Daar ben ik weer!

Joehoe! Ik was even een beetje druk maar; kijk! Hier ben ik weer. Dat ik er even niet was, had geen specifieke reden. Ik was gewoon een beetje druk. Mijn hele agenda stond vol! Met leuke dingen, hoor. Niks naars. Wat dan meteen een leuk bruggetje is.

Want weten jullie wat er ook weer is? Mijn nieuwe agenda voor 2025! Al jaren gebruik ik de agenda’s van A-Journal. Geen affiliate linkjes hier maar ik ben zó enthousiast over de agenda van A-Journal dat ik het móet delen. Want hij heeft alles wat ik wil. 

Hoe ziet-ie er uit?
Die van mij is mintgroen. Maar je hebt ze in allerlei leuke kleurtjes. De agenda is 16 x 21.5 cm en hij weegt 378 gram. Hij heeft een harde kaft en een elastiekje om hem te sluiten. Er zit een lintje aan als bladwijzer waar ik zelf altijd een bedeltje of een kraaltje aan knoop. Gewoon voor de leuk. En achterin zit een vakje waar je bonnetjes of postzegels of zo kunt bewaren. Of – in mijn geval – een geodriehoek.

 

Hoe is de week-indeling?
Een week is verdeeld over twee pagina’s waarbij de weekenden iets minder ruimte hebben om dingen te noteren. Verder staat er bij elke week een vakje waar je je prioriteiten in kunt vullen. Ik schrijf daar altijd mijn to do-list op. En er is ruimte om te noteren wie je nog moet bellen of mailen. (Dit vakje is meestal leeg bij mij. Beetje jammer want ik moet nog heel veel mensen mailen.) En daarnaast is er nog ruimte voor notities. Natuurlijk kan dat een prachtige, liefdevolle gedachte zijn. Of een mooie spreuk. Of een gedichtje. Maar soms luchtte het ook enorm op om met dikke, zwarte pen in mijn agenda te krassen ‘Wat een kl*te-week was dit, zeg!’ en dan lekker de bladzijde om te slaan.

Wat heeft-ie voor extra’s?
Elke maand is er een nieuw begin! Elke maand begint met twee bladzijdes waarop je van alles kunt noteren. Dingen die je moet betalen, of juist wat je nog moet ontvangen. Waar je dankbaar voor bent, wat je wilt gaan doen. Je doelen en hoe je ze wilt bereiken. En zelfs een woord van de maand! Elk jaar neem ik me voor gebruik te maken van deze bladzijdes. Dat lukt in januari. In februari soms ook nog maar daarna houdt het op. Maar hé! Die bladzijdes zíjn er. Je kunt ze gebruiken. Of niet.

Is er nog meer? 
Ja! Er is meer! Er is veel meer! Deze agenda heeft lijstjes. Ontelbare lijstjes! Niet voor niets staat op de omslag die om de agenda zit als je hem koopt ‘One can never be to organised, right?’ En voor mij klopt dat. Ik ben dol op lijstjes. Er is een lijstje met maten. Een lijstje voor cadeau-ideetjes. Lijstjes waar je boeken, muziek, recepten en reisjes kunt noteren. Je kunt je persoonlijke ontwikkeling noteren. Wat je wilt verbeteren, wat je wilt proberen of waar je mee wilt stoppen. Lijstjes voor je reizen, je weekendjes weg, wat je at in restaurants en zelfs – voor wie wil – een bladzijde om je ‘groene’ doelen bij te houden. En lege lijstjes. Die je zelf in kunt vullen met wat dan ook. Omdat je nooit te veel lijstjes kunt hebben.

Is er dan nóg meer?
Ja, natuurlijk is er nóg meer! Ik ben niet voor niets al jaren fan van deze agenda. Ken je dat? Dat je in oktober een tandartsafspraak maakt voor het volgende jaar? Waar laat je die? Nou, die noteer je op de bladzijdes met afspraken voor het volgende jaar. En dan zijn er achterin de agenda ook nog een heleboel lege notitiebladen. Daar kun je gewoon schrijven wat je wilt. Je gedachten, je herinneringen of misschien wel je blog ideetjes!

Deze agenda is dé reden dat ik nog steeds geen digitale agenda heb. Omdat ik hem ook een beetje als dagboek gebruik en opschrijf waar ik geweest ben en met wie. Omdat ik er bonnetjes of wikkels van snoepjes in vast niet als aandenken. Omdat ik – zodra de nieuwe agenda er is – als de eerste de beste puber dolblij mijn nieuwe agenda begin te versieren met stickertjes en arceerstiften en me voorneem om hem dit jaar écht, écht netjes te houden, wat nooit een heel jaar lukt. Daar kan geen digitale agenda aan tippen!

De A-Journal agenda’s zijn HIER te koop. Of gewoon bij de boekhandel. Ik vind ‘m duur maar hij is het waard. Het stickerboekje is van Action. 

Uncle Bob en verbaasde schapen.

Het was lang geleden dat ik op pad geweest was met mijn camera. Ook zonder camera, trouwens. Ik heb het gewoon heel erg druk. Maar gisteren was ik vrij. Ik hoefde niet te werken, had geen afspraken met vrienden, ik hoefde niet te wachten op lekdetectiebedrijven, hoefde geen dringende telefoontjes te plegen en de strijk kon best even wachten.

Een lange vrije dag lag voor me en ik kon doen en laten wat ik wilde. ‘Naar het strand’ was mijn eerste gedachte. Het zou gaan regenen en ik keek een paar keer uit het raam. Het viel mee, het leek redelijk droog dus stapte ik tegen een uur of twee op de fiets. Ik voelde de eerste druppels vallen maar ik fietste toch door. Eenmaal bij het stand aangekomen bleek ik de enige idioot te zijn die door de regen naar het strand gefietst was. De fietsenstalling was helemaal leeg. Maar ik was er nu toch dus liep ik het strand op.

Zoals verwacht was er niets te zien. Geen mensen, geen honden, geen zeehonden, zelfs amper meeuwen. Een beetje doelloos liep ik over het strand tot ik in de verte het wrak van de Vrijheit zag liggen. Ik heb ooit wel eens foto’s gemaakt van het wrak. Maar toen was het zomer en was de zee rustig. Nu waaide het hard en er waren flinke golven. Misschien kon ik proberen om de golven te fotograferen als ze over het wrak heen sloegen. Ik liep het hele eind, door de regen over het strand, naar de Vrijheit om te ontdekken dat het ding zo ligt, dat er helemaal geen golven overheen slaan. Ik maakte wat foto’s en begon teleurgesteld aan de strandwandeling terug.

Toen ik bijna bij de strandopgang was, zag ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen op het verder verlaten strand. Ik keek naar rechts en zag twee koppies boven de duinen uitsteken. Hoog boven me, stonden twee schapen naar beneden te kijken. Verbaasd, leek het wel. Ik zag ze smoezen samen en ze riepen hun zus erbij die kwam kijken wat er zo interessant was daar beneden. En ik zweer het je! Volgens mij hoorde ik die drie schapen fluisteren ‘Is dat Uncle Bob niet?’

Ik liep via de strandopgang naar boven en zag dat er een complete kudde schapen aan het grazen was, vlak achter de duinen. Met open mond keken ze me na terwijl ik passeerde. Dat kan maar één ding betekenen; ik ben te lang weg gebleven. Ik moet vaker naar het strand. De schapen herkennen me niet meer.

 

Als een mandje.

Kennen jullie die grap van die vrouw die na een lekkage van ruim twee jaar eindelijk weer een keukenvloer had?

Nee? Lachen, joh. Echt een hele goeie grap….

 

 

 

 

32

Vorige week was mijn dochter jarig. 32 jaar is ze geworden. En ik snap werkelijk niet hoe dat kan. Want hoe kan ik nou een dochter hebben van 32 terwijl ik zelf pas 35 ben? Tenminste… zo voelt het. De tijd is voorbij gevlogen en het lijkt alsof ze gisteren nog in het kinderzitje achterop mijn fiets zat.  Aan de andere kant voel ik me soms stokoud als ik me realiseer hoeveel er veranderd is in die tijd.

Zo was er geen internet en dus geen Google toen mijn dochter klein was. Als ze rare vlekjes had, snotverkouden was of koorts had, was ik op mezelf aangewezen. Gelukkig was ik behoorlijk stressbestendig en geduldig. Ik geloofde heilig in een bedje op de bank, Sinasprilletjes en veel drinken. Ik kon uren tutten met een ziek kind.

Dat geduld had ik overigens alleen bij ziekte. Bij dwarsliggerij, niet luisteren en machtsstrijd over niet eten had ik een behoorlijk kort lontje. Een van de eerste jeugdherinneringen van mijn kind is dat ik resoluut haar sperziebonen in de vuilnisbak donderde terwijl zij krijsend aan mijn been hing. ‘Mama! Ik wil wél eten!’ Jammer, joh. Ik had je gewaarschuwd dat je 20 minuten de tijd kreeg. Maar in die tijd kón dat nog. De Moedermaffia bestond nog niet. Dat is maar goed ook. Waarschijnlijk hadden ze mij, ingesmeerd met pek en veren, de stad uit gejaagd voor zoveel wreedheid richting mijn kind.

Wat ook zo anders was, was het consultatiebureau. Oké, destijds werd het ook al het consternatiebureau genoemd omdat ze redelijk paniek konden zaaien met allerlei vreemde diagnoses die door een kinderarts in het ziekenhuis dan weer ontkracht werden. Maar dat was niet zo’n punt. Voor een habbekrats was je volledig verzekerd via het ziekenfonds. Tenzij je heel veel geld verdiende. Rijke stinkerds waren particulier verzekerd en betaalden de hoofdprijs. Net zoals we dat nu allemaal doen.

Dertig jaar geleden twijfelde ik ook geen moment aan de vaccinaties die mijn dochter via het consultatiebureau kreeg. Natuurlijk vond ik het zielig als ze schattig lachte naar de zuster die vervolgens keihard een naald in haar bovenbeen jaste. Och, gos… Dat verschrikte koppie… Maar me afvragen wat er nou eigenlijk in zo’n vaccin zat, heb ik nooit gedaan. Ik ging gewoon. Zoals mijn moeder vroeger met mij ging.

Wat ook nog niet bestond waren de regels over wat er mee mocht naar school. Ik smeerde gewoon boterhammen voor in haar broodtrommeltje. En ik gebruikte mijn gezonde verstand. Gewoon een bruine boterham met kaas of boterhamworst en eentje met zoet beleg. En een Kapitein Koek en een pakje Dubbelfris of Taksi. Dat je moet voorkomen dat ouders hun kinderen niet met een energy drankje en een zak chips naar school sturen, snap ik. Maar van de verhalen over scholen waar kinderen tegenwoordig alleen maar water mogen drinken word ik altijd een beetje treurig. Ik vraag me ook altijd af of de meesters en juffen dan wél koffie drinken. Of dat zij ook de dag door komen op een appel, een rijstewafel en een flesje water.

Wat er ook niet was, was internet. Ik denk dat we onze eerste computer kregen toen mijn dochter een jaar of acht was. Hij stond op mijn slaapkamer en je moest inbellen met een modem via je vaste telefoonlijn zodat je telefonisch onbereikbaar was. Ik internette ‘s avonds, als mijn dochter sliep, met een handdoek over het modem zodat zij niet wakker werd van dat vreselijke modem-geluid. Het enige wat mijn dochter op de computer deed was Freddi Fish spelen.

Ze ging pas zelf het internet op toen ze een jaar of tien was. De computer stond inmiddels in de huiskamer in de kast onder de trap zodat ik in de gaten kon houden wat ze deed. ‘POW’ typte ze soms stoer op MSN. Maar ze was zo’n schattig open boek dat ze ook meteen bekende dat dat ‘Parents are watching’ betekende. En ja, soms kwam ze per ongeluk dingen tegen die niet geschikt waren voor haar tere kinderzieltje. Zoals die keer dat ze vanuit de kast ineens luidkeels schreeuwde ‘Gatver! Mamaaaaa!’. In plaats van het woord ‘spelletjes’ in de url had ze ‘spleetjes’ getypt. Dat leverde niet de spelletjes op die zij leuk vond. Maar echt traumatisch was het nou ook weer niet.

Alleen naar buiten is ook zo’n ding wat enorm veranderd is. Ik zie mezelf nog achter haar aan sluipen toen ze voor het eerst alleen naar de winkel mocht. Ze was een jaar of zes, denk ik. En vanaf toen werd haar wereld groter en mocht ze buiten spelen. Steeds een beetje verder van huis. Ik ging vaak naar buiten om te checken of alles goed ging, maar dat was het wel. En toen ze groter werd, zei ik ‘Kom je jezelf af en toe even laten zien?’ Dat deed ze dan ook, meestal met een stuk of vier vriendinnen in haar kielzog. ‘Mama? Mogen wij een ijsje?’.  Mijn kleine achternichtje heeft een horloge met GPS erin. Zodat haar ouders altijd kunnen zien was ze is. Ik snap dat. Ik vind het handig. Maar ergens vind ik het ook raar.

Al met al, met veel geluk en een beetje wijsheid, bracht ik mijn dochter zonder veel problemen groot. Apetrots ben ik op de mooie vrouw die ze is geworden. Ze staat stevig in haar schoenen, heeft een prachtige relatie en een prima carriére. En ook al voel ik me pas 35, ik ben het natuurlijk niet. Ik ben gewoon een oude vrouw die medelijden heeft met alle jonge ouders van nu. De gevaren lijken zoveel groter dan in ‘mijn’ tijd. Ik zucht vaak dat ik blij ben dat ik in deze tijd geen kind meer hoef op te voeden. Maar ik weet ook dat mijn ouders precies hetzelfde dachten. En mijn opa en oma voor hen. Uiteindelijk komt het allemaal goed.

Lieve Michelle, gefeliciteerd met je verjaardag! Als ik een kind uit had kunnen kiezen, zou ik jou uitgekozen hebben. We hebben het toch maar mooi geflikt met z’n tweeën! Sorry van die boontjes. Love you x