De voorbereidingen voor Kerst zijn in volle gang en ik ben, zoals gewoonlijk, druk druk druk. En tussen alle voorbereidingen, werkverplichtingen en zoektochten naar recepten door, probeerden dochterlief en ik al een hele tijd een afspraak te plannen om samen naar de film te gaan. 

Maar ook zij is druk druk druk. Met dezelfde dingen als ik. We hebben een afspraak ‘in potlood’ in onze agenda’s gezet voor de vrijdag na Kerst. Misschien lukt het die dag, als er niks dringends tussen komt. En er moet ook nog een leuke film draaien. ‘Last Christmas’ is misschien wel wat. Maar dat zien we dan wel. 

Vrijdagavond zag ik ergens de trailer van de film Cats voorbij komen. Ik appte Mich. ‘Is dit wat? Of is dat te snel?’ Tenslotte zijn we pas een jaar geleden naar de musical Cats geweest. Misschien zou nóg een keer Cats teveel van het goede zijn.

Zaterdag hadden wij een etentje bij vrienden. Als aardigheidje had ik hun trouwfoto’s achter elkaar gemonteerd en hun favoriete muziekje er onder gezet. Maar een uur voor vertrek kwam ik er achter dat het filmpje haperde en ik hem opnieuw op moest slaan. Dikke vette stress! 

Terwijl ik zat te prutsen met mijn filmpje appte Mich. ‘We kunnen ook zondag naar de film?’ En ze stuurde screenshots met tijden. Met een half oog, scrollde ik door de appjes terwijl ik ondertussen mijn filmpje probeerde te fixen. Snel appte ik terug ‘Regel maar wat. App maar waar ik moet zijn en hoe laat’. 

De appjes die daarna binnen kwamen zag ik ook maar half. Ik had Veel Belangrijkere Dingen te doen. Uiteindelijk lukte het me om het filmpje op tijd in orde te krijgen.  We hadden een gezellige avond bij onze pas getrouwde vrienden en ze waren blij met hun filmpje.

Zondag checkte ik de locatie waar ik verwacht werd voor mijn afspraak met Michelle en zorgde dat ik op tijd op de afgesproken plaats stond. We kletsen gezellig bij terwijl we lunchten en wandelden, verder kletsend, naar de bioscoop. Michelle had al kaartjes geregeld, we hoefden alleen nog maar iets te drinken en te snacken te halen (snacken nét na de lunch is geen probleem voor ons). Daarna wandelden we door naar de zaal.

We passeerden een filmposter van de film Last Christmas – met muziek van George Michael. ‘Die wil ik toch ook nog wel een keer zien’ zei ik. Naast me klapte Michelle dubbel van het lachen. ‘Naar welke film dacht jij dat we gaan?’ vroeg ze. ‘Naar ‘Cats’ toch?’ antwoordde ik. 

‘Last Christmas’ dus. We hadden al anderhalf uur zitten ouwehoeren maar de film die we zouden gaan zien was niet ter sprake gekomen. Een afspraak maken met mijn dochter om naar de film te gaan en vervolgens bij een compleet andere film terecht komen. Ik kan dat. Iets met druk druk druk. En een blindelings vertrouwen hebben in de regelkunsten van mijn dochter.

De film was leuk, trouwens. Leuk om de muziek van Sjors – voor wie ik nog steeds een zwak heb – weer eens te horen. De plottwist in het verhaal zag ik echt niet aankomen. En ja, ik heb gehuild. Wat overigens niks zegt omdat ik al jank bij de Jumbo Kerstreclame. Maar mocht je nog een gaatje in je Kerst-agenda overhebben voor een echte Kerstmis-feelgoed-movie, dan kun je deze gerust gaan kijken.

Ik duik de keuken weer in. Ik wens jullie allemaal hele fijne Kerstdagen!

Al voor mijn vakantie zagen Michelle en ik voorstukjes voorbij komen van de bioscoopfilm ‘The fault in our stars’. Een liefdesverhaal over twee tieners die elkaar ontmoeten bij een praatgroep voor kankerpatienten en verliefd worden. Een regelrechte tranentrekker dus. Daar wilden we allebei wel heen. Wanneer maakte Michelle niet uit. Mij wel.

Al ruim twintig jaar, dus zo ongeveer sinds Michelle’s geboorte, ben ik een emotioneel wrak als het op film kijken aan komt. Ik huil overal om. ‘Haar naam was Sarah’ maakte me aan het huilen en ik geloof dat ik bij de eerste keer ‘Titanic’ ook een traantje wegpinkte. En bij ‘Safe house’ huilde ik tranen met tuiten. Op zich niet zo vreemd. Maar dat je mij zelfs na een scene uit de tekenfilm De Kleine Zeemeermin (waar Ariel afscheid neemt van haar vader, snif) op kunt vegen, maakt het een afwijking.

Toen ik twintig jaar geleden die symptonen begon te ontwikkelen, was er nog niets aan de hand. Ik keek een film, jankte vrolijk mijn ogen uit mijn hoofd en stond de dag er op vrolijk weer op. Maar inmiddels ben ik 45 en staat een ienie-mienie huilbuitje al garant voor dikke ogen die drie dagen dik blijven. Dus is het zaak om het kijken van een zielige film nauwkeurig te plannen. In mijn vakantie bijvoorbeeld.

Tijdens mijn vakantie kwam het er niet van om ‘The fault in our stars’ te kijken. Maar we hoorden wel de verhalen over het beroemde Amsterdamse bankje uit de film. En over al die Amerikanen die hartverscheurend huilend in de bioscoop zaten.

Tjonge, dat moest wat zijn, die film!

Inmiddels heb ik hem gezien. Op vrijdagavond, zodat mijn wallen nog twee dagen weg konden trekken. Ik nam een familiepak zakdoeken mee, haalde mijn mascara alvast van mijn wimpers en zette me schrap.

Maar er gebeurde niks. Oké, ik pinkte twee traantjes weg toen er iemand dood ging in de film maar dat was het. Verder gebeurde er helemaal niks. De film was best aardig, soms zelfs grappig en soms een tikkie Amerikaans overdreven. Want, geloof me, je medetoeristen gaan écht niet staan klappen voor je in het Anne Frank-huis. Dus ja, ik heb betere films gezien.

Ik begrijp alle heisa niet. Of zoals Michelle zei: “Als ik tien minuten fiets, kan ik op het bankje uit de film gaan zitten. Maar die behoefte heb ik niet. Terwijl hordes Amerikanen een complete oceaan overvliegen om dat wel te doen.” Wij vinden dat toch een tikkeltje bizar.

Kortom, als ik weer eens een avondje ouderwets wil janken, zet ik ‘De Kleine Zeemeermin‘ wel op.

Het begrip ‘Ladiesnight’ is Michelle en mij niet onbekend.
Wij houden vaak Ladiesnight.
Met z’n tweetjes uit eten of naar de film.
Of ik ga bij Mich logeren om samen uren te kletsen op de bank.
Wij zijn best goed in Ladiesnight.

Laatst zagen we in de bioscoop een trailer
van een film die we allebei wel wilden zien.
En die bleek vertoond te worden
tijdens een officiële Ladiesnight in Pathé Arena.

Ladiesnight? Daar moesten we bij zijn natuurlijk!
Want je kreeg een welkomstdrankje,
een hapje en een drankje tijdens de film
en een heuse goodiebag!
En ik heb nog nooit een goodiebag gekregen! Wauw!

Afgelopen week was het zo ver.
Vol verwachting togen wij naar Pathé Arena.
Beetje jammer dat het welkomstdrankje een bier-achtig drankje bleek te zijn
dat Michelle en ik niet te drinken vonden.

Daarna bekeken we de kraampjes.
Een beetje make up, wat kleding, handcreme.
En een authentiek Tupperware-kraampje,
knus tegenover het kraampje met erotische artikelen.
Een ‘orgasmebal’ vond ik niet echt een geschikt cadeautje
dus kocht ik voor Mich een ring bij het sieradenkraampje.

Een vrolijk meisje, in een glitterend Coca Cola Light-jasje,
vroeg of we op de foto wilden voor een scherm met mooie mannen.
Wij bedankten vriendelijk en ze danste weg op muziek van een dj
die vreemd genoeg Cherry Coke dronk.

Eindelijk mochten we de zaal in.
Met een Coca Cola Light en een zakje popcorn
namen we plaats op onze stoelen
waar de felbegeerde goodiebag al op ons stond te wachten.
Met plaatsvervangende schaamde bekeken we de overige dames
die opgewonden gillend op hun goodiebags afstormden.

Dat gegil bleek redelijk overdreven.
In de tas zat weer zo’n welkomstdrankje, twee vrouwenbladen,
wat Kellog’s ontbijtbende, een pakje Modifast-repen, olie voor in je haar,
veel reclame, lipgloss, snoepjes én (ja écht) een tube mosterdsaus.
Wij gingen er niet echt van uit ons dak.

Eigenlijk waren wij er toen al helemaal klaar mee.
We wilden de film zien! En snel!

Maar eerst was er nog De Loterij.
Een meneer die sprekend leek op de zanger van Milli Vanilli
deelde met een vreselijk accent de prijzen uit.
‘Die folgende preiz ies een opberkbakje van Tuuperware!
Oh nai, het ies een zeef!’

Gelukkig wonnen we niks, ook geen erotisch verwenpakket,
en begon eindelijk de film.
En eerlijk is eerlijk: die was het waard!
We hebben vreselijk gelachen.

Al vond ik het behoorlijk beangstigend dat die hele zaal vol vrouwen
enthousiast begon te klappen toen de bad guy in de film
in zijn edele delen geschoten werd.

Kortom: de film is een aanrader.
Maar die Ladiesnight, die vonden we he-le-maal niks.
De volgende Ladiesnight organiseren we gewoon weer lekker zelf!

Klik hier voor de trailer van The Heat.