Wij zijn geen familie die echte Kerst-tradities heeft. Maar sommige dingen werden, enkel en alleen omdat het elk jaar vaste prik was, tóch traditie. Samen eten bijvoorbeeld, met als toetje de pudding-met-koekjes zoals mijn moeder die altijd maakte. Of het sjieke servies met de roze rozen dat alleen op tafel komt op zon- en feestdagen. En altijd al die koekjes en Kerstchocolade die op tafel staan. En mijn moeder die dan nóg twee pakken koekjes open trekt. En doodleuk stukjes kaas en worst bij de koffie serveert. Dat laatste gebeurt, voor zover ik weet, écht alleen bij mij thuis.

Maar de grootste traditie is het Kerststalletje dat, al zolang ik me kan herinneren, bij mijn moeder onder de Kerstboom staat. Het is niet zo zeer het stalletje dat een traditie is maar meer het kindje Jezus zelf. Want aangezien hij los in het kribbetje ligt, wordt hij steevast ieder jaar verstopt op de meest gekke plaatsen.

Terwijl wij met z’n allen rond de eettafel zitten, allemaal druk door elkaar heen praten, koffie drinken en chocolade met kaas eten, is er altijd wel iemand die stiekem zorgt dat kindje Jezus ook wat van de wereld ziet. Soms werd-ie later door mijn moeder teruggevonden in de Kerstboom. Op de lamp boven de eettafel. In de boekenkast of hoog in de bergen in het Kerstdorp. Ooit maakte hij zelfs een ritje in de Kersttrein. En zo maakten we toch onze eigen familietraditie.

Nu mijn moeder een dagje ouder wordt, verdwijnen de tradities. Een compleet Kerstdiner koken doet ze niet meer. Dus geen servies met roze rozen meer en geen pudding-met-koekjes. Jammer. Maar heel begrijpelijk. Gelukkig er is nog steeds koffie met kaas en worst. En het is nog steeds erg gezellig.

Toch ontdekte ik vandaag dat er nóg een traditie verdwenen is.
Vanaf nu zal Kerstmis nooit meer hetzelfde zijn.

Iemand heeft kindje Jezus vastgelijmd.

Gelukkig hebben we het filmpje nog…