Ik twijfelde een beetje of ik wel een logje zou schrijven. Maar ach, hier schrijven helpt misschien. En bovendien weet ik dat jullie je, als ik een tijdje niet reageer of schrijf, afvragen of alles wel goed gaat. Nou, het gaat niet goed hier. Het gaat helemaal niet goed. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Zaterdagochtend vroeg heeft Frank een hartstilstand gehad. Ik werd wakker omdat hij aan het hoesten was. Daarna maakte hij een vreemd geluid. ‘Hij heeft een nachtmerrie’ dacht ik nog. Toen ik hem wakker wilde maken, reageerde hij niet en zag ik dat hij niet meer ademde. Ik heb meteen 112 gebeld.

Hulde aan al die hulptroepen! Wat een helden! “Niet schrikken”, zei de centralist “ik stuur van alles met veel lawaai naar jullie toe.” Binnen no time was ons kleine huisje vol. Twee politieagenten, vier ambulancemedewerkers en een stel brandweermannen. De ambulancemedewerkers begonnen meteen Frank te reanimeren. Dat hebben ze een uur lang volgehouden. Ondertussen bekeken de brandweermannen de mogelijkheden om Frank uit het huis te krijgen. Het franse balkon in de woonkamer was geen optie; daaronder ligt een smal stoepje en water. Het balkon was geen optie; dat kijkt uit op de binnentuin waar geen auto’s in kunnen. De gewone ramen scharnieren in het midden, dus dat ging ook niet.

Uiteindelijk hebben ze Frank, op de brancard, via de trappen naar beneden gebracht. Met loeiende sirenes over de A10 naar het VU. Ik in de tweede ambulance er achteraan. Ondertussen probeerde Michelle, die ik gebeld had, Frank’s zus en zwager te bereiken. Ironisch genoeg waren zij net op weg naar de Efteling en reed de bus waar zij in zaten praktisch langs het VU. De chauffeur heeft hen daar afgezet.

In het VU bleek dat Frank een verstopte kransslagader had. Hij is meteen gedotterd en er is een stand geplaatst. Daarmee was het probleem met zijn hart opgelost. Een groter probleem is dat Frank door de hartstilstand zuurstofgebrek heeft gehad en dat niemand kan zeggen wat dat voor gevolgen zal hebben. Volgens de procedure is Frank in slaap gebracht en werd zijn lichaamstemperatuur teruggebracht naar 32 graden om zijn hersenen rust te geven. Na 24 uur werd zijn temperatuur weer teruggebracht naar 37 graden en de slaapmedicatie gestopt. Vervolgens was het afwachten óf en hoe Frank wakker zou worden.

Inmiddels is het dinsdag. De slaapmedicatie is gestopt. Frank ademt zelfstandig. Zijn hartslag is goed. Maar ‘wakker’ is hij niet echt. Hij doet af en toe zijn ogen open. Hij beweegt zijn armen en benen. Hij reageert op pijnprikkels. Maar hij reageert niet op opdrachten. Ik weet niet zeker of hij me hoort als ik tegen hem praat. De uitkomst is onzeker. Niemand kan zeggen of het nog beter wordt of niet. Er zit niets anders op dan afwachten. Hoe moeilijk dat ook is.

Ik zit veel bij hem. Samen met Mich, Robby, Franks’s zus, zwager en neefje. We praten met elkaar, we praten tegen Frank en we doen ons best om positief te blijven. We blijven hopen maar we weten niet zo goed waarop we hopen.

Ondertussen probeer ik zo goed mogelijk voor onze Spike te zorgen, die natuurlijk niet snapt waar zijn baasje is. Ik breng uren door aan de telefoon en Whatsappend met familie, vrienden en collega’s. We praten en praten en proberen elkaar op te beuren. Gek genoeg lachen we ook veel. Ondertussen probeer ik mijn ‘normale’ ritme aan te houden en goed voor mezelf te zorgen. Dus ik slaap, ik douche, ik kleed me aan, doe mascara op, ik eet en ik drink.

En af en toe heb ik kleine instortmomentjes. In de supermarkt, als ik denk ‘de kaas is op, we moeten kaas’ en vervolgens voor een klein pakje met plakjes kaas kies omdat ik me ineens realiseer dat ik in mijn eentje geen pond kaas op kan in een week. Als ik me realiseer dat Frank niets weet van de aanslag in Berlijn. Als ik zinloos zit te zappen ’s avonds laat en herhalingen voorbij zie komen van vorige week. In gedachten hoor ik wat hij zei, vorige week nog, toen we samen zaten te kijken. God, wat mis ik hem.

Maar ik kan dit. Ik ga dit doen. Ik blijf op de been. Helemaal instorten kan altijd nog. Of misschien stort ik wel niet in. Want ik kan dit.

Ik houd jullie op de hoogte.