Categoriearchief: Dochterlief

Januari

Wacht even! Wacht even! Waar is januari gebleven? Normaal gesproken is dat de langste maand van het jaar. Een kaal huis waar eerst de boom stond. En donkere hoekjes in huis waar eerst de kerstverlichting brandde. Maar ineens ontdek ik dat januari allang voorbij is. Gewoon weg! Voorbij. Hoe dan? En ik schreef bijna niets. Niet dat ik niks te vertellen had, hoor. Er was genoeg om over te schrijven.

Ik had kunnen schrijven over Disney in Concert waar ik samen met dochterlief heen ging. We hadden niet de allerbeste plekken maar het ging om de muziek dus het was geweldig. Allemaal liedjes uit Disneyfilms, gezongen door ‘bekende Nederlanders’. Dat ik de helft van hen niet kende, mocht de pret niet drukken want de liedjes kende ik wel! En bovendien is een avondje quality-time met je kind nooit weg.

Ik ging naar de nieuwjaarsborrel die mijn seniorenbuurtjes altijd organiseren in een cafeetje hier om de hoek. Een hoop gezelligheid, met een hapje en een drankje erbij. Leuk om te zien hoe fit ze allemaal nog zijn. Grappig hoe mensen op steeds latere leeftijd pas ‘oud’ worden. Ondanks dat ze allemaal hun leven lang pal onder de rook van Tata woonden, is het een mooi stel krasse knarren.

Er was een broer en zussen-lunch in Brabant waar wij, arme weeskindertjes, gezellig bij kletsten en herinneringen ophaalden. We verdeelden wat sierraden van ons moedertje. En ach, dat had ze mooi gevonden; dat wij elkaar nog steeds zien. Aansluitend ging ik op bezoek bij een goede vriend in Brabant, die een heerlijke avondmaaltijd voor me kookte. Heerlijk om zo in de watten gelegd te worden!

Ik paste een weekend op Nanook. En ik maakte van de gelegenheid gebruik om haar mee te nemen naar de liefste ex. Ik besloot meteen dat we dan ook wel samen konden eten en sleepte de kaasfondu-pan plus inhoud mee. Dat was een groot succes! Net als het weerzien tussen Frank en Nook. Nook is nooit vergeten dat Frank vaak op haar paste toen ze nog een puppy was. Stapelgek zijn ze op elkaar!

Ik had over het bedrijfsuitje kunnen vertellen dat ik had. Een kook-challenge. Mijn collega’s en ik werden onderverdeeld in drie groepen, kregen een doos met ingrediënten maar geen recept. Ik realiseerde me dat het me helemaal niet uitmaakte in welk groepje ik kwam te zitten. Omdat ik gewoon ál mijn collega’s aardig vind! De opdracht was om een voorgerechtje en een hoofdgerecht te maken. Het was hartstikke leuk! En we hebben, wonder boven wonder, echt lekker gegeten.

Ik had ook kunnen schrijven over de voorstelling waar ik met mijn schoonzusje heen ging. Een of andere dansgroep, vertelde ze. Maar door een vergissing van onze kant, stonden we een dag te laat in het theater. Niks dansgroep. Het Zaantheater was zo lief onze kaartjes om te boeken naar de voorstelling van die dag. Dus zagen we ‘Doek!’. We waren een beetje sceptisch maar we hebben genoten van de voorstelling.

Daarna nam  ik de liefste ex nog een keertje mee om pannenkoeken te eten en toen was januari ineens voorbij. Zomaar… En februari al bijna halverwege. Maar wat blijkt? Ik kan prima een hele maand in één logje proppen. Ik wil er geen gewoonte van maken. Maar voor een keertje kan het best.

Zutphen – 2024.

Door de drukke agenda van mij en mijn kinderen*, vindt ons stedentripje steeds later in het jaar plaats. Voorheen gingen we in september en dat beviel altijd prima. Maar steeds vaker beginnen we pas in oktober in paniek te roepen dat we nog een tripje moeten plannen. Om dat vervolgens begin november pas te doen en dan aangewezen te zijn op een minuscuul gaatje dat in drie agenda’s vrij is. Het werd het weekend van 22 november. Onze bestemming werd Zutphen.

Het weerbericht van 22 november zag er uit zoals een weerbericht van 22 november er uit hoort te zien. Regen, kou en nog meer regen. Ik werkte nog een ochtendje thuis en had de batterij van mijn camera aan de lader gehangen. Maar de regen kletterde tegen de ramen dus ik besloot mijn camera thuis te laten. Die zou ik toch niet uit mijn tas kunnen halen. En omdat ik een big fat nieuwe mobiele telefoon heb, besloot ik de camera daarvan eens uit te proberen.

Ik reed naar de kinders en kroop daar op de achterbank want Robby reed en Michelle mocht naast hem zitten. Ik zag mijn kans schoon en vroeg vanaf de achterbank al na een kilometer of we al waren. Dat herhaalde ik nog een keer of vier. Ik zeurde dat ik moest plassen en naar McDonalds wilde. Maar ik werd gewoon keihard genegeerd. Tssss…

In Zutphen aangekomen kwam de regen nog steeds met bakken uit de lucht en dat hield die dag ook niet meer op. De Airb&b die mijn dochter geregeld had, was prachtig! Precies zoals ik het graag heb. Een prachtig monumentaal pand met hoge plafonds vol met ornamenten en andere mooie details. En waar in de meeste B&B’s voor drie personen zes koffiecupjes en drie theezakjes klaar liggen, was er hier eten en drinken in overvloed. Verschillende soorten brood en beleg, eieren, kaas, vleeswaren, alles was er. Bovendien was het er superschoon.

Maar het was wél een monumentaal pand. Om het te houden hoe het vroeger was, mag er niks aan verspijkerd worden. Dat betekende geen centrale verwarming en enkel glas. Het was zó koud! Er was gelukkig wel een gaskachel in de slaapkamer van Michelle en Robby en een gaskachel in de woonkamer waar voor mij een gerieflijk opklapbed wachtte. Er waren luiken voor de ramen én er waren elektrische dekens op de bedden.

We wandelden door Zutphen die vrijdagmiddag. En Zutphen is een prachtig stadje. Maar het was koud en het bleef regenen. Dus hielden we een borreluurtje, gingen daarna uit eten en doken toen een cocktailbar in. De volgende dag regende het nog steeds. En niet een klein beetje. Ik bakje eitjes voor ons en Michelle en Robby ontbeten op de bank onder hun dekbed. Daarna trokken we er toch op uit. Ondanks de kou.

Het was even droog. We liepen over de markt en winkelden wat. De Librije (de bibliotheek en niet het restaurant want dat is in Zwolle) was dicht doordat er een concert gegeven werd. Dat was een domper, want het was eigenlijk het enige wat op onze to do-list stond. Als aandenken maakten we daar op de stoep een foto van onze wandelvoetjes. Hebben we toch nog wat.

Daarna begon het weer te regenen. We gingen uit eten in een voortreffelijk Italiaans restaurant en doken daarna weer een kroeg in. De obers moesten hooguit één meter overbruggen tussen de kroeg en het verwarmde overdekte terras buiten, maar ze liepen in regenpakken rond omdat de regen echt met bakken uit de hemel kwam. We gingen terug naar onze B&B, verstookten een complete gasbel en kropen daarna tevreden in onze voorverwarmde bedjes terwijl de regen tegen de ruiten kletterden.

Hoe mooi Zutphen ook is, het bleek te klein voor drie dagen. Zondagmorgen checkten we uit en besloten we via Amersfoort naar huis te rijden. We lunchten in Amersfoort en besloten daar nog wat te winkelen. De zon was zowaar gaan schijnen en we liepen met onze jassen open door de winkelstraten.

Hoewel je zou kunnen zeggen dat stedentrip dit jaar letterlijk in het water is gevallen, was dat figuurlijk zeker niet zo. Het was wederom een geweldig weekendje weg. We hebben heerlijk bij gekletst, goede gesprekken gevoerd en vreselijk gelachen. We hebben goed gegeten. En goed gedronken.

En als klap op de vuurpijl lig ik er thuis ’s avonds in bed voortaan warmpjes bij. Want Michelle en Robby kochten in Amersfoort alvast mijn Kerst-cadeau. Een elektrische deken voor thuis.

*Ja, ja, ik weet het. Die ene is officieel niet echt van mij. Maar sinds hun geregistreerd partnerschap vind ik dat-ie ook van mij is.

32

Vorige week was mijn dochter jarig. 32 jaar is ze geworden. En ik snap werkelijk niet hoe dat kan. Want hoe kan ik nou een dochter hebben van 32 terwijl ik zelf pas 35 ben? Tenminste… zo voelt het. De tijd is voorbij gevlogen en het lijkt alsof ze gisteren nog in het kinderzitje achterop mijn fiets zat.  Aan de andere kant voel ik me soms stokoud als ik me realiseer hoeveel er veranderd is in die tijd.

Zo was er geen internet en dus geen Google toen mijn dochter klein was. Als ze rare vlekjes had, snotverkouden was of koorts had, was ik op mezelf aangewezen. Gelukkig was ik behoorlijk stressbestendig en geduldig. Ik geloofde heilig in een bedje op de bank, Sinasprilletjes en veel drinken. Ik kon uren tutten met een ziek kind.

Dat geduld had ik overigens alleen bij ziekte. Bij dwarsliggerij, niet luisteren en machtsstrijd over niet eten had ik een behoorlijk kort lontje. Een van de eerste jeugdherinneringen van mijn kind is dat ik resoluut haar sperziebonen in de vuilnisbak donderde terwijl zij krijsend aan mijn been hing. ‘Mama! Ik wil wél eten!’ Jammer, joh. Ik had je gewaarschuwd dat je 20 minuten de tijd kreeg. Maar in die tijd kón dat nog. De Moedermaffia bestond nog niet. Dat is maar goed ook. Waarschijnlijk hadden ze mij, ingesmeerd met pek en veren, de stad uit gejaagd voor zoveel wreedheid richting mijn kind.

Wat ook zo anders was, was het consultatiebureau. Oké, destijds werd het ook al het consternatiebureau genoemd omdat ze redelijk paniek konden zaaien met allerlei vreemde diagnoses die door een kinderarts in het ziekenhuis dan weer ontkracht werden. Maar dat was niet zo’n punt. Voor een habbekrats was je volledig verzekerd via het ziekenfonds. Tenzij je heel veel geld verdiende. Rijke stinkerds waren particulier verzekerd en betaalden de hoofdprijs. Net zoals we dat nu allemaal doen.

Dertig jaar geleden twijfelde ik ook geen moment aan de vaccinaties die mijn dochter via het consultatiebureau kreeg. Natuurlijk vond ik het zielig als ze schattig lachte naar de zuster die vervolgens keihard een naald in haar bovenbeen jaste. Och, gos… Dat verschrikte koppie… Maar me afvragen wat er nou eigenlijk in zo’n vaccin zat, heb ik nooit gedaan. Ik ging gewoon. Zoals mijn moeder vroeger met mij ging.

Wat ook nog niet bestond waren de regels over wat er mee mocht naar school. Ik smeerde gewoon boterhammen voor in haar broodtrommeltje. En ik gebruikte mijn gezonde verstand. Gewoon een bruine boterham met kaas of boterhamworst en eentje met zoet beleg. En een Kapitein Koek en een pakje Dubbelfris of Taksi. Dat je moet voorkomen dat ouders hun kinderen niet met een energy drankje en een zak chips naar school sturen, snap ik. Maar van de verhalen over scholen waar kinderen tegenwoordig alleen maar water mogen drinken word ik altijd een beetje treurig. Ik vraag me ook altijd af of de meesters en juffen dan wél koffie drinken. Of dat zij ook de dag door komen op een appel, een rijstewafel en een flesje water.

Wat er ook niet was, was internet. Ik denk dat we onze eerste computer kregen toen mijn dochter een jaar of acht was. Hij stond op mijn slaapkamer en je moest inbellen met een modem via je vaste telefoonlijn zodat je telefonisch onbereikbaar was. Ik internette ‘s avonds, als mijn dochter sliep, met een handdoek over het modem zodat zij niet wakker werd van dat vreselijke modem-geluid. Het enige wat mijn dochter op de computer deed was Freddi Fish spelen.

Ze ging pas zelf het internet op toen ze een jaar of tien was. De computer stond inmiddels in de huiskamer in de kast onder de trap zodat ik in de gaten kon houden wat ze deed. ‘POW’ typte ze soms stoer op MSN. Maar ze was zo’n schattig open boek dat ze ook meteen bekende dat dat ‘Parents are watching’ betekende. En ja, soms kwam ze per ongeluk dingen tegen die niet geschikt waren voor haar tere kinderzieltje. Zoals die keer dat ze vanuit de kast ineens luidkeels schreeuwde ‘Gatver! Mamaaaaa!’. In plaats van het woord ‘spelletjes’ in de url had ze ‘spleetjes’ getypt. Dat leverde niet de spelletjes op die zij leuk vond. Maar echt traumatisch was het nou ook weer niet.

Alleen naar buiten is ook zo’n ding wat enorm veranderd is. Ik zie mezelf nog achter haar aan sluipen toen ze voor het eerst alleen naar de winkel mocht. Ze was een jaar of zes, denk ik. En vanaf toen werd haar wereld groter en mocht ze buiten spelen. Steeds een beetje verder van huis. Ik ging vaak naar buiten om te checken of alles goed ging, maar dat was het wel. En toen ze groter werd, zei ik ‘Kom je jezelf af en toe even laten zien?’ Dat deed ze dan ook, meestal met een stuk of vier vriendinnen in haar kielzog. ‘Mama? Mogen wij een ijsje?’.  Mijn kleine achternichtje heeft een horloge met GPS erin. Zodat haar ouders altijd kunnen zien was ze is. Ik snap dat. Ik vind het handig. Maar ergens vind ik het ook raar.

Al met al, met veel geluk en een beetje wijsheid, bracht ik mijn dochter zonder veel problemen groot. Apetrots ben ik op de mooie vrouw die ze is geworden. Ze staat stevig in haar schoenen, heeft een prachtige relatie en een prima carriére. En ook al voel ik me pas 35, ik ben het natuurlijk niet. Ik ben gewoon een oude vrouw die medelijden heeft met alle jonge ouders van nu. De gevaren lijken zoveel groter dan in ‘mijn’ tijd. Ik zucht vaak dat ik blij ben dat ik in deze tijd geen kind meer hoef op te voeden. Maar ik weet ook dat mijn ouders precies hetzelfde dachten. En mijn opa en oma voor hen. Uiteindelijk komt het allemaal goed.

Lieve Michelle, gefeliciteerd met je verjaardag! Als ik een kind uit had kunnen kiezen, zou ik jou uitgekozen hebben. We hebben het toch maar mooi geflikt met z’n tweeën! Sorry van die boontjes. Love you x 

Workshop Tiffany

Het is even geleden maar we knutselden wat af, mijn dochter en ik toen ze klein was. We tekenden, kleurden en schilderden heel wat af. Onze koelkast hing steevast vol met prachtige creaties en we hadden een kast vol potloden, papier, kleurboeken, klei en vouwblaadjes. Bij mij ging de knutselzin nooit over. Bij dochterlief wel. Hoewel ze heus nog wel eens iets in elkaar knutselt. Zo draag ik elke winter de sjaal die ze heel geduldig voor me breidde en breit ze voor zichzelf ook wel eens het een en ander. Maar samen knutselen was heel lang geleden.

We keken dan ook erg uit naar de workshop schilderen die we ooit boekten. Maar corona gooide roet in het eten. De workshop werd eindeloos uitgesteld en uiteindelijk geannuleerd. Tot mijn grote verrassing boekte Michelle laatst een andere workshop voor ons samen. Een Tiffany-workshop als cadeautje voor mij. Nog voor mijn verjaardag en – zoals Michelle zelf zei – ‘Voor al die keren dat ik een crappy cadeau gaf’. Totale onzin natuurlijk. Ik hóef helemaal geen cadeaus van mijn kind. Maar deze vond ik stiekem wel erg leuk.

Afgelopen maandag reden we elk apart naar Wijk bij Duurstede. Route-technisch was dat het handigst al was het wel een tikkie ongezellig. Maar ach, we zouden elkaar de hele middag zien dus we hadden alle tijd om bij te kletsen. We werden vriendelijk ontvangen en maakten kennis met Hella, die de workshop gaf. Op haar website had ik al een item gezien wat ik wilde maken. Dat bleek geen Tiffany-project te zijn maar glas-in-lood. Gelukkig was dat geen probleem.

Terwijl Hella drinken en lekkers serveerde, zocht Michelle uit een map met voorbeelden ook een kunstwerkje uit. Vol goed moed gingen we aan de slag. We tekenden de vormen van ons werkje uit op stukken gekleurd glas, waar Hella bakken vol van had staan. Daarna moesten we het glas in model snijden en knippen. Het was een beetje eng om die stukken glas met een tang in model te knippen. Maar Hella legde alles goed uit en het ging veel makkelijker dan verwacht. Na een paar keer knippen hadden we het eigenlijk al onder de knie.

Daarna moesten de randjes van het glas mooi glad geschuurd worden. De radio stond gezellig aan. We pikten af en toe een koekje van de schaal, bewonderden elkaars werk en werkten ondertussen gestaag door. Daarna hielp Hella ons met het in elkaar zetten van onze werkstukken. Ik werkte met strips van lood en Michelle zette haar kunstwerk in elkaar met speciale koperfolie. Daarna soldeerden we de boel stoer aan elkaar met enorme soldeerbouten.

Nog even poetsen en daarna vertrokken we allebei met een prachtig kunstwerk naar huis. Wat was het leuk! Ik heb er echt van genoten. Ik heb niet alleen een waar kunstwerk gemaakt. Het is ook een leuk aandenken aan quality-time met mijn kind. Toch was er één nadeel. We waren zo geconcentreerd met onze kunstwerken bezig dat we helemaal niet bij gekletst hebben. Maar dat is te overzien; dat halen we een andere keer wel in.

Heb je zelf zin gekregen in een workshop Tiffany of glas-in-lood?
Klik hier voor de workshops van van Hella van Glasdesignwijk.