Categoriearchief: Ergernissen

Operatie geslaagd.

Die nieuwe auto is natuurlijk al lang niet nieuw meer. Maar het duurde zó lang voor ik er een beetje aan gewend was. Misschien omdat ik zo verknocht was aan mijn oude, gebutste Suusje. Misschien omdat ik nog nooit eerder zo’n chique bak onder mijn kont heb gehad. Al die foefjes, al die knopjes, al die hendeltjes.

Maar het wende, heel langzaam. En beetje bij beetje werd het steeds meer ‘mijn’ auto. En toen was ik onderweg en had ik een vieze voorruit. Ik haalde het hendeltje over om ruitenwisservloeistof te gebruiken en een klein, miezerig straaltje ruitenwisservloeistof kletste op mijn voorruit. ‘Hm. Even bijvullen’ dacht ik. Maar ik deed het niet. Een handeling die ik honderden keren bij mijn oude trouwe Suusje deed maar waar ik nu, om één of andere reden, een beetje tegenop zag. Ik reed stug door en het straaltje ruitenwisservloeistof werd steeds kleiner.

En toen was het op. Echt op. Tijdens een ritje van Brabant naar huis, werden mijn ruiten vies. Ik stopte bij een benzinepomp, maakte mijn voorruit schoon en gaf mezelf een ferme schop onder de kont. Want laten we wel wezen; ruitenwisservloeistof bijvullen is nou niet echt een openhartoperatie of iets anders ingewikkelds. Dus thuis raapte ik al mijn moed bij elkaar en begon aan de klus. En het viel vies tegen. 

Ja, ik kreeg de motorkap open. En ik hoefde niet te zoeken naar de standaard om de motorkap omhoog te houden, want die bleef heel fancy vanzelf open staan. Ik had het ruitenwisservloeistofreservoir al snel gevonden want dat blijkt gewoon op dezelfde plek te zitten. Ik kreeg het dopje er heel simpel af. Zonder al te veel te knoeien vulde ik het reservoir, deed het dopje er weer op en sloot de motorkap. Opgelucht haalde ik adem. Een makkie was het! Net als bij mijn oude, trouwe Suus.

Maar toen ik de dop terug op de fles ruitenwisservloeistof wilde draaien, viel hij uit mijn hand. En natuurlijk rolde hij onder de auto die naast de mijne geparkeerd stond. Dus lag ik vijf minuten lang, met mijn nieuwe witte jas aan, languit op de natte straat te hengelen naar een dopje dat net buiten mijn bereik onder een auto lag.

Conclusie: ook bij mijn nieuwe auto is het bijvullen van de ruitenwisservloeistof een fluitje van een cent. 

En nu ga ik even mijn jas wassen.

Als een mandje.

Kennen jullie die grap van die vrouw die na een lekkage van ruim twee jaar eindelijk weer een keukenvloer had?

Nee? Lachen, joh. Echt een hele goeie grap….

 

 

 

 

Het magische woord.

Het was november 2022 en ik droomde van een nieuwe keukenvloer voor Kerst. Helaas, dat werd ‘m niet. Sterker nog; ook tijdens Kerst 2023 had ik nog steeds geen keukenvloer. De keukenvloer bleef nat en de verhuurder van mijn woning bleef laks. Ik ontdekte zelfs dat de muur van mijn studeerkamer enorme schimmelplekken vertoonde en ik werd bozer en bozer.

De contactpersoon die speciaal aangesteld was om ‘vinger aan de pols’ te houden reageerde niet meer op mijn e-mailtjes. Zelfs niet toen ik hem een link stuurde van Youtube, die leidde naar het nummer van Davina Michelle’s ‘Duurt te lang’. Of de email kwam niet door hun spamfilter of de beste man heeft echt geen humor want ik kreeg geen reactie. En de dames die de telefoon opnamen, hadden overduidelijk de opdracht gekregen mij niet door te verbinden. Ik kwam geen steek meer verder.

Tot ik er genoeg van had. Ik besloot mijn verzekeringsagent te bellen om een te informeren naar een rechtsbijstandverzekering. Die had ik namelijk niet. En ik kon ook zelf wel bedenken dat je zo’n verzekering niet meteen in kunt schakelen als je hem nodig hebt. Er was vast een wachttijd.

Mijn verzekeringsagent pakte mijn gegevens erbij en vertelde me dat hij goed nieuws en slecht nieuws had. Het slechte nieuws was dat er inderdaad een wachttijd van een half jaar gold bij het afsluiten van een rechtsbijstandsverzekering. Maar het goede nieuws was dat ik wel degelijk een rechtsbijstand bleek te hebben. In november 2023 hadden ze me een brief gestuurd met de mededeling dat er een rechtsbijstandsverzekering aan mijn pakketpolis toegevoegd zou worden. Als ik dat niet wilde, moest ik dat even laten weten.

Vaag herinnerde ik me een brief die binnen kwam in de periode dat mijn moeder net overleden was en ik druk bezig weg met alle regeldingen die nodig waren. Ik las de bewuste brief vluchtig door, zag het woord ‘Rechtsbijstandsverzekering’, dacht ‘Oh, die heb ik niet’ en gooide de brief weg. Dat was in november 2023 en inmiddels was het juni 2024. Ik bleek dus verzekerd voor rechtshulp én de wachttijd was voorbij.

Ik belde de verhuurder en de telefoniste weigerde mij wederom door te verbinden. ‘Maar kun je wel een notitie maken in mijn dossier?’ vroeg ik poeslief. ‘Maar natuurlijk, mevrouw’ zei zij vriendelijk. ‘Het is maar één woord, hoor’ stelde ik haar gerust. En ik articuleerde extra duidelijk ‘Rechts-bij-stands-ver-ze-ke-ring’.

En dat bleek een magisch woord te zijn! Een soort toverspreuk. Een code-woord. Alsof er een knarsende sleutel omgedraaid werd en er roestige tandwielen rammelend tot leven kwamen. Ineens kwam er wéér een lekdetectiebedrijf. De conclusie die zij trokken had ik al eerder gehoord. Door de lekkage bij de bovenburen was er vocht in mijn muren getrokken. Hierdoor waren de muren bol gaan staan waardoor de scheuren in de tegels in badkamer wijder werden en er water doorheen kwam.

Dat verhaal kende ik al. Het was niet voor het eerst dat dit gemeld was aan de verhuurder. Maar deze keer werd er ook écht iets met die conclusie gedaan. Het duurde weer maar liefst 10 weken (!) voor de offerte beoordeeld en goed gekeurd werd. Maar uiteindelijk werd ik gebeld door een aannemersbedrijf dat het vervangen van de badkamertegels wilde inplannen. En as we speak wordt mijn badkamer daadwerkelijk opnieuw betegeld.

En, jawel! Als kers op de taart bleek mijn keukenvloer inmiddels droog genoeg te zijn. Het duurde maar liefst 1 jaar, 9 maand en 15 dagen maar hier is-ie dan!

Tadaaaa! Mijn nieuwe keukenvloer!

 

 

Blunder.

Mijn nieuwe baan als front-office medewerkster houdt in dat ik alle telefoontjes, mailtjes en de meldingen die via onze website binnenkomen moet doorzetten naar een van mijn 700 collega’s. Dat is niet simpel omdat de meest uiteenlopende vragen binnen komen. Mijn werk laat zich het beste omschrijven als ‘puzzelen’.

Het systeem waarmee we werken is behoorlijk traag, dus zoeken bij welke afdeling een vraag hoort en wie de aangewezen persoon is om de vraag te beantwoorden, kost tijd. Vooral bij telefonische vragen ben ik me er altijd van bewust dat er iemand ongeduldig ‘in de wacht’ hangt.

Mijn favoriete bellers zijn dan ook diegene die zelf weten wie ze willen spreken en waarom. Dan is het een kwestie van de naam van de collega invullen in ons belsysteem, bellen, even overleggen en doorverbinden.

Dus ben ik blij als meneer X belt, en vraagt naar collega Y, omdat hij wat vragen heeft over hun laatste overleg. Ik bel mijn collega Y, en als hij opneemt, meld ik braaf dat hij met Nicky van de front-office spreekt en dat meneer X hem wil spreken over hun laatste overleg. Tot mijn grote irritatie meldt mijn collega Y dat hij vakantie heeft.

Leuk die collega’s die hun werktelefoon opnemen tijdens hun vakantie maar je hebt er niets aan want ze gaan de beller echt niet te woord staan. ‘Waarom neem je dan je telefoon op?’ roep ik dan ook verontwaardigd. Mijn collega mompelt iets over bereikbaar moeten zijn en vraagt me de beller door te zetten naar het secretariaat. Ik zeg dat ik dat ga doen, wens collega Y joviaal nog een fijne vakantie en pak het telefoontje terug zodat ik meneer X door kan verbinden naar het secretariaat.

Welk secretariaat? We hebben ongeveer 27 afdelingen en tig secretariaten. Ik zoek de naam van collega Y op in ons ‘Wie is wie’-systeem op intranet om te kijken bij welke afdeling en bij welk secretariaat hij hoort.

Ik ben behoorlijk stressbestendig. Ik raak niet snel uit mijn evenwicht. Maar nu krijg ik het toch even warm en voel ik mijn wangen rood kleuren. En ik snap ineens waarom de naam van collega Y me al zo bekend voor kwam. Zo’n naam die je nét iets meer zegt dan de naam van de 699 andere collega’s.

Collega Y, die ik zojuist belde op zijn vakantieadres en tegen wie ik riep ‘Waarom neem je je telefoon dan op?’ blijkt een van de directeuren van het bedrijf te zijn.

Als er iemand nog een leuke vacature weet…