve moedertje, mijn broers en zussen en mijn schoonzus en zwager. Met een leuke baan, een lekker dak boven mijn hoofd, een auto voor de deur en een goede gezondheid. Dingen die zo vanzelfsprekend lijken maar heel bijzonder zijn.

Op naar 2014!
Ik wens iedereen een gezellig Oud en Nieuw en veel geluk, liefde en gezondheid in 2014. Count your blessings en geniet! Ook van de kleine dingen die zo vanzelfsprekend lijken.