Op mijn twintigste verjaardag kreeg ik van mijn toenmalige vriendje een gouden kettinkje met een geloof, hoop en liefde-hangertje eraan. Ik, dolverliefd destijds, nam me voor het nóóit meer af te doen. De liefde ging over, maar het kettinkje bleef.
Toen Michelle drie jaar later geboren werd, gaven haar Opa en Oma van vaders kant me een geldbedrag cadeau. Ik wilde er iets tastbaars van kopen, iets wat altijd zou blijven, dus kocht ik een gouden kinderkopje voor aan mijn kettinkje en liet er Michelle’s naam in graveren.
Als Michelle als baby bij me op schoot zat, speelde ze met mijn kettinkje.
Met haar melktandjes beet ze op het hartje waardoor haar tandafdrukjes erin kwamen te staan.
En zo werd mijn kettinkje een zeer waardevol sieraad.
Bijna twee jaar geleden deed ik het toch. Ik deed mijn kettinkje af.
En nu is-ie kwijt.
Ik weet nog waar ik ‘t af deed, ik weet nog hoe en ik weet nog waarom.
Het was eind april 2010. Het was warm en ik had last van het kettinkje.
Ik was bij Frank in Amsterdam en ik borg mijn kettinkje op in een of ander zijvakje. Van een klein koffertje? Van een handtas? Van een toilettas? Ik weet ‘t niet meer.
Ik weet nog wel dat ik dacht dat het best een link plekje was.
Maar bedacht ik dat ik nooit een koffertje/tas/toilettas weg gooi zonder te controleren of er nog iets in zit. Bovendien zou ik het kettinkje thuis veilig opbergen.
En daar ging het mis.
Mijn geheugen laat me vanaf dat moment volledig in de steek.
Misschien heb ik het kettinkje opgeborgen, maar ik weet niet meer waar. Misschien heb ik toch een koffertje/tas/toilettasje weggegooid zonder te checken?
Ik heb nog lang gehoopt dat ik mijn kettinkje wel ergens terug zou vinden. Op een gekke plaats of tijdens het uitpakken van mijn spullen tijdens onze verhuizing.
Helaas is dat niet gebeurd.
Mijn kettinkje is nooit meer boven water gekomen.
Nou heb ik zo’n kunstje al eens eerder geflikt en toen vond ik het verloren sieraad terug nadat ik er een logje over schreef. Bij deze dus mijn laatste ultieme poging. Wie niet waagt…
Mocht dit niet helpen dan kan ik altijd nog een nieuw kettinkje kopen.
Ik denk dat Michelle best bereid is om op mijn schoot te komen zitten om op het hartje te bijten.
Maar ik vrees dat dat toch niet helemaal hetzelfde is…
Whaahaa ik zie haar al liggen. Moet ze nog “vechten” met Boef om een plekkie op jouw schoot vrees ik 😉
Ik hoop in ieder geval dat dit logje mooi resultaat brengt. Ik herken het namelijk zo. Van mezelf maar vooral van de ringetjes van Mies. Ze was er dol op en toen we gingen zwemmen vond ik het beter ze van d’r vingers te halen zodat we ze niet kwijt zouden raken in het water en netjes in het vakje van de zwemtas te doen. Ik zou toch zweren dat ik ze daar in gedaan had. Maar ze zijn kwijt. Zucht. Niet dat ze nu nog passen, het is al meer dan 5 jaar geleden, maar gewoon voor het idee. Overigens vind ik het, volgens mij, erger dan Mies. Maar dat durf ik niet te vragen. Anders voel ik me nog schuldiger 😉
O, wat vervelend zeg. Zonde! Hopelijk komt het per ongeluk weer boven drijven.
Wat zonde zeg, ik hoop dat het kettinkje nog boven water komt. Ik raak meestal iets kwijt als ik het juist goed op wil bergen zodat ik het vooral niet kwijtraak, en dan natuurlijk zo goed opgeborgen dat ik het zelf niet meer kan vinden. :-/
Balen zeg, heb je het al gevonden ???????
Jemig wat jammer!
Maar wie weet vind je het ineens weer terug zodra je er niet meer aan denkt! Gebeurt mij wel ‘ns, maar ik heb vooral last van goed opbergen en het dus daarna nooit meer terugvinden … net als Marika!