Verpieterd.

Mei 1990: Mijn eigen stekkie 🙂

In 1990 ging ik op mezelf wonen. Ik was 20 lentes jong en had na mijn eerste dramatisch verlopen kalverliefde, behalve een deuk in mijn ego, ook geen rooie rotcent. Maar ik moest en ik zou op mezelf wonen, ongeduldig als ik was om volwassen te zijn. Ik had een mazzeltje met de flat die ik kreeg omdat de vorige bewoner zijn witgoed achterliet. Ik nam mijn tv-meubeltje en mijn tv mee uit mijn slaapkamer in het ouderlijk huis, kreeg her en der wat meubeltjes en kocht wat ik echt nodig had zo goedkoop mogelijk. De lege ruimtes die overbleven vulde ik met planten. En daar zat ik, hoor! Te shinen in mijn eigen paleisje.

Ik redde het prima in mijn eentje. Ik heb me nooit eenzaam gevoeld en ik vermaakte me prima. Doordeweeks werkte ik en elke zaterdagmorgen poetste ik vrolijk mijn huisje. En elke week, voordat ik aan mijn poetsrondje begon, sleepte ik ál mijn planten naar het balkon. Ik gaf ze water, haalde dode blaadjes weg en sproeide ze allemaal af. En dat werkte! Het leek wel een hortus botanicus bij mij thuis. En toen kwam mijn baby.

September 1992: Mijn moeder met kleinkind nr. 10. De mijne! ❤️ En kijk eens hoe mijn planten gegroeid zijn! 

Alle liefde en zorg die ik voorheen aan mijn planten gaf, gaf ik aan die kleine baby. Samen verhuisden we naar een echt huis waar ik mijn planten strategisch verdeelde over de veel grotere huiskamer. Ik gaf ze af en toe water. Maar ik vergat ze ook regelmatig. En ik geloof niet dat ik mijn planten ooit nog afgesproeid heb. Mijn hele hortus botanicus verpieterde.  Gelukkig was ik toen al een kei in prioriteiten stellen; mijn baby kreeg wél keurig op tijd eten, drinken en een douchebeurt en ze groeide voorspoedig op tot een leuke, lieve jongedame. Maar met die planten is het nooit meer goed gekomen.

Momenteel geef ik mijn huis de schuld van het plantenleed. ‘Het is hier te donker’ roep ik als ik weer een slachtoffer in de vuilnisbak gooi. En vol weemoed denk ik aan mijn hortus botanicus van weleer. Ik kon het toen. Waarom lukt het me nu niet meer? Wanhopig probeer ik mijn planten in leven te houden, vooral het stekje van de bananenplant dat ik van mijn dochter kreeg. ‘Het is mijn eerste stekje’ jubelde ze terwijl ze mij plechtig haar bananenplantenkind overhandigde. Ik beloofde niets maar ik voelde de druk. En ik moet eerlijk zeggen dat haar stekje inmiddels op sterven na dood is. Zelfs mijn aloë Vera-planten, die toch wel wat kunnen hebben, zijn inmiddels hangplanten geworden. Op zich is dát natuurlijk een prestatie van formaat maar niet helemaal de bedoeling, toch? Dit kán zo niet langer. En ik besloot in actie te komen.

Allereerst heb ik eens uitgezocht wat voor planten ik nou eigenlijk heb. Briljant, vond ik zelf. Dat ik dát niet eerder bedacht heb!  Stap 2 was uitzoeken hoeveel water ze eigenlijk moeten hebben. Nóg zo’n geniale ingeving! En ik ontdekte dat ‘2x per week een beetje’ veel te veel van het goede is. Mijn aloë vera’s probeerden me dat al een tijdje duidelijk te maken maar ik dacht dat ze juist dorst hadden. Communicatie met aloë vera’s is schijnbaar niet echt mijn sterkste punt. Stap 3 was uitzoeken hoeveel licht mijn planten lekker vinden. Ik ruilde vervolgens strategisch wat potten om en zette als finishing touch een app op mijn telefoon die me een seintje geeft als een bepaalde plant water moet hebben. Daarna heb ik iedere plant persoonlijk toegesproken. Ik heb nederig mijn excuses aangeboden, beterschap beloofd en een peptalk gehouden. Het moet goed komen.

Ter lering ende vermaak plaats ik hieronder foto’s van mijn arme, verpieterde plantenkinderen (niet lachen). De foto van de baby-bananenplant durf ik niet te plaatsen. Die is te schokkend. Ik hoop jullie over een hele tijd te kunnen melden dat ze allemaal opgefleurd zijn. To be continued…

Iemand nog tips?

24 gedachten over “Verpieterd.

  1. Audrey

    Ik heb ook een bananenplanttrauma, dus ik voel je. Je dieffenbachia ziet er niet slecht uit – daar heb ik een bijna dood stekje van. Ik heb vorig jaar ook wat planten verzopen en ik dacht dat ik mijn leven had gebeterd, maar ik zit nu dus bij een paar planten ernstig te twijfelen of ze nou toch te veel of juist te weinig water krijgen. Want dat vind ik dus ook de ellende: als je googelt op wat het probleem zou kunnen zijn, krijg je altijd beide opties, he. Wat een gedoe.

    Trouwens, was Michelle kleinkind 10? Hoeveel broers en zussen heb jij wel niet dan?

    1. Nicky Bericht auteur

      Mijn dieffenbachia heb ik nog niet zo lang. Dat verklaart zijn prachtige uiterlijk. We gaan zien hoe lang hij het volhoudt.

      Wij waren thuis met vader en moeder en zes kinderen. Ik heb twee broers (waarvan een helaas overleden) en drie zussen. Dus dan valt tien kleinkinderen eigenlijk nog wel mee.

  2. Liesbethblogt

    Geen planten of is dat een erg slechte tip?
    Ik ben zelf verbaasd dat mijn tuin er redelijk bijstaat, licht doet moeder natuur, ik trek dode bloempjes en blaadjes weg als het slap hangt wil het water en in de bodem zitten gaatjes zodat als het teveel is het vanzelf wegloopt.
    Ik bewaar meestal het kaartje wat erbij zit en maak een foto van de plant met dat kaartje of zet de naam ervan op de foto. Dus als het dan zielig aan het doen is dan kan ik googelen waarom.

    1. Nicky Bericht auteur

      Heel gek; op mijn balkon lukt het me ook goed. Maar binnen. Pffff. En geen planten vind ik altijd zo kaal. Dus ik ga het gewoon vol goede moed proberen.

  3. Koffie Digitalix

    Ik geef die dingen eenmaal per week water. Behalve de exemplaren die op mijn slaapkamer staan te overwinteren. Die krijgen eens in de twee weken water. En verder is het een kwestie van vallen en opstaan. Ik weet ondertussen wel dat de pantoffelplant liever niet in de directe zon staat maar verder…

    1. Nicky Bericht auteur

      Ja, dat was het. Ik was veel te fanatiek! Ik heb de boel gewoon zowat verzopen. Met mijn twee keer per week een beetje…

  4. LeidseGlibber

    Hier is het al niet veel beter, maar er is hoop. De ZZplant was bij zo goed als dood en had alleen nog maar stronkjes. Wilde hem net weggooien toen ik iets groens op en stronkje zag. Nu staat hij trots met vijf stronken weer mooi te wezen. De lepelplant schijnt meer water nodig te hebben dan ik dacht. Doet het nu ook weer.

    1. Nicky Bericht auteur

      Dat is genoeg schijnbaar. Van te veel water gaan ze ook hangen. En ik maar denken dat ze dorst hadden.

  5. Mevrouw Niekje

    Hoi Nicky, geen tips van mij, ik heb geen groene vingers, mijn man T. wel. Als hij er niet is en de planten in potten op het terras moeten water dan leg ik een briefje voor mezelf neer want ik zou het gewoon vergeten! En dat terwijl ik het wel fijn vind om er naar te kijken en en tussen te zitten! Maar goed, ik heb weer andere talenten denk ik dan maar…… 😉

    1. Nicky Bericht auteur

      Handig zo’n man! Die mijn heeft nog minder groene vingers dan ik. Die is in staat mijn nepplanten water te geven.

  6. Saskia

    Ik heb geen groene vingers, maar de meeste planten in mijn huis schijnen blij te zijn de afgelopen jaren :’)
    Ik geef alles 1 keer per week water en de grote plant van mijn overleden opa/oma hou ik wat meer bij qua onderhoud/sprayen met water e.d. Is een grote bonsai plant dus heeft wat meer onderhoud.

  7. Rietepietz

    Eh….. in veel tuincentra zijn onverwoestbare planten te koop, die hoef je alleen maar 2x per jaar even in de regen te zetten ( of onder de kraan te houden) om het stof eraf te spoelen. 😉 Succes verzekerd!
    In ieder geval is het met je dochter helemaal goed gegaan en dat is hoofdzaak.

    1. Nicky Bericht auteur

      Gelukkig ging ze huilen als ze honger of dorst had. Want anders… (Nee, hoor. Geintje :-))

  8. Deborah

    Als er een wil is, is er een groene weg. Dat gaat vast goed komen. Ik praat veel tegen ze. En als ik dat niet doe, dan is daar altijd nog de vogel die iets naar ze roept. En af en toe wat water inderdaad. Het duurt soms even. Maar groeien doen ze!!

  9. Neeltje

    Zo zie je maar, er is altijd iets te leren. Goed bezig hoor. Ik heb hier een stel Yucca’s staan en vetplanten. Onverwoestbaar! Een kamer zonder planten vind ik niks. Leuk blog!

    1. Nicky Bericht auteur

      Heel ongezellig zonder planten. Hoewel de kamer niet echt opfleurt van mijn bijna dode planten. Maar wie weet… ik doe mijn best.

  10. hemelsgroen

    Ai…
    ik moet opbiechten dat ik zo’n erwtenplantje heb waar nog 2 sneue sliertjes aan hangen. Ook uit liefde verzopen.
    En nepplanten watergeven? Check! Bij een vriendin waar ik op het huis paste, haha.
    Voor jouw plantjes heb ik nog wel hoop hoor! Aan je actieplan kan het niet liggen.

Reacties zijn gesloten.