Het grote inpakken begon vorige week. Tot mijn grote verbazing was Michelle zo klaar. Ze zocht uit, gooide weg, pakte in en had in één middag haar hele kamer ‘ontmanteld’. Ik daarentegen doe er iets langer over; mijn gedeelte van de zooi moet grotendeels nog uitgezocht worden. Op zich wel logisch.. Ik heb natuurlijk iets meer ‘jeugdsentiment’ om me heen verzameld dan mijn puber van 14!
Woensdag volgde het gesprek bij de moeder van Michelle’s vriendin Anne. Ze mag daar een tijdje logeren zodat Frank en ik haar kamer in Amsterdam in orde kunnen maken. Alles wat er te bespreken viel, was zo besproken. De moeder van Anne en ik zitten aardig op een lijn. Het zal voor Michelle wel even wennen zijn. Die weet niet beter dan ons rustige één-oudergezin. Nu woont ze een paar weken in een huis met drie andere kinderen, een mama én een papa!
Daarna heb ik (in twee dagen tijd) een uitzendkracht ingewerkt die mijn functie gaat overnemen. Ik had me er een beetje op verkeken. Omdat ik het de laatste tijd zo rustig had op mijn werk dacht ik dat één dag ruim voldoende zou zijn. Ik maakte een boekje met uitleg over mijn werkzaamheden, gooide er nog wat waardevolle tips tegenaan en dacht dat dat voldoende zou zijn.
Dus niet. Na de eerste dag was de uitzendkracht helemaal dolgedraaid. Alle nieuwe informatie, nieuwe mensen en nieuwe indrukken waren nogal overweldigend. Bovendien heb ik me behoorlijk verkeken op mijn eigen ‘simpele’ baantje. Ik heb de afgelopen acht jaar zo’n routine opgebouwd dat ik zelf niet meer in de gaten had, wat een bergen werk ik eigenlijk verzette! Mijn baas schreef ondertussen mijn ontslagbrief en deed een laatste poging “Je mag ‘m ook verscheuren. Dat heb ik eigenlijk liever!” Sorry, Jan… Toch maar niet!
Ondertussen plaatste ik een ‘Dag allemaal’-logje op onze bedrijfsweblog en gaf mijn functie als webmaster door aan een collega. Die gooide er de volgende dag ook een logje tegenaan. Vreemd om ineens een nieuwe logje te zien staan, terwijl je er zelf niets opgezet hebt!
En toen was het ineens mijn laatste werkdag. Ironisch genoeg wat dit ook precies op de dag dat ik acht jaar in dienst was. Ik had al luid en duidelijk te kennen gegeven meteen om te draaien en naar huis te gaan als ik grote spandoeken of andere onzin aan zou treffen, die vrijdagmorgen. Toen ik om acht uur arriveerde was er dan ook niets te zien. Ik regelde gebak en trof na afloop van de koffiepauze drie velletjes (in A4 formaat) aan op de buitendeuren met daarop het plaatje dat ze ook op de weblog gezet hebben. Ach, daar kon ik wel mee leven!
Halverwege de middag werd ik op kantoor geroepen bij de directeuren en de vestigingsmanager. Even wat zitten kletsen en een prachtig cadeau gekregen. Heel symbolisch, omdat ze vonden dat ik ‘de weg kwijt ben’ kreeg ik een navigatiesysteem, zodat de weg terugvinden in elk geval geen probleem zal zijn!
Aan het eind van de dag waren er hapjes, drankjes en cadeautjes in de kantine. Gezellig met zijn allen geborreld, waarna de een na de ander op huis aan ging. Veel knuffels, kussen en veel ‘tot ziens!’ Dat ‘tot ziens’ komt waarschijnlijk sneller dan ze verwacht hadden! De wijn die maar te voorschijn bleef komen, hakte er aardig in, zeker zonder avondeten.
Acht jaar lang heb ik me keurig gedragen, maar op de valreep ging het toch nog mis. Zelfs mét navigatiesysteem had ik niet meer naar huis kunnen fietsen! Ik ben door een collega, beladen met cadeaus, thuisgebracht en moet komende week nog maar een keer mijn fiets op halen! Ik schaam me diep…
Zaterdag werd het merendeel van mijn verkochte inboedel opgehaald. En toen zat ik ineens in een half leeg huis…. Geen meubels meer, allen een bed en een heleboel persoonlijke bezittingen die uitgezocht moeten worden! Wat een puinhoop! Michelle en ik hebben alle zooi laten liggen en zijn meteen naar Amsterdam vertrokken. Want daar wacht tenslotte een keurig huis op ons; compleet met banken om op te zitten en tafels om aan te eten!
En nu ben ik weer terug. In een leeg huis. Michelle is bij Anne en ik heb alleen nog maar een bed. De huiskamer is helemaal leeg, de enige stoel die hier nog staat is die achter de computer. Er zit vanavond dus niets anders op dan weblogjes te gaan lezen! En vanaf morgen ga ik, vol goede moed, puinruimen!
Stiekem komt de grote dag toch snel in zicht! We gaan verhuizen!
