We hebben vier dagen nodig gehad om bij te komen van een lang weekend Amsterdam. Maar we hebben ons prima vermaakt!
Zaterdag was een vriendinnetje van Michelle toevallig ook in Amsterdam. Natuurlijk moest er meteen een afspraak gemaakt worden en vader van dinnetje was zo lief zijn dochter bij ons op de stoep af te leveren. De meiden vertrokken meteen naar Michelle’s Amsterdamse vriendenclub. Ze beloofden ons te laten weten waar ze waren en of alles goed ging.
De smsjes kwam vlot binnen. “Het is gezellig, we zijn nu bij D.” Daarna “Mogen we langer blijven? We zijn nu in Oud-West”. Gevolgd door “We mogen blijven eten bij T.” Zo dwaalden de dames steeds verder af en toen ze opgehaald moesten worden, wachtte mij een rit van Zuid naar Oud-West en door naar Oost, dwars door Amsterdam. Onder het motto ‘al doende leert men’ wees Frank de weg, en mocht ik rijden…
Oké, de auto is nog heel en wij ook. Ook die twee fietsers die ik bijna raakte, mankeerden niets; ze waren hooguit een beetje geschrokken. En aangezien ik geen opgestoken middelvingers zag, zal zelfs dat best meegevallen zijn. En wist ik veel dat die tram belde omdat ik in de weg stond? Hij kon er toch gewoon langs? Druk volk, hoor, die Amsterdammers!
Voor we officieel verhuizen moet ik misschien toch een bumpersticker laten maken….
Zondag ging Michelle weer op pad met haar Amsterdamse vrienden. Weer kwamen er geruststellende berichten binnen. “Alles gaat goed. Ik zit in het Vondelpark in de zon!” ’s Middag ging het hele spul voetbal kijken. Hoewel we geen voetballiefhebbers zijn, waren we toch een beetje teleurgesteld toen de wedstrijd afgelopen was. Als toekomstige Amsterdammers hadden we het toch wel leuk gevonden als Ajax gewonnen had!
Rond etenstijd was Michelle weer veilig thuis en bleek dat ze Amsterdam inmiddels behoorlijk leert kennen. Kijkend naar AT5 zei ze spontaan “Hé! Da’s ’t Museumplein!” Ze noemde het één van haar favoriete plekjes.
’s Avonds zijn we naar het Centrum gewandeld. Het was nog erg rustig, wij waren vroeg. Wel zagen we al overal mensen die hun plekje bewaakten voor de vrijmarkt de volgende dag. En op de Dam vergaapten we ons aan de Japanse toeristen die maar foto’s bleven maken van de kermisattracties. Onze lange wandeling eindigde bij ons buurtkroegje, waar Michelle zich kostelijk vermaakte door armpje te drukken met onze vrienden. Ze heeft zelfs een keer gewonnen. Van mij natuurlijk…
En toen was het Koninginnedag. Onze eerste Koninginnedag in Amsterdam, dus we zijn de hele dag op pad geweest. Te voet richting het centrum, door het Vondelpark, waar het een drukte van belang was. De zooi die verkocht werd, was ongeveer dezelfde die je in Breda aantreft!
Daarna naar het Museumplein, waar Michelle’s vriendin ook ergens rond hing. Haar vinden temidden van 350.000 mensen was echter onbegonnen werk!
Dus zijn we verder gelopen naar de Jordaan, waar we ons vergaapten aan de drukte. Wat een mensen, wat een drukte, wat een herrie, wat een rotzooi, maar wat een feest!
Bizar idee eigenlijk dat ik, zo ongeveer tot mijn enkels in de troep, mij lege Spa-flesje keurig in een afvalbak deponeerde!
Aan de rand van een grachtje, lekker in de zon, hebben we een tijdje naar de bootjes zitten kijken. Erg leuk om te zien.
http://vid5.photobucket.com/player.swf?file=http://vid5.photobucket.com/albums/y162/nicky0607/KoninginnedagindeJordaan.flv
Na een broodje shoarma bij de beste shoarmatent van héél Amsterdam (Ben Cohen op de Rozengracht en inderdaad; het was erg lekker), wachtte ons een lange, lange wandeling naar huis. Gelukkig barst Amsterdam van de buurtkroegjes en na twee tussenstops bereikten we uitgeput onze thuishaven.
Inmiddels zijn onze blaren genezen, de spierpijn is gezakt en we zijn weer een beetje bijgeslapen. Onze eerste Amsterdamse Koninginnedag was een succes!
Raar idee dat we er volgend jaar wonen…
PS: en natuurlijk weigerde ik, als toekomstige Amsterdamse, de toerist uit te hangen en heb ik mijn camera niet veel gebruikt!
