Tjonge. Dat was toch wel een dingetje. Mijn eigen leeftijd; daar heb ik niet zo’n moeite mee. Maar dat dochterlief afgelopen weekend 30 werd, vond ik wel gek. Al is het alleen maar omdat de afgelopen dertig jaar zo snel gingen. Ik knipperde twee keer met mijn ogen en BAM! Ze is dertig! En natuurlijk moet ik daar een logje over schrijven. Maar ik durf niet meer. Ik heb al zo vaak geschreven hoe lief en leuk mijn dochter is, dat weten jullie nu wel. Zelfs een filmmontage maken was geen optie. Die maakte ik vorig jaar al. Waarmee ik mezelf dus behoorlijk in de vingers sneed. Dus wat dan?
Ik zeg het gewoon nog één keer: het is een feest haar moeder te zijn. En er gaat geen dag voorbij dat ik er me niet bewust van ben, hoe ik geboft heb. Maar dat gezegd hebbende, kunnen we over naar iets anders. Het verschil tussen 30 jaar geleden en nu, bijvoorbeeld.
1992 was het. En toen Michelle geboren werd, stond ‘You are my destiny’ van Lionel Richie op nummer 1 in de top 40. Ik draai het nummer nooit meer, maar ik vind de tekst nog steeds bijzonder. Mijn telefoon zat aan een kabeltje dat uit de muur kwam. En – dat was hip toen – ik had een antwoordapparaat! Met zo’n heel klein cassettebandje er in. Als je een boodschap had, moest je eerst het bandje terug spoelen.
Ik had geen auto, wel een fiets. Van elektrische fietsen had nog niemand gehoord. Gewoon trappen. Vaak hard trappen als je wind tegen had. En nat regenen. Zo vaak dat ik me toen heilig voornam; als ik ooit een auto heb, regen ik nooit meer nat. Dat blijkt in de praktijk toch niet helemaal haalbaar. Ik heb een auto maar ik regen nog steeds nat op de fiets. Op de terugweg.
We betaalden nog met guldens. Ik woonde in een leuk appartementje boven een winkelcentrum. Ik had één slaapkamer, dus Michelle heeft – tot onze verhuizing toen ze tien maanden was – bij mij op de kamer geslapen. De huur van mijn appartement was ƒ 711,-. Ik vond dat kneiterduur destijds. Terwijl het nu, omgerekend, € 322,64 zou zijn. Spotgoedkoop! Ik werkte bij CZ, het ziekenfonds in Tilburg. En volgens mij verdiende ik rond de ƒ 1100,-. Omgerekend zou dat € 499,- zijn! Een vetpot was het dus niet. Maar ik had niet veel nodig. Mijn enige luxe was de leesmap. Boeken haalde ik bij de bibliotheekbus, die elke week achter mijn huis stond. En af en toe kocht ik een cd. Want van MP3’tjes had nog niemand gehoord.
Steamingsdiensten bestonden nog niet. We keken Nederland 1, 2 of 3. En RTL-Veronique, dat uitzond vanuit Luxemburg. Dat werd later RTL. Ik keek Rosanne en Full House. Favoriet waren Dharma and Greg en Columbo. En als ik hoogzwanger niet kon slapen ‘s nachts, keek ik Oprah Winfrey. “You get a car! And you get a car! And you get a car!” Het kon niet op, die gekkigheid in Amerika. Als ik bij mijn ouders bleef eten, keek mijn moeder naar Jerry Springer. In alle staten was ze, als de gasten elkaar weer eens in de haren vlogen. Hoe vaak mijn vader en ik haar ook vertelden dat het doorgestoken kaart was; ze geloofde ons nooit.
In 1992 opende Disneyland Parijs haar deuren. Jarenlang kreeg ik rond de verjaardag van Michelle altijd wel een of andere jubileum-aanbieding in de bus. We zijn er jaren later ooit een keer heen geweest, samen met mijn zus en mijn nichtje. Maar we vonden er niet zo heel veel aan. Het was november en mijn zus en ik waren de kou en de regen zó beu dat we tegen onze dochters gelogen hebben dat de lichtjesparade niet door ging omdat het regende. Ze slikten ons verhaal voor zoete koek en speelden verder in de gangen van het hotel wat ze veel leuker vonden dan dat hele stomme park. Laatst zag ik weer een reclame voorbij komen. “Disneyland Parijs bestaat 30 jaar!!” En elke keer denk ik dan ‘Oh ja, da’s waar ook’.
Maar het meest vreemde was dat er geen internet was. We hadden geen Google en geen email. Als ik iets wilde weten, belde ik mijn vader die meestal wel een antwoord wist. Ik had een penvriendin in Zwitserland, met wie in een innige briefwisseling onderhield. Handgeschreven brieven, compleet met foto’s. En als je iemand wilde spreken dan belde je gewoon naar iemands vaste telefoonlijn. Met bijhorende netnummer, dat verschilde per stad. Even een berichtje sturen of een foto was er niet bij. Ik was al diep onder de indruk van de fax die jaren later op mijn pad kwam. Want zelfs die bestond nog niet in 1992.
En als ik dit zo op een rijtje zie, kan ik niet ander dan concluderen dat ik écht oud aan het worden ben. Maar goed, dat kan wel kloppen. Ik heb tenslotte een dochter van dertig!
Wat herinner jij je nog van 1992?