Categoriearchief: Ergernissen

Sommige mensen…

24 reacties

Zien jullie deze kruising? Als ik met de auto van mijn werk naar huis rijd, moet ik daar rechtsaf. Achter die vrachtwagen aan, zeg maar. De meeste auto’s moeten linksaf overigens. Dus die sorteren links voor. Zodat je lekker rechts voor kunt sorteren als je rechtsaf moet. Want er passen daar prima twee auto’s naast elkaar.

Da’s wel zo handig. Want de auto’s die linksaf moeten, moeten vaak langer wachten voor er ruimte is. Er komt meer verkeer van links dan van rechts. Naar rechts kun je er dan vaak prima even tussendoor piepen omdat er minder verkeer is dat die kant op moet.

Ik kwam aanrijden en zag een auto die stond te wachten, keurig links voorgesorteerd. Daarachter stond nog een auto. De bestuurder gaf geen richting aan maar hij stond duidelijk voorgesorteerd om linksaf te slaan. Dus ik wilde beide auto’s passeren en doorrijden naar de kruising om rechtsaf te slaan. Terwijl ik de achterste auto passeerde die – ik meld het nog maar even – géén richting aan gaf, ving ik een glimp op van de bestuurder.

Ik zag zijn mond openvallen en zijn gezicht vertrok in een boze grimas. Hij sperde zijn ogen zo wijd open dat ze bijna uit hun kassen puilden, zó boos keek hij. ‘Oeps’ mompelde ik en ik stopte. Schijnbaar moest dit heerschap ook rechtsaf maar heeft hij én niet voorgesorteerd én geen richting aan gegeven. Kan gebeuren.

Ik wachtte geduldig. De auto voor hem trok op en sloeg linksaf. Ik lachte lief, gebaarde ‘Sorry’ en maakte een armgebaar waarmee ik hem galant voor liet gaan om rechtsaf te slaan. Ik ben de beroerdste niet.

Hij trok ruw op, met nog steeds een van woede vertrokken gezicht. Hij schuimbekte nog nét niet. En met rechts gaf-ie me de vinger.

Snap ik. Hij kon niet anders.
Want met zijn linkerhand hield hij zijn mobiel aan zijn oor.

Sommige mensen…

Uncle Bob en opnieuw beginnen.

Het was natuurlijk te verwachten; na mijn vorige logje over die twee foto’s die ik maakte, kreeg ik een preek van mijn lichtend voorbeeld in de fotografie, mijn leermeester, mijn goeroe. Of nou ja, een preek was het niet eens. Met gerichte vragen probeerde ze mijn fotografie-enthousiasme weer wat aan te wakkeren. En dat lukte; want ik beloofde haar spontaan dat ik met mijn camera op pad zou gaan. Zelfs dat weekend al!

Maar toen het eenmaal weekend was, waren er wat kleine kinkjes in de kabel. Die kinkjes bestonden uit een beetje keelpijn en een beetje hoofdpijn dus zegde ik de afspraak om op bezoek te gaan bij een vriendin met een fotogeniek hondje af. Maar het grootste kinkje was toch wel de regen die werkelijk het hele weekend met bakken uit de lucht viel.

Maar eigenlijk was het een geweldige combi. Zaterdag regende het zó hard en zó veel dat je buiten niks te zoeken had. Dus hing ik met mijn zere hoofdje de hele dag wat rond in mijn pyjama. ’s Middags probeerde ik zelfs nog even een middagdutje te doen. De enige buitenlucht die ik die dag kreeg, was toen ik even op het balkon zat. Mét mijn camera! Want ik had beloofd om foto’s te maken.. Bij gebrek aan een fotogeniek hondje probeerde ik wanhopig een opspattende regendruppel op de balustrade van mijn balkon te fotograferen. Maar 50 opnamen verder moest ik toch echt constateren dat dat íets te hoog gegrepen was en gaf ik het op.

Zondag regende het nog steeds maar ik was inmiddels aangekleed. Want in mijn iets minder pijnlijke hoofd borrelde een ideetje. Wat als ik nou eens probeerde een spiegelfoto te maken in één van de vele plassen? Tussen de buien door rende ik even snel naar buiten. Naar de kerk hier net om de hoek. Er waren plassen genoeg en al snel vond ik er eentje waar ik de kerk in kon zien.

Echt heel spectaculair is het allemaal niet. Maar je moet ergens beginnen. Met een beetje mazzel krijgen we een zonnig najaar. Wie weet wordt het dan nog eens wat.

De dode hoek, mensen!

Kijk nou wat ik vind tussen mijn concept-blogjes! Een vrachtwagen-blogje, geschreven in maart 2023. Ik had nooit kunnen bedenken dat ik nu wéér tussen de vrachtwagens werk. De foto hier onder is wel van vandaag. Ik hoefde niet ver te zoeken 😉

Op een gewone doordeweekse dag, wandel ik tussen de middag naar de bakker voor een halfje bruin. Vlak voor ik de parkeerplaats bij de winkels op wil lopen, zie ik een enorme vrachtwagen een haast onmogelijke draai maken. Achteruit, de smalle ingang van het parkeerterrein op, om met de achterkant van zijn trailer bij de plaatselijke Trekpleister uit te komen om een nieuwe voorraad bende af te leveren. De chauffeur moet een paar keer steken om onhandig geparkeerde auto’s te ontwijken. Hij blokkeert een tijdje de straat naast de parkeerplaats. Hij steekt nog een keer achteruit en ik stop op de stoep. Op ruime afstand wacht ik geduldig af. Ik vermoed dat de chauffeur op jonge leeftijd al te kampen zal krijgen met versleten nekwervels. Ik zie zijn hoofd van links naar rechts schieten. Ik zie hem zichzelf uitrekken om goed zicht te hebben.

Ik blijf op de stoep staan en maak oogcontact met de chauffeur. Rustig aan, vriend. Ik sta hier en ik blijf hier staan tot jij klaar bent. Ik heb jarenlang in een vrachtwagen garage gewerkt. Dus ik weet hoe groot trucks zijn. En ja, ik weet het. Ze zijn rete-irritant op de weg. Die truckers. Ze douwen door als ze invoegen. Ze halen elkaar minutenlang in met twee kilometer verschil op de teller waardoor je er niet langs kunt. Maar realiseer je ook dat een vrachtwagen zomaar een paar ton kan wegen. Die zet je niet zomaar even stil. Realiseer je dat een vrachtwagen, zélfs een Volvo, niet zo wendbaar is als jouw personenwagen.

En terwijl ik daar sta te wachten, zie ik van alles vlak langs de vrachtwagen schieten. Die vrouw met die rollator had beter aan de overkant kunnen gaan lopen. Die twee tieners op de fiets, die vlak achter de oplegger langs fietsen weten misschien niet beter. Maar die moeder, die met twee koters op haar fiets, rakelings langs de rechterkant van de truck fietst, zou gewoon een enorme schop onder haar kont moeten krijgen. Zijn mensen nou zo dom of heeft echt nog nooit iemand van de dode hoek gehoord?

Dus hier is-ie nog een keer, mensen! De dode hoek! De chauffeur kan vanuit zijn cabine de personen binnen de gele lijnen NIET zien.

Bron foto: Yves Haud’Huyze, LinkedIn

HELP

Het viel me ooit op dat ik op de computer op mijn vorige werk niet op mijn eigen weblog kon. Maar ik haalde mijn schouders op en liet het daarbij. Zo vaak zat ik niet op kantoor. Ernstiger werd het toen ik thuis niet meer op mijn eigen weblog kon. Niet op mijn laptop, niet op mijn telefoon en niet op mijn iPad. Ik rommelde wat met cookies, ik probeerde verschillende browsers maar niets hielp. Tot ik ontdekte dat ik – als ik mijn WiFi uitzette – via mijn telefoon wél kon bloggen. Raar!

Ik plaatste een blogje via mijn telefoon, maar echt handig is dat niet. Toch liet ik het erbij. Ik geloof heilig in het feit dat problemen zich soms vanzelf oplossen. Bovendien heb ik helemaal geen zin om te knutselen aan mijn weblog. Ik wil gewoon stukjes schrijven, die erop gooien en klaar.

Ik plaatste nog een blogje via de 4G verbinding op mijn telefoon. Het leek er op dat dit probleem niet vanzelf weg zou gaan, hoe hard ik het ook negeerde. Uiteindelijk riep ik de hulp in van mijn webhoster. Die opperde dat het een plug-in zou kunnen zijn, die dwars lag. Jetpack misschien. Dus gooide ik – weer via 4G – Jetpack er af. Maar dat bleek de oplossing niet te zijn.

Toen kwamen de eerste klachten. Beste vriendin en haar tante bleken geen emails meer te ontvangen van mijn blogs. Ai! Ik zette Jetpack weer aan en bleek mijn 76 abonnees kwijt te zijn. Er stonden er nog maar een stuk of 25 in. Maar goed, beste vriendin en tante kregen weer mail en ik ploeterde verder. Maar wel heel jammer van die 51 lezers die ik kwijt ben. Zouden ze me missen? En gaan zoeken? Geen idee…

Inmiddels probeer ik overal waar ik op visite kom, misbruik te maken van de WiFi-verbinding. Zo probeer ik zo vaak mogelijk te reageren op de reacties van jullie, mijn lieve, trouwe volgers. Zo ook op een warme woensdagmiddag, toen ik op visite was bij mijn moeder. Maar toen ik op een heel stel reacties had gereageerd, kon ik ook daar niet meer op mijn weblog. Niet handig, maar ik had daarmee geheel per ongeluk wél de oorzaak gevonden. Mijn eigen weblog denkt dat ik een spammer ben!

Ik nam weer contact op met mijn webhoster, die vond dat ik ook wel erg veel anti-spam aan had staan. Dus ik zette alles uit maar ook dat bleek niet te helpen. Sterker nog; toen had ik pas écht een probleem want schijnbaar kon er nu ook niemand meer reageren op mijn weblog. Wel lekker rustig maar zéker niet de bedoeling. Gelukkig waren er twee lieve lezeressen die mij meteen meldden dat er problemen waren. Dit probleem kon mijn webhoster gelukkig wel oplossen. In een vloek en een zucht, terwijl hij ergens op een festival stond te feesten.

Maar voor het andere probleem, weet hij ook geen oplossing. En ik weet het zelf ook niet meer. Ik heb ingelogd in mijn router maar daar staat niks geblokkeerd. Ik heb in Jetpack mijn eigen ip-adres ingevuld bij ip-adressen die never nooit niet geblokkeerd mogen worden. Maar dat helpt ook niet. Ik blog dus nog steeds via mijn telefoon, met de WiFi uit.

Wat een gepruts is dat, zeg. Enig idee hoe klein zo’n schermpje is? Dus bij deze; excuses voor alle spelfouten, foto’s die niet in een nieuw scherm openen en andere ongein. Ik doe mijn best en ondertussen hoop ik nog steeds dat het probleem zich ooit vanzelf oplost. Of dat iemand van jullie een oplossing weet. Degene met de gouden tip krijgt een eervolle vermelding en mijn eeuwige dankbaarheid.