Het appartement waar we nu wonen, bevindt zich in een heus seniorencomplex. Nou ja, senioren… Je mag er pas wonen als je boven de 50 bent. Niet écht senior, vind ik, maar toch.

Voor de duidelijkheid: ik ben natuurlijk nog láng niet zo oud. Maar Frank is net boven de 50 dus kwamen wij in aanmerking voor deze woning. En nu blijken we ver uit de jongsten van het hele complex te zijn. Werkelijk piepjong vergeleken met de rest.

Zó piepjong dat we, toen we nog aan het opknappen waren, vriendelijk begroet werden door onze nieuwe senioren-buren. “Zijn jullie aan het schoonmaken voor jullie ouders?” vroegen ze. Ze keken enigszins verbaasd toen ik vertelde dat wij zélf hier kwamen wonen. Maar inmiddels zijn ze aan ons gewend. En wij aan hen.

Toen we hier net woonden, stonden er twee grijze dametjes voor de deur die ons, namens de bewonerscommissie, een welkomstbloemetje aan kwamen bieden. Inmiddels doen we zelf ook mee met de ‘Wel en wee-pot’ waarvan bloemetjes gekocht worden voor bewoners die in het ziekenhuis komen te liggen, of voor bewoners die 70, 75 of 80 worden. Of eh, tja, soms ook een rouwkrans. Dat komt voor hier.

Iedereen is vriendelijk. En geduldig. Ze zijn allemaal met pensioen dus ze hebben alle tijd. Ze wachten op je in de lift als ze je aan zien komen. Ze weten precies of de postbode die dag al geweest is. Ze hebben – in het kader van ‘wijsheid komt met de jaren’ – volop goede raad en opbeurende woorden. We zijn hier omringd door surrogaat-ouders.

We maakten kennis met ons buurvrouwtje B. Een klein vrouwtje van een jaar of 75. De dag daarna stapte ze in de lift terwijl ik toevallig allerlei zware spullen aan het verslepen was. Kordaat stroopte ze haar mouwen op om even een handje te helpen. Zo’n handje vol ouderdomsvlekjes. Ik kon nog net voorkomen dat ze met haar broze botjes ons meubilair begon te verslepen. Precies zoals mijn moeder dat zou doen.

En dan meneer P., de voorzitter van de bewonerscommissie. Hij legde me vriendelijk uit waar ik ons grof huisvuil neer kon zetten en vroeg me of ik wilde laten wanneer het opgehaald werd. Dan kwam hij me wel even helpen met buitenzetten. Die goede man is minstens 70! Ook dat aanbod heb ik vriendelijk van de hand gewezen. Of de buurman die de stok waarmee hij loopt, even tegen de auto zette om me te helpen een loodzwaar, glazen tafelblad uit de auto te tillen. Daarna tikte hij galant tegen zijn denkbeeldige hoed. “Geen probleem, kind. Graag gedaan!”.

Want ik word hier, als de benjamin van het gebouw, standaard door iedereen aangesproken met ‘kind’. ’s Morgens vroeg, als ik naar mijn werk ga, loop ik een tweede buurvrouw tegen het lijf. Op pantoffels, in haar duster, is ze onderweg naar beneden om de krant uit de brievenbus te halen. “Goedemorgen!” begroet ze me “Wat ben jij er vroeg bij!” Als ik antwoord dat ik naar mijn werk ga, reageert ze gelaten. “Ach ja, kind. Jij werkt natuurlijk nog!”

Stiekem grinniken we over het oubollige ‘oude wijventafeltje’ op de galerij. En giebelend hebben we zelfs, net zoals al onze buren, het mobiele nummer van onze dochter ingevuld op de alarmlijst. Voor in geval van nood. Zodat de buren altijd iemand kunnen bereiken, mochten we vallen en een heup breken. Je weet maar nooit.

Maar toch, hè. Het klinkt verschrikkelijk, zo’n seniorencomplex. Maar na al die jaren in Amsterdam, waar zelfs je directe buren je op straat straal voorbij lopen zonder te groeten, voelt hier wonen als een warm bad.