10 mei 1974

Net zoals Jip en Janneke werden we vriendjes
door de heg in de achtertuin.
” Zullen we samen spelen?” vroeg ze.
Zij aan de ene kant van de heg
en ik aan de andere.

Wij waren twee Jannekes
maar net zo onafscheidelijk
als de echte Jip en Janneke.
Buurmeisjes, vriendinnetjes.
Ik was drie en zij was vier.

Meestal speelden we bij mij.
Met de poppenwieg of met de blokken.
In de zandbak of het zwembadje.

Als we gingen eten, moest ze naar huis.
“Dat lust ik ook wel” zei ze vaak
als mijn moeder onze borden vol schepte.
En dan schepte mijn moeder een extra bordje vol.

Ze ging mee naar mijn tante Rietje
en rende altijd zo snel mogelijk over de overweg
omdat ze die zo eng vond.

Als het bedtijd was, deden we een wedstrijdje.
Wie het eerst in bed lag, klopte op de muur
tussen onze kamertjes.

Toen haar ouders gingen scheiden,
logeerden zij, haar zus en haar broer om de week
een weekend bij haar vader.
En ik mocht altijd mee.

Later verhuisde ze met haar moeder naar een andere stad.
Mijn moeder had de sleutel van het lege huis naast ons.
Er lag nog wat speelgoed dat ik mocht hebben.
Verdrietig zocht ik een boek uit dat ik jarenlang koesterde
en nog steeds ergens heb liggen.

Ondanks de logeerpartijtjes verwaterde het contact.
De laatste 15 jaar hebben we elkaar
maar een paar keer gezien.
Een keertje stappen in Rotterdam,
verjaardagen van Michelle.
Naar het strand bij Rockanje,
haar housewarming-party, haar bruiloft.
En toen ze net moeder was,
stond ze ineens onverwacht
met de kinderwagen voor de deur.

Sinds Facebook zijn intrede deed,
was het makkelijker om contact te houden.
We liketen elkaar’s foto’s
en ik verbaas me er steeds weer over
hoeveel haar dochtertje op haar lijkt.
Maar we spraken nooit meer af.

Dinsdag nog feliciteerde ze mij met mijn dochter.
En op woensdag was ze er ineens niet meer.
Morgen ga ik afscheid nemen.
Ongelooflijk, oneerlijk, niet te bevatten.
Wat is het leven soms ontzettend wreed.

Dag lieve Audrey.
Dag lief vriendinnetje.
Ik zal je nooit vergeten. x