Januari

10 reacties

Wacht even! Wacht even! Waar is januari gebleven? Normaal gesproken is dat de langste maand van het jaar. Een kaal huis waar eerst de boom stond. En donkere hoekjes in huis waar eerst de kerstverlichting brandde. Maar ineens ontdek ik dat januari allang voorbij is. Gewoon weg! Voorbij. Hoe dan? En ik schreef bijna niets. Niet dat ik niks te vertellen had, hoor. Er was genoeg om over te schrijven.

Ik had kunnen schrijven over Disney in Concert waar ik samen met dochterlief heen ging. We hadden niet de allerbeste plekken maar het ging om de muziek dus het was geweldig. Allemaal liedjes uit Disneyfilms, gezongen door ‘bekende Nederlanders’. Dat ik de helft van hen niet kende, mocht de pret niet drukken want de liedjes kende ik wel! En bovendien is een avondje quality-time met je kind nooit weg.

Ik ging naar de nieuwjaarsborrel die mijn seniorenbuurtjes altijd organiseren in een cafeetje hier om de hoek. Een hoop gezelligheid, met een hapje en een drankje erbij. Leuk om te zien hoe fit ze allemaal nog zijn. Grappig hoe mensen op steeds latere leeftijd pas ‘oud’ worden. Ondanks dat ze allemaal hun leven lang pal onder de rook van Tata woonden, is het een mooi stel krasse knarren.

Er was een broer en zussen-lunch in Brabant waar wij, arme weeskindertjes, gezellig bij kletsten en herinneringen ophaalden. We verdeelden wat sierraden van ons moedertje. En ach, dat had ze mooi gevonden; dat wij elkaar nog steeds zien. Aansluitend ging ik op bezoek bij een goede vriend in Brabant, die een heerlijke avondmaaltijd voor me kookte. Heerlijk om zo in de watten gelegd te worden!

Ik paste een weekend op Nanook. En ik maakte van de gelegenheid gebruik om haar mee te nemen naar de liefste ex. Ik besloot meteen dat we dan ook wel samen konden eten en sleepte de kaasfondu-pan plus inhoud mee. Dat was een groot succes! Net als het weerzien tussen Frank en Nook. Nook is nooit vergeten dat Frank vaak op haar paste toen ze nog een puppy was. Stapelgek zijn ze op elkaar!

Ik had over het bedrijfsuitje kunnen vertellen dat ik had. Een kook-challenge. Mijn collega’s en ik werden onderverdeeld in drie groepen, kregen een doos met ingrediënten maar geen recept. Ik realiseerde me dat het me helemaal niet uitmaakte in welk groepje ik kwam te zitten. Omdat ik gewoon ál mijn collega’s aardig vind! De opdracht was om een voorgerechtje en een hoofdgerecht te maken. Het was hartstikke leuk! En we hebben, wonder boven wonder, echt lekker gegeten.

Ik had ook kunnen schrijven over de voorstelling waar ik met mijn schoonzusje heen ging. Een of andere dansgroep, vertelde ze. Maar door een vergissing van onze kant, stonden we een dag te laat in het theater. Niks dansgroep. Het Zaantheater was zo lief onze kaartjes om te boeken naar de voorstelling van die dag. Dus zagen we ‘Doek!’. We waren een beetje sceptisch maar we hebben genoten van de voorstelling.

Daarna nam  ik de liefste ex nog een keertje mee om pannenkoeken te eten en toen was januari ineens voorbij. Zomaar… En februari al bijna halverwege. Maar wat blijkt? Ik kan prima een hele maand in één logje proppen. Ik wil er geen gewoonte van maken. Maar voor een keertje kan het best.

Operatie geslaagd.

12 reacties

Die nieuwe auto is natuurlijk al lang niet nieuw meer. Maar het duurde zó lang voor ik er een beetje aan gewend was. Misschien omdat ik zo verknocht was aan mijn oude, gebutste Suusje. Misschien omdat ik nog nooit eerder zo’n chique bak onder mijn kont heb gehad. Al die foefjes, al die knopjes, al die hendeltjes.

Maar het wende, heel langzaam. En beetje bij beetje werd het steeds meer ‘mijn’ auto. En toen was ik onderweg en had ik een vieze voorruit. Ik haalde het hendeltje over om ruitenwisservloeistof te gebruiken en een klein, miezerig straaltje ruitenwisservloeistof kletste op mijn voorruit. ‘Hm. Even bijvullen’ dacht ik. Maar ik deed het niet. Een handeling die ik honderden keren bij mijn oude trouwe Suusje deed maar waar ik nu, om één of andere reden, een beetje tegenop zag. Ik reed stug door en het straaltje ruitenwisservloeistof werd steeds kleiner.

En toen was het op. Echt op. Tijdens een ritje van Brabant naar huis, werden mijn ruiten vies. Ik stopte bij een benzinepomp, maakte mijn voorruit schoon en gaf mezelf een ferme schop onder de kont. Want laten we wel wezen; ruitenwisservloeistof bijvullen is nou niet echt een openhartoperatie of iets anders ingewikkelds. Dus thuis raapte ik al mijn moed bij elkaar en begon aan de klus. En het viel vies tegen. 

Ja, ik kreeg de motorkap open. En ik hoefde niet te zoeken naar de standaard om de motorkap omhoog te houden, want die bleef heel fancy vanzelf open staan. Ik had het ruitenwisservloeistofreservoir al snel gevonden want dat blijkt gewoon op dezelfde plek te zitten. Ik kreeg het dopje er heel simpel af. Zonder al te veel te knoeien vulde ik het reservoir, deed het dopje er weer op en sloot de motorkap. Opgelucht haalde ik adem. Een makkie was het! Net als bij mijn oude, trouwe Suus.

Maar toen ik de dop terug op de fles ruitenwisservloeistof wilde draaien, viel hij uit mijn hand. En natuurlijk rolde hij onder de auto die naast de mijne geparkeerd stond. Dus lag ik vijf minuten lang, met mijn nieuwe witte jas aan, languit op de natte straat te hengelen naar een dopje dat net buiten mijn bereik onder een auto lag.

Conclusie: ook bij mijn nieuwe auto is het bijvullen van de ruitenwisservloeistof een fluitje van een cent. 

En nu ga ik even mijn jas wassen.

Handsfree reizen.

De boom is afgetuigd, de ballen opgeborgen en het gewone leven is weer begonnen. Daar hoort het reizen van en naar mijn werk bij. Twee keer in de week reis ik van Uitgeest naar Zaandam en terug. Afgezien af en toe wat vertraging of een uitvallende trein, bevalt dat reizen met de trein eigenlijk prima. Er is één ding wat me ontzettend tegen staat; ik vind het OV zo vies!

Nou heb ik in het dagelijks leven sowieso al een tikkie smetvrees. Niet in heel ernstige mate en er valt prima mee te leven, maar ik vind dingen al snel vies. Openbare toiletten, tijdschriften in wachtkamers, schoenen passen die misschien al door 47 mensen gepast zijn. Dat in de corona-tijd de winkelwagentjes na iedere klant schoongemaakt werden, vond ik geweldig! Jammer dat we die maatregel er niet in gehouden hebben. Maar het OV spant voor mij de kroon.

Als die voorwerpen, handvaten en knopjes waar werkelijk iedereen al aangezeten heeft. En je hebt geen idee waar ze daarvoor met hun vingers zaten. Dus ik vind het vies. Handschoentjes aantrekken gaat me weer net te ver maar ik heb een andere oplossing gevonden. Handsfree reizen! En ik heb er een ware sport van gemaakt en ik vind het heerlijk als het lukt. Ik probeer de reis te maken zonder iets aan te raken.

Inchecken is geen probleem. Je houdt gewoon je OV-pas voor de scanner. Als de trein komt, is het van belang om achter iemand te gaan, zodat die op het knopje drukt om de deur open te doen. Of ik glip snel een nog openstaande deur in. Met mijn handen nog in mijn zakken. In de trein check ik voor ik ga zitten of de stoel niet al te smerig is en dan ga ik zitten.

Ik raak het tafeltje niet aan, de prullenbak niet en de leuning niet. Ik zal ook nooit lekker lui met mijn hoofd tegen het raam gaan hangen. Ik blijf rechtop zitten en raak niks aan. Helemaal niks. Bij het uitstappen houd ik me stevig staande, want no way dat ik zo’n vieze paal vastpak waar die dag al 1000 paar handen aangezeten hebben. Als het echt moet, sla ik mijn arm er omheen om niet om te vallen. En uiteraard zorg ik dat er iemand voor me op het knopje drukt om de deuren open te doen. Of ik wacht tot degene die buiten staat dat doet. Dat duurt altijd even want die wachtende reizigers snappen er niks van.

Vervolgens ga ik met de roltrap naar boven, zonder de leuning aan te raken en check dan uit. ‘Yesss!’ gaat het dan in mijn hoofd. Het is gelukt! Helemaal van mijn huis naar het werk zónder iets aan te raken. Tevreden wandel ik dan naar kantoor om plaats te nemen op mijn flex-plek. En nee, dat is geen probleem. Want op de dagen dat ik daar niet zit, zit er een van mijn collega’s. Die ken ik! Dus daar heb ik dan weer helemaal geen moeite mee.

Wat vind jij vies?

Boffen in 2024 – Op naar 2025.

Met de Kerstdagen achter de rug en het nieuwe jaar voor de deur wordt het tijd om even terug te kijken. Kerst 2024 was goed. Net zoals heel 2024 goed was. Goed is eigenlijk een understatement; 2024 was gewoon fantastisch en ik had geen reden tot klagen.

Ik had dit jaar maar één uitvaart. In september overleed Ciska, het vriendinnetje van vroeger van mijn moeder. Wat heb ik genoten van de bezoekjes aan Ciska, samen met mijn moeder. De laatste keer dat we er waren, pakte mijn moeder Ciska’s hand bij het afscheid. ‘We zien elkaar in de hemel’ zei ze tegen haar vriendinnetje. En ik durf te wedden dat het zo is. Dat die twee het hoogste woord voeren daarboven.

Al vermoed ik dat mijn moeder het daarboven vooral druk heeft met dingen regelen voor mij. Hoe kan het anders dat er zoveel mazzeltjes op mijn pad kwamen dit jaar? Er was allereerst die super-de-luxe koffiemachine die ik kocht van de centjes die ze achterliet. Maar daarna was er die prachtige auto die ik voor een prikkie over kon nemen en een nieuwe fiets die me spotgoedkoop in de schoot geworpen werd door een buurvrouw die niet meer kan fietsen. Daarnaast heb ik sinds kort een vrijwel nieuwe mobiele telefoon die me ook haast niets kostte, dankzij zo’n luxepaardje in mijn omgeving dat een nieuwer model telefoon wilde. Ik bof!

Daarnaast was er die nieuwe baan, die ook al zo’n buitenkansje bleek. Uit nood, omdat ik de baan daarvoor zo verschrikkelijk vond, solliciteerde ik zonder dat ik überhaupt de vacature gelezen had. Ik vond het best ingewikkeld om iets compleet nieuws te leren, zeker omdat het nogal uitgebreide materie betreft. Maar mijn collega’s waren super lief en behulpzaam. En gaandeweg kreeg ik er steeds meer lol in om me te verdiepen in iets nieuws.

In de vakantieperiode waren we nogal onderbezet, zeker toen er ook nog een collega uitviel wegens ziekte. Apetrots was ik, dat ik – toen net een half jaartje in dienst –  samen met een collega die er ook nog maar pas werkte de boel draaiende wist te houden. Daarnaast kreeg ik zomaar een salarisverhoging met terugwerkende kracht én werd in december mijn jaarcontract omgezet in een contract voor onbepaalde tijd. Maar het allermooiste is dat we zo’n enorm leuk team zijn. We hebben echt zoveel lol samen. Heerlijk! Ik heb zo enorm geboft met deze baan!

En toch was er in 2024 één tragisch dieptepunt. En dat was mijn weblog. Ik denk dat ik nog nooit zo weinig blogjes geschreven heb. En ik denk dat ik nog nooit zoveel achter gelopen heb met het lezen van blogjes van anderen. Dat was op zich niet zo verwonderlijk; ik was een beetje druk.

Ik heb zojuist even mijn agenda van het afgelopen jaar doorgebladerd en geteld. Ik had het afgelopen jaar 139 afspraken. Dat waren vrienden die op bezoek kwamen, bezoekjes aan familie, lunches met vrienden en vriendinnen, etentjes, verjaardagen en workshops. Of gewoon avondjes film kijken en slap ouwehoeren. En die 139 afspraken waren alleen de afspraken die vooraf in mijn agenda genoteerd stonden. De keren dat er spontaan ‘iets leuks’ gedaan werd, staan hier niet eens bij. Ik bof met zoveel lieve mensen om me heen.

En verder bof ik met mijn lezers hier. Want hoe weinig ik ook blog en hoe weinig ik ook bij jullie bij lees, áls ik iets schrijf, reageren jullie altijd. Dank jullie wel daarvoor!

Ik hoop dat jullie fijne Kerstdagen hebben gehad en ik wens jullie veel liefde, geluk en gezondheid in 2025!