Mijn dochter is allang groot. Een volwassen vrouw met een partner, een hond, een eigen huis, een drukke baan en een druk sociaal leven. Daardoor zien we elkaar niet heel erg vaak maar we appen elke dag. Soms hele gesprekken, soms maar een paar berichtjes. Maar we sluiten de dag eigenlijk altijd af met een ‘Welterusten!’ gevolgd door een ‘Love you’ soms verbasterd tot een ‘Lof joe’ of een oer-Hollands ‘Ik houd van jou’.
En soms belanden we in de volkomen onzinnige en oeverloze discussie wie er nou meer van wie houdt. Houdt een kind meer van zijn of haar moeder? Of houdt een moeder meer van haar kind? Ik ben heilig overtuigd van de laatste stelling maar mijn dochter beweert dat zij meer van mij houdt dan ik van haar. Ha! Dat kán helemaal niet!
Soms appt ze mij haar ‘Love you’ vlak voor ze gaat slapen. En omdat ik vaak later naar bed ga dan zij, grijp ik dan mijn kans om er nog snel een ‘Love you more’ tegenaan te gooien. Ghèhèhè. Dat ik dan ‘s morgens wakker wordt met een huilende smiley van haar kant omdat ik gewonnen heb, neem ik op de koop toe.
Afgelopen weekend was ik met mijn moedertje op pad. Omdat ze op haar 91ste niet echt soepel meer is, heeft ze best wat hulp nodig. Voorzichtig probeerde ik haar haar jas aan trekken terwijl zij in haar rolstoel zat. Ik sjorde en ik trok aan haar broze armpjes en ik ben altijd bang dat ik per ongeluk iets afbreek. Ik klop af; tot nu toe is het altijd goed gegaan.
We lunchten gezellig bij mijn tante, waarbij mijn moeder meer praatte dan at. En omdat haar handen ook niet echt meer doen wat zij wil, wil ze nog wel eens knoeien. Geen probleem. Ik poetste de restjes eiersalade van haar bloes terwijl ik haar gerust stelde. ‘Geeft niks, ik was het wel uit’. En met een servetje veegde ik haar toet schoon. Eenmaal in de taxi terug naar huis sukkelde mijn moedertje in slaap. En ik zat vertederd naar haar te kijken. Zoals ik vroeger naar mijn dochter keek, tevreden slapend na een dagje uit.
Ineens realiseerde ik me dat de rollen omgedraaid zijn. Zoals mijn moeder mij vroeger in mijn baby-jasje wurmde, wurm ik haar nu in haar jas. Zoals zij vroeger mijn kinderwagen duwde, duw ik nu haar rolstoel. Zij smeerde mijn boterhammen en ik smeer nu de hare. En zoals zij vroeger mijn mond schoonveegde na een boterham met chocopasta, veeg ik nu de hare schoon.
Niet helemaal, trouwens. Want mijn moeder had de gruwelijke gewoonte, zoals zoveel moeders destijds waarschijnlijk, om onze mondhoeken schoon te poetsen met een zakdoek die ze vochtig maakte met speeksel. Met haar eigen speeksel welteverstaan. Verschrikkelijk vond ik dat!
De ultieme wraak zou zijn om haar nu, terwijl ze gekluisterd zit aan haar rolstoel, schoon te poetsen met míjn speeksel. Maar ik realiseerde me ineens dat ze daar helemaal niet mee zou zitten. Want ik ben haar kind. Zij houdt gewoon meer van mij dan ik van haar. Dat moet wel! Want als moeder doe je de meest ranzige dingen.
Al die poepluiers die je verschoont, de liters kots die je ruimt en de ongeveer 564.986 groene snottebellen die je afveegt. Of al die bloedende knietjes die je schoon wast na de zoveelste valpartij. Of die keer dat je je kind troostte dat een tand door haar lip viel, dicht tegen je aan, zodat je er zelf uitzag alsof je net een varken geslacht had. Dat is liefde. Oneindige, onvoorwaardelijke liefde.
Het is vast biologisch bepaald maar ik weet het zeker. Moeders houden meer van hun kind dan andersom. I rest my case. Sorry, Mich. Ik win! Love you more! ❤️
