Typmiep, creatief, boekenwurm, klusser en een tikje neurotisch.
Ik ben geboren en getogen in het Zuiden van het land. Daar groeide ik op als jongste in een groot gezin met zes kinderen. Op mijn 23ste werd ik moeder van een prachtige dochter. Samen met haar vormde ik jarenlang een gezellig mini-gezinnetje. In 2005 kreeg ik mijn eerste digitale camera cadeau. Ik fotografeerde van alles en zocht een manier om mijn kiekjes te delen met familie en vrienden. En zo ontstond dit weblog.
In 2010 ben ik vanuit het Brabantse land naar Amsterdam verhuisd om te gaan samenwonen met een rasechte Amsterdammer. Dochterlief ging mee naar de hoofdstad, zij het op kamers, om te studeren. Inmiddels is ze volwassen en woont ze samen met haar vriend en een heel schattig hondje in Almere.
Mijn Amsterdamse verkering kreeg in 2016 een hartinfarct. Hij overleefde het ternauwernood maar hield er niet aangeboren hersenletsel aan over, wat grote gevolgen had. Voor hemzelf maar ook voor onze relatie. In 2017 zijn we, samen met onze – inmiddels overleden – grote rode kater, verhuisd naar een dorp vlak bij de kust in Noord-Holland, waar we het prima naar ons zin hadden.
In 2021 heb ik, na jarenlang mantelzorgen, toch besloten mijn relatie met hem te verbreken. Een stap die ik niet zomaar gezet heb maar waar ik jaren lang naar toe gegroeid ben. Van liefste verkering werd mijn Amsterdammer mijn liefste ex. We zijn nog steeds vriendjes en dat zullen we altijd blijven. In 2022 is hij verhuisd naar een een zorg appartement en probeer ik mijn leven opnieuw op te bouwen.
Door de jaren heen ontdekte ik dat ik het erg leuk vond om, naast het plaatsen van foto’s, stukjes te schrijven. En gaandeweg ontdekte ik ook het principe ‘als je niks te zeggen hebt, houd dan je mond’. Dus stopte ik met het plaatsen van flauwe grapjes en moppen. En plaatste ik alleen nog stukjes als ik vond dat ik iets te melden had.
Niet dat ik nou zo veel te melden heb. Maar soms heb ik inspiratie, soms wil ik even iets kwijt en dan schrijf ik een stukje. En ik vind het nog steeds leuk om te merken dat er mensen zijn die mijn stukjes lezen. Dus wees welkom, lees gezellig mee en laat wat van je horen!
En, oh ja! Ik fotografeer dus. Of nou ja; ik probéér te fotograferen. Dat maakt mij een ‘Uncle Bob’. Zo wordt – door professionele fotografen – de oom, tante, broer, buurman of wie dan ook genoemd die met een spiegelreflexcamera, en niet gehinderd door enige kennis van zaken, een evenement vast legt. En daarbij de ‘echte fotograaf’ hinderlijk in de weg loopt.
Dat ben ík dus! Een Uncle Bob! De stukjes die ik schrijf over de praktijkervaring die ik op doe en de uitstapjes die ik maak met mijn camera, kun je lezen onder de categorie “Fotografie door Uncle Bob”.
Groetjes,
Nicky