Sinds ik in mijn eigen huisje woon, heb ik ineens mijn eigen prulletjes weer om me heen. En sommige daarvan zijn me heel dierbaar. Zoals het schilderij van de brug waar mijn vader werkte. Het is geen écht schilderij. Het echte schilderij werd gemaakt door een kennis van mijn vaders collega. Wij hebben destijds, toen mijn vader overleed, massaal kleurenkopieën van dat ding gemaakt. Bij ieder lid van de familie prijkt sindsdien hetzelfde plaatje aan de muur.

Nu ik het schilderij weer elke dag zie, valt me op hoe vaal de kopie geworden is. Logisch; het ding hangt al drieëntwintig jaar aan de muur. Maar ik vind ‘m nog steeds mooi en terwijl ik naar de brug kijk, mijmer ik over het origineel. Zou het échte schilderij nog bestaan? Wat zou ik die graag aan de muur hebben! In mijn brein borrelt een plan. Als ik de schilder kan vinden, kan ik misschien ook het originele schilderij vinden. En er is is één persoon die weet wie het schilderij gemaakt heeft. De toenmalige collega van mijn vader!

Ik herinner me de naam van mijn vaders collega nog goed. Het was een aardige collega, die dol was op mijn vader en vaak fruit of andere lekkere dingen voor hem meebracht. Zou hij nog leven? Ik pak mijn tablet en begin te zoeken op Facebook.

Als ik de naam van mijn vaders collega invoer (laten we hem hier, met het oog op de privacy, even Henk Spoor noemen) krijg ik maar één persoon met die naam. Er staat geen foto bij het profiel maar ach, ik heb toch geen idee meer hoe de beste man er uit zag. En bovendien zijn we ruim twintig jaar verder. Maar bij de informatie zie ik staan dat hij bij de Nederlandse Spoorwegen gewerkt heeft. Bingo! Ik heb hem gevonden! En gezien de recente topscores van spelletjes die op zijn Facebookpagina prijken, is-ie nog springlevend!

Helaas heeft hij zijn Facebookprofiel zo ingesteld dat ik hem geen vriendschapsverzoek kan sturen. Jammer! Want ik weet zeker dat hij mijn achternaam meteen zou herkennen. Ik stuur hem wel een bericht maar ik weet ook dat dat bericht bij de spam terecht komt en waarschijnlijk nooit gelezen zal worden.

Maar de Sherlock Holmes in mij zoekt verder. Ik keer de hele Facebook-pagina van Henk binnenstebuiten en vind uiteindelijk een oude foto waarom iemand gereageerd heeft. Ene Sonja Kuiper-Spoor. Zijn dochter misschien? Ik stuur haar een vriendschapsverzoek én een bericht en wacht af. Sonja accepteert mijn vriendschapsverzoek bijna onmiddellijk maar er gebeurt verder niks. Schijnbaar heeft zij me klakkeloos als Facebookvriendin geaccepteerd en mijn bericht niet gelezen.

Na een week stuur ik haar nóg een bericht. En dan gaat het ineens snel. Ik krijg een vriendschapsverzoek van Henk én een bericht met zijn telefoonnummer. En als ik hem bel, klinkt hij alsof ik een goede vriendin van de familie ben. Op de achtergrond roept zijn vrouw dat hij mij de groetjes moet doen. Het gaat goed met Henk, al sukkelt hij wat met zijn gezondheid. En ja, natuurlijk heeft hij het schilderij nog! Het hangt bij hem aan de muur.

Ik stel meteen mijn doel bij. Oké. Ik heb het échte schilderij gevonden. Maar ik realiseer me ineens ook dat het voor Henk net zo dierbaar is als voor ons. Het hangt daar niet voor niets al ruim twintig jaar aan de muur. Dus vraag ik Henk of ik een keer langs kan komen om een goede digitale foto van het schilderij te maken. Lijkt me geweldig om die foto op canvas af te laten drukken!

“Natuurlijk, kind! Gezellig!” reageert Henk enthousiast en we kletsen nog even verder. Henk vraagt hoe het met mijn moeder gaat en we spreken af dat ik binnenkort bij hen langs kom om een foto van het schilderij te maken. “En doe je moeder de hartelijke groeten van ons.” zegt Henk.

Ik maak eerst een rondedansje door de kamer en bel daarna mijn moeder. “Weet je van wie je de groeten krijgt?” schreeuw ik enthousiast in de telefoon. “Van Henk Spoor!” Ik verwacht een verbaasde reactie en zit klaar om vol trots uit te leggen hoe ik Henk gevonden heb via een heuse zoektocht op internet. Maar mijn moeder reageert helemaal niet verbaasd.

“Och ja, Henk!” zegt ze. “Zo’n aardige man! Hoe gaat het met hem? Ik krijg nog steeds ieder jaar een Nieuwjaarskaart van hem en zijn vrouw. Hij woont tegenwoordig in de Tuinstraat, wist je dat?” Ik val stil. “Nee, mam. Dat wist ik niet. Dus jij hebt zijn adres gewoon?” vraag ik. “Ja, hoor!” zegt mijn moeder vrolijk “En zijn mobiele telefoonnummer. Staat in mijn adresboek.”