Afgelopen week zag ik, naast een vuilcontainer, twee duiven vechten. Of tenminste, dat dacht ik. Tot ik langsliep en de duiven doodstil bleven liggen, met hun onderkantjes tegen elkaar. Beetje vreemd. Ze vlogen niet weg maar bleven liggen. Hier ging iets niets goed.

Ik ben geen duivenfan, zeker niet. Eigenlijk vind ik het best irritante beesten. Vliegende ratten. Maar dit was toch wel sneu. Het leek er op dat die twee op een of andere vreemde manier aan elkaar vast zaten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ze zo achter te laten. Maar ze oppakken om te kijken wat er aan de hand was, durfde ik ook niet. En dus stond ik daar. Te kijken naar twee duiven die aan elkaar vast zaten, me ondertussen suf piekerend hoe duiven in hemelsnaam in de knoop kunnen raken.

Ondertussen passeerde er een buitenlands echtpaar. Man netjes in colbertje, vrouw in een lange jurk en een kleurige hoofddoek. Ik wees naar de duiven en zei dat ze aan elkaar vast zaten. En ik vroeg of de man ze durfde te pakken.

Ze verstonden geen woord van wat ik zei maar ze keken naar de duiven. De vrouw, iets heldhaftiger dan ik, pakte een oude bezemsteel die toevallig bij het vuil lag en tilde daarmee de vleugel van een van de duiven op. Onder de vleugel zagen we vier duivenpootjes, verstrikt in een dun touwtje. Geen idee hoe dat kon maar voorlopig waren deze duifjes tot elkaar veroordeeld.

De man maakte een resolute snoekduik en greep het duivenkoppel vast. Terwijl hij één duif in bedwang hield met zijn linkerhand, prutste hij met rechterhand het touwtje los. Een van de duiven was los en vloog weg. Maar duif twee had nog steeds draad om zijn pootjes zitten.

De vrouw maakte haar handtas open en haalde een nagelknippertje te voorschijn dat ze aan haar man overhandigde. En ik had eindelijk genoeg moed verzameld om te assisteren en hield duif twee vast terwijl de man, heel voorzichtig en met engelengeduld, de touwtjes doorknipte dat strak om de poot en de tenen van de duif gewikkeld zat. In zijn goede pak, op zijn knieën op straat prutste en knipte hij net zo lang tot alle draadjes weg waren.

Voorzichtig liet ik de duif los. Die hipte even onwennig rond en vloog weg. We slaakten opgeluchte kreten en keken de wegvliegende duif lachend na. Wat mooi! Pas later realiseerde ik me dat ik iets belangrijks vergeten was. Ik was vergeten foto’s te maken voor mijn weblog.

Stom, zeg! Gebeurt er zoiets moois en dan heb ik er geen foto’s van! Heb ik dus mooi geen illustratie bij mijn logje. Ik heb nog overwogen om de boel opnieuw in scene te zetten. Maar twee duiven vangen en aan elkaar binden lijkt me lastig. Gelukkig vond ik op internet nog een plaatje* van duiven!

* met dank aan www.degelderlander.nl