2021 was het tweede coronajaar. En ook het jaar dat mijn oude moedertje moest verhuizen naar een zorgcentrum. Waar ze eerst in quarantaine moest en ik haar volledig ingepakt bezocht. 2021 was ook het jaar van sneeuw. Heel veel sneeuw. Gelukkig was 2021 ook het jaar van thuiswerken. Lekker bij de verwarming met Spike altijd bij me in de buurt, tot hij in juni overleed. Wat wordt-ie gemist.
Wat hadden we zin in 2020, zeg! Na dat rottige 2019. Vol wilde plannen zaten we. We kochten een rolstoel voor mijn moeder. “Kunnen we lekker samen boodschappen doen, mam”. Het huis van Michelle en Robby zou opgeleverd worden. En Michelle en ik zouden, voor het eerst sinds jaren, weer eens een stedentripje maken. Naar Dublin! Maar door corona liep alles anders. Het was flink schrikken, in het begin. De stille straten, de volle IC’s, de looproutes in de supermarkt en het vele thuiswerken. Maar het wende, gek genoeg. En eigenlijk… voor mij persoonlijk was 2020 zo slecht nog niet.
Ergens tijdens de eerste lockdown besloot ik een voorschot te nemen op het vakantiegeld dat ik door Corona niet in Dublin uit zou geven. Ik kocht een zoomlens voor mijn camera. Ik had te vaak leuke beestjes gezien in de verte die ik met mijn gewone lens niet kon fotograferen. Bovendien had ik op de Facebookgroep van mijn dorp prachtige close up-foto’s gezien van een van de Schotse hooglanders hier in de duinen waarbij de maker verklapte dat hij een zoomlens gebruikt had. Dat wilde ik ook!
Het begon met een weekendje Londen samen met mijn dochter voor haar 21ste verjaardag. En dat beviel zó goed dat we er een jaarlijkse traditie van maakten. Na Londen in 2013, bezochten we Rome in 2014 en Barcelona in 2015. En toen kwam de klad er in omdat Frank ziek werd en ik het lastig vond om hem een weekend alleen te laten. Van hem mocht het, hoor. Geen probleem. Maar ik vond het vervelend.