’Op Hartjesdag werden vroeger vuurtjes gestookt en kinderen zamelden geld in voor vuurwerk dat ‘s avonds werd afgestoken. Later ontwikkelde het zich tot een soort carnaval, waarbij veel werd gedronken, en mannen zich verkleedden als vrouwen, en vrouwen zich verkleedden als mannen. Het werd toen ook al rond de Zeedijk gevierd.

Waar Hartjesdag vandaan komt is niet duidelijk. Waarschijnlijk is het in de Middeleeuwen ontstaan. Vermoed wordt dat de naam een verbastering is van ‘hertjesdag’. Het zou een feestdag zijn geweest waarop in de bossen rond Haarlem door het gewone volk op herten mocht worden gejaagd, wat normaal gesproken aan de adel was voorbehouden. Het wild werd vervolgens op straat gebraden en opgegeten.

De Hartjesdagen werd in 1997 nieuw leven ingeblazen door de Buurtvereniging Zeedijk. Zij zagen het als goede publiciteitsstunt om de wereld te laten zien hoeveel er was veranderd in de buurt. De Zeedijk was namelijk ooit een no-go gebied waar niemand meer wilde wonen.

Het is een feest voor de buurtbewoners die, ook in die moeilijke tijd, waren gebleven. Zonder hen was het veel moeilijker geweest de buurt weer uit het slop te trekken.’

Bovenstaande beschrijving sprak ons wel aan, dus besloten we een kijkje te gaan nemen. We vertrokken met z’n drietjes naar de Zeedijk. Beetje jammer dat alle ‘Amsterdamse feessies’ tegenwoordig zo massaal bezocht worden. Als er 40.000 man op de been is, is het toch een beetje dringen geblazen!

Ondanks dat hebben we ons prima vermaakt. Vanuit ramen op de Zeedijk werden aria’s gezongen en er liepen prachtig uitgedoste figuren rond, waarvan wij deze politieagent te paard toch wel het leukste vonden. Er was een heuse talentenjacht, alle terrassen zaten vol en er waren massa’s kraampjes vol heerlijke hapjes.

Het was heerlijk weer en wij kuierden op ons gemak rond. Al wandelend belandden we op het Oudekerkplein. Ik bekeek vooral de kerk; in de dames van lichte zeden, die daar tegenover hun geld verdienen, ben ik niet zo geïnteresseerd. Vanuit mijn ooghoek zag ik wel dat een van de dames erg boos keek naar een groep mensen die voor ons liep. Wij wandelden gewoon verder, tot de hel los brak…

De dame van lichte zeden, trok haar deur open en rende naar buiten. De groep Engelse toeristen voor ons begon te joelen en ineens zaten Frank en ik onder de koffie. De boze dame had, heel vriendelijk, haar koffie over ons heen gekieperd.

Ik schrok ervan, maar besloot gewoon door te lopen. Frank daarentegen was woest. Terwijl ik op veilige afstand toekeek, beende Frank naar het bewuste raam en begon boos op het glas te bonken. De dame dook weg achter in haar kamertje en liet zich niet meer zien. Beetje lachwekkende situatie; daar stond ik dan, terwijl mijn vriendje op het raam van een hoertje stond te bonken!

Een oplettende buurtbewoner, die het voorval had zien gebeuren, verwees ons vriendelijk naar het kantoortje van de souteneur van de desbetreffende dame. Via een klein steegje kwamen we op een pleintje vol ramen. Aangestaard door zes nieuwsgierige dames van lichte zeden en drukten op een bel met het zakelijke opschrift ‘kantoor’.

Een keurige jongeman stond ons netjes te woord. Hij bood zijn excuses aan voor wat er gebeurd was en vroeg behulpzaam hoe we dit op konden lossen. Hij vroeg ons even te wachten en vertrok vervolgens naar het kamertje van de boze dame. Na een tijdje kwam hij terug en betaalde hij ons, namens haar, een klein geldbedrag zodat we onze kleding konden laten stomen!

Stomen? Dacht ’t niet! Overduidelijk dat wij thuis onze kleren in de wasmachine zouden gooien. Wij hadden een betere bestemming voor ons smartengeld! Wij streken neer op een terrasje om een drankje te drinken. Het gebeurt tenslotte ook niet elke dag dat je drankjes betaald worden door een hoertje!

Welkom in Amsterdam! Zo gaat dat hier dus!