Dat de jaarlijkse stedentrip met mijn dochter een groot succes is, is algemeen bekend. Het is elke keer weer een feestje dat zij alles regelt en haar oude moeder op sleeptouw neemt. Het enige wat ik hoef te doen, is achter haar paardenstaart aan te lopen en dan komt alles goed.
De vaste lezers weten het: ik heb last van heimwee. En niet zo’n klein beetje ook maar echt gruwelijk, verschrikkelijk veel last van heimwee. Verre reizen zijn aan mij niet besteed.
2022 was het jaar van opnieuw beginnen. Van een nieuw leven. 2022 was het jaar waarin ik dochterlief en schoonzoon soms teleur moest stellen als ze oppas voor hun hondje zochten. ‘Sorry schatten, ik heb nu ook een leven’.
Een toen ontdekte een vriend uit Alkmaar dat ik nog nooit in Alkmaar was geweest. Hij vond het een regelrechte schande voor iemand die al vijf jaar zo dicht bij Alkmaar woont. En we waren het er over eens dat deze vlek op mijn blazoen zo snel mogelijk verwijderd moest worden. Dus werd ik afgelopen zaterdag om 11.00 uur ‘s morgens verwacht op station Alkmaar Noord voor een kennismaking met Alkmaar. En natuurlijk nam ik mijn camera mee. Want, dacht ik, dan schrijf ik een logje over Alkmaar.