Met Frank’s appartement als uitvalsbasis en gewapend met printjes van de Anwb-routeplanner vertrokken we woensdagmorgen voor een bezoekje aan School 1. Frank vind het, helemaal terecht, geen goed plan om mijn handje vast te houden en ons overal heen te rijden. Tenslotte moet ik ook zelf de weg leren in de Big City. Als ik veilig op de bank zit met een bak koffie, ben ik het daar helemaal mee eens, maar eenmaal in de auto is het toch wel eens even slikken…

Enigszins nerveus stapte ik in de auto en ik reed maar één keer verkeerd. Michelle riep doodleuk: ‘dan keer je toch gewoon bij dat stoplicht? Dat doe je in Breda ook!’ Ja, tuurlijk. In Breda wel! Maar daar rijden geen trams! Op een kruising met trams, drie banen voor auto’s aan vier kanten en massa’s door rood rijdende fietsers ben ik niet zo’n held.

Ik reed dus door tot ik een veilige ‘keerlocatie’ gevonden had en daarna reden we wel goed. Toen we een béétje in de buurt waren, heb ik een parkeerplaatsje gezocht en hebben we het laatste stukje gelopen. Wij waren nog heel, de auto ook en je moet het lot niet tarten!

Op het Amsterdams Lyceum werden we hartelijk ontvangen. Een leraar ving ons op bij de ingang en begeleidde ons naar het afdelingshoofd waar we een afspraak mee hadden. Ondertussen waanden wij ons regelrecht in het decor van Harry Potter en vergaapten we ons aan Zweinstein-achtige gewelven en prachtig glas-in-lood. Wat een geweldig gebouw! Het stamt uit 1918 hoorden we later en ik was meteen helemaal verliefd en baalde dat ik mijn camera niet bij me had. Misschien maar beter ook; het staat zo raar als je meteen foto’s gaat maken…

Het gesprek was leuk. Het afdelingshoofd was erg geïnteresseerd in Michelle’s hobby’s, haar kijk op de verhuizing naar Amsterdam en haar pakketkeuze. Na afloop van het gesprek was hij zeer te spreken over de indruk die Michelle maakte én over haar puntenlijst, dus wat hem betreft kan ze in het nieuwe schooljaar daar terecht. Hij kon alleen niet beloven dat er ook daadwerkelijk plaats is. We hebben wel een inschrijfformulier ingevuld, maar voor de zekerheid moet Michelle ook ingeschreven worden bij een andere middelbare school. We hebben nog een verkenningstocht gehouden door het gebouw en stapten daarna heel enthousiast weer buiten. Michelle had er maar één woord voor: “Stoer!”

Over School 2 (nee, ik noem geen namen) waren we het snel eens. De eerste indruk van het gebouw en de leraren was al niet goed. Vuil, veel te druk, rommelig en vol schreeuwende, krijsende pubers. Ook de leraar met wie we een gesprek hadden, kwam erg ongeïnteresseerd over. Hij nam ons mee naar zijn stinkende, rommelige kantoortje voor een heel kort gesprekje. Hij vroeg bijna niets, leek niet geïnteresseerd in Michelle’s schoolresultaten en verzekerde ons doodleuk dat er plaats genoeg was volgend jaar en verzocht ons tegen de tijd dat we verhuisd zijn nog maar eens te bellen om Michelle in te schrijven. Ik dacht het niet! Wat een bende daar! Verschrikkelijk!

Volgende week gaan we op zoek naar een nieuwe ‘reserveschool’ en ondertussen gaan we heel hard duimen dat er plaats is op het Amsterdams Lyceum. Al is het alleen maar omdat ik dan in een onbewaakt moment kan proberen om wat plaatjes te schieten van de prachtige bakstenen gewelven!