Geslaagd.

Als liefhebster van taal, lezen en schrijven kon het niet anders; ik probeerde mijn dochter de liefde voor taal met de paplepel in te gieten. Al voor ze geboren werd, was ze lid van de Disney Boekenclub dus toen ze eenmaal oud genoeg was om voorgelezen te worden, lag er al een stapel Disney-boekjes klaar. Ik wisselde af met sprookjesboeken en – onvermijdelijk – Jip en Janneke.

Samen op haar bed moet ik uren voorgelezen hebben. Meestal met veel plezier maar soms ook met haast. Als ik visite had, die in de huiskamer zat te wachten terwijl ik haar naar bed bracht. Of als de vuile vaat nog op het aanrecht stond en er een strijk wachtte. Dan probeerde ik stiekem een paar bladzijdes over te slaan. Waarop mijn dreumes haar vingertje op stak. ‘Nee, nee, mama!’ sprak ze dan vermanend. ‘Zó gaat dit verhaaltje niet!’ En zuchtend begon ik dan opnieuw.

Die uurtjes op bed met een boek waren niet alleen gezellig. Ze leverden mijn dochter ook een woordenschat op waar je u tegen kon zeggen. Toen ze twee en en half was, kon ze feilloos verbanden leggen, haar gevoel uiten én vertellen waarom ze zich zo voelde.

Dat voorkwam krijspartijen in de supermarkt. Mijn dochter kon gewoon vertellen dat ze boos was omdat we geen Kapitein Koek gingen kopen. Maar soms was het uitermate vermoeiend om een goed gebekt kind te hebben. Want als ‘s morgens haar ogen open gingen, ging ook die kwebbel open. 1001 vragen. En even zoveel opmerkingen over de wereld om haar heen, over wat ze voelde en wat ze dacht. Soms had ik spijt dat ik haar überhaupt had leren praten.

Vorige week zat ik bij de zoveelste diploma uitreiking. In De Balie in Amsterdam nam mijn dochter haar diploma als GZ-psycholoog in ontvangst. Na een toespraak van haar studiebegeleider die haar zo treffend in beeld bracht. Zó helemaal mijn kind. Ik ontplofte bijna van trots.

Stralend nam ze haar diploma in ontvangst. En de bijbehorende bos bloemen. Die gaf ze in – verband met een weekendje weg – door aan mij. Ik ben niet persé fan van bloemen in een vaas maar ze prijken nu op mijn tafel.

Omdat ik ze verdiend heb. Voor al die keren dat ik, compleet uitgeteld, haar instopte en om half acht eindelijk op de bank zat met een welverdiend kopje koffie. Na een lange dag met 683 vragen, 357 constateringen en 98 meningen van mijn kind. En als ik dan eindelijk zat, met mijn koffie, genietend van de rust, kwam dat stemmetje weer van boven.

‘Mama?’
‘Ja, schat?’
‘Ik ga even op mijn andere zijtje liggen’

Eigenlijk verbaast het me niks, dat ze van praten haar werk heeft gemaakt.

#prayvoorbert.

Het ging best goed met Bert. Hij was blij met zijn nieuwe huis en met mijn verzorging schijnbaar want in rap tempo liet Bert prachtige nieuwe bladeren groeien. Tot daar ineens de klad in kwam. Ik was even druk met andere dingen en lette even niet op. Maar ineens viel het me op dat de nieuwe bladeren die Bert liet groeien niet uitgroeiden tot mooie grote bladeren. Eén nieuw blad werd zelf helemaal geel zodat ik het afknipte. Ik maakte een opbeurend praatje met Bert. Ik vertelde hem hoe prachtig ik hem vind. Dat hij mijn aller-aller-liefste kamerplant is en dat hij me vooral niet in de steek mocht laten. Bert leek het te begrijpen en even leek het goed te gaan.

Maar een paar maanden later, viel me ineens op dat Bert zijn bladeren liet zakken. Sterker nog; de bladeren van Bert hingen bijna op de grond. Geschrokken liet ik me naast Bert op de grond vallen. “Bert!” schreeuwde ik “Wat is er met je?” Maar Bert gaf geen antwoord natuurlijk. Ik voelde aan de aarde en ontdekte dat ik in mijn onmetelijke liefde voor Bert iets te fanatiek water had gegeven. Bert had natte voetjes. Ik bood Bert mijn nederige excuses aan en beloofde hem een tijdje geen water meer te geven. Kon-ie fijn een beetje opdrogen.

Maar na een paar weken hingen de bladeren van Bert nog steeds bijna op de grond. Bert was nog steeds treurig. We maakten weer een praatje. “Ben je nog steeds sip, Bertje?” vroeg ik. Bert zweeg wederom in alle talen. Maar wie zwijgt, stemt toe dus ik ging er vanuit dat Bert inderdaad nog steeds verdrietig was. Misschien had Bert nog steeds natte, koude voetjes. Dan kon natuurlijk niet. Dus zette ik de actie ‘Red Bert’ in gang.

Ik haalde een zak kakelverse potgrond en haalde Bert voorzichtig uit de pot. “Niet bang zijn, het komt allemaal goed” suste ik. Want het lijkt me best beangstigend als je als potplant zijnde, zomaar uit je pot gerukt wordt. Voorzichtig legde ik Bert op de grond en bekeek zijn wortels. Die zagen er eigenlijk prima uit. Ik deed nieuwe potgrond in de pot en zette Bert voorzichtig terug in de pot.

Inmiddels zijn we een paar weken verder en krijgt Bert af en toe weer een beetje water. Soms sproei ik zijn bladeren af met de plantenspuit. Maar Bert lijkt niet echt op te knappen. Misschien lijkt Bert gewoon op mij en houdt-ie niet van de winter. Of misschien is er echt iets mis en gaat Bert het niet redden. Kon-ie het me maar vertellen. Helaas blijft het gissen. Ik heb geen opties meer. Ik weet niet meer wat ik nog meer voor Bert kan doen. Behalve heel hard hopen dat het goed komt als het voorjaar wordt. Ik hoop het. Want ik houd van Bert.

Fomo.

Fomo. Dat is de afkorting van Fear Of Missing Out. Oftewel de angst om iets te missen door ergens niet bij te horen. Daarom zijn social media-kanalen zoals Facebook en Instagram zo populair. Hele volksstammen zijn constant online, om te kijken wat andere mensen doen en om vooral maar niets te missen. Een andere organisatie die mikt op het Fomo-effect is de Postcodeloterij. Want hoe zuur zou het zijn als de hoofdprijs in jouw straat valt? Als ál je buren ineens miljonair zijn en jij niet? Dat wil je niet. Toch?

Aan het eind van de middag, op nieuwjaarsdag, bleef mijn telefoon maar rammelen. De stroom nieuwjaarswensen was al opgedroogd dus er moest iets anders aan de hand zijn. Ik werd ineens bedolven onder appjes en mailtjes. Op allerlei manieren kreeg ik linkjes doorgestuurd.  Want de Postcodekanjer van de Postcodeloterij was op mijn postcode gevallen. Ik appte en mailde iedereen terug dat weliswaar de nummers van de postcode klopten, maar de cijfers niet. Vrijwel meteen kreeg ik van iedereen antwoord. Als alleen de nummers klopten, had je ook prijs. Als je een lot had dan. En daar ging het mis. Want ik had geen lot. Ik appte mijn collega’s terug dat ik de volgende morgen gewoon kwam werken en dat was dat. Missing out in zijn ergste vorm.

Want natuurlijk kriebelde het wel een beetje. Hoeveel zou de prijs zijn? En wat héb je daar eigenlijk aan? Ik heb niks nodig, hooguit een zak eigen geld om een hypotheek af te kunnen sluiten. Verder heb ik alles al. Dinsdag zat ik op kantoor met een van onze adviseurs. Het voordeel van mijn werk is dat ik collega’s heb die echt heel erg goed zijn met cijfertjes. Toen ik vertelde dat de helft van 59 miljoen verdeeld zou worden over ongeveer 700 loten, trok hij meteen zijn rekenmachine tevoorschijn. Hij rekende, trok kansspelbelasting van het bedrag af en verzekerde me dat wat overbleef een te klein zakje geld was om als eigen geld mee te nemen naar de bank. Daarmee was voor mij de kous af.

Afgelopen vrijdag had ik toevallig een nieuwjaarsborrel met al mijn senioren buurtjes bij een cafeetje om de hoek. Zij begonnen om vier uur al te borrelen, maar ik moest werken. Maar toen ik om vijf uur aan schoof was mijn eerste vraag natuurlijk wie er in de prijzen gevallen was. Buurvrouw A. en buurvrouw B.  bleken de gelukkigen te zijn.  Ik keek rond en inderdaad; die twee ontbraken. Ze waren nog op het feest bij het kermisterrein.

Na een half uur kwamen ze binnenvallen. Buurvrouw A. (een jaar of 67) stuiterde druk heen en weer, wapperend met de namaak-check die ze gekregen hadden. Ze had ruim € 67.000,- gewonnen. We omhelsden haar, ze ging zitten en weer staan. Ze ging weer zitten en sprong vervolgens weer op om een rondje te geven. Daarna sprong ze nog een keer op vier op om weer te gaan zitten. Helemaal hieperdepiep.

Buurvrouw B. (ver in de 80) zat met een wit gezichtje op haar stoel. Stilletjes staarde ze voor zich uit, met de check van € 67.000,- tegen haar borst geklemd. Het duurde zeker nog een uur voor ze een beetje bij gekomen was van de schrik en weer wat kleur op haar wangen kreeg. Later zei ze tegen me dat het geld helemaal niet nodig had. Ze zou het verdelen onder haar kinderen. “Ik geef liever met een warme hand dan met een koude” zei ze. Daar kon ik haar geen ongelijk in geven.

Uit het hele avontuur kon ik eigenlijk maar één conclusie trekken. Fomo is vreselijk overdreven en voor mij zeker geen reden om alsnog lid te worden van de Postcodeloterij. Ik heb eigenlijk alleen maar genoten van de blijdschap van mijn buren en ik gun ze de prijs van harte. En bovendien; de kans dat de prijs hier nóg een keer valt is wel heel klein.

Wat zou jij doen als je € 67.000,- zou winnen?

2022 – Een jaar in beeld.

2022 was het jaar van opnieuw beginnen. Van een nieuw leven. 2022 was het jaar waarin ik dochterlief en schoonzoon soms teleur moest stellen als ze oppas voor hun hondje zochten. ‘Sorry schatten, ik heb nu ook een leven’.

Maar we hadden goede gesprekken op het strand, gingen samen naar Brugge dit voorjaar, Michelle en ik maakten onze – door corona uitgestelde – stedentrip naar Dublin en we gingen samen naar de Nacht van de Filmmuziek. Tussendoor gingen we bij elkaar op de koffie of samen naar (O)ma. Dank jullie wel, lieve Michelle en Robby, voor alle leuke uitstapjes, mooie momenten en al die keren de slappe lach. En oh! Vooral dank jullie wel voor jullie geweldige Sinterklaasgedicht en bijbehorend cadeau! 

2022 was het jaar van wennen. Wennen aan dat nieuwe leven. Voor mij en voor mijn liefste ex. Het gaat gelukkig goed met hem. Hij sport veel en kookt elke vrijdag voor mijn medebewoners. Ik ga regelmatig op de koffie, neem hem mee om ergens te lunchen of kijk een avondje tv bij hem. Dank je wel, lieve Frank, dat we gewoon vriendjes kunnen zijn. 

2022 was ook het jaar dat ik tijd had voor mijn vrienden en vriendinnen. Ik croste ontelbare keren naar Brabant, dronk koffie en at worstenbrood. En bij hun tegenbezoekjes wilden ze altijd naar het strand. Ik integreerde mijn Brabantse vriendenkring in mijn andere vriendenkring en het bleek bijzonder goed te klikken. Ik had niet anders verwacht, trouwens. Dank je wel, lieve Simone & Werner, Chris, Erik, Marion en Arjan. Ik zie jullie allemaal weer in 2023!

2022 was het jaar waarin ik samen met mijn broer familiebijeenkomsten regelden. We vierden samen de 91ste verjaardag van onze moeder. En tweede Kerstdag waren we weer allemaal bij elkaar. Hoewel we elkaar niet heel vaak zien, is het altijd gezellig als we bij elkaar zijn. Dank jullie wel, Jan, Cocky, Gerda, Jantien en Hanny. We moeten er maar familietraditie van maken om regelmatig bij elkaar te komen.

Ik ging veel op pad met mijn moeder, sleepte haar in de taxi naar familiefeesten, naar familie en vrienden of gewoon naar de stad. Ze genoot ervan. Net zoveel als ik. Dank je wel, Annemarie & Mink, Adrie & Auke, Gerdine, tante Lies en tante Ria, Maudy & Arthur, Kathleen & Guus en Piet. Ik hoop jullie volgend jaar allemaal weer een keer te zien. 

2022 was het eerste jaar dat ik twéé overzichtsfilmpjes maakte. Ik moest wel want in de originele versie zitten al mijn dates verwerkt. Die sloopte ik er vakkundig uit omdat ik hen uiteraard niet zomaar op internet kan gooien. De gecensureerde versie die je bij dit bericht ziet, is een stuk saaier dan de oorspronkelijke versie met de heren erin. Wat heb ik genoten van alle terrasjes, wandelingen, etentjes en goede gesprekken. Dank je wel, S….., M…, A…., C…., M….. en W….. Jullie maakten 2022 een stuk vrolijker. 

2022 was het jaar waarin ik een heus team van Guardian Angels had. Dank jullie wel, lieve Michelle en Simone. Dat jullie zo goed op mij gepast hebben en me zo verschrikkelijk aan het lachen gemaakt hebben! Ik hoop dat jullie volgend jaar ook weer op mij passen! 

En dan nog een hele grote dank je wel voor al mijn trouwe lezers hier! Hoewel ik altijd zeg dat het me niet om de reacties gaat, vind ik het altijd weer leuk dat jullie zo trouw bij me komen lezen. Dus dank jullie wel, lieve Emiel, Rietepietz, Liesbeth, Rianne, Ilona, Deborah, Audrey, Neeltje, Mara, Nicole, Sas, Sandra, Netty, Sandra, Niekje, Sally, Mrs. T., Iris, Edith, Willemijn, Zo simpel is dan geluk, Marieclaire, Natiza en iedereen die ik vergeten ben. Jullie horen van mij in 2023!

En als laatste:
Een shout out naar Michelle, die met haar turnkunsten mijn filmpjes altijd opleukt. Blijven turnen, kind! Je moeder kan niet zonder je filmpjes.

En mijn excuses aan de barman van de Mary Macs in Dublin die nu pontificaal in beeld op internet staat. Sorry, man! 

Ik wens jullie allemaal een fijne jaarwisseling en een gelukkig en gezond 2023.