Voor ons Moviemakerprojectje van 2010 rommelde ik (met haar toestemming, overigens) door Michelle's foto's. Foto's van haar vakanties, zomaar tussendoor genomen kiekjes en noem maar op. Ik zocht de leukste foto's uit en stuitte ineens op een foto die ik nog nooit gezien had.

Na een turncarrière in Breda waar Mama met haar neus boven op zat (en niet alleen uit 'carpool-oogpunt', maar ook omdat Mama dat leuk vond!) stortte Mich zich, toen ze eenmaal op kamers zat in Amstelveen, in de wereld van Tissu.

Geheel op eigen houtje, besloot ze lessen te gaan volgen bij een adresje in de beruchte Bijlmer.
Oh, my God.

Nét op kamers, nog geen 18 en (dus) met een OV-kaart die nog niet werkte, ging madam (in het kader van 'ons bent zunig') met de fiets naar haar tissu-lessen.

Dus fietste Dochterlief iedere week van Amstelveen naar de Bijlmer, om rond een uur of tien 's avonds doodleuk weer terug te fietsen van de Bijlmer naar Amstelveen.
Oh, my God!

Afgezien van de slapeloze nachten die ik daarvan kreeg, zag ik bar weinig van het tissu-gebeuren. Na een tissu-les belde ik haar steevast. Ik was al blij als ze haar telefoon opnam en schijnbaar veilig thuis was.

En daarna vroeg ik hoe haar les gegaan was.
Ja, goed, maar het was het nét niet helemaal voor Michelle.

Vrienden gingen soms mee kijken naar een training en maakte daar foto's en filmpjes. Maar ook daar zag ik weinig van terug*.

Het hele tissu-gebeuren bleef één groot mysterie.

Ja, er was een voorstelling half december.
Maar terwijl ik de batterij van mijn camera al oplaadde, liet Michelle weten dat ze niet mee deed. Ze vond het niet leuk genoeg. Dus bleef Mama achter zonder foto's en zonder videomateriaal van dochterliefs' tissu-activiteiten.

En toen rommelde ik in haar foto's.
En vond dé foto.
Hij staat hierboven.
Een werkelijk gewéldige foto!

Ik staarde verbijsterd naar het scherm.
Mich tijdens tissue.
Een fantastisch plaatje!
Waarom had ze me die foto niet gemaild?

Michelle zat in Parijs en ik mailde haar, met de foto als bijlage.'Waarom heb je me deze foto nooit laten zien?'

Het antwoord was heel simpel.
Het is Michelle niet.

Ik bekeek de foto nog eens goed.
Kijk dan! Die blonde pluk in haar haar!
Kijk dan! Die moedervlek op haar been!
Maar Mich garandeerde me dat ze het écht niet is.

Ik voelde me alsof ze weer vijf is, en ik er tijdens zwemles achter kom dat ik al een half uur het verkeerde kind in de gaten houd. Man, met nat haar leken ze allemaal op elkaar.

Nu blijkt dat kinderen ook allemaal op elkaar lijken als ze ondersteboven hangen.

Pas toen ik de laptop ondersteboven hield, zag ik dat het Michelle niet is.

En ik maar denken dat ik mijn kind goed ken.

* @Yvette: mail me dat tissu-filmpje nou eens!

En oh ja, klik op de foto voor een grotere versie.