Wat klussen betreft, komt het einde in zicht. Er zijn alleen nog wat puntjes die op de ‘i’ gezet moeten worden.

Eén van die puntjes was het maken van vensterbanken. Ik ergerde me groen en geel aan die lelijke beugels van de verwarming en bovendien wil ik wel knus een plantje neer kunnen zetten voor het raam.

Een rondje Praxis maakte al snel duidelijk dat échte vensterbanken schreeuwend duur zijn. En no-way dat ik voor kapitalen aan dit huis ga verspijkeren!

Eén gang verder stonden de meubelplaten en ik maakte snel een rekensommetje. Dat zou helemaal goed komen! En dat voor een fractie van de prijs. Helemaal blij huppelde ik naar de zaagbalie.

Ik ben namelijk compleet zaagloos. In Amsterdam ligt een compleet arsenaal aan zagen, boren en wat al niet meer, maar daar denk ik altijd pas aan als ik in Breda iets nodig heb..

Broertje-lief heeft zijn gereedschap weer mee naar huis genomen en ik was te lui om de decoupeerzaag van mijn zwager te gaan halen.

Bovendien heb ik érg veel moeite met rechtzagen, dus leek het mij beter de hulp in te roepen van een échte Bob de Bouwer.

Ik schoof Bob bij de Zaagbalie mijn vakkundig gemaakte schets (in 3D, met de juiste afmetingen erbij vermeld!) onder zijn neus en floot het bekende Bob-de-Bouwer-deuntje. Daarna vroeg ik vrolijk “Kunnen wij dit maken?”

Maar Bob Zaagbalie schudde mistroostig zijn hoofd.

“Wij doen geen hoekjes en kantjes,” zei hij, “wij zagen alleen planken doormidden om ze vervoersklaar te maken.”. Ik probeerde wanhopig mijn hulpeloze vrouwtjes-act en knipperde verwoed met mijn wimpers.

Bob keek me verdrietig aan. “Ik zou je graag willen helpen, maar het is tegen de reglementen. Vanwege de veiligheidseisen zagen wij alleen rechtdoor.”

Hij knipperde eens met zijn wimpers en ik had hem meteen door.

Reglementen! Mehoela! Hij had er gewoon geen zin in. Het was ook wel een erg ingewikkelde tekening…

Er zat niets anders op dan de Bob van de afdeling Elektrisch Gereedschap op te zoeken.

“Ik moet zagen”, zei ik verdrietig, “doet u mij maar uw aller-aller-allergoedkoopste decoupeerzaag.”

Bob van de afdeling Gereedschap toverde een decoupeerzaag te voorschijn en begon blij uit te leggen, hoe of wat.

“Laat maar, “ zei ik, “ik neem hem, het maakt toch niets uit. Ik kan niet recht zagen…”. En ik had niet eens meer zin om te knipperen.

Voor 29,95 € was ik in het bezit van een heuse decoupeerzaag. Het advies van Bob Gereedschap was gratis. “Gewoon op het lijntje blijven. En rustig aan doen.”

Ik smeedde snode plannen om mijn hoekjes en kantjes te zagen, de decoupeerzaag af te stoffen en hem gewoon weer terug te brengen naar de winkel.

Tot ik thuis mijn aankoop eens bekeek.

Wat schattig! Hij heeft een vakje waar je je zaagjes in kunt bewaren! En jeetje, je kunt je stofzuiger er op aansluiten zodat het zagen minder stoft! De snelheid kun je instellen en er zit zelfs een ijzeren geleide-ding bij, zodat je recht blijft tijdens het zagen!

Voorzichtig begon ik te zagen*.

Ik deed rustig aan en bleef redelijk op het lijntje. Zelfs zonder geleide-ijzer-ding!

Ik zaagde hoekjes en ik zaagde kantjes. Ik zaagde zélfs bijna-rechte lijnen!

De vensterbanken waren zó klaar en ik was niet meer te stoppen!

Ik wilde zagen!

Dus heb ik nog wat planken bijgekocht en, helemaal zelf, mijn lelijke radiatoren weggewerkt!

Het moge duidelijk zijn: deze decoupeerzaag gaat niet terug naar de winkel. Hij ligt te pronken in de kast en mag blijven.

Mijn zaag en ik:
wij zijn vríenden!

* Voor de wijsneuzen onder ons: ja, ik zaag met de plank ondersteboven. De onderkant heeft namelijk het mooiste randje na het zagen. En afplakband werkt ook prima. Wist ik alláng!