Toen Michelle vertrok naar Italie liet ze, heel verstandig, haar nieuwe ‘pandora-armbandje’ thuis. Ze had ‘m alvast gekregen voor haar verjaardag en wilde hem het liefst dag en nacht dragen, maar aangezien het een nogal prijzig dingetje was, deed ze hem niet om toen ze op vakantie ging.
In een stil huis, zonder dochterlief, zag ik het armbandje op tafel liggen.
Vertederd stond ik ermee in mijn hand, vlak vóór ik naar Amsterdam zou gaan.
In een sentimentele bui, veroorzaakt door de afwezigheid van mijn lieve kind, overwoog ik nog even haar armbandje te dragen. Maar nee, het leek me beter haar dierbare kleinood veilig op te bergen.
En dat deed ik…
Dat deed ik zó goed zelfs dat het kreng tot op heden onvindbaar is…
Ik heb het hele huis inmiddels op zijn kop gezet.
Ik heb overal gezocht. Alle potjes, bakjes en doosjes heb ik leeggehaald. Zelfs de boekenkast heb ik van de muur getrokken in de hoop daarachter het armbandje te vinden.
Ik heb wanhopig gebeden tot de Heilige St. Antonius, maar daar werd ik ook niet wijzer van.
In een ultieme laatste poging heb ik zelfs mijn wijze vader gevraagd me een seintje te geven vanuit het hiernamaals.
Maar Pa is schijnbaar wel in voor een lolletje want ook uit die hoek blijft het akelig stil. Geen visioenen, geen dromen met daarin het antwoord op mijn vraag.
Ondertussen krijg ik dat krankzinnige armbandje maar niet uit mijn hoofd. Het blijft maar malen en malen, terwijl ik doelloos door het huis dwaal en nóg een keer op de meest onmogelijke plekken zoek.
En ondertussen chanteert dochterlief mij met mijn blunder.
Bijna zestien jaar heb ik haar concequent opgevoed en duidelijk grenzen gesteld. Alles is voor niets geweest. Ik zal haar nooit meer iets kunnen weigeren.
Vanaf nu tot in de eeuwigheid zal ze alles mogen en alles krijgen.
Bij alles wat ik weiger, zal ze verdrietig kijken, een traan over haar wangetje laten biggelen en met een bibberend lipje zachtjes zeggen “Weet je nog? Dat armbandje waar ik zo dol op was? Dat heb JIJ kwijtgemaakt!”
Er zit niets anders op.
Ik zal voor altijd toe moeten geven aan al haar grillen om mijn slechte geweten te sussen.
… of misschien toch nog één keer heel goed zoeken…
Ik zou blijven zoeken, heb je al in de friteuse gekeken.
Daar vond mijn moeder ooit een sleutel terug die ze goed had opgeborgen.
Off topic, vanavond bij mij een log met een voor jou heel bekend filmpje erop.
ja bekend zo iets… en vervelend… dus toegeven helaas is het enige vandaag…
Dan ligt dat armbandje vast naast de ring -gekregen van dochterlief uit Turkije- die ik nu ook niet meer kan vinden. Geen idee waar ik hem heb afgedaan (en nee het was geen oerlelijk ding wat ik opeens ,euh, misplaats heb).
Heb je al in de diepvries gekeken????
In een laatste ultieme poging, vlak na het plaatsen van dit logje, stond ik in Michelle’s kamer, keek in een van de lades onder haar bed en maakte een brillekoker open die daar in lag.
En jawel! Daar was-ie! De armband is terecht!
Ik denk dat Pa mijn weblog leest… 😉
Alle toestemmingen aan Michelle voor wilde feesten, stappen en auto’s als ze 18 wordt, zijn bij deze ingetrokken.
Enne…
@ Sally: sorry. Je ring lag er niet bij…
potverd… echt balen. Hoe leg ik dit aan dochterlief uit zonder aan haar grillen te moeten toegeven.
Jeetje waar kan die armband nu gebleven zijn. Dit is echt balen.
Hopelijk komt hij nog boven water.
Groetjes Sjoukje