Categoriearchief: Film

Griep. De Do’s en de Don’ts.

De winter duurde eeuwig en ik kon niet wacht tot het mooi weer werd. Echt mooi weer want van 17 graden Celsius word ik ook niet blij. Ergens vorige week was het zover. Mooi weer! Maar wie denkt dat ik nu zielsgelukkig op het strand rondhang, aan het wandelen ben en overal foto’s van maak, komt bedrogen uit. Ik heb griep. Een hele hardnekkige, gemene griep waardoor ik als een soort zombie de dagen door kom. Waar een normaal griepje binnen een paar dagen over is, duurt deze al langer dan een week. Een mooi moment om de do’s en don’t bij griep eens te onderzoeken. Doe ik toch nog iets nuttigs.

Het begon eigenlijk dinsdagavond. Ik was bij dochterlief en we keken een film (de eerste Doen als je griep hebt: kijk Labyrinth!). Het was lekker weer en zij had de schuifpui open. Maar ik trok een dekentje over me heen want ik had het koud. Ik reed naar huis met de verwarming op 24 graden en werd maar niet warm. Dat was een teken aan de wand.

Op woensdag werd ik gammel wakker. Ik appte mijn collega’s dat ik niet naar kantoor kwam maar thuis zou werken. Dat deed ik, min of meer. Ik begon steeds meer te snotteren. Ik begon spierpijn te krijgen, te hoesten en ik zat onder een dekentje achter mijn laptop met het gevoel alsof ik dood zou vriezen. Ik deed een coronatest maar tot mijn verbazing was die negatief.

Donderdag was het Hemelvaartsdag. Vaag registreerde ik dat de zon volop scheen maar ik bleef in bed, beetje slapen, beetje soezen. Doen als je griep hebt: veel drinken! Dat schijnt gezond te zijn. Koud water en warme thee bevielen het beste. En was één klein nadeel; ik moest inmiddels zo verschrikkelijk hoesten dat ik een paar keer een ongelukje had. En nee; dat heeft niet te maken met het feit dat ik een vrouw ben van middelbare leeftijd. Ik kan niesen, lachen, springen en een radslag maken zonder ergens last van te hebben. Maar nu moest ik zo hard hoesten dat ik af en toe een verschoontje nodig had.

Vrijdag had ik weer een thuiswerk dag. Er zijn al twee collega’s ziek dus ik bikkelde dapper door. Van onder mijn dekentje. Ik had enorm veel spierpijn bij mijn ribben. Hoesten was enorm pijnlijk. Gelukkig hoefde ik alleen maar de hele dag te hoesten dus dat viel mee. Mijn oren begonnen dicht te zitten dus ik sleepte mezelf naar de drogist en kocht neusdruppels. Dat schijnt te helpen.

Zaterdag. Een vrije dag. Ik voelde me ietsjes beter en besloot wat aan het huishouden te doen. Niet doen als je griep hebt: het huishouden doen. Het kleine beetje energie dat ik had, was eind van de middag finaal op. Mijn stoere uitspraak dat je van op de bank hangen ook niet beter werd, klopt niet. Doen als je griep hebt: houd je rustig! Ik miste het Noorderlicht finaal. Dat vond ik heel, heel jammer.

Mijn rechteroor zat – ondanks de neusdruppels – finaal dicht tot ik er gestoord van werd. Bovendien deden mijn oren pijn als ik moest hoesten. ’s Avonds laat herinnerde ik me dat je olijfolie in je oor kunt druppelen. Uit pure wanhoop deed ik dat. Niet doen als je griep hebt: olijfolie in je oor druppelen. Het hielp totaal niet. In plaats van een oor dat dicht zat, had ik nu een vét oor dat dicht zat.

Zondag was het Moederdag en warm. En als Moederdaguitje had ik een wijnproeverij bij de Scheepskameel in Amsterdam met dochter en schoonzoon. Ik had gewoon niet moeten gaan. Maar ik ging toch, omdat ik mezelf eigenlijk uitgenodigd had én omdat de kinderen de dinsdag daarop op vakantie gingen. Ik ging met de trein naar Amsterdam en nam de tram naar de Wijnkameel. Geen puf of dat kleine stukje te lopen.

Het was supergezellig maar ik knapte er niet echt van op. Zeker niet toen ik met het hele gezelschap mee terug wandelde naar het station. De wijn was lekker maar hielp ook niet trouwens. ’s Avonds was ik tot niks meer in staat behalve mijn Netflix-serie afkijken. De echte oordruppels die ik gekocht hadden deden niks maar de serie leidde lekker af. Als je denkt dat je leven tegen zit, moet je deze serie kijken. Dan valt je eigen sores best wel mee. Dus.. Niet doen bij griep: oordruppels kopen. Zinloos. Wel doen bij griep: de serie Maid kijken. Met een fantastische Andie MacDowell als compleet gestoorde moeder en oma.

Maandag was mijn vrije dag. En ik lag in bed. De Antigrippine die ik gekocht had, was inmiddels op. Ik had nog onderzocht wat het verschil was met paracetamol. In Antigrippine zit coffeïne en vitamine C. Maar het deed helemaal niks. Dus niet doen bij griep: antigrippine kopen. Wat wél hielp, tegen mijn zere keel die maar pijn bleef doen, wat Strephen keelspray. Dus wel doen bij griep: Strephen kopen.

Dinsdag, woensdag en donderdag werkte ik weer thuis en beetje bij beetje lijkt het nu iets beter te gaan. Af en toe zit mijn oor nog dicht. Ik hoest me nog steeds te pletter maar ik houd het inmiddels droog. De koorts lijkt definitief over en zeker in de middagen begin ik me weer een beetje mens te worden. De ochtenden zijn nog steeds niet fijn. Ik hoest mezelf ’s nachts wakker (en mijn buren ook vrees ik) en wordt compleet verstopt wakker. Ik ben eest een half uur bezig met mijn neus snuiten en mijn klapperende slijmvliezen weer op de juiste volgorde leggen. Maar daarna gaat het wel.

Rond een uur of elf ’s avonds, het tijdstip dat normaal gesproken mijn avond begint, is mijn energie opperdepop en rol ik mijn bed in. Ik hoop van harte dat ik komend weekend genoeg opgeknapt ben om voorzichtig eens buiten te gaan kijken. Een klein blokje om misschien.

Morgen probeer ik eerst een wandelingetje naar de supermarkt te maken. 500 meter. Dat moet lukken! Want ik ben zielig en ik wil troostvoer. Pizza! IJs! En croissantjes! Noedels! Van alles! Veel!

Druk, druk, druk.

Nee, ik liep niet constant buiten met mijn camera. Maar ik had het wel druk. Zo druk dat ik niet eens tijd had om een blogje te schrijven. Nou ja, die tijd had ik kunnen nemen. Maar er waren te veel leuke dingen die me bezig hielden. En dat is goed. Het druk hebben met goede dingen is altijd goed. Wat deed ik dan zoal?

Ik ging pannenkoeken eten met de liefste ex in Hillegom. Nou ja, hij dan. Want ik houd niet van pannenkoeken. Ik koos een Hillegomse lunch. Twee sneetjes brood met twee kroketten. Allebei een kopje koffie erbij. Blijft schokkend hoe duur de horeca eigenlijk is. Ik moest € 33,- afrekenen. Maar ach, het was een lunch ter ere van mijn moeder, betaald van haar erfenis. “Och, je moedertje” zei Frank. Dat vond ik lief. Want hij noemde haar altijd zo.

Ik bezocht de liefste ex-schoonzus. Zij heeft een nieuwe hobby: kaarsen maken! En de planning was dat we samen kaarsen zouden maken. Maar we lunchten eerst samen, kletsten vijf kwartier in een uur en maakten samen uiteindelijk maar één enkele kaars. Maar dat mocht de pret niet drukken; het was gezellig. En die ene kaars was werkelijk fantastisch goed gelukt.

Michelle en Robby kwamen op bezoek. Ik wilde hen mee uit eten nemen, ook uit naam van mijn moeder. Aangezien ik dat niet van te voren gezegd had was Michelle in haar ‘hang-op-de-bank-pak’. Tenslotte kun je zo prima bij je moeder aankomen. Maar ze wilde absoluut niet in ‘hang-op-de-bank-pak’ in een restaurant gezien worden. Niet zo’n probleem. We lieten maaltijden thuisbezorgen en aten die op zoals het hoort als je in je ‘hang-op-de-bank-pak’ bent; op de bank voor de tv. Het smaakte er niet minder door.

Ik had een etentje met mijn ex-collega’s van het bedrijf waar ik zolang werkte. We waren directe collega’s en een verdraaid goed team, al zeg ik het zelf. Aan ons heeft het niet gelegen dat de toko nu echt officieel failliet is. Het deed toch een beetje pijn om het zwart op wit te zien staan. We spaken af bij de ene ex-collega en de andere was zo lief mij op te halen op station Sloterdijk. Ik kon het niet laten; ik liep naar het oude kantoor en gluurde door het raam. Mijn bureau stond er nog. Alsof ik morgen gewoon weer in zou kunnen loggen. Zo gek! Maar het was fijn om even bij te kletsen met mijn mede-secretaresses. Het gaat goed met ons. En dat is het belangrijkste.

Ik deed iets wat ik al heel lang van plan was. Ik kijk graag voetbal op tv en ik riep al heel lang dat ik ooit eens een wedstrijd in het echt wilde zien. Nou lijkt een ‘echt’ stadion best indrukwekkend voor de eerste keer dus ik besloot klein te beginnen. Ik keek een wedstrijd van Jong Ajax in De Toekomst. Lekker klein, lekker overzichtelijk. En ik vond het hartstikke leuk! En hoe het ook zou lopen; ze speelden tegen NAC uit mijn hometown dus voor mij was elke uitkomst goed. NAC won met 0-1.

Mijn beste vriendin en haar man kwamen op visite. Ik dook weer eens de keuken in. En hoewel ik al een tijdje niet meer zelf kook, bleek ik het nog wel te kunnen. Ik maakte bami met foe young hai. En als ik de gasten moet geloven, smaakte het prima. We maakten er een gezellige avond van. Hoewel we elkaar heel vaak spreken via beeldbellen is het toch extra fijn om gewoon samen aan tafel te zitten.

Tussendoor waren er nog heel veel avondjes waarin ik uren aan de telefoon hing om bij te kletsen met familie en vrienden. En oh ja! Ik keek ook nog een film. Daarnaast ging ik heel af en toe al voorzichtig op pad om foto’s voor jullie te verzamelen. Dus even geduld nog; er wordt aan gewerkt! Ik zal wel moeten, trouwens. Want als ik zo zie wat ik allemaal opgegeten heb, mag ik wel weer eens aan de wandel.

Achterstallig.


Door de drukte van de afgelopen weken zijn er wat dingen achterstallig. Mijn huis is een puinhoop. Mijn auto ook. Ik loop achter met mijn administratie en er staan nog een stuk of zestien e-mails in mijn inbox die ik hoognodig moet beantwoorden.

Mijn wasmanden zijn vol. Ik moet nog vijf afspraken verzetten en die ene bloes die gestreken moet worden laat ik lekker liggen. Ik moet hoognodig wat mensen bellen en belangrijke formulieren tekenen. Soms streep ik iets af bovenaan mijn to do-lijst en schrijf ik er aan de onderkant weer twee dingen bij.

Het is wat het is. Ik wist niet dat ik het in me had maar ik maak me niet druk. Totaal zen laat ik de rotzooi lekker liggen en spreek af met vrienden en familie. Het eerste ritje naar Brabant is een feit. Het was gek om geen tas met schone was voor mijn moeder mee te slepen. En het was raar om rechtdoor te rijden bij de afslag Zevenbergschenhoek. Maar het is goed zo.

Het nieuwe jaar begint bijna. Tegen die tijd heb ik alles vast weer op orde. Of niet. Gisterenavond heb ik een kop koffie gepakt, mijn favoriete kerstfilm opgezet en de kerstboom opgetuigd. First things first. De boom staat! Die kan van mijn to do-lijst.

Uncle Bob op grote hoogte.

Toen ik pas in Heemskerk woonde, ontdekte ik in de duinen een uitkijktoren. Gek genoeg ben ik, ondanks mijn hoogtevrees, toch dol op mooie uitzichten. Dus beklom ik de toren en genoot ik met een zenuwachtige kriebel in mijn buik van het uitzicht.

Vlak daarna werd de toren gesloten en afgebroken omdat hij niet veilig meer zou zijn. En er zou geen nieuwe toren komen. De hel brak los in Heemskerk. Er werd gemopperd en gezeurd. Er kwam zelfs een heuse petitie tot de gemeente uiteindelijk toe gaf; er zou een nieuwe uitkijktoren komen.

Vorige week was Beste Vriend hier en we besloten samen film te kijken. Hij weet altijd feilloos de juiste films uit te kiezen dus ik liet de keuze bij hem. Hij koos voor Fall, een film over twee jonge vrouwen die een 600 meter hoge radiotoren gaan beklimmen, midden in de woestijn.

Ik had zo mijn twijfels toen de film begon. ‘Gaan we nu echt anderhalf uur kijken naar twee vrouwen die omhoog klimmen?’ zei ik nog. Maar zoals altijd was de filmtip van Beste Vriend niet verkeerd. Ondanks het lekkere weer zat ik binnen no time met ijskoude handen van de zenuwen aan de buis gekluisterd. Met die zenuwachtige hoogtevrees-kriebel in mijn buik.

Afgelopen weekend fietste ik langs het plekje waar de nieuwe uitkijktoren staat. Ik heb ‘m gebouwd zien worden, fietste er zelfs voor om, en nu was-ie open. Dus besloot ik eens naar boven te klimmen. En ik vond ‘m een partij hóóg!

Misschien is de nieuwe toren hoger. Of wordt mijn hoogtevrees erger. Of misschien kwam het gewoon doordat ik die film nog in mijn achterhoofd had. Maar ik had de grootste moeite om de balustrade los te laten om met twee handen mijn camera vast te houden. Maar ik deed het! En voorlopig hoef ik niet meer terug. Ik blijf even met beide benen op de grond.

Mocht je een spannende film zoeken; de trailer van Fall staat HIER.