Maandelijks archief: mei 2007

CSI Amsterdam!

(klik op de plaatjes voor originele foto’s)

Donderdag zorgde Michelle’s Amsterdamse vriend Tijl voor een Spectaculair Einde van ons bezoekje aan Amsterdam. Tijl zou om twaalf uur naar Michelle komen. Om even voor twaalf hoorde Frank een klap, keek uit het raam en zei: “Oh oh! Ze hebben weer een fietser aangereden.” Om daarna ineens uit te roepen: “Shit! Het is Tijl!”

Terwijl Frank de politie belde, zijn Michelle en ik naar beneden gerend. Daar zat Tijl een beetje suf op de stoeprand. Zo op het eerste gezicht leek hij nog heel, wat van de auto die hem geraakt had, niet gezegd kon worden!

Binnen een mum van tijd wemelde het van de politie en werd de straat afgezet. De lift nemen duurde mij te lang dus ik rende terug naar boven (acht trappen! Hijg!) om een nat washandje te halen voor de patiënt, terwijl Michelle bij hem bleef.

Toen ik terug beneden kwam, arriveerde de ziekenwagen. De ambulancebroeders waren heel duidelijk; om zo’n schade aan een auto te veroorzaken, moet je een enorme smakker maken. Tijl moest mee, of hij nou wilde of niet. Hij mocht niet eens lopend de ziekenauto in. Op een brancard werd hij afgevoerd. Michelle mocht mee om hem gezelschap te houden en kreeg een plaatsje voorin de ziekenwagen.

Dat wij ook erg geschrokken waren, bleek wel uit het feit dat we er niet aan gedacht hebben om foto’s te maken toen ‘het slachtoffer’ nog aanwezig was. Op de eerst foto zie je nog nét de ambulance wegrijden. Daarna hebben we, terwijl we wachtten op een telefoontje van Michelle, de politieactiviteiten gevolgd en vastgelegd. We hadden namelijk sterk de indruk dat Tijl dit toch ook wel wilde zien. Wat een heisa!

Tijl heeft in zijn uppie voor een uitruk gezorgd van:

  • 1 ambulance;
  • 2 ambulancebroeders;
  • 2 politiewagens;
  • 4 agenten, die het verkeer regelden;
  • 1 sleepwagen van de politie (vertrok al snel weer);
  • 1 auto van Forensisch Technische Verkeers Onderzoeken;
  • 2 agenten die metingen verrichten;
  • 1 particuliere sleepwagen, die uiteindelijk de auto wegsleepte.

De schade:

  • 1 kromme fiets van Tijl;
  • 1 Fiatje (total loss);
  • Lugubere krijtstrepen op het wegdek dat er nu uitziet of er iemand doodgereden is:
  • en Tijl zelf in de lappenmand…

Gelukkig kwam ‘s middags het telefoontje van Michelle. Er waren röntgenfoto’s gemaakt en de schade viel mee. Tijl heeft twee gekneusde benen, een flinke schaafwond aan zijn onderbeen, een enorme bult op z’n bovenbeen, schaafwonden op zijn rug en een hersenschudding. Hij mocht gelukkig wel naar huis, mét een wekadvies. Hij moest die nacht iedere twee uur wakker gemaakt worden!

Inmiddels zijn we een dag verder. Ik heb van Michelle gehoord dat het met Tijl wel gaat. Hij heeft nog veel pijn. Maar aangezien hij zowat ‘high’ is van de zware pijnstillers die hij voorgeschreven heeft gekregen, heeft hij ook een hoop lol!

Bij deze een berichtje voor Tijl:
We zijn blij dat je er zo goed van afgekomen bent!
Als je die auto bekijkt… het had veel erger af kunnen lopen!

Heel veel beterschap toegewenst enne…
…als je volgende keer langskomt, bel je dan gewoon aan?

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ontdekkingsreis III

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ons derde ontdekkingsreisje was gelukkig ook succesvol! We gingen een kijkje nemen bij Turnace Hall of Gymnastics in Amsterdam. Michelle had deze vereniging al ooit op internet gezien en was meteen helemaal weg van de prachtige turnhal. Dat wilden we wel eens in het echt bekijken! In de hoop dat Michelle mee mocht trainen hadden we haar turnspullen meegenomen.

Het zag er even prachtig uit als op de foto’s. Alles is gloednieuw en supergroot. Vijf balken, twee trampolines, vier bruggen, een vloer een twee euh… ‘pegasussen’ De groep die op dat moment trainde was van flink hoog niveau, maar Michelle mocht toch de volle drie uur (!) meetrainen. Ze kon het meteen goed vinden met de andere meisjes en heeft zich heerlijk uitgeleefd! Na de vakantie, als het turnseizoen weer begint is ze ook daar van harte welkom!

Terwijl Michelle turnde, heb ik uitgebreid kennis gemaakt met… de tribune. Ik heb drie uur zitten wachten… Geloof me, ik kijk graag naar turnen, zeker op dat niveau. Maar dit was, zelfs voor mij, wel erg lang!

Ontdekkingsreis I & II

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Met Frank’s appartement als uitvalsbasis en gewapend met printjes van de Anwb-routeplanner vertrokken we woensdagmorgen voor een bezoekje aan School 1. Frank vind het, helemaal terecht, geen goed plan om mijn handje vast te houden en ons overal heen te rijden. Tenslotte moet ik ook zelf de weg leren in de Big City. Als ik veilig op de bank zit met een bak koffie, ben ik het daar helemaal mee eens, maar eenmaal in de auto is het toch wel eens even slikken…

Enigszins nerveus stapte ik in de auto en ik reed maar één keer verkeerd. Michelle riep doodleuk: ‘dan keer je toch gewoon bij dat stoplicht? Dat doe je in Breda ook!’ Ja, tuurlijk. In Breda wel! Maar daar rijden geen trams! Op een kruising met trams, drie banen voor auto’s aan vier kanten en massa’s door rood rijdende fietsers ben ik niet zo’n held.

Ik reed dus door tot ik een veilige ‘keerlocatie’ gevonden had en daarna reden we wel goed. Toen we een béétje in de buurt waren, heb ik een parkeerplaatsje gezocht en hebben we het laatste stukje gelopen. Wij waren nog heel, de auto ook en je moet het lot niet tarten!

Op het Amsterdams Lyceum werden we hartelijk ontvangen. Een leraar ving ons op bij de ingang en begeleidde ons naar het afdelingshoofd waar we een afspraak mee hadden. Ondertussen waanden wij ons regelrecht in het decor van Harry Potter en vergaapten we ons aan Zweinstein-achtige gewelven en prachtig glas-in-lood. Wat een geweldig gebouw! Het stamt uit 1918 hoorden we later en ik was meteen helemaal verliefd en baalde dat ik mijn camera niet bij me had. Misschien maar beter ook; het staat zo raar als je meteen foto’s gaat maken…

Het gesprek was leuk. Het afdelingshoofd was erg geïnteresseerd in Michelle’s hobby’s, haar kijk op de verhuizing naar Amsterdam en haar pakketkeuze. Na afloop van het gesprek was hij zeer te spreken over de indruk die Michelle maakte én over haar puntenlijst, dus wat hem betreft kan ze in het nieuwe schooljaar daar terecht. Hij kon alleen niet beloven dat er ook daadwerkelijk plaats is. We hebben wel een inschrijfformulier ingevuld, maar voor de zekerheid moet Michelle ook ingeschreven worden bij een andere middelbare school. We hebben nog een verkenningstocht gehouden door het gebouw en stapten daarna heel enthousiast weer buiten. Michelle had er maar één woord voor: “Stoer!”

Over School 2 (nee, ik noem geen namen) waren we het snel eens. De eerste indruk van het gebouw en de leraren was al niet goed. Vuil, veel te druk, rommelig en vol schreeuwende, krijsende pubers. Ook de leraar met wie we een gesprek hadden, kwam erg ongeïnteresseerd over. Hij nam ons mee naar zijn stinkende, rommelige kantoortje voor een heel kort gesprekje. Hij vroeg bijna niets, leek niet geïnteresseerd in Michelle’s schoolresultaten en verzekerde ons doodleuk dat er plaats genoeg was volgend jaar en verzocht ons tegen de tijd dat we verhuisd zijn nog maar eens te bellen om Michelle in te schrijven. Ik dacht het niet! Wat een bende daar! Verschrikkelijk!

Volgende week gaan we op zoek naar een nieuwe ‘reserveschool’ en ondertussen gaan we heel hard duimen dat er plaats is op het Amsterdams Lyceum. Al is het alleen maar omdat ik dan in een onbewaakt moment kan proberen om wat plaatjes te schieten van de prachtige bakstenen gewelven!

Toestelfinale Zuid-West-Nederland.

Tijdens de plaatsingswedstrijd Zuid-West-Nederland op 15 maart plaatste Michelle zich voor een toestelfinale vloer. En dus togen we afgelopen zaterdag naar een winderig Zeeland, waar Michelle nog één keer haar vloeroefening mocht doen.

Met twee vriendinnen als morele steun op de achterbank vertrokken we. Ik had een kwartiertje bij de reistijd geteld voor het geval we zouden verdwalen. Dat leek me genoeg, we moesten naar Oostkapelle. Ik bedoel; hoe groot is Oostkapelle? ’t Leek me sterk dat ik dáár zou verdwalen!

Na tig Zeeuwse dorpen doorkruist te hebben, vonden we het pittoreske Oostkapelle. En ja, hoor! Ik kreeg het voor elkaar daar te verdwalen… We konden de turnhal niet vinden. We reden wanhopig rondjes rond de kerk en zagen de auto van clubgenootje Britt staan. We móesten dus in de buurt zijn…

Omdat de tijd begon te dringen besloot ik een voorbijganger om hulp te vragen. Tot drie keer toe deden we een poging; tot drie keer toe kregen we medegedeeld “Sorry, wij zijn vandaag nét aangekomen.” en “Sorry, wij zijn niet van hier.” Conclusie; niemand wóónt in Oostkapelle, de mensen die je daar ziet zijn allemaal toeristen.

Gelukkig bereikten we na nog een flinke zoektocht in Oostkapelle-Centrum uiteindelijk de sporthal die ergens verstopt in een woonwijk lag. Net op tijd vielen we hijgend binnen. Michelle hees zich in turn-outfit en wij zochten een plaatsje op de tribune. Voor ons begon het lange wachten tot Michelle aan de beurt was, terwijl we ondertussen het turnspektakel bekeken.

En spektaculair was ‘t! Binnen een half uur werd de eerste turnster al afgevoerd met een gebroken elleboog na een val van de brug. In het half uur daarna vielen twee turnsters flauw terwijl ze zaten te wachten in het toestelhok dat ingericht was als wachtruimte. Het scheen iets te warm te zijn daar binnen. Een van Michelle’s vriendinnen verzuchtte dat ze blij was dat ze op wedstrijdzwemmen zit. ‘Da’s veel veiliger,’ concludeerde ze, ‘het enige dat kan gebeuren is verdrinken, maar aangezien ik kan zwemmen is die kans heel klein!’

Michelle bleef op de been en zorgde zelf ook voor spektakel toen ze eindelijk aan de beurt was. Toen haar muziek begon te spelen, begon ze vol goede moed aan haar oefening. Maar de jury was nog volop bezig haar voorgangster te beoordelen en zat nog volop te schrijven. Ai! Foutje… Na haar eerste serie sprongen moest Michelle stoppen. Ik was al bang dat ze tijdens haar laatste wedstrijd gediskwalificeerd zou worden, maar mocht ze gewoon opnieuw beginnen!

En het ging goed. Het ging heel erg goed! Michelle was helemaal tevreden en vond dat ze nog nooit zo’n mooie arabier-flik-flak had gesprongen. Het resultaat was er ook naar; haar score was 8.45! En dat leverde een vijfde plaats op. Wat dus inhoudt dat er maar vier meisje in haar niveau beter zijn dan Michelle in heel de regio Zuid-West-Nederland! Oh zo!

Om dat feit te vieren én omdat het de laatste officiële vertoning van haar vrije oefening was, heb ik gefilmd (zonder te bibberen) en het filmpje gemonteerd tot, al zeg ik het zelf, wel een heel speciaal Moviemaker-filmpje. Helemaal in Cats-stijl, omdat Michelle vroeger zo dol op die musical was dat ze zonder aarzelen destijds muziek uit Cats koos voor haar allereerste vrije oefening op muziek.

Enjoy!

http://vid5.photobucket.com/player.swf?file=http://vid5.photobucket.com/albums/y162/nicky0607/ToestelfinaleOostkapelle12mei2007kl.flvDe choreografie van deze oefening is van Chantal,
waarvoor dank!
En klik hier als je wilt zien, hoe dit ooit begon!