Tijdens de plaatsingswedstrijd Zuid-West-Nederland op 15 maart plaatste Michelle zich voor een toestelfinale vloer. En dus togen we afgelopen zaterdag naar een winderig Zeeland, waar Michelle nog één keer haar vloeroefening mocht doen.

Met twee vriendinnen als morele steun op de achterbank vertrokken we. Ik had een kwartiertje bij de reistijd geteld voor het geval we zouden verdwalen. Dat leek me genoeg, we moesten naar Oostkapelle. Ik bedoel; hoe groot is Oostkapelle? ’t Leek me sterk dat ik dáár zou verdwalen!

Na tig Zeeuwse dorpen doorkruist te hebben, vonden we het pittoreske Oostkapelle. En ja, hoor! Ik kreeg het voor elkaar daar te verdwalen… We konden de turnhal niet vinden. We reden wanhopig rondjes rond de kerk en zagen de auto van clubgenootje Britt staan. We móesten dus in de buurt zijn…

Omdat de tijd begon te dringen besloot ik een voorbijganger om hulp te vragen. Tot drie keer toe deden we een poging; tot drie keer toe kregen we medegedeeld “Sorry, wij zijn vandaag nét aangekomen.” en “Sorry, wij zijn niet van hier.” Conclusie; niemand wóónt in Oostkapelle, de mensen die je daar ziet zijn allemaal toeristen.

Gelukkig bereikten we na nog een flinke zoektocht in Oostkapelle-Centrum uiteindelijk de sporthal die ergens verstopt in een woonwijk lag. Net op tijd vielen we hijgend binnen. Michelle hees zich in turn-outfit en wij zochten een plaatsje op de tribune. Voor ons begon het lange wachten tot Michelle aan de beurt was, terwijl we ondertussen het turnspektakel bekeken.

En spektaculair was ‘t! Binnen een half uur werd de eerste turnster al afgevoerd met een gebroken elleboog na een val van de brug. In het half uur daarna vielen twee turnsters flauw terwijl ze zaten te wachten in het toestelhok dat ingericht was als wachtruimte. Het scheen iets te warm te zijn daar binnen. Een van Michelle’s vriendinnen verzuchtte dat ze blij was dat ze op wedstrijdzwemmen zit. ‘Da’s veel veiliger,’ concludeerde ze, ‘het enige dat kan gebeuren is verdrinken, maar aangezien ik kan zwemmen is die kans heel klein!’

Michelle bleef op de been en zorgde zelf ook voor spektakel toen ze eindelijk aan de beurt was. Toen haar muziek begon te spelen, begon ze vol goede moed aan haar oefening. Maar de jury was nog volop bezig haar voorgangster te beoordelen en zat nog volop te schrijven. Ai! Foutje… Na haar eerste serie sprongen moest Michelle stoppen. Ik was al bang dat ze tijdens haar laatste wedstrijd gediskwalificeerd zou worden, maar mocht ze gewoon opnieuw beginnen!

En het ging goed. Het ging heel erg goed! Michelle was helemaal tevreden en vond dat ze nog nooit zo’n mooie arabier-flik-flak had gesprongen. Het resultaat was er ook naar; haar score was 8.45! En dat leverde een vijfde plaats op. Wat dus inhoudt dat er maar vier meisje in haar niveau beter zijn dan Michelle in heel de regio Zuid-West-Nederland! Oh zo!

Om dat feit te vieren én omdat het de laatste officiële vertoning van haar vrije oefening was, heb ik gefilmd (zonder te bibberen) en het filmpje gemonteerd tot, al zeg ik het zelf, wel een heel speciaal Moviemaker-filmpje. Helemaal in Cats-stijl, omdat Michelle vroeger zo dol op die musical was dat ze zonder aarzelen destijds muziek uit Cats koos voor haar allereerste vrije oefening op muziek.

Enjoy!

http://vid5.photobucket.com/player.swf?file=http://vid5.photobucket.com/albums/y162/nicky0607/ToestelfinaleOostkapelle12mei2007kl.flvDe choreografie van deze oefening is van Chantal,
waarvoor dank!En klik hier als je wilt zien, hoe dit ooit begon!