Heel af en toe heb ik last van mijn rug. Zo’n pijnlijke plek onderaan mijn rug, net boven mijn bil, die doortrekt naar mijn been. Ik heb het niet heel vaak maar het is wel vervelend. Al een tijdje speelde ik met het idee om iets yoga-achtigs te gaan doen. Om mijn rugspieren te versterken en een beetje soepel te blijven. Want mijn hardloopschoenen liggen te verstoffen en mijn vriendschap met Evy is flink verwaterd. Af en toe ga ik baantjes trekken in het zwembad maar verder doe ik helemaal niks. En het leek me toch wel slim om – ontkennen is zinloos – nu ik wat ouder word in beweging te blijven.
Toen Frank in het revalidatiecentrum zat, werd mijn rugpijn ineens heel erg. Mijn bovenrug, mijn onderrug. Alles zat vast. Ik strompelde meer dan ik liep en ik paste perfect tussen de revaliderende patiënten daar. En oh, terug naar huis! Wat een hel was dat! Voetje voor voetje vier trappen op. Het duurde even voor ik boven was.
Ik weet het aan stress en aan wekenlang in onmogelijke houdingen op Frank’s ziekenhuisbed hangen om maar zo dicht bij mogelijk bij hem te zijn. Ik ging naar de huisarts die me vrolijk vertelde dat mijn bekken een beetje scheef staat. En dat ik x-benen heb. En bedankt.
Ik kreeg pijnstillers en het advies oefeningen te doen. Bij geen verbetering moest ik naar een fysiotherapeut. Aangezien dat niet in mijn drukke schema paste, nam me voor om nu écht iets te gaan doen. Iets yoga-achtigs. Omdat een beetje ontspanning ook geen kwaad kon.
Maar verder dan googlen op ‘yoga amsterdam Nieuw West’ ben ik nooit gekomen. Iets van door de yoga-bomen het yoga-bos niet meer zien. En in mijn achterhoofd het horrorverhaal van Michelle die tijdens een yoga-workshop als een aap moest lopen. Het kwam er niet van. En toen gingen we verhuizen.
Eenmaal gesetteld in onze nieuwe woonplaats keek ik op internet eens wat voor activiteiten ons nieuwe stekkie te bieden had. Ik was aangenaam verrast! In het buurthuis pal achter ons huis wordt van alles georganiseerd. Van Indische kookworkshops tot kantklossen. Van klaverjassen tot pilates. Wacht even… Pilates? Is dat niet iets yoga-achtigs? Dat bleek te kloppen.
Twijfelend stuurde ik de link naar vriendje en dochter. Zou dat iets voor mij zijn? Maar ik hakte in twee tellen zelf de knoop door en vulde het aanmeldformulier in. 34 pilateslessen. Bam! Ik ging het doen! Vriendje mailde terug. Dochterlief mailde terug. Met allebei hetzelfde antwoord. Doen!
De eerste keer sleepte ik me naar mijn pilatesles. Iets met liever lui dan moe en een enorme afkeer van groepen vreemde mensen. Iets met bang zijn voor schut te staan in mijn oude legging en slobbershirt. Iets met de angst voor slanke dennen in fluor yoga-pakjes die vlot hun benen in hun nek legden.
Ook al liep ik niet over van enthousiasme, ik had me wel goed voorbereid. Als enige van de groep had ik een yoga-matje bij me. Dat de rest daardoor dacht dat ik de les zou gaan geven, beschouwde ik als een compliment. Schijnbaar zag ik er reuze professioneel uit. En helemaal zen natuurlijk.
Het stelde me ook gerust. Als zij dachten dat ik, met mijn maat 44 in een oude legging, de pilateslessen ging geven dan hadden we hier niet echt met kenners te maken. En dat klopte. Geen flitsende sportpakjes, geen fluoriserende, strakke shirtjes. Gewoon dames net als ik, die zuchtend over hun drukke dag, in slobbershirtjes een beetje gingen sporten.
Hun hoofden worden net zo rood als het mijne als we de ‘hangende hond’ doen en af en toe hoor ik een geruststellende bonk en gegiebel als er weer iemand omvalt bij een of andere onmogelijke pose. Ik pas er wel tussen, zeg maar. Met mijn x-benen.
Ik geef toe; ik vind het niet echt leuk. Ik lig nog steeds liever op de bank met een boek. Maar ik dóe het wel. Nog 30 lessen te gaan. Daarna ga ik kantklossen.
Ik ben blij dat rennen nog gaat want…. Pi latus… Ik vind het niks.. Maar ja.. We motte wat nu we geen 20 meer zijn…
Dat was ’t ‘m inderdaad. Ik moet toch wat…
Kom hier via Wieb even kijken. Wow, jij blogt al lang, en wat een gevarieerde onderwerpen. Leuk!
Succes met de Pilates!
Hé Mrs. T. !
Wat gezellig! Ik kom binnenkort even bij jou langs. Je weblog zag er interessant uit, vond ik, toen ik even spiekte.
Pilates lijkt me niet echt wat voor mij. Wel ben ik thuis met oefeningen bezig en hebben we sinds kort een loopband ^^
Fijn weekend!
Oeh, zo’n loopband lijkt me nog best lastig. Ik denk dat ik daarmee zou verongelukken 😉
Ben benieuwd hoe het gaat, ergens wel jammer dat je niet meer hardloopt maar ja dat was ook wel erg vroeg he 🙂