Rond mijn 21ste ben ik op mezelf gaan wonen in een prachtig appartementje. Het appartement was onderdeel van een nieuwbouwflat, die in de volksmond de “Apenrots” genoemd werd, door zijn bijzondere bouw. Ik had de mooiste flat die er was! Doordat mijn flat boven een doorgang naar een supermarkt lag, had ik geen bovenburen én geen benedenburen. Ik had een enorm balkon met een overdekt gedeelte, een ruime woonkamer (die bovendien een puntdak van vijf meter hoog had), een flinke slaapkamer, een erg ruime badkamer mét tweede toilet en een prachtig mooi uitzicht! Ik heb er jaren met veel plezier gewoond.
Toen Michelle op komst was, ruimde ik een hoekje in mijn slaapkamer leeg en zette daar een ledikantje neer. Jammer dat ze geen eigen kamertje had, maar we hadden het prima naar ons zin in ons flatje. Met mooi weer zaten we op het balkon of we gingen wandelen in de mooie omgeving.

Maar toen Michelle groter werd, begon het toch wat lastiger te worden. Om in de badkamer te komen, moest ik door de slaapkamer. Daar werd Michelle vaak wakker van. Bovendien zat tussen de slaapkamer en de woonkamer een schuifwand, zodat de slaapkamer behoorlijk gehorig was. Tijd om te vertrekken dus… Michelle was tien maanden toen we een huisje met een tuintje aangeboden kregen. We pakten in, ik tekende een verhuiskaartje (tja, nog geen computer…) en we vertrokken.
In dat huisje wonen we nu nog steeds. Ook met veel plezier, maar toch… steeds als ik langs de “Apenrots” kom, kijk ik naar ‘mijn’ flatje. Als ik daar twee slaapkamers had gehad, was ik nooit weggegaan! Al jaren wijs ik Michelle aan “Kijk! Daar hebben wij gewoond!” en al jaren bel ik aan bij de bewuste flat, in de hoop even binnen te mogen kijken… De galerij en het grote gezamenlijke terras (met uitzicht op de groene omgeving) heb ik Michelle al vaak laten zien, maar binnen kijken in ‘onze’ flat was nog nooit gelukt….

Vandaag kwamen we weer langs en ik zag dat er een raam openstond. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en heel brutaal aangebeld. Netjes uitgelegd wie we waren en gevraagd of we even binnen mochten kijken. Het meisje dat er nu woonde aarzelde even maar liet ons uiteindelijk toch binnen!

Zo vreemd om daar weer te zijn! De oranje ‘jaren-zeventig’-tegeltjes in de keuken waren inmiddels vervangen door witte. De schuifwand tussen de woonkamer en de slaapkamer was vervangen door een gewone muur met een deur. En het uitzicht was nog steeds formidabel! Ontzettend leuk om ons huisje weer eens te zien en Michelle aan te wijzen waar haar box stond en hoe de meubeltjes stonden. Ze kon zich helemaal niet voorstellen dat wij daar gewoond hebben!

Wat lief van de nieuwe bewoonster dat we even binnen mochten kijken! Ik vond het zo ontzettend leuk dat ik Michelle haar eerste huis kon laten zien! En wie weet…. ooit, later als ik groot (lees:oud) ben….