Wij waren vroeger thuis maar heel gewoon. ‘s Avonds werd de keukentafel gedekt met een plastic tafelzeil. Daarop kwamen de rieten onderzetters en daar zette mijn moeder de dampende pannen met aardappels, groente en vlees op. En dan werden de borden op tafel gezet. Die stonden in het keukenkastje en er zal vast wel hier en daar een scherfje af geweest zijn. Niemand die daar moeilijk over deed. Wij aten er met smaak van.
Maar niet bij Speciale Gelegenheden. Bij Speciale Geledenheden dekte mijn moeder de tafel in de woonkamer met een wit tafelkleed met geborduurde bloemen langs de rand. Uit het dressoir werd het ‘goede’ servies tevoorschijn gehaald. Borden van echt porselein, hagelwit, met roze rozen. De pannen bleven in de keuken. Het eten werd geserveerd in mooie bijpassende porseleinen schalen en er was zelfs een heuse soepterrine. Al werd die meestal gebruikt om befaamde pudding met koekjes van mijn moeder in te serveren.
Dat mooie servies, dat alleen op tafel kwam met Kerst of als er een vriendje voor het eerst kwam eten, bleef over toen mijn moeder verhuisde naar een verzorgingstehuis. Mijn moeder nam vier diepe en vier platte borden mee en de rest bleef achter. Niemand vroeg er om. Niemand nam het mee. Want iedereen, behalve mijn moeder, vindt het servies foeilelijk. Ik ook.
Toch nam ik twee schaaltjes mee. Als aandenken aan de Kerstfeesten van vroeger. Als aandenken aan al mijn vroegere vriendjes die waarschijnlijk met knikkende knietjes, voor het eerst bij ons thuis, van dat servies gegeten hebben. Terwijl mijn vader, op mijn verzoek, vrolijk demonstreerde hoe hij zijn gehaktbal in één keer in zijn mond kon stoppen. Tot afgrijzen van mijn moeder die, als een soort Hyacint Bouquet, graag deed alsof wij tafelmanieren hadden wanneer er visite was.
De overgebleven borden en de soepterrine bleven onaangeroerd in het huis van mijn moeder staan dat steeds leger werd. In een sentimentele bui gooide ik de boel op het laatste moment nog in mijn auto. In mijn brein borrelde een vaag plan om er mee te gaan mozaïeken. Een bloempotje of zo. En toen was het huis leeg. En de sleutels ingeleverd. En ik had eindelijk tijd om aan mijn mozaïek-projectje te beginnen.
Psychisch bleek het nog wel een dingetje te zijn om het servies dat mijn moeder tientallen jaren koesterde aan gruzelementen te slaan. Tenslotte hebben mijn zussen en ik al die borden jarenlang angstvallig voorzichtig afgedroogd, doodsbenauwd om er eentje te laten vallen. Maar uiteindelijk sloeg ik de borden met een hamer kapot en plakte de scherfjes op een terracotta bloempotje.
Het viel eigenlijk nog best tegen. Dat lag voornamelijk aan mijn geduld. Of liever gezegd: mijn gebrek daaraan. Want wat ik even over het hoofd gezien had, is dat mozaïeken net puzzelen is. En als ik ergens een hekel aan heb, is het aan puzzelen. Bovendien haalde ik regelmatig mijn vingers open aan de messcherpe scherven. Maar ik zette dapper door tot het hele bloempotje beplakt was. Nog even voegen en toen was het klaar.
Het resultaat was een tikkie teleurstellend. Want ja, ik heb een mozaïek-bloempotje. Experiment geslaagd. Maar om nou te zeggen dat ik ‘m mooi vind? Nee. Want wat blijkt? Ik vind dat servies nog steeds spuuglelijk. Ook als het op een bloempotje zit.
Mooi verhaal Nicolette. Mijn advies: het bloempotje gewoon laten staan en gebruiken. Over een paar jaar vind je het – waarschijnlijk uit nostalgische overwegingen- prachtig. Ouder worden doet vreemde dingen met een mens, zei je oudere nichtje. Liefs Gerdine
Haha! Ik bewaar ‘m, Gerdine! x
Je had gelijk, Gerdine x
Hahaha, dat verhaal over die gehaktbal, heerlijk! Ik zie het echt voor me. Ik vind zo’n bloempotje een creatieve bestemming voor het oude servies. Ik heb het nooit echt begrepen, dat mooie servies voor speciale gelegenheden. Mijn moeder heeft er ook zo een. Ik denk ook dat ik er tegen die tijd even een paar dingen uitpik voor de herinneringen. Gelukkig is het niet heel lelijk, maar gewoon net wat minder mijn smaak.
“Niet heel lelijk” is al een stuk beter dan dat servies van ons.
Hahaha het klinkt als bij mij thuis met enig verschil dat het bij mij thuis heel netjes en fatsoenlijk was en dat dat lelijke servies nu in mijn kast staat omdat ik het ja lelijk vind maar zonde om het niet te gebruiken.
Wij waren ook heel netjes en fatsoenlijk, hoor. Maar wel met de pannen op tafel en mijn vader die gekke streken uit haalde aan tafel.
Project toch écht wel geslaagd hoor, ik vind het leuk! Maar in dit soort gevallen is er natuurlijk een belangrijker waardering dan mooi of niet, hier geldt slechts de nostalgische waarde en die is groot, zal alleen maar groter worden.
Geweldig verhaal van je diner ten huize van je moeder destijds. Ook daar natuurlijk alleen de mooie herinnering én inderdaad, het nu complete recept van het toetje.
Dat waren mooie tijden, Rietepietz. We hadden er net een nieuwe familietraditie van gemaakt om bij haar te koken. Dat zit er nu niet meer in.
Ik zal nooit vergeten met hoeveel vreugde mijn vader een deel van de dekschalen van mijn grootouders, maar ook een deel van de dekschalen van het servies van mijn ouders met een hamer te lijf ging.
Hij was zo enthousiast dat vanaf die dag er zelfs met kerst een paar pannen op tafel kwamen 😉
Ik heb hier een beschilderde melkbus staan die ik niet mooi vind maar die wel maakt dat ik thuis ben. Zet een plant in dat potje, liefst met laag hangende bladeren. Zet het op de achterste rij en geen haan die er naar kraait.
Dat was precies mijn idee. Bijkomend voordeel: bij mij krijgen alle planten vanzelf laaghangende bladeren.
haha heerlijk blog. ik vind het nog best goed gelukt.
Kopen? 😉
Wat een heerlijk verhaal. Met plezier genoten. Ik vind het eigenlijk best heel mooi dat potje van je. Zeker met dit verhaal erbij.
Mooi van lelijkheid 🙂
Gelukkig kennen we elkaar al heel wat jaren dus neem je me het niet kwalijk als ik mijn eerlijke mening geef. Hij is echt spuuglelijk 🙂 Maar sommige dingen worden mooi van lelijkheid, er is dus nog hoop.
Wanneer ben jij ook alweer jarig?
Mijn moeder heeft ook zo’n speciaal servies dat alleen voor Kerst gebruikt wordt. Ik vind je beschrijving van jullie gezinsleven heel herkenbaar en ook knus en gezellig klinken.
Mooi hoe je het gerecycled hebt ; )
Ook al vind je het spuuglelijk.
Het was inderdaad altijd heel gezellig thuis. Dat maakt dat lelijke bloempotje iets mooier.
Haha zo herkenbaar. Wij hadden zo’n servies bij mijn oma en idd op zo’n-en feestdagen kwam dit op de grote tafel in de salon ipv de keuken.
Wel grappig dat je bent gaan mozaïeken. Ik heb hier allerlei oude keukentegeltjes in t gras gevonden (foei, er wordt hier van alles langs de weg gedumpt …. iemand is duidelijk aan t verbouwen) en wil daar een door Ollie kapotgevroren voetenbankje mee gaan beplakken. Wordt het een bijzetbankje.
Ik ben benieuwd naar je project. Pas op je vingers, he!
Wat een mooi achterliggend verhaal. En mooi te lezen dat je het spuug lelijk vond; heel of kapot haha. Zo zal ik ook zeker wat herinneringen hebben met mijn ouders, vol afgrijzen maar waar ik waarschijnlijk naar sta de grijnzen. Geniet van je spuuglelijke zelfgemaakte bloempot.
Ach, misschien went het nog wel, die lelijke bloempot.
Wat een heerlijk verhaal achter dit bloempotje. Alleen al daarom vind ik het mooi.
Ja, he? Maar mooi vind ik ‘m niet. Wel bijzonder, zeg maar.
Wow wat dapper dat je het servies kapot hebt geslagen!
Ik vind het resultaat wel aardig. Je hebt zeker geen foto van het servies zoals het was?
Wat fijn te lezen.