Sinds Michelle’s 21ste verjaardag maakten we er een familietraditie van; elk jaar een stedentrip. Hoewel ik tijdens de reisjes met Michelle vergezeld word door het allerliefste wat ik heb, word ik toch altijd geplaagd door heimwee. Ik ben dol op vreemde steden bekijken maar aan het eind van de dag wil ik het liefst onder […]
De vaste lezers weten het: ik heb last van heimwee. En niet zo’n klein beetje ook maar echt gruwelijk, verschrikkelijk veel last van heimwee. Verre reizen zijn aan mij niet besteed.
Het was hard op weg om een mooie traditie te worden: een jaarlijkse citytrip met mijn dochter. We bezochten Londen (2014) , Rome (2015) en Barcelona (2016). Maar toen kwam de klad er in omdat ik nogal aan huis gebonden was als mantelzorger van ex. In 2019 besloten we te ‘oefenen’ en gingen we een weekendje naar Groningen. Ex bleek zich prima te redden, dus konden wij weer op stap. In 2020 boeken we een weekendje Dublin. En we annuleerden de boel weer, want tja.. corona. We gingen naar Deventer dat jaar. En Dublin bleef op de lijst staan.
Bij het te voorschijn halen van mijn zomergarderobe dacht ik “Ach, heb ik die nog steeds?”. Ik herinner me dat ik er mee door Calella liep, toen ik op vakantie in Spanje was met Michelle in 2002. Maar volgens mij liep ik er al eerder mee rond. Ik app mijn kind een foto, en die appt meteen terug “Op Texel toch ook al?” Dan zal het wel kloppen wat ik denk; ik loop hier al decennia mee rond.