Een zeer creatieve dame met erg originele ideeën.
Zo bedacht ze een tijdje terug een heuse ‘Op jacht naar de schat’.
Op verschillende plaatsen in Nederland (en zelfs in het buitenland!) heeft ze kleine appeltjes verstopt. Op haar weblog geeft ze tips waar je de appeltjes kunt vinden in de hoop dat deze gevonden worden door haar lezers of door toevallige voorbijgangers. Ik las op haar weblog dat ze ook appeltjes verstopt had in Amsterdam.
Een buitenkansje natuurlijk! Er zijn al wat appeltjes gevonden, maar er scheen er nog een te liggen bij de Starbucks op het Rembrandtplein.
Maar steeds als ik in de buurt was, vergat ik het.
Om dan vervolgens thuis te denken ‘Het appeltje! Vergeten!’
Vandaag ging ik met Michelle de stad in.
We besloten wat te gaan drinken bij het café van haar bazin op het Rembrandtplein. Deze keer gingen de alarmbellen rinkelen.
“Rembrandtplein. Appeltje!” dacht ik meteen.
Ik vertelde Mich van de appeltjes van José en we stapten de Starbucks binnen.
Het was erg druk, bijna alle stoelen waren bezet.
“Best raar”, vond Mich “dat we rondlopen en niets drinken.”
“We doen net of we iemand zoeken”, zei ik, terwijl ik met de foto van het weblog van Appelig in mijn achterhoofd de zaak rondspeurde.
Uiteindelijk zag ik de kast met de weegschaal waar het appeltje in zou moeten zitten. Op de lege stoel die op de foto van José stond, zat nu een meneer koffie te drinken.
Doelbewust liep ik naar de weegschaal naast hem, terwijl hij me verbaasd aankeek. “Pardon, mag ik even?” zei ik terwijl ik pal naast hem ging staan om in de weegschaal te gluren. En daar lag het appeltje!
Ik griste het appeltje mee en we maakten ons gieberend uit de voeten,
nagestaard door verbaasde koffie-klanten.
Eenmaal buiten vonden we het allebei toch wel fascinerend.
“Goh”, zei Michelle, “jij kent haar helemaal niet en nu heb jij iets wat zij daar neergelegd heeft!” Raar idee inderdaad!
Ik mag het appeltje weer verstoppen maar ik mag hem ook houden als ik wil.
Het wordt het laatste. Ik vind ‘m leuk!
Een appeltje met een verhaal!
Vanavond zag ik op de weblog van José dat ik eigenlijk een foto van mezelf had moeten maken op de vindlocatie mét het appeltje.
Sorry, José. Dat is niet gelukt.
Ik had te veel haast om weg te komen.
In plaats daarvan heb ik een foto gemaakt van je appeltje op zijn nieuwe locatie.
Het is Amsterdam-West geworden!
klik voor groter
Het appeltje met op de achtergrond het rode gebouw van Mazar (rechts)
en in de verte het Fashionhotel (rechts) in Amsterdam-West.
Hahaha, wat een leuk idee om appeltjes te verstoppen. Geinig ook als je er dan bij bedenkt dat anderen zich suf zoeken naar het fruit dat je neergelegd hebt. En dat ze er zo mee bezig zijn. Ja, echt grappig!
Ik was gisteren de hele dag op stap en zie nu pas je blog. Wt leuk dat je bent gaan zoeken!
Het verbaasd me een beetje dat ie er nog lag. Er wordt niet goed schoongemaakt bij Starbucks. 😉
Leuk geschreven. En leuk dat je bent gaan zoeken naar de appel en hem nog hebt gevonden ook!
Pingback: Appeltje gevonden in Starbucks | Appelig
Leuk beeldend geschreven. Ik zie jullie wegrennen met het appeltje…
whaha ook ik dacht net als appelig dan wordt er niet goed schoongemaakt bij S. Wel een leuk idee, dacht eerst nog dat het om nepappels ging maar het blijk om echte appels te gaan -_-
Wat een leuk idee! Psst.. ik ga morgen zoeken in Den Bosch! ;))
Wat een leuk idee!
Geweldig verhaal dit en ga gelijk eens kijken waar ze nog meer geweest is, wat dat betreft ben ik net zo “gek” als jij. 🙂