Categoriearchief: Turnen

Turbulent 2010.

2010 – Een jaar in beeld

 

2010 was het jaar waarin mijn oude moedertje ziek werd en eigenlijk de rest van het jaar bleef kwakkelen.

Het was het jaar waarin Frank's neefje een tijdje bij hem kwam wonen. Als ik er was, kletsten we 's morgensvroeg bij op zijn kamer, terwijl we ontelbare bakken koffie dronken. En soms, als Michelle er ook was, hadden we 's avonds een volle eettafel. We leken wel een familie uit een Blueband-reclame!

In 2010 ging ik bijna woningruilen. Op het aller-aller-laatste moment ging het niet door, terwijl ik mijn baan al had opgezegd. Het was het jaar waarin in besloot toch de gok te wagen en een andere baan te zoeken in Amsterdam, terwijl ik part-time bij Frank ging wonen. Het was het jaar waarin ik drie maanden bij een callcenter werkte en het verschrikkelijk vond.

In 2010 haalde Michelle haar VWO-diploma, schitterde ze op haar galafeest en nam ze, in het bijzijn van Oma, haar diploma in ontvangst. Ze blesseerde ook haar enkel, waardoor ze een paar maanden vroeger dan verwacht stopte met turnen.

Het was het jaar waarin Nederland bijna wereldkampioen voetbal werd, maar in de finale verloor van Spanje. Best bijzonder dat Michelle op dat moment op vakantie was in Spanje en daar het voetbalfeest meemaakte. Ze plakte er nog een reisje naar Slovenie achteraan, samen met Dylan.

2010 was het jaar waarin Spike, de rode kater, bij Frank kwam wonen en ik voor het eerst van mijn leven verliefd werd op een kat.

Het was het jaar dat Michelle op kamers ging en zou gaan studeren. Het jaar waarin ik me suf kluste op haar kamer, terwijl zij haar entreeweek op de UvA deed en ik, tussen de bedrijven door, solliciteerde op een andere, veel leukere baan.

Het was het jaar waarin Michelle's inschrijving bij de UvA niet in orde bleek en ik, vlak na mijn tweede sollicatiegesprek, buiten op straat wanhopig stond te bellen met de UvA om het een en ander recht te breien, wat een zinloze actie leek. Maar de volgende dag hoorden we dat Mich tóch kon gaan studeren én dat ik aangenomen was.

2010 was het jaar waarin Michelle een baantje vond als 'interieurverzorgster' en overhemden leerde strijken. Ze deed een tijdje aan 'tissu' en bleek daar, met haar turnverleden, goed in te zijn.

Toch was ze niet echt enthousiast en stopte ze ermee. Het was het jaar waarin ze een Facebook-account aanmaakte en daar meteen vaste verkering aan over hield. Het was het jaar waarin ze zich suf studeerde en steeds net of net niet haar tentamens haalde.

2010 was het jaar waarin mijn broer zijn huis verkocht en tot zijn nieuwe huis klaar is, in mijn flatje in Breda ging wonen. Het jaar waarin we tijdens mijn bezoekjes aan Breda, samen wijntjes dronken, elkaar een stuk beter leerden kennen en gezellig samen ontbeten, waarbij bleek dat we dezelfde badjas hebben.

En 2010 is het jaar waarin Michelle lekker Oud & Nieuw gaat vieren in Parijs, samen met Tijl. Frank en ik houden in Amsterdam onze rode kater gezelschap, die bang is van het vuurwerk.

En zo sluiten we 2010 rustig af.
Het was een turbulent jaar, met weinig logjes.
Er gebeurde genoeg, maar vaak ontbrak de tijd of de inspriratie om te loggen. Misschien een goed voornemen om mijn weblog nieuw leven in te blazen?

Wij wensen iedereen een geweldig Oud & Nieuw en veel geluk,
gezondheid en liefde in 2011.

Plaatsingswedstrijd 2010.

Na het akkefietje met De Knie tijdens de vorige wedstrijd, was het opnieuw kwakkelen geblazen. Naar de fysiotherapeut, oefeningen doen, koelen en halve trainingen draaien. Van overstappen op het (relatief veilige) dammen of schaken wil dochter-lief nog steeds niets weten, dus trainde ze dapper door.

Gisteren stond de plaatsingswedstrijd voor de regiofinale op het programma. Een belangrijke wedstrijd; als je geen finaleplaatsje haalt, heb je eigenlijk al geen wedstrijden meer dit seizoen.

Een week voor de wedstrijd sloeg de twijfel toe. Michelle dacht dat ze (door haar halve trainingen) nooit goed genoeg zou kunnen turnen om een finaleplaatsje te halen.

Misschien was het wel verstandig om maar twee onderdelen te doen? Alleen brug en balk, die minder belastend zijn voor haar knie. Ze zou kunnen fluiten naar de regionale finale, maar misschien wel een toestelfinale brug of balk kunnen halen. Aan vloer en sprong zou ze dan niet meedoen.

Met de beelden van haar ‘knie-uit-de-kom’ na vijf jaar nog steeds helder op mijn netvlies vond ik dat een erg verstandige beslissing. Als ze dan toch niet op dammen wil, dan maar halve turnwedstrijden, nietwaar?

Maar drie dagen voor de wedstrijd sloeg wederom de twijfel toe. Misschien zou ze het toch wel kunnen?

Trainster Chantal twijfelde er niet aan, dus met de morele steun van Chantal en (ook niet geheel onbelangrijk) diens ijzeren knie-spalk turnde Michelle vandaag alle onderdelen.

Brug, balk, vloer én sprong.
Omdat Chantal er vertrouwen in had dat ze wél goed genoeg zou zijn.

En omdat mama de nieuwe vloeroefening nog nooit
‘in het echt’ gezien had!*

Het resultaat:

Door naar de regiofinale.
Door naar de toestelfinale balk.
Door naar de toestelfinale vloer. (huh?)

En een knieschijf die nog zit, waar hij hoort te zitten!

* en mama vónd ‘m mooi!

300 kilometer voor één sprong…

Photobucket

En toen reed ik dus 150 kilometer van Amsterdam naar Hellendoorn omdat Michelle een turnwedstrijd had.

En toen begon ze op sprong en schoot haar knie uit de kom en besloot ze (heel verstandig!) te stoppen met de wedstrijd.

En toen reed ik dus 150 kilometer terug naar Amsterdam.

En ja, we hebben een filmpje.
En nee, die staat hier niet.

Mama heeft nog geen toestemming gevraagd aan ons lijdend voorwerp om ’t filmpje te plaatsen.

En bovendien krijgt mama een beetje buikpijn van dat filmpje…
Had ik al verteld dat turnen een rot-sport is?

Update: de schade schijnt mee te vallen. Geen last, alleen met het strekken van haar knie. Voor de zekerheid maken we nog een afspraak bij de fysiotherapeut.

Cliffhanger.

Al bijna een maand niet gelogd!

Nee, we zijn niet geveld door de Mexicaanse griep, we zijn niet afgesloten van internet en het is ook niet zo dat we geen zin meer hebben om te loggen.

Het is meer een kwestie van geen tijd om te loggen en een gigantisch gebrek aan logmateriaal. Dat het meest schokkende evenement afgelopen maand de overgang van zomer- naar wintertijd was, zegt genoeg.

Een filmpje dan maar,
opgeduikeld uit ons oude-filmpjes-archief.

Als cliffhanger, tot we weer tijd én inspiratie hebben.